Everything pulses

Hij was alleen vannacht. Sin was ergens, Ace was ergens, en de kleine was er niet. Nog niet moest hij eigenlijk zeggen, want meestal kwam ze pas later op de avond, wanneer hij minder goed oplette. Dan verscheen er een mini-schaduw in de opening van de den en trippelden kleine pootjes die het sluipen niet geleerd hadden in de richting van zijn nest. Bijna moest hij lachen bij het idee, nestelde de kater zich wat dieper. Kort huiverde hij door de regen, en besloot uiteindelijk dat het misschien ook wel zijn beurt was om naar haar toe te gaan.

Hij had het altijd uitgesteld, ze was immers niet zijn kitten. En hoewel zij het niet wist, wist hij het genoeg voor hun tweeën. Zijn keuze, haar meenemen uit Windclan, drukte soms zwaar op hem. Niet alleen had het voor veel onrust in de clan gezorgd - wat hem overigens gestolen kon worden - maar het had ook voor een zeer boze Tinder gezorgd en een extra persoon om op te letten. Hij had al moeite met zichzelf, had nu al een leven verspeeld, en zijn oplossing was om een tweede leven erbij te nemen? Tactisch Tall. Alsof niet alles waar hij mee omging uiteindelijk kapot zou gaan.

Zoals dit bijvoorbeeld. Aangezien de kitten niet daar lag waar ze moest liggen, en de kater met grote ogen de nursery weer uitkwam. Door de regen was het spoor moeilijk te volgen, al had hij al snel het hele kamp gehad en bleek ze daar niet te zijn. In diepe stilte verplaatste de kater zich door het kamp, geen zin de clan te wekken. Dit was een geheim moment, niet voor andere ogen bedoeld, alsof de kwetsbaarheid van Pepper te voelen was ook al was ze nu niet hier. Hij zuchtte eens, en keek toen wat verloren naar de kampingang. Zijn gut vertelde hem dat het zo was, dat hij daarheen moest. Maar zin had hij niet, en bovendien zou het een flinke reprimande betekenen voor de op wacht staande - of liever, niet op wacht staande - warrior. Maar pas wanneer hij terug was.

Het duurde niet lang of hij vond een spoor, kleine plukjes haar aan takjes, geur aan wat bladeren. Ver kon ze niet gekomen zijn, dus besloot hij langzaam te werk te gaan en vooral zijn ogen goed open te houden. Op deze manier lukte het hem om een klein zacht hoopje te zien, in de modder, een eindje verderop. Even stokte zijn tred, bleef hij staan, alsof hij niet zeker wist of het dieptrieste beeld verstoord mocht worden. Daarna ging hij verder op Shadowclan stand, ene poot voor de andere zonder geluid. Zijn adem ingehouden alsof ook dat haar kon doen verdwijnen. Zo verplaatste de kater zich naar achter de kitten, tot hij daar gekomen was en voorzichtig zijn neus even in haar vacht duwde. "Hey Wuppie," Murmelde hij, was even stil, keek omhoog en toen nog zachter: "Pumpkin," Het uitsprekend alsof het woord haast de wereld zou doen breken. Officieel gebied betredend waar hij niet hoorde, maar was dat niet sowieso al het geval?

Hij werd nog niet weggeduwd en de poes zelf kroop nog niet ervandoor. Dat zag de kater als een teken dat hij op z'n minst kon blijven staan. Toen ze uiteindelijk het laatste woord wat verward herhaalde plofte hij eerst naar haar op de grond, maar duwde haar daarna met zijn neusje op zijn vacht. Ze was nog zo klein, zou altijd kleiner blijven dan de rest. Iele windclanner met een bouw voor rennen op de vlaktes. En hij had haar verdoemd tot een leven in het woud. Ooit zou ze hem erom gaan haten, hij kon het nu al zien gebeuren. Ooit zou deze egoïstische daad van hem - egoïstisch? - aan het licht komen. Maar niet hier, niet nu. Niet vandaag. In plaats daarvan tilde hij haar van de koude grond, en verborg haar in zijn vacht, alsof dat niet alleen de kou, maar de hele buitenwereld tegenhield. "Pumpkin," Zei hij nog eens, het verraad haast te proeven op zijn tong. Maar zijn stem klonk zeker, zonder wankelen. Dat was hij haar verschuldigd.

Ze leek als in een soort trance, waardoor de kater een steek in zijn hart voelde. Even dacht hij eraan om op haar woorden een luide ontkenning te doen volgen, maar daar was ze te slim voor. In plaats van voorliegen zuchtte hij dus ook even, en drukte zijn neus op haar vacht. "Ik weet het," Mauwde hij zacht, ook een beetje verloren. Voor haar wilde hij zo graag zeker zijn, hij had alles wel willen trotseren, maar deze situaties had hij ook zelf niet voorzien. Dat ze haar zouden pakken in plaats van hem, dat hij er niets aan kon doen tenzij hij 24/7 bij haar was. Tall had het niet aan zien komen. Een cruciale misser, een tactische fout.

De kater lag er in stilte, liet haar eerst uitvogelen wat ze wilde zeggen voor hij met al zijn eigen oplossingen kwam. Het klonk uitgedacht, volwassen haast. Maar het was simpelweg omdat hij het ook niet wist. Hij was alleenstaande vader, en van die twee woorden klopte ook slechts de helft, wat wist hij nou eigenlijk was een kitten opbrengen? Inderdaad, helemaal niks, maar hij wist genoeg van het leven om de brok in haar keel te delen en haar toon te kunnen interpreteren. Weer een zucht. "Ik wil je het liefst alle dagen heel dicht bij me houden," Mauwde hij zacht, en volledig naar waarheid. "Maar ik wil ook dat je veilig een leuk leven kan leiden met vrienden en vriendinnen van je eigen leeftijd," Hij wist niet zeker tegen wie hij het zei, aangezien het voor de kitten misschien helemaal niet logisch klonk, maar het hardop denken was belangrijk om de gedachten op een rij te krijgen.

