Hi there.

Een kitten zijn was echt een enorme onderneming. Alles willen ontdekken, een boel willen spelen, maar ondertussen ook nog proberen te genieten van de constante aandacht die hij kreeg van zijn moeder. Hij zou het oprecht jammer vinden als hij hier moest verhuizen, hoewel hij al wel verhalen had gehoord van kittens die juist graag apprentice wilden worden. Maar nee, dan zou hij verwijderd worden van de buik van zijn moeder en daar had hij nog geen zin in. Dan kon hij waarschijnlijk ook niet zo veel met Fuzzykit en de rest spelen als dat hij nu deed. Nee, hij vond het aangenamer zoals het nu was. Gelukkig hoefde hij zich daar nu nog geen zorgen om te maken en kon hij op zijn gemakje de rest van de kittens leren kennen. Er waren er al veel bij die ouder waren dan hem, maar dat vond hij niet erg. Zo lang Pepperkit maar niet weer op de grond zou vallen als hij haar probeerde te helpen, dan vond hij het goed. Zijn moeder had hem echter uitgelegd dat het een bijzondere situatie was, wat bijzonder dan ook mocht betekenen. Het zou in elk geval niet meer voorkomen en dat vond hij prima, want hij wilde niet nog eens zoiets meemaken. Hij dacht echt oprecht dat hij Pepperkit pijn had gedaan en dat was geen aangenaam gevoel. Zijn blik gleed van zijn siblings naar de andere kittens die zich in de nursery bevonden. Hij zette wat kracht op zijn poten en probeerde over de rug van zijn moeder heen te kijken of hij de kittens kon zien die achter zijn moeder lagen. Gelukkig was zijn moeder niet zo groot als ze lag en kon hij dus prima achter haar kijken zonder dat hij zelf gezien werd. Of nou ja, bijna dan toch. Plotseling ontmoetten zijn ogen die van een andere kitten. Een klein glimlachje speelde om zijn lippen en hij wiebelde met zijn oren zodat hij de aandacht trok van de kitten. Haha, dit was eigenlijk nog wel een leuk spelletje zo!

Loudkit volgde de zwarte kitten, die hij herkende als Nightmarekit, met zijn ogen toen ze zich verlaagde tot op haar buik en vervolgens naar hem toe begon te kruipen. Zijn aandacht werd echter heel even afgeleid door één van zijn broertjes of zusjes die begon te piepen, maar gleed weer terug naar Nightmarekit toen hij plotseling iets in zijn oor hoorde. Zijn vacht stond voor heel even overeind en zijn staart stond iets rechter dan normaal, maar voor de rest was niet te zien dat Loudkit schrok van Nightmarekit’s poging om hem te laten schrikken. Hij begon vervolgens te giechelen om zijn eigen reactie en sloeg speels met zijn pootje in de richting van de zwarte kitten. “Jij flauw zijn,” lachte hij tegen haar. Hij was immers niet boos dat ze hem had laten schrikken, want hij vond het best wel een leuk spelletje. Misschien kon hij haar dadelijk ook wel eens laten schrikken! Maar dat deed hij dan wel als haar aandacht van hem was afgeleid. En hij zou het een stuk harder doen zodat ze echt flink zou schrikken. Nee, zodat heel de nursery zou schrikken! Met dat plan in zijn hoofd keek hij haar met een geamuseerde, rustige blik aan in zijn ogen. Toen drong iets tot hem door. “Jij veel ouder dan mij zijn,” zei hij bewonderend tegen haar. “Jij binnenkort naar daar gaan?” En hij knikte vervolgens naar buiten, naar de apprentices den. Hij kon het woord niet uitspreken en het woord “apprentice” was ook nog te moeilijk voor hem, maar hij nam aan dat ze wel zou begrijpen wat hij bedoelde.