[Event] Date gone wrong.

Met haastige passen maakte ze haar weg terug naar het kamp, oprechte angst in haar normaal zo dappere ambere ogen. Eerder die dag had ze nog een prooidier meegesleurd naar de elders den om met Slatefur te delen, maar dat leek nu alweer een eeuwigheid terug. De grijze elder was toen niet aanwezig geweest en ietwat ongeduldig had de jonge Wolfpaw op haar gewacht en was ingedut, zichzelf wijsmakend dat de poes slechts uit wandelen was door het territorium. Deze theorie was echter letterlijk in het water gevallen, want de regen begon samen met de avond te vallen. Ietwat ongerust was de poes opgestaan en ondanks de druppels die koppig aan haar dikke pels bleven hangen en die tweemaal zo zwaar maakten, was ze het geurspoor het territorium ingevolgd.
Haar zorgen sloegen echter over in pure paniek toen ze aankwam op de crime scène, waar de vreemd bekende geur van een rogue en Slate onherroepelijk in elkaar overliepen . "Slate! Slatefur!" schreeuwde haar stem door de bossen, ieder prooidier die nog geen beschutting had gezocht voor de regen, zou dat wel doen door haar luide stem. Antwoord bleef uit. Hoe geconcentreerd ze ook was, de regen wiste de sporen voor haar neus uit en eenmaal aangekomen bij het kleine stroompje, raakte ze het volledig kwijt. Opnieuw en opnieuw probeerde ze het spoor terug te vinden maar zonder succes, hoe erg ze haar best ook deed. Angst greep haar naar de keel en ze was woedend door haar machteloosheid, door het feit dat ze haar enige vriendin niet kon helpen en slechts als een kip zonder kop rond rende. Nee, ze moest terug, ze moest hulp halen. Dus sprintte ze nu terug naar het kamp, hoe zeer het ook verkeerd voelde om weg te rennen van waar Slatefur verdwenen was. Met een verwilderde vacht en buitenadem kwam ze het kamp binnen, hopend dat de striemende regen de kleine traantjes van angst in haar ogen zou verbergen. "Slatefur is weg. E-er was een Rogue, en ik kan haar nergens vinden, e-e-en," sprak ze in paniek tegen de eerste beste kat die langs kwam en haar ogen zochhten verwoed naar haar leader, mentor en vriend. "Tall, waar is Tall? Ik heb Tallstar nodig!" Tallstar zou het weten. Ja, die kende haar, die wist het, die moest dit oplossen. De nacht was allang gevallen, binnekort zou het alweer ochtend worden en des te langer ze wachten, des te meer de regen uit zou wissen, des te kleiner de kans dat ze haar vriendin nog terug zou zijn.

[Open voor iedereen! Slatefur is meegenomen door Nevermind] [Edit;; note ook dat het zich in de late nacht/vroege ochtend afspeelt]

De zilvergrijze kattin was bezig geweest met het oppeuzelen van een muis en zichzelf een wasbeurt te geven toen ze plots de stem van Wolfpaw door het kamp hoorde galmen. Nieuwsgierig gleden haar ijsblauwe ogen in diens richting, haar oortjes naar voren spitsende en met haar staart even een ongeduldige tik op de grond makende. Haar woorden zorgden er dan ook voor dat Silverwolf's blik groot werd van verontrusting. Hoe kon dat nou? Hoe kwam het dat een elder zomaar meegenomen kon worden door een rogue? Een blinde elder nog wel! Wat deed ze zelfs alleen in het territorium? Silverwolf schudde haar kop en nam een stap naar voren. "Hoe kan het nu dat een elder ongezien meegenomen kan worden door een rogue?!" De zilvergrijze kattin schudde haar kop afkeurend en zocht vervolgens met haar blik naar hun bruine leader, Tallstar. Hopelijk wist hij een antwoord op haar vraag. Of beter zelfs, wist hij de manier waarop ze Slatefur ongedeerd terug konden krijgen.

Neritekit schrok wakker toen een stem door het kamp galmde. Geschrokken kwam ze overeind en luisterde. De stemmen maakte haar bang.. maar haar nieuwsgierigheid leek de overhand te krijgen, en voor ze het goed en wel zelf door had duwde zichzelf uit haar nest. Ze hobbelde naar de uitgang van de nursery met een dikke vacht. Al snel merkte ze dat het toch wel erg eng was hier dus bleef ze maar verscholen zitten bij de ingang van de nursery. “Mama.” Piepte ze achterom, hopend dat mama niet heel ver weg was.

