No matter how much time passes

Ze kon de Clans niet vergelijken met de Elite. Nee, dat wist ze ook wel. Het waren twee verschillende werelden die vlakbij elkaar leefden. Toch was leiderschap, leiderschap. Ze had verwacht dat dat wat meer bij elkaar had gelegen, dan dat het deed. Ze wist wel dat ze vanaf nu niks meer ermee te maken wilde hebben, al wist ze nog niet zo goed hoe ze dat voor zich zag. Ze wilde haar familie beter leren kennen, haar echte siblings. Alleen hoe deed ze dat zonder dat ThunderClan haar van verraad beschuldigde? Waarschijnlijk kon het niet. Moest ze het na deze ontmoeting helemaal afsluiten en dat deed zeer, meer dan dat ze durfde toe te geven. Ze had een familie, maar eigenlijk ook weer niet. Ze zou er nooit zo van kunnen genieten als complete families in ThunderClan. Jaloezie vulde haar binnenste. Even keek ze naar Rascal. Haar broer, een broer waar ze mee had moeten ravotten en die ze had moeten kunnen plagen. Dat was van haar afgenomen door onder andere de kater die nu voor hun stond. De woorden van hun vader gingen een beetje langs haar heen. Totdat er weer echt een vraag aan haar gericht werd. De blik in haar felgele ogen richtte zich recht op die van Shark. Ze staarde hem een tijdje aan met een flonkering in haar ogen. Wat ging hem dat eigenlijk aan? Als hij dit gewoon met hun had kunnen doen. Hun zo had kunnen gebruiken? Toch gaf ze hem antwoord terwijl haar snorharen kwaad trilden. “Eveningglow.” Haar stem had haar kracht teruggevonden. Haar nagels gleden uit hun hulzen en schraapten over de nog bevroren ondergrond. Toen trok ze ze weer in en keek in de richting van het ThunderClan territorium. Voordat haar blik weer naar Shark gleed. “Ik wil je niet meer zien. Als ik jou was zou ik vanaf nu ook over je schouder blijven kijken voor ThunderClan warriors.” Miauwde ze rustig maar duidelijk. “De Elite is niet meer je enige vijand.” Opnieuw flonkerde haar ogen op. In haar hart deed dit pijn, maar maar een beetje, want haar woede was op het moment veel groter.

De sfeer was zacht gezegd slecht. Eveningglow en hem waren duidelijk vijandig, beide duidelijk tekenen laten zien dat ze niets meer met hun vader te maken wilde hebben. Zijn ogen gingen opzij naar zijn grijze zus, waarna ze weer teruggingen naar zijn vader. Hij reageerde op haar stelling dat de clans anders waren dan de elite. Ze zat inderdaad in een andere wereld dan die van hen. Ze wist niet hoe het leven was in de elite. Het was hard, veel harder dan het zachte clanleven dat zij altijd had geleefd. Wat hij had moeten leven. Nieuwe woede borrelde in Rascal op toen hij weer naar Shark keek.
Hun vaders aandacht werd weer op hem gericht en zijn stoïcijnse gedrag toonde maar weer toen hij zei dat hij hem niet wilde overtuigen. Was hij de moeite niet waard? Fijn, dan zaten ze weer op één lijn hoe ze over elkaar dachten. Vervolgens kreeg hij een mengeling van gevoelens van de kater. Was hij nou serieus bang voor Cobra? Kom op, Cobra was niet mans genoeg om hen iets aan te doen. Toch gromde hij toen hij weer begon over zijn kittens in de elite. ‘Je blijft bij Shallow uit de buurt,’ gromde hij naar hem. ‘Ik ben er om haar te beschermen, jij niet.’ Een waarschuwende toon zat in zijn stem. Hij zou nooit zijn weg meer mogen vinden richting het kamp. Hell, al hij zijn kop in de stad zou tonen zou hij al in de problemen zitten. Dan mocht hij willen dat hij Rascal tegen kwam, ieder anders zou hem aanvallen. ‘We hebben jou niet nodig.’ Nu sprak hij over zijn eigen familie. Ergens wist hij dat Shark zijn best deed, op zijn manier. Maar nu kon het Rascal niets schelen. Shark was de grens nu echt over gegaan, en dat zou die maar moeten voelen. Hij wist dat Shark meer dan alleen hen had in de elite. Die konden hem geen ene moer schelen, de enige die telden waren hij en zijn zusjes. En Eveningglow, maar die zat veilig in ThunderClan territorium. Die had genoeg katten die op haar zouden passen.
Het gesprek ging weer naar Eveningglow, hoe zij in dit plaatje paste. En ze was bijna eng, hoe ze Shark bedreigde. Ze beloofde dat hij op de gewild-lijst zou staan bij ThunderClan. En hoe kon ze dat beloven? Had ze vriendjes hogerop? Rascal richtte zijn blik weer op Shark. ‘Ik denk dat je beter kunt gaan,’ zei hij dreigend, terwijl hij een stap dichterbij zette naar zijn vader, zijn ogen priemden zich in de zijne. ‘We hoeven je niet meer.’

