{Settledpaw} The elusive Wall

Settledpaw knipperde nog een paar keer met zijn ogen voordat de duizeligheid eindelijk eens wegnam. Poeh, dat was altijd weer eens een ervaring en hij lachte kort toen Pepperkit haar vraag stelde. Tsja, hoe moest hij dát nou weer antwoorden. ‘Dan ben je duizelig,’ probeerde hij uit te leggen. Waarschijnlijk wist de kit nog niet wat dat betekende. ‘Dan uh.. dan denkt je hoofd dat je nog steeds rondjes aan het rennen bent terwijl je al stil zit,’ probeerde hij het vervolgens duidelijker te maken. ‘En het gebeurd alleen als je héél lang rondjes draait.’

Settledpaw begreep haar wel dat ze nooit meer rondjes wilde rennen. Duizelig zijn was ook niet altijd grappig. Maar hij kon nog wel tijden herinneren dat hij met zijn zusjes in de rondte rennen om het gevoel expres op te wekken. Na een paar keer was het niet meer zo eng. Na een tijdje sprak de kitten dat het kamp normaal was en daaruit concludeerde de jonge kater dat de duizeligheid weg was. ‘Kijk, zo erg was het niet, toch?’ vroeg hij toen lachend. Hij plofte op de grond naast haar neer en keek met zijn groene ogen naar de kit. ‘Gaat het weer goed?’ vroeg hij toen nog even voor de zekerheid. Eigenlijk waren kits gemaakt van gelei, ze konden wel tegen een stootje of val en krabbelden snel weer overeind. Maar zo in leafbare moesten ze natuurlijk niets slechts overkomen.

Gelukkig werd al snel geconstateerd dat alles goed en wel was. Poeh, dat mocht ook wel. De kitten had wel een zware dag tot nu toe. Was ze haar veer verloren én voor het eerst duizelig geweest. Verrek, nu je het over de veer had! Pepperkit was hem blijkbaar ook kwijt en Settledpaw kon niet meer herinneren wanneer hij hem voor het laatst had gehad. Waarschijnlijk tijdens het rondjes rennen. De veer kon dus alle richtingen zijn op gewaaid! Had hij nu die moeite gedaan om de veer te redden om hem vervolgens kwijt te raken. Settledpaw keek op en zijn groene ogen scanden de grond af. ‘Waar is de veer?’ vroeg hij toen, een klein beetje paniekerig. Man, hij werd bijna zelf weer een kit, zo erg had hij zich mee laten slepen in het spel.

Settledpaw voelde zich behoorlijk schuldig toen hij de wanhoop in de ogen van de kit zag. Niet de veer! Pepperkit was bijna aan het huilen en haar piepende stemmetje deed zijn hart breken. Oké, het was nu zijn persoonlijke missie om de veer terug te halen. Settledpaw begon daarom met zijn ogen het gehele kamp te scannen en zijn neus was laag bij de grond als een bloedhond. Totdat, enkele vossenlengtes verderop zag hij een verfrommelde veer liggen. Shit, het leek erop alsof al enkele katten eroverheen waren gelopen, niet wetend dat het dierbaar speelgoed van Pepperkit was. Toch pakte Settledpaw hem op en probeerde hem glad te strijken, al staken sommige stukjes van de veer alle kanten op. Met een schuldige blik keek hij terug naar Pepperkit. ‘Sorry!’

Een klein beetje verbaasd keek Settledpaw naar de kleine flamepoint toen ze vrolijk begon te springen bij het zien van haar gekreukelde veer. Hij was weer terecht, en dat was kennelijk véél belangrijker dan hoe hij eruit zag. Toen ze vroeg of ze hem mocht hebben, knikte Settledpaw meteen. ‘Natuurlijk!’ Settledpaw legde de veer voor haar poten. Een glimlachje kwam op zijn gezicht te staan. Pepperkit was het evenbeeld dat je blij kon zijn met de kleinste dingen, als je er zelf maar genoeg waarde aan gaf. Misschien moest hij een bladzijde uit haar zorgeloze boek nemen. Hij plofte naast haar neer en keek haar met zijn groene ogen aan. ‘Wordt je nooit moe van spelen met de veer?’ vroeg hij vervolgens aan de kleine poes. Ze hechtte kennelijk heel veel waarde aan haar speelgoed.

Pepperkit nam beleefd haar veer in ontvangst, waarna ze vertelde over haar prachtige – nu reeds beschadigde – veer. Hij kwam van Acorndust. Settledpaws ogen gingen verbaasd een stukje verder open. Hij wist dat zijn mentor een vriendelijke, rechtvaardige kater was, maar hij had hem niet zo snel voorgesteld als lieve kitten-veer-gever. Settledpaw glimlachte en knikte instemmend toen ze zei dat hij van een wijzer was. Een wat? ‘Oh, ja natuurlijk!’ sprak hij instemmend. Settledpaw bekeek de veer nogmaals, en door het patroon kon hij toen een patroon afleidden. ‘Een lijster?’ gokte hij toen een beetje voorzichtig. Daar had ie wel een soort van de kleur en formaat van. Hij keek weer naar Pepperkits grote ogen. ‘Dat is heel lief van Acorndust,’ sprak hij, terwijl hij een kleine grinnik niet kon onderdrukken. ‘Weet je, hij is mijn mentor. Ik zal hem laten weten dat je er nog steeds super blij mee bent.’

