A mistake is all it takes.

Door zijn gewicht te verplaatsen naar zijn voorpoten wist hij zijn tegenstander stevig tegen de grond te drukken. Hij had al meerdere keren gedreigd dat hij de kat zou vermoorden en de kat had hem hierop in zijn gezicht uitgelachen. Het was sinds de Elite geleden dat hij nog iemand had vermoord, maar deze keer trok er een rood waas voor zijn ogen. Zijn bek opende zich en hij zette zijn tanden zonder genade in de keel van de kat onder hem. Hij bleef net zo lang kracht zetten op zijn kaken tot hij voelde dat de tom onder hem slap werd en zijn kaken dropen van het bloed. Shark trok zijn kop terug en likte zijn bek af terwijl hij naar de dode kat onder zich keek. “Dwaas,” murmelde hij, waarna hij de tom bij zijn nekvel pakte en hem de open plek over sleepte. Hij sleurde hem helemaal mee tot aan de grens van het rogue territory en liet hem daar vervolgens liggen. Hij ging deze idioot echt niet begraven; hij had er geen zin in. De enige die hij de moeite had gevonden om te begraven, was zijn beste vriend geweest. En voor de zoveelste keer vroeg hij zich af wat Claw ervan zou zeggen als hij Shark dit leven zou zien leiden. Ja, Shark had Chawl’s leven gered, maar tegen welke prijs? Hij schudde zijn kop. Nee, zo mocht hij niet denken. Want hij beschouwde Chawl stiekem een beetje als zijn zoon. En een klein deel in hem had gehoopt dat Chawl hem zou zoeken, maar hij wist dat dat egoïstisch was. Net als het egoïstisch was om Chawl’s leven in te ruilen voor zijn leiderspositie. En dat wilde hij ook helemaal niet. Maar soms… soms wilde hij dat hij de tijd terug kon draaien. Dat hij andere tactieken had gebruikt zodat hij Cobra toch had kunnen verslaan en zijn leiderspositie had kunnen behouden. Hij was zwak geweest en dit was het gevolg eraan: een eenzaam bestaan in het rogue territory met geen vooruitzichten, geen doelen en geen hoop. Hij gaf het lijk van de kat van ellende nog een harde trap en wilde toen weglopen, maar snoof de geur op van een Elite cat. Zijn oren spitsten zich en hij keek over zijn schouder. Zijn groengele ogen werden wat groter van verbazing toen hij de she-cat herkende die voor zijn neus stond. Ze was veel ouder dan hij haar kon herinneren, maar hij zou haar altijd blijven herkennen. De dochter van Vitani. De kitten die hij een soort van ontvoerd had. Die hij benoemd had als pleegdochter en haar na verloop van tijd ook zo was gaan zien.

“Shifa.”

Shark trok kort met zijn oortje toen hij de klauwen van Shifa zag en de haast moordlustige blik waarmee ze hem aankeek. Het verdween dan was als sneeuw voor de zon toen ze hem herkende, maar het was hem vrij duidelijk geworden dat ze van plan was geweest om hem aan te vallen. Zijn dochter, een young one die haar training nog niet eens had voltooid, had haar leven willen wagen om voldoening te halen uit een gevecht die ze misschien niet eens gewonnen zou hebben. Chawl was een uitstekende mentor en leerde haar vast wel bij wat ze moest leren, maar hij dacht niet dat ze het nu al zou kunnen winnen tegen een rogue die veel ouder dan haar was. Toch gloeide hij ook wel van trots; zijn dochter was duidelijk niet bang om te laten merken wie hier de baas was, al bevond ze zich op territorium die niet eens van haar was. Aan de andere kant zorgde het ook voor een extra kopzorgen erbij: was ze wel voorzichtig genoeg? En het leek er ook op dat zijn Elitegeur volledig verdwenen was en hij de geur van een rogue over begon te nemen. Ze had zijn eigen geur er niet uitgepikt voordat ze hem zag, iets wat hem misschien diep vanbinnen wel pijn deed. Maar zoals altijd liet hij zijn emoties nauwelijks zien, ook niet toen Shifa hem de titel benoemde die hij zich voelde en haar kopje in zijn vacht verborg, dicht tegen zijn borstkas aan. Hij boog zijn kin en plaatste deze, net zoals hij bij Brat had gedaan, tussen haar oortjes. Alleen liet hij deze keer zijn kop wat langer daar hangen. Shifa was kleiner dan Brat en dus moest hij zich wat lager buigen om net dat tikkeltje affectie te kunnen geven dat in zijn blik miste, maar dat maakte niks uit. Het gold nu enkel dat zijn dochter hier was, dicht bij hem. Toch vulde het hem ergens ook wel met een gevoel van zorgen. Wat zou Cobra doen als hij zou ontdekken dat Shifa naar hier was gekomen? Het had er niet op geleken dat ze hem per se zocht, maar toch… Cobra zou overal een reden uit kunnen halen als hij dat wilde. En hij zou Shifa ook voor dit kunnen straffen, zo’n lafaard was hij wel. Zo lang zijn dochter echter recht voor zijn neus stond, zou niets haar overkomen. Niet in zijn bijzijn. “Dacht mijn kleine meid nu werkelijk dat ze een grotere kat aan kon vallen?” gromde hij tegen haar. Enkel de trillingen die Shifa duidelijk kon horen gorgelen in zijn borstkas zouden aantonen dat hij zacht snorde. “Je bent wellicht een formidabele tegenstander, Shifa, maar je training is nog lang niet voorbij. Je moet geen tegenstanders op gaan zoeken die je niet aankunt. Als je je frustratie zo nodig kwijt wilt, zou ik eerder een paar extra vechttrainingen aanvragen met Chawl.” Hij sloot zijn groengele ogen even kort. Chawl. “Hoe gaat het nu met je? En met Chawl?” Dat waren de belangrijkste vragen. Voor nu dan.