Shark keek Rascal aan toen deze het over Shallow had. Shallow. Zijn look-a-like binnen de Elite. Die kittens had gekregen. Die tegen zijn borst had staan janken omdat ze niet had geweten wat ze met de situatie moest doen. Die zwanger was geworden door Jackdaw, waar hij maar met moeite zich in had kunnen vinden en met moeite zijn goede band met Jackdaw verder had kunnen zetten. Zijn gedachten gingen voor één moment naar de grappige zwarte tom die qua karakter totaal geen trekjes van zijn vader had, behalve dan als hij boos was. Die van elke training één groot lolletje had gemaakt en het leven binnen de Elite niet al te serieus had genomen totdat de Clans op een ruwe manier zijn vader van hem af hadden genomen. Het was haast ironisch te noemen dat zijn dochter van wie hij zo veel hield, Evening, juist in de Clan zat die verantwoordelijk was voor de dood van zijn beste vriend en die ervoor had gezorgd dat heel zijn wereld in elkaar stortte. “Daar hoef je niet bang voor te zijn, Rascal,” bromde hij. “Ik ga niet opzoek naar mijn kittens tenzij ze opzoek naar mij zouden gaan. Wij hadden elkaar ook nooit meer ontmoet als jullie mij niet waren komen zoeken. Ik weet wat Cobra doet als hij uitvindt dat jullie nog contact met me hebben en dat is iets wat ik absoluut niet wil.” Als Cobra in het kamp actie zou ondernemen, was hij niets wat hij voor ze kon doen. Maar Claw zou weten wat hij gedurfd zou hebben als het buiten het territorium van de Elite gebeurde. Shark richtte zijn blik op Evening die eerst haar prachtige naam vertelde en hem vervolgens op een koude manier bedreigde. En dat bevestigde het gevoel dat hij eerder had. “Je bent gepromoot,” murmelde hij. “Niet alleen tot warrior, maar nog hoger. Jij bent de nieuwe deputy van ThunderClan.” Hij wist dankzij de overname van ThunderClan uit Claw’s sterke tijd dat je –star als achtervoegsel moest hebben om leider te zijn. Hij keek recht in de goudkleurige ogen van zijn dochter en dwong zichzelf om een ijskoud masker over zijn gelaat te laten komen. “Als jij het nodig vindt om mij te laten doden door jouw katten, dan houd ik je zeker niet tegen. Maar ik ben geen zwakke, zielige rogue, Eveningglow. Als ze mij buiten hun territorium durven aanvallen zullen er doden vallen. Ik houd me niet in, dochter of niet.” Als zij hem bedreigde, kon hij dat even goed. Hij ontmoette de blik van Rascal en slikte de zware brok in zijn keel door. “En jou wil ik hier ook nooit meer zien. Ga terug naar het kamp, Rascal. Je nieuwe leader heeft je waarschijnlijk nodig.” En met een snuif en een zwiep van zijn staart draaide hij zich om. Op hetzelfde moment dat de brok hem overweldigde en de tranen zijn ogen begonnen te vullen, begon het plotseling zachtjes te regenen. En even werd hij weer terug naar die ene ochtend getrokken vlak nadat hij Claw had begraven en zijn tranen zich ook vermengd hadden met de regen. Maar het was beter zo. Het was beter zo.

