Don't make a fuss

Met een geërgerde blik keek Dragon over zijn schouder naar de kitten die met een zielig gezicht naar het kamp aan het kijken was. Ze was nog jong en het was overduidelijk dat ze zich nog niet bewust was van de lelijke waarheden van de realiteit; haar groene, waterige oogjes waren gericht op het mosballetje dat ze veel te hard naar buiten had gemept. Het mosballetje lag in de buurt van een apprentice die duidelijk in slaap aan het vallen was. Ze durfde hem niet meer terug te halen en ze durfde het ook niet aan haar moeder te vragen. En dus keek ze hem maar aan met een smekende blik. Dragon wilde haar in eerste instantie negeren, maar toen hij zag dat er een rilling door haar lijfje trok en hij zich besefte dat ze de verspilde energie letterlijk nodig had om warm te blijven – en hij zichzelf écht niet ging aanbieden om haar warm te houden met zijn vacht, no way – besloot hij om het toch maar wel te doen. Dadelijk ging ze klagen bij de queens, zou het bij zijn moeder of zijn vader terechtkomen en dan zou hij nog meer teleurstellingen te verwerken moeten krijgen. Hij gaf het immers niet toe, maar elk snauwerig woord dat zijn moeder tegen hem sprak, zorgde voor een snijdend gevoel dat door zijn hart ging. En dus verplaatste hij zijn gewicht van zijn pootjes zodat hij stabiel stond en liep in de richting van de apprentice. Gelukkig waggelde hij niet meer zoals hij had gedaan toen hij kitten was; zijn lichaam begon duidelijk spieren te krijgen en het zou niet meer lang duren voordat Tallstar hem als apprentice zou benoemen. Wat daar dan ook leuk aan te noemen was. Zucht. Dragon sloeg het mosballetje van de apprentice weg en raakte daarbij per ongeluk zijn oor. Met zijn achterpoten trapte hij het ding achteloos in de richting van de kitten en negeerde het bedankje dat ze naar hem riep. Stomme aanstellerige haarbal.

Dragon was meestal iemand die de klappen uitdeelde en de grote bek opzette. En op de één of andere manier verwachtte hij nooit dat iemand terug tegen hem zou snauwen, dat iemand terug een grote bek tegen hem op zou zetten. Dat deden de meesten ook niet. De meesten lieten hem gewoon met rust en deden vervolgens verder waarmee ze op dat moment bezig waren. Dus was het wel een lichte shock te noemen voor Dragon toen hij plotseling een snauw te verwerken kreeg. En dan nog wel van een oudere apprentice ook. De apprentice moest al redelijk ver zijn in zijn training; Dragon schatte dat hij zijn warriornaam binnen de kortste keren zou krijgen. Misschien nog een moon of twee, drie. Even twijfelde hij, maar toen bedacht hij zich dat het hem niks uitmaakte wie hem moest en wie niet. “Ik moet niks,” snauwde hij terug naar de apprentice. “Ik moest enkel een mosballetje terug schoppen voor die stomme haarbal daar.” En vervolgens deed hij een achteloze knik naar de kitten die inmiddels weer vrolijk aan het verder spelen was. Hij kon zich zo al inbeelden dat het later een vrolijke apprentice zou zijn die alles heel leergierig in zich opnam en overval vrienden kon maken waar ze maar kwam. De gedachte alleen al was een frustratie op zich, ook gewoon omdat hij wist dat het hem niet ging lukken. Maar dat vond hij niet eens erg, toch? Nee. “Maar ik zal je weer laten doen,” sprak hij op een haast kille toon tegen de apprentice. “Ik dacht alleen dat apprentices wel meer deden dan lui liggen in het kamp.” Hij kon het niet laten om even met een arrogante blik in de richting van de apprentice te kijken. Hij mocht vooral niet laten merken dat hij geschrokken was dat er tegen hem gesnauwd was. Dan zou hij pas echt op een zielige kitten lijken. En dat was hij absoluut niet!