Tag: @Russetfur

Bloodpaw lag in de ingang van de medicine cat den. Zijn lichaam was binnen maar zijn kop en uitgerekte poten hingen buiten. De frisse avondlucht speelde rond zijn neusvleugels en genieten sloot hij even zijn ogen en concentreerde hij zich vol op de geuren die zijn reukzintuig kriebelde. De tom was echt dankbaar met zijn gaven om geuren duidelijker en beter te ruiken dan andere. Hij was er pas achtergekomen toen hij met Beechpaw aan het klootviolen was zoals gewoonlijk en toen enkele dingen sneller opving met zijn neusje dan zij. Toen had hij het getest en bleek het inderdaad te zijn dat de medicine cat apprentice beter kon ruiken dan een gemiddelde kat. Trots als een pauw was hij er wel door, zeker omdat hij met andere dingen niet al te geweldig in was. Sure hij leerde snel maar nog altijd kon hij niet overweg met spinrag en dat was letterlijk het makkelijkste onderdeel van hele medicine cat zijn. Vechten deed hij niet echt dus een ster daar in worden zou hij waarschijnlijk ook niet en jagen was ok. Niet goed maar ook niet slecht, snapje? De tom schudde zijn piekerige kop eventjes heen en weer en genoot nog eventjes veder van de nachtlucht en het stormachtige weer. Wind blies door de dennenbomen heen en regen met enorme dikke druppels spetterde naar beneden alsof Starclan in een enorme verdrietige bui was. De zwart met rood gevlekte tom hoopte maar dat Starclan niet werkelijk ergens om treurde en dat deze stormachtige avond echt de reden was voor hun droefheid. Bloodpaw snoof nogmaals de verschillende soorten luchtjes binnen en blies toen diep uit. Hij was klaar om zijn mosbed in te duiken en was al gaan opstaan toen een stem bovenuit de storm klonk. Meteen schoten de oren van de maine coon omhoog en keek hij toe hoe Wolfpaw, de dochter van Sinclaw, het kamp in rende met duidelijke paniek. Oh nee heh.. waren zijn gedachtes werkelijkheid geworden en was Starclan echt aan het huilen om iets? De medicine cat apprentice besloot om pols hoogte te nemen en stapte de regenbui in om de openplek op te lopen waar Wolfpaw met angst in haar ogen stond. Toen hij duidelijke op gehoorafstand stond riep de grote tabby dat Slatefur weg was, meegenomen door een rogue. Bloodpaw schrok en keek om zich heen. Zoekend naar een enkele hint van Tallstar of Acorndust. Wat moesten ze doen? Slatefur zoeken- dat was wel duidelijk, maar met deze weersomstandigheden was de kans nihil dat ze haar met gemak konden vinden. De apprentice richtte zijn aandacht kort op Silverwolf die was begonnen te spreken. De grijze/zilver kleurige warrior vroeg hoe het in starclans naam kon zijn dat een blinde Elder alleen op pad was en daarna nog zonder moeite van hun gebied werd afgeplukt. De ander had een goeie punt, waren er geen patrouilles? Deden de wachters dan helemaal niks toen ze zagen hoe Slatefur op haar gemakje een wandeltje ging maken? Ze hadden toch iemand moeten inlichten of nog beter iemand mee sturen met de Elder? De tom keek weer de andere kant op toen hij een zachte mauw hoorde. Zijn blik viel op de kitten waarmee hij nog pas in de nursury gespeeld had en die hem papa genoemd had. De tom had wel een reputatie bij de kittens zeg, als hij geen papa genoemd werd dan was het wel mama of grote broer. Bloodpaw kon niet de nursury in zonder geclaimd te worden door één van de kits. Al vond hij het zelf niet zo echt erg, eerder de ouders van de kinderen. De medicine cat apprentice richtte kort zijn aandacht weer op Wolfpaw die aardig gestresst leek. “Het komt vast goed Wolfpaw. Tallstar zal zeker weten een patrouille sturen om Slatefur te vinden.” Probeerde de maine coon tom de ander wat gerust te stellen. Daarna liep hij even naar Neritekit toe en duwde zijn natte snuit van de regen tegen haar flank aan. “Neritekit, mama is binnen. Je kunt beter weer warm je nest in gaan voor je straks ziekjes word door de regen.” Sprak de zwart met rood bevlekte tom tegen de kitten die bijna de zelfde vachtkleur had als hem. Een glimlachje sierde op zijn lippen terwijl hij nogmaals zijn snuit tegen haar lijfje duwde om haar naar binnen te proberen te pushen. Ze kon ziek worden zoals hij net al tegen de she-cat gezegd had maar ook was dit niet iets om bij te wonen voor een jonge kitten.

