Im coming home ll Brittlekit

Met grote oogjes keek de gevlekte kitten op naar een nieuwe geur die de nursery binnen kwam gelopen. Het was een mooie grijze kat en aan de geur te ruiken was ze een poes. Even glunderde hij van trots bij het besef dat hij dat al begon in te zien, zijn inzicht begon beter te worden met de dag. Het was enkel natuurlijk dat het zo was tho, aangezien hij nog een klein jong was dat veel moest leren. Kort keek hij op naar wat ze aan het doen was. DIt had hij wel vaker gezien... En hij wilde wel eens weten waar dat allemaal vandaan kwam, van die dingen. Met een kort gepiep begon hij dan ook naar de poes toe te trippelen, sneller dan gewoonlijk. Piepend bleef hij dan ook naast haar paraderen. Hallo daar mevrouw! Waar gaat u heen?

DE grote poes leek hem te negeren en even vernauwde het klein grut zijn oogjes wat... Hm, hoorde ze hem misschien niet? Dat zou het vast zijn. Al snel versnelde de poes en zo deed Brittle dat dus ook. Hij was niet al te snel maar toch deed hij het. Nu hij echter wel zijn pas moest versnellen kon hij amper adem bijhouden om te piepen. Hij was daarom ook stil en liep achter haar aan. Her en der gleed hij even uit, maar al snel krabbelde hij overeind en liep hij verder achter de poes aan. Hij zou niet opgeven. Hij zou haar blijven volgen waar ze ook heen zou gaan. Met grote ogen staarde hij dan ook naar de achterhand van de kat. Hij was immers achter haar gaan lopen aangezien het een beetje te snel ging om naast haar te wandelen.

Haha! Hij had het gedaan. Mevrouw was tot stilstand gekomen en het jong glimlachte even breed naar haar waarna hij met lompe sprongetjes naar haar toe rende. Het was onhandig en totaal niet elegant maar het was zijn manier van lopen... Zijn manier om de ander bij te houden. En het werkte dus, want ze leek ergens toch wel onder de indruk te zijn ofzo... Want anders zou ze toch niet gestopt zijn? Hm, het was vreemd, deze wereld, en toch ergens simpel in zijn hoofd. Hoe dan ook, deze kattin. Met vragende oogjes trippelde hij tot naast haar waarna hij even vragend keek naar haar staart... En vervolgens naar haar kop toen ze begon te spreken. WIl... Hij kende het woord wil wel! "Wi... Wille!" piepte hij dan ook trots naar haar terug, een sterke en stevige houding vulde dit ene kleuterige woordje aan. Ja, hij wilde ook wel.... Maar... Wat werd er gewild? Hm... Hij zou het wel gaan zien wanneer mevrouw de grijs het hem zou tonen. Ze leek aardig en vriendelijk, ze was zelfs voor hem gestopt dus ze zou vast niet zo gemeen zijn als sommige kittens die wel eens 'wilden'.

Ze zei ja, iets dat aantoonde dat ze het eens was met hem! Ja toch? Nja, dat was toch wat ja betekende niet? Hij wist het eigenlijk niet zo goed maar wat hij wel wist was dat hij heel blij werd hierdoor. Zijn groene oogjes twinkelden even. Yes, iemand was trots op hem. Want dat was toch wat het betekende? Het zal wel. Hij glimlachte tevreden naar de grijze poes en bleef haar rustig aanstaren, wachtende tot ze iets anders ging doen.... En dat deed ze ook! Even keek de gevlekte kitten op, ze zwiepte haar staart de andere kant op en wel meteen deed Brit dat ook... Wat eigenlijk moeilijker was dan men zou verwachten. Even sprak de poes verder. Klein? "Ikke gwoot!" zei hij meteen als reactie op het woordje klein. Hij was heel erg groot, dat zei zijn mama altijd en mama had altijd gelijk. een brede glimlach werd wederom op zijn gelaat getoverd, afwachtende op nog wat prijzende woorden van de ander.