- Shark topic uit

Ze volgde het gesprek tussen Rascal en Shark wel, maar dan nog bleef het ver van haar nest. Ze kende de katten waar Rascal het over had niet. De enige die ze nu kende waren Shark en Rascal en hun conversaties gingen al verre van soepel. Dit alles ging eigenlijk verre van soepel, het was vrij mousedung allemaal. Moest ze er blij mee zijn het te weten dat ze familie had in de Elite en het verhaal wat daarachter schuilde? Natuurlijk ze hadden er recht op gehad om het antwoord te horen, maar het was geen antwoord waar je gelukkig van werd. Het was een kil en keihard antwoord, die haar hart in duizend stukjes brak. Ooit als apprentice had ze het stoer en spannend gevonden om een vader in BloodClan te hebben, om te weten dat ze een vader had die bereid was haar op te zoeken. Nu kreeg dat allemaal een bittere nasmaak. Het zat heel anders in elkaar en stiekem wenste ze weer die onwetende apprentice te zijn, maar dat was ze niet meer. Nooit meer. Ze was nu deputy van ThunderClan en er werd van haar verwacht hier volwassen mee om te gaan. Rascal gaf aan dat hij beter kon gaan, maar Shark leek een nieuw inzicht te krijgen door haar woorden. Ze gaf een kort knikje toen hij aangaf dat ze de nieuwe deputy was.
Haar ogen begonnen te flonkeren bij zijn volgende woorden. Ze stak haar borst vooruit en keek haar vader strak aan. “Ooh maak je maar geen zorgen, de warriors uit ThunderClan kunnen zich prima redden.” Vervolgde ze duidelijk na de dreigementen van Shark. Toen draaide hun vader zich om na nog even medegedeeld te hebben dat hij ze nooit meer wilde zien. Alles in haar lijf schreeuwde om hem achterna te rennen. Om zich tegen hem aan te krullen en alles te vergeten wat er daarnet was gezegd, maar ook dat kon niet. Nooit meer… Ze perste haar lippen op elkaar en keek Rascal aan. Nou, dat was het dan. Deal with it.

Rascal zijn ogen stonden vastberaden, alsof vader en zoon een woordloze overeenkomst tekenden met het delen van een blik. Zolang ze hem met rust lieten, liet hij hen met rust. Dat was iets waar hij mee in kon stemmen, al moest hij er natuurlijk een persoonlijke draai aan geven. Alsof de wereld om hem draaide, iets waar Rascal altijd een hekel aan had gehad. Het egocentrische van Shark was altijd een doorn in het oog geweest, ook al wist Rascal dat hij enige egoïstische trekjes had overgenomen. Wel op ander gebied, helemaal tegenovergesteld dan het egoïstische ambitieuze gedrag dat Shark had. Maar zo zou het zijn. Rascal zijn gedachten gingen naar Shallow. Zou hij aan haar vertellen wat er was gebeurd, wat hij nu wist? Ze had er wel recht op, weten wie hun zus was. Maar hij wist niet of hij wilde vertellen dat hij Shark had gezien. Hij wilde niet riskeren dat ze naar hem op zoek ging.
Opeens sprak Shark over dat Eveningglow deputy was geworden. Was dat waarom ze deze dreigementen kon maken. Verbaasd keek hij de grijze poes aan, waarna ze zelfs ook nog instemmend knikte. ‘Wat?!’ zei Rascal verbaasd. Waarom had ze dat niet meteen verteld?! Dat was alles wat ze wilde en ze had het waar gemaakt, tegen de verwachtingen in. Al snel werd zijn verbazing weggenomen, want Shark begon weer te spreken. De ontdekking van zijn zus haar nieuwe rang werd even uitgesteld. Er waren andere dingen even belangrijker. Namelijk dat Shark de clangenoten van Eveningglow bedreigde en een lage grom kwam uit Rascal zijn bek. Hij moest even ophouden met zo stoer doen. Eveningglow liet meteen haar autoriteit zien door zichzelf groot te maken en de bal terug te kaatsen, daar waar Rascal zijn kop laag bij de grond hield en zijn oren naar achteren, klaar om aan te vallen. Toen werd hij aangesproken, meegedeeld dat hij hier niet meer welkom was. ‘Ik was niet van plan terug te komen,’ mauwde hij laag. En hij zou nooit meer luisteren naar iemand als Shark. Helemaal niet dat hij hem maar even commandeerde terug te gaan naar kamp. Shark draaide zich om en de hemel brak open, alsof het wilde benadrukken dat familiebanden werden verscheurd. Ja, familie waren ze niet meer. ‘Je kan niet zeggen wat ik moet doen, Shark,’ gromde hij de grote kater na. ‘Je bent mijn vader niet!’
Rascal zou blij moeten zijn. Waarom voelde hij zich niet gelukkig? Hij keek zijn zus aan. Hij was een zus rijker, maar hij wist niet hoe hij zich moest voelen over Shark. Hij had hem nooit gemogen, hij had hem altijd verafschuwd en deze situatie benadrukte maar weer wat voor een eikel hij was. Maar waarom voelde hij zich niet voldaan? Zijn blik ging van Eveningglow naar de grond. ‘Ik zei toch dat hij een eikel was,’ prevelde hij bijna geruisloos naar zijn zus.