tag: Wolfpaw - Silverwolf - Neritekit

Het was regenachtig. Hij had zijn jacht ervoor moeten afblazen. Met een waterrat van de little creek kwam hij dan ook aanlopen. Zijn vacht was niet waterdicht en omdat het zoveel haar bevatte voelde hij zwaarder aan dan normaal. Aan de ingang vormde zich een grote plas omdat het stuk land daar lager gelegen was. Zeker met de modderstromen was alles verplaatst. Ook nu kwam de aarde in kleine stroompjes naar hen toe. Toch leek het niet zo te zijn dat dit weken zou duren. Eerder een goede twee dagen en dan had de wereld er genoeg van. Met zijn brede poot stapte hij in de plas, hem helemaal nat makend van onder. Viperdash schudde zichzelf uit en liet de natte prooi vallen toen hij bij de prooistapel gekomen was. Net toen hij besloot om te gaan schuilen kwam Wolfpaw het kamp binnen rennen. Ze leek angstig en verward. De maine coon keek haar onderzoekend aan. Wat hij hoorde alarmeerde hem. Hij legde zijn oren in zijn nek en besloot dat hij de man moest zijn die Tallstar zou halen. Hoewel de kattin hard had geroepen roffelde de regen even hard neer op de grond. Hij sjokte op de richel, proberend niet uit te glijden en daar aangekomen stak hij enkel zijn kop in de rots. "Tallstar, Wolfpaw heeft je nodig. Er zou iets zijn met Slatefur." Hij klonk vrij rustig, maar zijn lichaamsgeur zij iets anders.

tag: (Wolfpaw - Silverwolf - Neritekit - Bloodpaw) - Tallstar

Ondanks de regen was hij op de open plek te vinden geweest. Er moesten tenslotte altijd dingen geregeld worden of het nu regende of niet. Hij had dan ook gezien hoe Wolfpaw het kamp binnen was gekomen en iets begon te zeggen over Slatefur. Iets met een rogue en dat ze weg was. Dit kon niet veel goeds betekenen, vooral omdat Slatefur een elder was en zelf mogelijk niet haar weg terug zou kunnen vinden als ze buiten Shadowclangebied was. "Slatefur ging waarschijnlijk voor een nachtwandeling naar buiten en niemand zou haar daarvan weerhouden." Sprak hij kalm. Dit was de schuld van niemand. Zelfs ook al was er een guard bij de ingang geweest, die had haar toch doorgelaten zolang ze alleen maar voor een wandeling ging. "Laat Wolfpaw nu eerst spreken voor we iemand de schuld gaan geven." Hij knikte kort naar Tallstar toen deze zich er ook bij mengde en hij liet zijn blik op Wolfpaw rusten, afwachtend wat ze gezien had.

De eerste die tot haar kwam was Silverwolf, een poes die slechts rotzooi leek te willen schoppen, wat haar natuurlijk volledig onbekend voor kwam. Haar woorden bewogen meteen weer een beschuldigend vingertje naar niemand in het bijzonder, zonder dat ze ook maar enige zorgen om de elder vertoonde. Nee! Ze moesten iets doen en wel nu, niet nog meer ruzie schoppen. "Hou je bek," brieste ze dan ook nijdig tussen het hijgen door tegen de jonge warrior, nu nog minder bekommerd om haar scherpe stem en boze woorden dan normaal. Gelukkig was er een idioot die het wél snapte, Viperdash rende naar Tallstar toe terwijl zij briesend op adem moest komen. “Het komt vast goed Wolfpaw. Tallstar zal zeker weten een patrouille sturen om Slatefur te vinden.” probeerde de Medicine cat apprentice haar gerust te stellen en de poes zou zijn sympathieke poging hebben gewaardeerd, als ze niet Wolfpaw was. Ze wilde geen lieve woordjes, geen loze beloftes, ze wilde Slatefur. En die zouden ze terug krijgen ook, al was het het laatste dat ze deed. "Ja, ja," sprak ze dan ook enkel afwezig tegen de kater en veerde meteen overeind toen Tallstar ten tonele kwam. Ook Acorndust sprak en uit zijn vuile muil kwam dan eindelijk toch iets zinnigs, al gunde Wolfpaw hem niet echt een blik waardig. De klap in haar gelaat laatst was ze nog lang niet vergeten, noch vergeven. Ook de leader beval haar te spreken, waarom waren zijn ogen zou koud? Wolfpaw knipperde de, uh, regen uit haar ogen en dwong zichzelf de paniek uit haar stem te dwingen. "Slatefur," haar stem brak als een klein kind en geërgerd begon ze opnieuw. "Slatefur was gaan wandelen, maar ze bleef zolang weg dat ik me zorgen maakte, Tall. Dus ik ging zoeken, en ik vond haar geur met een verdomde rogue! Ik heb m'n best gedaan ze te volgen, ik zweer het, maar de regen heeft het spoor weggewassen en ik raakte het kwijt toen ze door de stroom zijn gegaan," paniekerig keek ze hem aan. "We moeten haar terug halen! Nu! Straks doet hij haar wat Tall!" straks is ze dood, net als Sunvoice, en die gedachte maakte haar koud om het hart