Fijn, hij had de kleine kit weer eens iets nieuws bijgebracht. Lijster was het goeie woord voor de veer van de vogel. Opeens leek er iets wat Pepperkit verschrikkelijk leuk vond. Acorndust als zijn mentor was “cool”. Settledpaw lachte. Ja, misschien was de deputy als mentor hebben wel cool. Vervolgens kreeg hij heel veel vragen. Ze wilde leren, dan moest hij haar teleurstellen. Het duurde nog wel even voordat ze apprentice werd. ‘Heel veel,’ zei hij een tikkeltje dramatisch. ‘Het territorium, geuren, jagen, vechten, sluipen, en dat ook allemaal ‘s nachts,’ begon Settledpaw op te sommen. Ja, het leven was apprentice was leuk, maar hij wilde Pepperkit niet te enthousiast maken, dan duurde het wachten op apprentice worden alleen maar langer! ‘Maar kitten zijn is ook heel leuk! Als apprentice moet je ook de elders verzorgen; hun vlooien eraf halen en hun nesten schoonmaken. En je moet heel hard werken, niet alleen maar leren,’ zei hij snel. ‘Als kitten hoef je alleen maar te spelen!’

Settledpaw lachte om haar enthousiasme en haar ongeduld. Hij was precies zo toen hij kitten was. Hij wist nog wel een keer dat hij zó graag apprentice wilde worden, dat een apprentice hem had overtuigd dat ze waren uitgekozen voor een geheime missie van Tallstar en dat hij de héle warriors den overhoop had gehaald. Ze hadden de wind van voren gekregen, maar stiekem had hij die dag wel plezier gehad. Maar de onwetendheid van een kit, het was bijzonder. Ze vroeg of hij al bijna warrior mocht worden. ‘Bijna,’ antwoordde hij trots. Ook al zou hij waarschijnlijk het trainen wel missen. Het streven naar een doel was een bepaalde zekerheid, veilige routine. Hij zou dat wel missen. ‘Nog maar een maan of twee, als ik het goed genoeg doe,’ sprak hij met glimmende ogen. Toen bepaalde Pepperkit al snel dat ze wilde leren. En volgens Settledpaw wilde ze het liever gisteren dan vandaag. ‘Je moet nog even geduld hebben,’ sprak hij sussend. Toen kreeg hij een ideetje. Het zou haar vast geen kwaad doen om een klein apprentice taakje met hem te doen. ‘Wil je anders mij een keer helpen de elders den schoon te maken?’ stelde hij de kleine kit voor.

Het was ergens wel aandoenlijk dat Pepperkit hem als mentor wilde. Hij lachte. Nee, dat zou nooit gebeuren. helemaal niet met Tallstars bloedeigen kitten. Die zou een gerespecteerde, ervaren warrior als mentor willen voor zijn kroost. Misschien zou hij het wel zelf doen, hij was zo gehecht aan haar. Settledpaw schudde daarom zijn koppie. ‘Ik ben daar dan nog te onervaren voor. Ik moet zelf ook eerst even leren hoe het is om warrior te zijn, voordat ik dat aan iemand anders kan leren,’ probeerde hij zo simpel mogelijk uit te leggen. ‘En Tallstar zal alleen de allerbeste voor jou willen,’ zei hij daarna met een knipoog. Hij kende Tallstar niet heel goed, maar hier durfde hij zijn klauw wel voor in het vuur te steken. Hij werd verrast over de warriornaam die hij wilde hebben. Hmm, daar had hij eigenlijk niet vaak over nagedacht. ‘Geen idee,’ sprak hij dan ook eerlijk. ‘Iets stoers! Misschien na mijn oom, Emberspark. Dus uhh, Settledspark?’ sprak hij hardop zijn gedachten. Ja, dat klonk best redelijk. ‘Heb jij daar al over nagedacht?’ vroeg hij toen naar de kleine kitten. Misschien waren haar gedachten wel heel creatief. Toen kwam al snel het antwoord wat hij had verwacht. Natuurlijk wilde Pepperkit hem wel een keer helpen. ‘Oké, dat is dan beloofd! Ik zal je ophalen als ik het moet doen!’

Settledpaw glimlachte breed. Wat een compliment, al wist ze niet eens of hij nou daadwerkelijk echt goed was. Of half-clan. Maar hij deed zijn best, en dat was alles wat hij kon doen. ‘Dat is heel lief van je om te zeggen, dankjewel,’ sprak hij dankbaar. Pepperkit was nu officieel de liefste kitten van ShadowClan. Daarna lachte hij toen ze zij dat hij van hem wilde leren. ‘Oké, dat mag altijd.’ Daarna zei ze dat Settledspark mooi was. Oké, zijn hypothetische warriornaam was goedgekeurd door Pepperkit. ‘Oh wauw, Pepperlight ook!’ sprak hij toen. Hij had begrepen dat haar moeder overleden was. Als Pepperkit al had gerealiseerd wat dat betekende, vond hij het ook nog wel een mogelijke keuze. Al zou het voor Tallstar misschien een beetje vreemd zijn. Settledpaw knikte vervolgens instemmend. Dat zou helemaal goed komen. Beloftes hoorde je nou eenmaal na te komen. En hij zou het zo snel mogelijk waar laten komen, want Pepperkit leek zo enthousiast.