Dragonkit deed zijn best om ongeïnteresseerd te lijken toen de apprentice opnieuw naar hem begon te snauwen, deze keer een verontwaardigde ondertoon in zijn stem. Misschien had hij nu gewoon weg moeten gaan en de apprentice met rust moeten laten, maar Dragonkit was het zo zat om steeds weg te lopen van situaties. En aan de ene kant voelde het wel goed om een keer te ventileren, ook al was dat dan op een oneerlijke manier. Want ja, hij wist dat apprentices hard moesten werken om prooi voor de Clan te verdienen en dat ze het vast niet gemakkelijk moesten hebben, maar het was op dit moment zo gemakkelijk om de apprentice als zondebok te gebruiken dat hij het niet aan zich voorbij kon laten gaan. Bovendien had de apprentice ook op een redelijkere manier kunnen reageren dan tegen hem beginnen te snauwen puur om het feit alleen dat hij hem uit zijn slaap had gehaald toen hij iemand anders wilde helpen. Of nou ja, helpen… “Proficiat,” bromde hij toen de apprentice over Acorndust begon. Dragonkit was op dit punt wijs genoeg om door te hebben dat de apprentice een poging deed om hem te intimideren. En daar had hij geen schrik voor. Wat kon Acorndust doen? Hem op het matje roepen omdat ze tegen elkaar aan het snauwen waren? Nee, hij had daar absoluut geen schrik voor. Er was toch niets ergers wat er kon gebeuren dan genegeerd worden door je eigen familie, dacht hij bitter. “Ik ben niet bang voor de deputy,” sneerde hij naar de apprentice. “Dus je kunt me bang proberen te maken zo veel je wilt, maar het zal niks uithalen. Ik vind het zelfs behoorlijk zielig van je dat je het nodig vindt om je mentor erbij te betrekken terwijl je beweert dat je een hoop voor deze Clan doet als apprentice zijnde. Ik dacht dat je volwassen was, maar je reacties spreken je tegen.” Dragonkit kon het niet laten om een tikkeltje honend te klinken. “Je lijkt wel een zielige jonge kitten die probeert te dreigen met zijn moeder als iets niet gaat zoals hij het graag heeft. Ik gebruik tenminste geen anderen om mezelf te verdedigen. Zou jij eens een voorbeeld aan kunnen nemen."

Dragonkit voelde zijn hart sneller kloppen toen de apprentice op stond en zich over hem heen boog. Het lengteverschil was duidelijk, ook al begon Dragonkit nu zelf ook wel te groeien. Hij had echter geen training gehad en wist dus niet hoe hij zichzelf moest verdedigen als de apprentice hem zou slaan. Hij was op dit ogenblik sowieso beter om met woorden te vechten dan met klauwen. En toch was er ergens in zijn achterhoofd die geruststellend dat de apprentice helemaal niet naar hem mocht uithalen. Het was algemeen bekend dat kittens heilig waren voor de Clan en dat iemand die naar hun zou uithalen ontzettend hard gestraft kon worden. Het gaf hem ergens de gelegenheid om zo ver te gaan in zijn gedrag als mogelijk was, maar aan de andere kant moest hij er ook rekening mee houden dat deze apprentice wel eens alle regels kon negeren in zijn woede en hem toch zou meppen. En Dragonkit was er vrij zeker van dat zijn moeder en zijn vader hem niet zouden komen helpen, dus was hij op zichzelf gewezen. “Dat maakte me niks uit,” piepte hij boos. Zijn stem sloeg over omdat hij geschrokken was van de plotselinge dreiging die uit de apprentice kwam; hij was boos op zichzelf omdat hij dat zo duidelijk liet blijken. Maar ergens volgde er ook wel die lichte opluchting toen de vacht van de apprentice weer ging liggen. Dragonkit verwijderde zorgzaam een paar centimeters tussen hun door een paar stappen naar achteren te nemen, dit op zo’n nonchalant mogelijke manier. Hij bleef even versteld staan kijken toen de apprentice aangaf dat zijn moeder niet meer leefde. En Dragonkit had niet veel gevoel meer in zijn binnenste, maar zelfs hij kon zien dat de tom het er moeilijk mee had. “Dat wist ik niet,” murmelde hij. Toen werd zijn blik weer hard. “Maar soms is het beter om je ouders niet te kennen, geloof me. Wie weet had je moeder wel zo’n karakter gehad zoals de mijne. Ik zou haar maar wat graag ruilen voor het jouwe zodat jij de jouwe terug kon hebben.” Het was een vreemde manier om medeleven te tonen, maar het was wel Dragonkit’s manier om “sorry” te zeggen. In zo ver dat mogelijk was voor de koele kitten, natuurlijk.