Oke oeps, de kitten snapte het niet en de kater kon het haar ook niet echt kwalijk nemen. Hij zat te bazelen en haar op te zadelen met problemen die niet voor haar bestemd waren. Vandaar dat hij zijn hoofd schudde. "Sorry, ik was onduidelijk," Mauwde hij zacht. "Je mag altijd in Shadowclan blijven, bij mij," Mauwde hij, "Als je dat wilt," En daar zat het hem in, want wat als ze het niet wilde? Ging ze dan gewoon terug naar Windclan? Lionroar zag hem al aankomen.

Ze had een goed punt, waar moest ze anders heen. Even keek de kater voor zich uit, tussen de bomen door, alsof daar heel Starclan hem verwijtend aankeek en most of all Tinder, die dit al voorspeld had. Het zuchten stopte de kater mee, het hielp niks en maakte haar waarschijnlijk alleen maar meer gestresst. "Dat klopt," Mauwde hij zacht, en likte eens over haar vacht, "En dat maakt het niet makkelijk," Om maar even een understatement neer te leggen, "Het betekent dat waar je ook woont, je voorbereid moet zijn op tegenslag, meer tegenslag dan andere katten," Vervolgde de kater zacht, "Want sommige katten zijn onaardig, vals, verraderlijk, en die zullen er alles aan doen je weg te pesten," Hij zuchtte nu wel weer, "Hier, maar ook in Windclan," En het was grotendeels zijn schuld. Maar dat hoefde ze dan weer niet te weten.

Ze had een punt, in Windclan had nog niemand lelijk gedaan. Tall wist ook niet zo goed wat hij hierop moest zeggen, dat ze terug mocht als ze wilde? Dat had 'ie al een soort van gezegd, en nog een keer zeggen klonk alsof hij graag wilde dat ze wegging. Vandaar dat hij even stil bleef en zijn neus in haar vacht duwde. "Omdat ze stom zijn," Murmelde hij, ook een beetje tegen zichzelf, en vervolgde daarna, meer volwassen: "En omdat er sommige katten zijn die vinden dat verschillende clans, zoals Windclan en Shadowclan, niet mogen mengen, dat iedereen puur van één clan moet zijn en dat een mengelmoes onpuur is," Hij keek even verbeten voor zich uit, bozig, dit was echt iets wat hem frustreerde. Crowcall zou achter hem staan. Dat wist hij zeker.

De kater wist niet zo goed waarom hij dit gesprek zo moeilijk vond, waarom hij niet gewoon kon liegen en zeggen dat halfclan kittens beter waren en de rest jaloers, waarom hij de rest van de wereld niet buiten kon houden. Haar vraag bracht hem weer terug uit zijn gedachten en even verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij keek haar even liefdevol aan. "Omdat jouw moeder de interessantste, felste en meest stoere poes van de hele wereld was," Mauwde hij zacht, en gaf de kitten een lik over haar kop terwijl hij tot zijn eigen verbazing zijn ogen even voelde prikken. "Daarom," Hij had eigenlijk niet verwacht dat hij nog steeds emotie zou hebben bij de gedachte aan Tinder, good or bad, maar het wilde niet weg, bleef hem bij. Misschien maar goed ook.

De kater keek nog steeds over het kopje van de kleine heen, de verte in. Zijn kop beschermde haar een beetje tegen de regen terwijl het over zijn gezicht stroomde en lijnen trok in de dikke vacht van de kater. Alsof Tinder tegenover hem stond, daar tussen de bomen, krulde hij zich nog iets meer om de kitten heen. Hij kon wel voor haar zorgen. Hij deed zijn best. Tall was niet perfect, maar hij probeerde, telde dat? Misschien wel. Maar het kon hem niet behoeden voor de realiteit, die Pepper nu ook ontdekt leek te hebben. Haar stem was zo zacht dat hij hem haast niet hoorde. Maar de vraag hing in de lucht, en zonder hem te horen wist hij dat ze hem stelde. "Nee," Mauwde hij zacht, terwijl zijn stem kort brak en hij harder de verte in staarde, al kon dat niet voorkomen dat zijn tranen zich mengden met de regenstroom. "Nee, mama komt niet terug," Waarna hij zijn kop in haar vacht verborg, beschaamd om zijn zwakte, het besef dat hij, ondanks dat hij al zoveel verloren had, nog steeds geraakt werd. Nog steeds niet geleerd had. Het nog steeds voelde.

Ze was stil. Tall wist niet wat hij wilde maar ze was stil en dat was dat. Hij kon niets verder. Had gezegd wat gezegd moest worden, was gebroken, had gefaald, en nu lag hij als een kind bij zijn moeder te huilen in de vacht van een kitten die niet van hem was. Bij deze gedachte wilde hij zichzelf bijeenrapen, stoppen, met alles. Gewoon een muur optrekken en net als toen bij Jinx alles negeren en gewoon doen. Maar hij was leeg. Er was niets om te doen en een zacht hoopje verantwoordelijkheid lag hier en had hem nodig. Hij zuchtte. Alweer. Soms leek het alsof dat het enige was wat hij kon doen. Nu hielp de zucht hem om een stap terug te doen, een punt te zetten voor nu. Hij ademde nog zwaar, maar kon zijn kop wel weer opheffen. Weer terugkijkend naar het punt bij de bomen, al durfde hij het haast niet. Ze zou boos zijn. En het was haar goed recht.