Pressure point. [OPEN]

Eenzaamheid was een woord dat voor iemand meerdere betekenissen kon hebben. Het kon iets zijn waar iemand veel aandacht en waarde aan hechtte of waar iemand zich nauwelijks om bekommerde. Dragonkit wist eerlijk gezegd na vier moons nog altijd niet of hij op dat eerste of op dat tweede punt was aangekomen. Het was hem na de eerste twee moons al vrij snel duidelijk geworden dat zijn moeder hem nooit gewild had en dat zijn vader hem enkel in de ogen aan wilde kijken als hij de zoon beloofde te worden die zijn vader hem wilde zien worden. Zijn muren waren zorgvuldig opgebouwd; als zijn moeder niet met hem wilde communiceren en zijn vader enkel als hij zichzelf kon bewijzen, dan mocht niemand dicht zijn buurt komen, redeneerde hij. Hij had geen vrienden, of toch geen katten die hij beschouwde als vrienden. Het was niet dat ze het niet probeerden; het was eerder dat ze de attitude van Dragonkit op een gegeven moment beu werden en zich liever richtten naar katten die wél met hun wilde spelen. Dragonkit wist nog altijd niet of het hem niets deed omdat hij ervoor koos om zich zo te voelen of dat het op een gegeven moment daadwerkelijk ook zo geworden was. In het begin had hij het waarschijnlijk wel erg gevonden, maar nu werd het een gewoonte voor hem. Hij was niet de meest doorsnee kitten die gezellig samen met anderen wilde spelen, maar hield zich liever afzijdig. Hij koos er liever voor om iemand vanaf het begin te wantrouwen dan dat hij zich echt openstelde en hij dacht dat dit voor altijd zo ging blijven. Misschien werd eenzaamheid op een gegeven moment wel zo’n gevoel waarvan hij wist dat het aanwezig kon zijn, maar het gewoon niet meer voelde. Dragonkit sloot zijn ogen heel even. Niets meer voelen. Dat leek hem pas een geweldige pad om te bewandelen. Hij zuchtte, sleepte zijn lichaam naar het centrale gedeelte van het kamp en ging zitten, zijn blik richtend op zijn Clanmates die hun dagelijkse taken verrichten.

Dragon merkte op dat een oudere she-cat hem naderde. Ze leek van een warriorleeftijd te zijn. Heel haar houding wees aan dat ze met hem wilde praten; zijn spieren verstijfden en even speelde het idee in zijn hoofd dat hij gewoon weg kon gaan en in zijn nest kon gaan liggen. Geen vervelende situaties, geen gedwongen conversaties. Maar voordat hij al een keuze had kunnen maken, was ze opeens bij hem en stelde ze hem een vraag. Hij keek in de richting van de plek waar haar staart naar wees en trok zijn neus kort op toen hij het groepje kittens herkende. Zij speelden wel vaker samen. Het gebeurde niet vaak dat een andere kitten in hun groepje toe werd gelaten en als dat al gebeurde, werd Dragon algauw duidelijk dat ze daar behoorlijk mee aan het lachen waren. “Dat zijn mijn vrienden niet,” zei hij op een botte toon, zijn neus een beetje opgetrokken en zijn oortjes plat tegen zijn kop. Hij herpakte zich direct en richtte zijn ogen weer op de warrior. Waarom kon ze niet gewoon weggaan? Hij vond het maar vreemd dat ze opeens toenadering tot hem zocht. Dat deed ze anders immers nooit. Was het weer iets van zijn moeder? Of had zijn vader haar opgedragen om hem in de gaten te houden? Maar nee, zijn vader zou zich nooit om hem bekommeren. En zijn moeder had niet eens gewild dat hij geboren was. De gedachte zorgde ervoor dat hij zijn blik even kort op zijn poten richtte. Zijn blik tuurde naar de nagels die net iets langer waren dan die van de gemiddelde kitten. “Ik heb niet echt vrienden,” mompelde hij tegen de jonge she-cat. “En dat vind ik prima zo. Ik heb niet het idee dat er zoiets als vriendschap bestaat. Aan het einde van de rit steken ze toch allemaal hun klauwen in je rug als het hun uitkomt.”

Dragon hoefde niet in de richting van de she-cat te kijken om te weten dat ze verbaasd was. Hij had al bijna spijt dat hij die woorden had gesproken tegen haar, ook al waren ze naar zijn idee wel de waarheid. Misschien was het beter als hij zijn achterdochtige, terughoudende houding een beetje voor zichzelf hield. Aan de andere kant kon het er ook voor zorgen dat hij katten op afstand hield. En dat was juist wat hij wilde. Hij had zich al eens opengesteld naar zijn moeder toe en dat was overduidelijk een fout geweest. Hij nam aan dat als zijn moeder hem niet wilde hebben, dat niemand dat dan wilde. Niet zonder bijbedoelingen in elk geval. Zijn vader zocht immers alleen maar contact met zijn zoon op als hij er iets van verlangde, voor de rest werd er niet naar hem omgekeken. De Queens namen enkel het moederschap over omdat ze anders een slecht aanzien kregen door zowel hun partners als andere katten. Ze deden het enkel voor hun leader, niet omdat ze hem er zo blij mee maakten. Hij onderdrukte een zucht en draaide zijn kopje naar de she-cat zodat hij haar vraag kon beantwoorden. “Je leert snel opgroeien als je merkt dat je ouders niet veel om je geven,” sprak hij op een redelijk bittere toon tegen haar. “Mijn moeder zegt dat ik een fout ben en mijn vader wil me enkel beter leren kennen als ik aan zijn verwachtingen voldoe. Als je eigen ouders je al zo behandelen, waarom zou je je dan nog openstellen naar andere katten? Ik dacht aan de reacties van de andere kittens te zien dat ouders juist de katten waren waar je het meeste op kon bouwen, maar ik neem aan dat dat niet voor iedereen geldt. Als ik hun niet in mijn buurt kan hebben, dan hoeft niemand het te proberen.” En met een boos gezicht keek hij weg van de she-cat, boze tranen zich verzamelend in zijn ogen.