Dragonkit vouwde onbewust zijn oren in zijn nek toen de apprentice aangaf dat hij dat niet moest zeggen. Waarom niet? Zijn moeder zette hem aan de kant, liet hem duidelijk merken dat hij niet geapprecieerd werd en zorgde voor een vervelende sfeer als ze er was. Hij had niet het idee dat de andere Queens haar echt aangenaam vonden in de omgang, maar ze zeiden er nooit iets van. Niet als hij in de buurt was, tenminste. Misschien had hij het wel van zijn moeder geërfd dat hij geen vrienden kon maken. Hij vroeg zich af hoe hij geweest zou zijn als zijn moeder en zijn vader wel van hem hadden gehouden. Zou hij dan net zo vriendelijk en zorgeloos zijn als andere kittens van zijn leeftijd? Hij had geen idee. Ergens wilde hij het wel meemaken hoe het was om zich zo te voelen, maar ergens was zijn hart ook weer zo beschadigd dat hij het simpelweg niet kon. “Niet volgens haar,” piepte hij verontwaardigd toen de apprentice aankaartte dat het nog steeds familie was. “Ze zegt dat ik nooit geboren had mogen worden en dat ik eigenlijk een fout was. Ik zie dat allemaal Queens hun kittens zo nu en dan eens op komen zoeken, maar mijn moeder komt alleen maar om de Queens te vertellen wat voor voedsel ik nodig heb.” En hij wilde het niet, maar toch kwam er een brok in zijn keel en kwamen de traantjes opzetten. Nee, niet dit weer. Hij wilde het niet. Hij wilde geen emoties ervaren zoals verdriet. Dat was zwakte. “Ik weet zeker dat als ik mijn naam krijg zij diegene zal zijn die niet mee zal vieren.” Boos draaide hij zich weg van de apprentice. “Dus jawel, ik kan dat wél zeggen. Jij gaat me er niet voor tegenhouden. Niemand niet.” In zijn stem was duidelijk te horen dat hij niet van mening ging veranderen. Wat dacht die apprentice wel, zeg!

Dragonkit haalde zijn schouders op toen de apprentice zijn excuses aanbood. “Jij moet je excuses niet aanbieden, zij moet dat doen,” bromde hij. Als een adder gestoken draaide hij met zijn kopje in de richting van de apprentice toen deze zei dat zijn moeder het ook moeilijk had en ervoor had gezorgd dat Dragonkit at. “Dat dacht je maar,” spuugde hij verbitterd. “Ze heeft het helemaal niet moeilijk, want ze vond het juist fijn om me te dumpen bij andere Queens zodat ze van me af was. Ze heeft melk gegeven totdat ik één moon oud was en daarna heeft ze me overgelaten aan de andere Queens die me uit medelijden verzorgd hebben.” Hij was er niet bij geweest toen één van de Queens buiten zijn zicht en zijn gehoor het voor hem had opgenomen, dus hij kon ook niet weten of het waar was wat die ene Queen tegen hem had gezegd toen ze had opgemerkt dat er weldegelijk katten waren die hem steunden. Het leek er in elk geval op dat de situatie niet zou veranderen en ze hadden hem simpelweg gezegd dat het niet kon als de moeder er geen moeite wilde doen. Dragonkit vroeg zich bitter af waarom StarClan hem geboren had laten worden als het op zo’n manier moest. “Probeer het niet voor haar op te nemen, want je kent haar niet zoals ik haar ken.” Hij zuchtte verslagen. “Maar ja, wat had ik ook verwacht? Het is te ongelovig voor iemand die het zelf niet heeft meegemaakt.” Hij had geen greintje empathie in zijn lijf – dacht hij – en zijn inlevingsvermogen was ook naar de knoppen, maar hij kon zich wel voorstellen dat niet veel katten zich in zijn poten konden verplaatsen. En dat maakte het voor hem des te moeilijker om daarop te anticiperen, om katten met geen snauw te ontvangen. Hij zuchtte en besloot om het op een andere boeg te gooien. “En je vader dan? Is die nog in je leven?” Het gaf hem immers een slecht humeur als ze het over zijn moeder hadden, dus konden ze het net zo goed over de vader van de apprentice hebben.

