{Settledpaw} The elusive Wall

Settledpaw had met moeite een kikker, die op een of andere manier nog niet was bevroren, weten toe te voegen aan de prooistapel. De jonge kater trok zijn neus op naar de schrale prooistapel en wilde het liefst zichzelf meteen terugtrekken in zijn nest. Hij had voor zijn gevoel de hele dag door het bos gestruind, struikelend over de modderige bodem die oneffen was bevroren. Totdat hij opeens een piepje hoorde, onmiskenbaar een kit, en voor hij het wist schoot er een crème-rode flits aan hem voorbij. Settledpaw volgde met zijn ogen Pepperkit. Pepperkit was één van de nieuwste hypes in ShadowClan. Het nieuwtje was als vuur door het kamp gelopen toen Tallstar met een kit uit WindClan, zíjn kit, het kamp in kwam lopen. Als leider kits met een poes uit een andere clan krijgen was nog een dingetje. Maar dan hadden Pepperkit en hij iets gemeen, ze waren beide half-clan. Daarom besloot de jonge kater, met enkele tegenzin, de kit te gaan helpen toen ze onrustig voor de clanmuur heen en weer drentelde. ‘Hey,’ begroette hij haar, waarna hij zijn kop kantelde. ‘Wat is er aan de hand?’

Twee grote blauwe ogen groetten Settledpaw terug. Het was toch wel een aandoenlijk gezicht, kom op, hij was ook niet van steen. Met een paniekerige stem legde de kit uit dat haar veer kwijt was in de muur. ‘Je veer?’ vroeg Settledpaw verbaasd. Een glimlach sierde zijn lippen. Nu richtte ook hij zijn zicht op de kampmuur en tuurde door de doorns. En ja hoor, een stukje verderop was een veer verstopt. ‘Oh nee!’ kraamde hij dramatisch uit. Dit was moment voor Settledpaw om te schitteren. Dan zou hij voor altijd herinnerd worden als die dappere apprentice die haar veer uit de kampmuur had gered. ‘Laat me kijken of ik hem kan pakken,’ zei hij rustig, waarna hij één van zijn voorpoten voorzichtig tussen de doorns probeerde te manoeuvreren, zijn ogen gevestigd op de veer. Een paar keer voelde hij een prik, maar even later had zijn klauw de veer gevonden. Nu langzaam proberen terug te halen…

Het puntje van Settledpaw tong stak al uit zijn bek toen hij met zijn klauw de veer omsloot en langzamerhand de veer uit de doornmuur begeleidde. Pepperkit waarschuwde hem dat hij zichzelf geen pijn moest doen. Settledpaw keek lachend om naar de kit, waarna hij wilde zeggen dat dat niet zou gebeuren toen hij juist op dat moment een doorn in zijn poot voelde. Zijn blik schoot weer naar de muur. ‘Auw,’ zei hij zacht. Karma, dacht de apprentice. Aangemoedigd door Pepperkit wist hij dan toch de veer uit de muur te krijgen. Triomfantelijk keek hij naar de kit, waarna hij de veer voor haar legde. ‘Alsjeblieft!’ Hij had haar duidelijk kostbare bezit weer teruggebracht.

Settledpaw spinde trots toen hij de kleine kit zo blij als een kind op met de veer zag spelen. Hij had haar veer gered. Een brede grijns sierde zijn gezicht. Oh, hoe simpel het leven nog was als een kit. Het leek hem een beetje perspectief te geven, blij zijn met de simpele dingen misschien? Pepperkit kon er niets aan doen dat ze halfclan was, net als hij dat had. En ze kon er niets aan doen dat haar moeder was overleden, net als de zijne. Ze hadden meer overeenkomsten nu hij erover nadacht. Settledpaw schudde de gedachte verwilderd weg en besloot nog even van het moment te genieten dat hij de held van de dag was. ‘Het was niets,’ glimlachte hij. Hij trippelde een stukje verderop, om zich daar in een jachthouding te laten zakken en wiebele vrolijk met zijn kont. ‘Laat anders eens zien hoe ver je de veer kan gooien!’ mauwde hij uitdagend. Settledpaw wist ook wel dat veren eerder terug kwamen als je ze gooiden, dat ze daadwerkelijk ver weg vlogen. Maar hij zat er klaar voor mocht de veer landen.

