Two Shades of Grey

Blackkit verhief zich een klein beetje op zijn pootjes zodat hij het neusje van zijn vader kon aantikken en keek met een zwellend hart van trots toe hoe zijn vader naar buiten liep. Hij wilde later ook zo’n stoere warrior worden! Blackkit had, in tegenstelling tot de meeste kittens, een heel goede band met zijn vader. Zijn moeder was er ook wel voor hem, maar daar was de band net iets minder mee dan met zijn vader. Zijn vader was echt zijn grote voorbeeld en Blackkit hoopte dan ook op een dag te worden zoals hij. Zijn aandacht werd getrokken door een kitten die zijn richting in kwam wandelen. Blackkit was erg analyserend en had dan ook direct in de gaten dat het Chillykit was, één van de kittens van het recente nestje. Ze was ongeveer anderhalve moon jonger dan hem; met een glimlachje keek hij toe hoe ze in zijn richting waggelde. Hij was dan misschien zelf nog een kitten, maar hij begreep nu al op deze leeftijd hoe belangrijk kittens voor de Clan waren. Zijn vader had hem dat namelijk verteld. Er was hem ook verteld geweest dat als een kitten gemeen tegen hem deed en deze was zo jong als Chillykit, dat hij zich dat niet al te veel moest aantrekken. Maar toen Chillykit haar bekje opendeed en tegen hem sprak, kwamen er geen gemene woorden uit. Helemaal niet, zelfs. Hij snorde toen ze de opmerking maakte en keek haar op een vriendelijke manier aan. “Maar jij hebt ook een mooie vachtkleur, hoor,” sprak hij tegen haar. Gelukkig was hij uit die fase dat hij zijn woorden niet meer goed kon formuleren. “Je begint echt op je moeder te lijken.” Hij had gezien dat alle kittens een goede band leken te hebben met Slatefur, dus hij nam aan dat dit wel als een fijn compliment aan zou komen.

Een lachje kwam om zijn lippen te staan toen ze helemaal leek te glunderen door zijn compliment. Soms voelde hij anderen zo goed aan dat hij precies wist wat hij moest zeggen om ze op te vrolijken; een capaciteit die hem hier en daar wel mooi uitkwam. Het zorgde er ook voor dat hij anderen goed kon aanvoelen in mindere tijden, waardoor hij daar rekening mee kon houden en eventueel met een goede respons kon komen of juist wat meer afstand nam. Blackkit gaf een knikje toen ze hem bedankte, maar zei daar voor de rest niet erg veel op en probeerde op een onderwerp te komen waar ze het over konden hebben en dat niet te moeilijk voor haar zou zijn om te begrijpen. Ze was immers nog vrij jong en Blackkit wist hoe veel moeite hij had gehad met alles te begrijpen dat de oudere kittens tegen hem zeiden als zij een gesprek met hem aan wilden knopen. En opeens kwam hij op iets. “Chillykit,” sprak hij op een vriendelijke manier om haar aandacht te trekken. “Misschien ben ik niet zo behendig als je siblings, maar zou je het leuk vinden om een spelletje te spelen?” Hij knikte in de richting van een mosballetje voor als ze het niet zou begrijpen, maar ze konden natuurlijk ook iets anders spelen als zij dat wilde.

Blackkit’s snorharen trilden lichtelijk toen hij zag hoe enthousiast ze opeens opschrok uit haar gedachten die ongetwijfeld over haar eigen fantasiewereldje gingen. Natuurlijk kon hij niet raden waar ze zoal over fantaseerde, maar in zijn geval was dat vaak over hoe het apprenticeschap er voor hem uit zou gaan zien en welke rol zijn vader daarin speelde. Zou hij zijn vader als mentor krijgen? Blackkit keek enorm tegen de warrior op en dus zou het voor hem een eer zijn als Tallstar zijn vader benoemde als Blackkit’s mentor. Aan de andere kant waren er natuurlijk ook weer andere mogelijkheden als hij een andere mentor zou krijgen. Bovendien kon hij altijd nog gaan jagen of op patrol gaan met zijn vader. Blackkit werd uit zijn gedachten gehaald door het mosballetje dat met een zacht plofje voor zijn poten landde, gevolgd door de vrolijke blik van Chillykit. Blackkit snorde zachtjes en deed een paar stapjes naar achteren zodat hij wat ruimte creëerde tussen Chillykit, het mosballetje en zichzelf. “Klaar?” vroeg hij. Daarna deed hij enkele stapjes weer terug naar voren. “Daar ga ik!” En al snel voegde hij de daad bij het woord door misschien net ietsje te hard met zijn pootje tegen het mosballetje te meppen.