Het onderwerp “vader” leek blijkbaar ook niet al te bespreekbaar te zijn tussen hun. Toch was Dragonkit verrast dat Settledpaw hem toevertrouwde dat zijn vader uit RiverClan afkomstig was. Echter op de manier waarop hij dat zei, leek het erop dat de Clan dat blijkbaar al wist en dat ze het al geaccepteerd hadden. “Dus je bent een half-Clanner,” murmelde hij terwijl hij Settledpaw kort in zich opnam. Hij had, om eerlijk te zijn, de bouw die de meeste ShadowClanners hadden. En ook zijn geur paste volledig bij die van de andere katten die Dragonkit had geroken. Nee, hij zou nooit hebben gedacht dat Settledpaw RiverClanbloed door zijn aderen had stromen. Maar maakte dat wat uit? Maakte dat een kat anders? Hij had geen idee. Hij was op dit moment nog niet zo bezig met Clanloyaliteiten en dat soort dingen. Bovendien was het voor hem duidelijk dat Settledpaw altijd al in ShadowClan had gehoord. Dus nee, voor hem maakte het niet zo veel verschil. Misschien als hij senior warrior was geweest dat het iets anders was, maar Dragonkit was opgegroeid in een familie dat niet van hem hield en deze tom was om eerlijk te zijn de eerste die echt oprecht interesse toonde en een gesprek met hem aan probeerde te knopen over zijn familie. De anderen toonden nauwelijks zo veel interesse of snauwden hem af. “Ik vind het niet erg,” liet hij op luchtige toon weten. “Voor mij ben je net zo veel ShadowClan als iemand wie voor honderd procent ShadowClanbloed door zijn aderen heeft stromen.” Zoals hijzelf. Of hij moest ergens toevallig uit een ander nestje geboren zijn en zijn moeder of vader waren niet wie ze zeiden te zijn. Dat zou nog eens een droom zijn, zeg. Dan maar RiverClanbloed of welk bloed van een andere Clan dan ook, maar dan had hij misschien in elk geval wel fatsoenlijke ouders. “Maar je mag mijn vader wel hebben, als je wilt. Die geeft ook niks om me,” zei hij op een droge toon, alsof hij de sporen wilde uitwissen dat hij net daadwerkelijk iets aardigs had gezegd tegen iemand. Want dat was best wel shocking als je het hem vroeg.

Dragonkit gaf enkel een kort knikje toen de apprentice hem bedankte. Hij vond het vreemd om erover na te denken dat hij zojuist oprecht aardig was geweest tegen iemand. Meestal probeerde hij juist zo ver mogelijk van iemand vandaan te komen of diegene zodanig af te snauwen dat ze hem met rust lieten, maar er was iets in hem dat ervoor zorgde dat hij de toenadering van de apprentice toe liet. Het feit was natuurlijk wel dat hij echt niemand had om tegen te praten en dat deze apprentice wel als een welkome afleiding kwam. Maar hij wist niet of hier een vriendschap uit kon bloeien. Hij wist überhaupt niet of hij ooit capabel zou zijn om een vriendschap te kunnen hebben. Hij was ontzettend wantrouwig aangelegd en had steeds het idee dat als hij zijn vrienden zou maken dat ze hem op de één of andere manier een klauw in zijn rug zouden steken als hij zich even niet goed genoeg concentreerde. Dat gevoel had hij aan zijn ouders te danken, maar misschien kwam er wel een tijd dat hij dat een beetje los kon laten? Hij had geen idee, maar wat hij wel wist was dat hij vooruitgang boekte door zo lang te blijven conserveren met deze apprentice, al was het gesprek misschien nog maar een paar minuten aan de gang. Hij dacht even kort na over de opmerking die de apprentice maakte over zijn ouders. Hmm, ja, misschien had hij wel gelijk. En dus gaf hij een knikje. “Ik heb ze ook niet nodig,” sprak hij op een felle toon. “Over een poosje word ik apprentice en dan wordt me geleerd hoe ik mijn eigen prooi kan vangen en mijn eigen gevechten kan winnen. En als ik klaar ben met mijn training ben ik warrior. Dan kan niemand me nog iets doen.” Hij keek de apprentice strak aan, maar zijn blik verzachtte enigszins toen hun blikken elkaar ontmoetten. “Maar dat geldt natuurlijk ook voor jou,” sprak hij rustig. “Dadelijk ben je een warrior en ben je van niemand meer afhankelijk. Geen mentor, geen apprentices, geen andere warriors. Dat zal jou ook wel goed doen, denk ik.”