De teleurstelling was zichtbaar op het koppie van Pepperkit toen ze teleurstellend sprak dat de veer niet zo ver was geland. Een veer gooien was natuurlijk ook heel erg moeilijk, omdat er nauwelijks gewicht en aan de vorm, die zeker niet gestroomlijnd was. Maar als de wind onder de veer kwam, kon hij zomaar wegvliegen. Dat had Pepperkit natuurlijk eigenhandig meegemaakt, toen haar veer zomaar in de doornwand was geland. Toch had Settledpaw in de jachthouding afgewacht op de baan van de veer. Hij was er klaar voor geweest en klapte met zijn voorpoten recht op de veer, slechts luttele seconden nadat hij was geland, een paar muislengtes voor de kleine Pepperkit. Spinnend keek hij weer op. Settledpaw moest toegeven, hij was ook nog steeds een beetje een kit zo nu en dan. ‘Hebbes!’ snorde hij triomfantelijk, de veer nog steeds gevangen onder zijn poten.

Settledpaw lachte toen hij de duidelijke verwarring op het gezicht van de kitten zag staan toen ze met een grote plof op de grond stortte. Maar het duurde haar niet lang om haar gedachten op een rijtje te zetten. De kit kwam op hem afrennen in een oogverblinde snelheid – aka muizenstapjes – en sprong op hem af met haar poten uitgesterkt, klaar om de veer af te pakken. Settledpaw liet zich dramatisch op zijn zij vallen en rolde op zijn rug, terwijl hij toch nog snel met een pootje de veer mee de lucht in schepte. ‘Oh nee, niet mijn veer!’ maakte hij het toneelstuk mee compleet. Settledpaw speelde graag het spelletje mee, kom op, ze waren toch allemaal eens kit geweest. Dan was het altijd wel waard om jezelf even belachelijk te maken.

Nu kon Settledpaw het echt niet meer houden. Hij bescheurde het toen Pepperkit over zijn buik kroop. Kom op, het kietelde ook echt. Van een afstandje zagen de twee er waarschijnlijk uit als muisbreinen, maar kom op, ze hadden grote lol. Settledpaw ving de veer uit de lucht en klemde hem onhandig tussen zijn twee voorpoten. ‘Kom hem pakken dan,’ zei de jonge kater terwijl hij de veer voor haar neus heen en weer wiebelde, voor zover dat lukte terwijl hij op zijn rug lach met een energieke kit op zijn buik.

Voor de jonge kater het wist rolde de kitten van zijn buik en ze leek gedesoriënteerd. Settledpaw keek geschrokken opzij en rolde weer op zijn buik. ‘Pepperkit!’ riep hij geschrokken terwijl hij aan haar snuffelde. Zo hard had de val toch ook niet kunnen zijn? Settledpaw was de veer compleet vergeten en die dwarrelde kalm door de lucht toen hij hem had losgelaten en eindigde een paar muislengtes van hem vandaan geruisloos op de grond. ‘Gaat het?’ vroeg hij bezorgd. Oh jee, hij had toch niet de kit van de leider per ongeluk vernield? Zijn grasgroene ogen bestudeerden het crèmekleurige drommeltje iets nauwkeuriger en hij werd eindelijk een beetje gerustgesteld. Hij kon geen enge verwondingen ontdekken.

Settledpaw keek met ingehouden adem naar de kit toen ze met haar pootje schudde. Oh, nee nee, ze had toch geen pijn eraan? Gelukkig werd zijn vraag snel beantwoord en geschrokken sprong hij weer op toen de poes stuiterend op hem af kwam. Settledpaw lachte opgelucht en stapte snel uit haar stuiterende pad, waarna hij om haar heen sprong en weer bij de veer landde, die er inmiddels zeer gehavend uit zag. Hij pakte hem op tussen zijn kaken en begon vrolijk om de kit in de rondte te rennen, maar vaak genoeg dichtbij genoeg komend voor de kit om de veer weer van hem af te kunnen pakken.

Settledpaw merkte al snel dat het Pepperkit niet zou lukken en hij vertraagde naar een langzaam wandelend pasje, terwijl hij nog om haar heen bleef stappen. Totdat ze opeens vroeg waarom het kamp draaide. Settledpaw stopte ook en op dat moment begon zijn beeld ook door te draaien. Oeps, hij had ook te lang rondjes gerend. ‘Whow,’ zei hij verschrikt, waardoor hij de veer ook meteen los liet en hij liet zich met een plof op zijn achterste vallen en wreef met een poot over zijn kop. Niet dat het hem van de duizeligheid afhielp. ‘Rondjes rennen,’ bracht hij nog uit als antwoord op Pepperkit. Hij schudde zijn kop en kneep een paar keer met zijn ogen, voordat de duizeligheid afnam.