Het was gaan regenen, iets dat Brittle met grote ogen was gaan aanschouwen. Hij was immers best nog een nachtuil en de ochtend vond hij ook wel leuk. Hij vond de dag maar iets te druk, maar hij had ook gezien dat dat de uren waren waar men het actiefst waren. Kort draaide hij zijn kop even toen een poes het kamp binnen kwam, haar geur gemaskeerd door het water dat uit de hemel kwam gedropen. Kalm luisterde de gevlekte kater naar wat de gestreepte poes te zeggen had, zijn oortjes gesplitst en alert. Even slikte hij, hij snapte sommige woorden niet en begon even bezorgd te fronsen. Kort keek Brit op bij het zien van zijn mama... Maar al snel draaide hij terug zijn kop naar het kamp om te kijken wat e zou gebeuren. Hij zat lekker droog hier maar er was een bepaalde sfeer in de lucht die hem toch een koud gevoel had. Hij had het niet zo graag.

Een rogue had Slatefur meegenomen en Wolfpaw had ze niet weten te tracken. Dan zou het vast niet makkelijk gaan worden om haar geur te vinden en wie weet wat die rogue met haar zou doen als het zelfs een rogue was, want wat als die andere kat een Bloodclanner was? Wat zouden ze dan met haar doen? Kort schudde hij zijn kop, waarna hij merkte dat Tallstar's blik op hem gericht was. De woorden die volgden waren logisch tot het moment dat hij gevraagd werd om Wolfpaw mee te nemen. Was hij een idioot? Wolfpaw en hij op een patrouille was niet de beste beslissing om te nemen. Maar veel er tegenin brengen had geen zin, want ze was wel degene die de rogue had gezien en daarmee misschien de kat kon aanwijzen die het had gedaan. "Als ze zich kan gedragen mag ze mee." Sprak hij dan ook strak. Nu hopen dat iemand anders nog zou aanbieden om mee te gaan, want anders was het nog maar de vraag of ze levend terug zouden komen van een trip naar Bloodclan.

Regendruppels vielen dik op zijn kop toen de medicine cat apprentice in het kamp stond. Er was in korte tijd paniek uitgebroken en nu stonden verschillende clangenoten rondom de openplek. Allemaal wachtend op één van de leidinggevende van Shadowclan. Gelukkig was Viperdash al snel gaan zoeken en was Bloodpaw zelf naar een kitten toe gestapt die buiten in de kou was gaan staan. Het was Neritekit, een kitten van Russetfur die dacht dat hij de papa was van haar. Het liet hem denken aan Brittlekit, doe ook dacht dat hij een ouder was van hem. Wat hadden kittens toch met hem? De tom moest er wel om lachen. Bloodpaw was ondertussen al bezig met de zwart met rood gevlekte kitten naar binnen te pushen maar Neritekit had andere plannen. Ze haakte haar pootje zachtjes om de zijne en trok er aan. Hij moest mee, maar dat kon niet. De maine coon schudde dan ook zachtjes zijn kop van nee. “Sorry Neritekit, ik heb geen tijd nu. Ik zal morgen weer langskomen oké? Dan gaan we saampjes spellen.” Stelde de tom voor met een glimlach voor hij de she-catje optilde bij haar nekvel en haar voorzichtig terug bracht naar haar warme nest.

De tom liep de openplek weer op en zag dat Tallstar en Acorndust al bezig waren met de patrouilles. Eentje ging naar de rivier en de ander richting Bloodclan. Wolfpaw ging met Acorndust mee, mits ze zich kon gedragen dan. Bloodpaw twijfelde, beet op zijn lip, maar besloot om naar voren te stappen. Even keek de tom naar Wolfpaw die echt heel erg van streek leek door de katnapping van Slatefur. “Ik wil graag mee- om te helpen,” Mauwde hij zowel tegen Tallstar als Acorndust. “Ik heb e-e een.. een goeie reuk.” Hij slikte. Dat klonk echt dom en stom. “Misschien.. dat ik Slatefur’s geur nog kan oppikken....” Lekker zelfverzekerd Blood. zucht.

@Neritekit > @Acorndust @Wolfpaw & @Tallstar

Voor hij de kans had om met Wolfpaw te vertrekken, bood Bloodpaw ook aan om mee te gaan en ergens was dat toch een soort van opluchting voor hem. Dat was misschien een beter plan dan om alleen met Wolfpaw op stap te gaan, want dan zouden ze misschien nog wat volbrengen. Tallstar leek hem echter mee te willen sturen met Viperdash. "Misschien is het beter als Bloodpaw met mij en Wolfpaw meegaat?" Sprak hij. "Dan weet je ook zeker dat we heelhuids terugkomen." En anders hadden ze een medicine cat apprentice bij zich op zijn minst.