Ze keek nog een tijdje naar hoe hun vader in de verte verdween. Even viel er een stilte terwijl ze probeerde te verwerken wat ze daarnet had gehoord, maar het was nog te vers. Het was nog te moeilijk te bevatten hoe iemand zoiets kon doen om het al een plekje te geven, als haar dat al lukte. Want op het moment voelde ze zich enorm gebruikt, een pion in een of ander idioot spel. Er liep een koude rilling over haar rug voordat ze Rascal weer aankeek. Toen deed ze iets wat ze eigenlijk niet moest doen. Ten eerste omdat ze dan zijn geur weer moest verbergen en ten tweede omdat het haar zwakke kant bloot legde. Toch kon ze zichzelf niet bedwingen en had ze het nodig. Ze duwde haar kop in de holte van zijn nek terwijl er nog een koude rilling over haar rug gleed, van afschuw om wat hen daarnet was overkomen. “Je hebt gelijk.” Miauwde ze toen zachtjes.

Het was hartverscheurend, maar hij wist niet hoe hij zich nou precies moest voelen. Hij werd dodelijk stil en zijn blik was naar zijn voorpoten gericht, waarbij zijn klauwen nog steeds in de grond waren geboord. Zijn gedachten waren een storm, en hij leek geen enkel lichtpuntje te kunnen vinden. Hij keek net op naar Eveningglow, waarna zijn zus zich tegen hem aan wiep. Rascal was voor een moment beduusd, bevroren, niet wetend wat hij hiermee moest doen. Waarna hij zuchtte en zijn wang tegen haar aan duwde en zijn ogen kort sloot. De ThunderClan geur die van haar af kwam, compleet onbekend voor hem en nu toch een soort van vertrouwd. Hij zou nooit meer herinneren hoe het was op de plek waar hij geboren was, daar was hij te jong voor. En hij baalde ervan. Zelfs haar geur deed geen vlaag van nostalgie terugroepen. Maar vanaf nu zou hij haar in zijn leven koesteren. ‘In elk hebben we nu elkaar gevonden, toch?’ waarna hij haar voorzichtig een lik over haar oor gaf. Pfft, zijn wereld was nu opeens op zijn kop gezet. Wie had ooit verwacht dat een clan deputy zijn zus was?

Na zijn woorden kreeg ze een lik over haar oor. Ze rechtte haar schouders en deed weer een stap achteruit. Even bekeek ze haar broer. Haar blik gleed over zijn vacht naar zijn ogen, alsof ze hem voor het eerst zag. Ergens was dat ook zo. Ze bekeek hem na de bevestiging van haar vader, dat hij daadwerkelijk haar broer was, weer opnieuw. Het verraad van Shark had haar gebroken, maar ze was niet meer alleen om het te trotseren. Tenminste voor nu even niet. Ze wist dat ze straks weer terug zou moeten en hem daarna eigenlijk niet meer op zou moeten zoeken. Voor hun allebei was dat beter, maar haar hart zei iets anders. “Je hebt gelijk.” Zei ze toen. “Alleen het zal nooit meer worden dan dit. Een vluchtige ontmoeting, stiekem wegglippen als het kan. Ik weet niet of ik dat nog aankan Rascal.” Ondanks dat haar stem weer vast klonk, was de twijfel in haar felgele ogen zichtbaar.

