Divine Comedy

Cheetahcall  De grijze poes stapte het kamp binnen, met een muis tussen haar kaken. Het enige wat ze had kunnen vangen in bijna een hele middag jagen, maar het was beter dan niks. Snel bracht de kattin het beestje naar de stapel en legde het voorzichtig boven op neer. Ze gleed met haar ijzige gelen ogen haar omgeving door. Het was druk in het kamp, te druk voor haar. Dus besloot de kattin zo snel mogelijk weer te vertrekken. Voordat iemand tegen haar ging praten. Want daar had zo op dit moment echt geen zin in. Ze was immers een kattin die erg op haarzelf gesteld was, ze had geen hoge nood voor sociale interacties. Het gaf haar geen voldoening zoals bij andere katten. Ze hield er van om alleen te zijn, ongestoord.

De kattin scheerde met haar poten over de grond heen toen ze een stem hoorde, duidelijk naar haar toe gericht. Even moest de poes haar zelf in bedwang houden, om niet de kat in kwestie een flinke klap te geven. Toen ze haar kalmte weer gevonden had keek ze om, waar haar ogen een kitten vonden. Was dat niet dat mormel van Tallstar? Cheetahcall wist het niet zeker, ze hield haarzelf niet bezig met dat soort dingen. 'Wat moet je jong? sprak ze koud en emotieloos. Terwijl ze haar dode blik over de cream kitten heen liet gaan.

Het beestje nam een houding aan dat Cheetahcall alleen maar kon omschrijven als zwak. Je zelf tegen de grond aan drukken ogen naar beneden slaan, en om wat? Een paar woorden? Kom op zeg. De kitten vroeg of ze wist waar haar vader was, iets waarop de warrior luid snorde. Ze zwaaide scherp met haar staart waarmee ze bijna de kitten raakte. 'Nee' bromde ze koud. Tallstar zou niet ver kunnen wezen, en zou zeker wel terug komen. Dus het mormel moest gewoon even geduld opbrengen.

Cheetahcall trok haar wenkbrauw op toen de kitten verklaarde dat ze niet beleefd was, en vervolgens met opgeheven hoofd weg liep. Waar kwam die zekerheid opeens vandaan? een paar tellen geleden drukte ze haarzelf nog tegen de koude grond aan. De warrior vernauwde haar ogen, en onderdrukte een drang om het mormel een harde duw te geven. En haar tegen de grond aan te pinnen, maar dat was niet zo wijs om dat hier te doen. Als ze in een rustigere locatie waren geweest, had Cheetahcall haarzelf niet tegen gehouden. 'En jij bent een rotkind' spuwde ze alsof haar woorden van vergif waren gemaakt.

Het gejammer en gezeur van de kitten deed pijn aan de kattin's haar oren, kon het mormel niet gewoon haar bek houden en haar met rust laten? Ze vroeg er zelf om, dit was haar schuld niet die van Cheetahcall. En oh kijk daar was het mormels eerste defender al; shadowclans eigen mislukte medicine cat. Dit beloofde een gezellig thee kransje te worden. Ze had iets niet liefs gezegd tegen een kitten, god wat erg. Dit was een misdrijf. 'Het is mijn mening, en ik zeg verdomme wat ik wil tegen wie ik wil.' als je haar wil kon je haar krijgen. 'Dat heet  vrijheid van meningsuiting.' de grijze poes snoof en hield haar hoofd hoog en keek de nadere twee katten neerbuigend aan.

Hij maakte er sinds de Seagull-sensatie een punt van om in de buurt van het kamp te blijven, in ieder geval voor een tijdje. Het had Tall maar al te duidelijk gemaakt dat zijn muppet eens in de zoveel tijd bescherming nodig had en hij was ten volste van plan die te geven. En zodra hij met wat prooi het kamp binnenstapte bleek de kater - voor de verandering, maar helaas - gelijk te hebben gehad. Met grote passen paradeerde hij dan ook in de richting van de commotie en torende daar boven de kitten uit, zijn blik heel kort even met een bemoedigende glimlach naar haar, en een dankbare blik naar Bloodpaw die snel gehandeld had, voor hij zich tot Cheetah wendde. ”Helemaal prima,” Mauwde hij koeltjes, ”Maar dan wel graag op een plek waar niemand last van je heeft,” Dus eigenlijk helemaal niet prima, en zijn kille blik maakte dat meer dan duidelijk.

“Jouw mening?” Werd er afkeurend gesproken.“Een mening kun je onderbouwen met argumenten. Een argument geeft aan waarom je een bepaalde mening hebt. Dus vertel mij, wat zijn jouw redenen dat Pepperkit een rotkind is?” Cheetahcall vernauwde haar ogen en schudde met haar hoofd, ze zal haarzelf niet verklaren tegen hem. Het had immers toch geen zin, hij zou toch draws tegen haar in gaan. Toch wilde ze haar bek openen om iets terug te zeggen maar toen kwam er een andere kat op het toneel. Tallstar, dit was iets heel anders. En de poes besloot vanaf nu haar woorden wat zorgvuldiger uit te kiezen. Zijn koele stem en kille blik maakte de kattin wel wat nerveus, maar ze zal haar poot stijf houden. Cheetahcall richtte al haar aandacht op de bruine kater. 'Dus je stelt voor dat ik de volgende keer iemand helemaal apart moet nemen; om mijn menig te kunnen spreken? Enkel omdat andere misschien last van mij kunnen hebben? Dat is wel zeer onlogisch.'

De kiddo was duidelijk blij dat hij er was, waardoor Tall ook weer blij was dat hij er was, en zelfs Blood - die het uitzonderlijk deed als medicine cat apprentice als je het Tall vroeg - stond aan zijn kant. Cheetah daarentegen was duidelijk vastbesloten om zich verder in te graven. Deze begon als een kleuter Tall niet op de boodschap maar op de woorden te pakken, waardoor hij even met een 'are you kidding me'-blik naar de poes keek. "Interessante gedachte, maar je bent slim genoeg om te weten wat je moet doen met mijn woorden," Mauwde hij droogjes, en keek haar even streng aan. "Bovendien heb je een voorbeeldfunctie als warrior, en daar ben je vandaag te onvoorzichtig mee omgegaan," Om het maar even diplomatiek te zeggen.