Dragonkit trok enkel kort met zijn oortje toen hij humoristische ondertoon ontdekte in de stem van de tom. En gek genoeg merkte Dragonkit dat hij voor heel even ontspande, dat hij het voor heel even toeliet dat zijn woede wegebde. Dat was voordien nog nooit iemand gelukt en Dragonkit begon zich af te vragen of deze apprentice misschien wel tot hem door kon dringen. Ze hadden op bepaalde vlakken wel wat gemeen met elkaar, wat er misschien voor zorgde dat Dragonkit zich al iets meer op zijn gemak voelde. De apprentice was een half-Clanner en dat leek geen gemakkelijk leven te zijn. Maar goed, Dragonkit had wel het idee dat tabby zich wel zou redden met de instelling die hij had. Hij leek in elk geval niet zo ver heen te zijn als de kitten en leek ook vrienden om zich heen te hebben die om hem gaven. “Nee, maar het maakt het alvast wel gemakkelijker,” zei hij nog steeds op die rustige toon. Dragonkit was niet van zin om grapjes te gaan maken over zoiets serieus, maar zijn geërgerde toon was weg en het feit dat hij er ook niet op gereageerd had, toonde aan dat hij het niet erg vond dat er een humoristisch tintje aan gebracht werd. Zijn blik gleed bedenkelijk over de apprentice toen deze zijn woorden sprak en hij haalde zijn schouders op. “Ik geloof dat je anders al aardig op weg bent,” zei hij. De apprentice had immers al meer antwoorden op zijn vragen en meer oplossingen voor zijn problemen dan Dragonkit leek te hebben, maar daar kon het leeftijdsverschil tussen hun natuurlijk ook wel een rol in spelen. “Je lijkt me geen onverstandige apprentice en je hersencapaciteit bedraagt al meer dan de gemiddelde kitten hier, dus dat zijn al positieve vooruitzichten.” En ja, dat was Dragonkit’s manier om een compliment te geven, geloof het of niet.

Dragonkit gaf slechts kort een knikje toen de apprentice hem bedankte. Dit was… awkward. Hij was niet zo goed in complimenten geven en deed het eigenlijk ook helemaal niet graag, maar bij de apprentice was het wel gemakkelijk gegaan. Dat kwam misschien ook wel omdat ze redelijk van elkaar wisten wat ze doormaakten omdat ze het zelf al eens meegemaakt hadden, al was de situatie van Dragonkit ietsje anders dan die van de apprentice. Het kwam er beiden in elk geval op neer dat ze iets verloren hadden of iets niet meer hadden waardoor ze er alleen voor stonden. En dat maakte Dragonkit er ook iets gewilliger in om op het voorstel in te gaan. “Deal,” zei hij dus maar op een simpele toon toen de apprentice zijn woorden sprak. Zodra hij het wat rustiger zou hebben met zijn trainingen, zou hij de apprentice aanspreken zodat ze beiden konden gaan jagen. En wie weet, heel misschien, was er wel een buitenkansje dat ze een vriendschap op konden bouwen. Maar goed, zover was Dragonkit nog lang niet. Eerst wilde hij al wat andere banden aftasten voordat hij zich er volledig in zou smijten. Het zou er vanaf hangen hoe zijn omgeving op hem zou reageren en alleen tijd kon dat vertellen. En dus deed Dragonkit ook geen moeite toen de apprentice afscheid nam, gaf hem enkel een rustig knikje en zwiepte met zijn staart ter afscheid. Vervolgens werd hij terug de nursery in gelopen en trippelde op zijn gemakje terug naar binnen, maar niet zonder nog één keer over zijn schouder te kijken naar de apprentice. Ja, concludeerde hij voor zichzelf. Hij mocht de apprentice wel. Voor nu dan.