Uiteindelijk verbrak Eveningglow het contact en het leek alsof Rascal een emmer koud water over zich heen kreeg. Was dit het dan? Een volgende slechte mededeling hing in de lucht. Hij werd bekeken en Rascal keek de grijze-witte poes aan. Ze leek bijna spreken op hun gedeelde vader. Zelfs hun honger voor ambitie deelde ze. Maar toch waren ze anders. Maar als snel kwam inderdaad die slechte mededeling. Dit was toch geen vaarwel? Dat mocht niet. ‘Ik weet het,’ verzuchtte de grote kater ook vervolgens. Een gevoel van heimwee leek nu al aan zijn hart te trekken. Naar een plek die hij niet meer kon herinneren, maar toch was geboren. En toch zou dat nooit kunnen, niet met Shallow en haar kittens in BloodClan. ‘Maar ik wil je niet kwijtraken,’ prevelde de kater vervolgens, zich plotseling heel klein voelend. Zij de enige die zich écht kon voorstellen hoe hij zich voelde. En hij begreep haar. Hij wilde niet dat dit geheim hem zou verteren. Hij richtte zijn lichtgele ogen op zijn zus en een pijn gevulde blik ontmoette haar. ‘Beloof me dat je je best zult doen?’ Hij wilde haar in zijn leven laten. Hij wilde dat ze Shallow en haar kittens zou ontmoeten. Hij wilde haar in zijn leven laten. Hopelijk mocht hij ook in die van haar.

Toen zei Rascal dat hij haar niet kwijt wilde raken. Ze slikte en staarde naar haar voorpoten. Nee, zij hem ook niet. Alleen hoe gingen ze dit fiksen. Hij was een Elite member, zij de ThunderClan deputy. Het kon gewoon niet, het ging tegen alles in waar zij voor stond. Als iemand er ooit achter zou komen, dan konden ze haar nooit meer serieus nemen. Laat staan dat ze haar nog zouden vertrouwen. Toch wist ze dat ze op zijn volgende vraag ja zou antwoorden. Het was ook allemaal zo oneerlijk. Hij had een Clankat moeten zijn, net als haar. Hij en hun twee zussen. Toen keek ze weer op en knikte voorzichtig. Ze stapte naar voren en drukte haar kop tegen de zijne. “Dag Rascal.” Miauwde ze toen zachtjes. Even deed ze haar ogen dicht en nam zijn geur in haar op. Toen stapte ze weer achteruit. “Het ga je goed broer, hopelijk is de volgende keer dat we elkaar zien niet in een gevecht.” Er flitste pijn door haar felgele ogen. Toen draaide ze zich om en liep terug naar het ThunderClan territorium. Dit was het dan, de waarheid. Die keiharde waarheid deed verdomd veel pijn. Haar ogen vulden zich met tranen terwijl ze haar pas versnelde totdat ze rende, in de hoop het verdriet een beetje kwijt te raken.

[Evening is topic uit]

Alles leek in slow-motion af te spelen. En toch voor hij het wist stond hij met zijn kop tegen Eveningglow aan. Rascal sloot kort zijn ogen. Even dacht hij dat het goed zou komen. Dat ze een soort van normale relatie zou hebben met haar zus. Maar ergens wist hij in zijn achterhoofd dat het niet kon. Niet op deze manier. En ze zei dag. Waarom klonk dit zo definitief? ‘N-nee… wacht!’ probeerde hij nog met een licht wanhopige blik. Ze hadden dit pas net, het mocht niet nu al tegen de klippen lopen. Hij keek haar aan toen ze zei dat ze de volgende keer hopelijk niet elkaar in een gevecht tegen zouden komen. Waarom gingen haar gedachten daarheen? Hij zou nooit tegen haar kunnen vechten. Hij wilde sowieso nooit meer voor de elite vechten. Rascal stond als versteend aan de grond genageld toen ze zich omdraaide, vertrok. Pas toen kwam hij in beweging, een paar passen naar voren, overwegend om haar nog achteraan te gaan. Maar kennelijk had zij haar keuze gemaakt. Hij kon niets anders doen dan die respecteren. Rascal kwam tot stilstand en hij liet zijn kop en staart vallen. ‘Tot ziens, zus..’ kwam er vervolgens met een gebroken stem over zijn lippen. Woorden te laat uitgesproken, te zacht om voor haar te horen.

- Topic uit.

Onderwerp: Re: No matter how much time passes