No matter how much time passes

I never forget. I never forgive. I can wait.
I find it very easy to harbor a grudge.
I have scores to settle.

Rascal had de afgelopen dagen in een waas geleefd. Zijn ogen leken leeg, hij was compleet verloren geraakt in zijn gedachten. Alles was geroutineerd voorbij gegaan. Toch was het slapen erbij in geschoten. Alles begon toen hij erachter was gekomen dat hij een verloren zusje in ThunderClan had. Zijn wereld was daardoor op zijn kop gaan staan. Nadat zijn ontmoeting met Eveningglow 180 graden was gedraaid en hij zag dat het hopeloos was om achter haar aan te gaan, was hij huiswaarts gekeerd, om vervolgens wel honderd doorns uit zijn vacht te plukken. Zijn huid was nog duidelijk ontdaan van de vele doorns waar zijn vacht achter was blijven haken. De krassen waren inmiddels geheeld, de kale plekken waren echter nog zichtbaar. Zijn vacht had hij achtergelaten als souvenirs voor de gelukkige Thunderclanner.
Maar sinds de ontmoeting met zijn zus kon hij aan niets anders denken. En de verbazing had zich inmiddels doen vervangen met woede. Hij was laaiend op Shark, maar zelfs zijn moeder Kali. Waarom hadden zij niets verteld?! Hij had een zusje in Thunderclan. Zij was achtergelaten, en hij was met zijn andere zusjes meegenomen naar de elite. Híj was Thunderclan in bloed. Hij was er geboren. Kon niemand hem daar dan meer herinneren? En wie waren zijn ouders om daar weg te halen en een sibling moederziel alleen achter te laten. Ze had familie kunnen hebben, in ThunderClan of elite. En hij had misschien gelukkiger kunnen zijn in ThunderClan. Misschien had daarom de elite nooit volledig als thuis gevoeld?
Dus dit was de eerste keer dat Rascal sinds Shark zijn verbanning weer stappen zette in het rogue territorium. Dit was de eerste keer dat hij moeite deed om hem te zoeken. En niet om de redenen die hij verwacht dat hem ooit de grens over zouden lokken: Vergiffenis, spijt, of een ander gevoel van thuis. Nee, hij was kwaad en hij kwam verhaal halen. Rascal was er zat van. Hij wilde nu echt weten waar hij vandaan kwam, de redenen waarom hij was geboren. Een gevoel van identiteit die hij misschien altijd had gemist.

Rascal wist niet waar hij moest beginnen. Shark was niet meer gezien sinds het gevecht met Cobra. Hij zou dood kunnen zijn. Maar als hij vermoord was door iemand van de elite, zou diegene wel eer komen opstrijken. Ergens had Rascal het gevoel dat hij nog wel ergens rondliep, maar goed verborgen. Zijn vader kennende was dat iets waar hij wel rekening mee hield. Of wat dan ook rondging in die dikke schedel van hem.
Totdat opeens zijn vacht begon te borstelen van een onverwachte geur. ThunderClan. Rascals lichtgele ogen vlogen open. Wat deden zij hier? Rascal zakte in een sluiphouding en nam positie in het struikgewas. Hij had geen zin in een confrontatie met hen, zijn zinnen waren op iemand anders gevestigd. Maar de testosteron was al in zijn bloedbaan geslopen en hij was klaar om te vechten als het moest. En voor het eerst zou hij het niet erg vinden om een gevecht aan te gaan. Hij had zin om ergens zijn klauwen in te zetten.
Maar al zijn vechtlust verdween als sneeuw voor de zon toen hij haar grijze vacht zag. ‘Eveningglow?’ vroeg hij verbaasd. Zijn vacht lag meteen weer plat. De kater verwachtte niet dat zijn zus hem iets aan zou doen, vandaar dat hij zijn defensies meteen liet vallen en uit de struiken stapte. ‘Wat doe jij hier?’ Oh alsjeblieft, hij hoopte niet dat het om dezelfde reden was als de zijne.

Rascal knipperde een paar keer met zijn ogen toen hij de poes had laten schrikken, waarna een grinnik over zijn lippen rolde. De muts, niet op haar hoede. Toch was er geen vijandigheid in haar te zien, geen misgunst of woede. Waarom was ze vorige keer dan zo weggerend? Waarom hadden ze er niet even over kunnen praten. Toch was hij blij haar te zien, misschien was het wel beter dan Shark. En de manier waarop ze hem aansprak, het klonk zo luchtig, zo normaal, alsof ze elkaar al jaren kende. Maar dat was niet zo, opeens sinds een paar dagen had hij er een zus bij. En toch voelde het vertrouwd.
Rascals blik verharde toen ze sprak dat ze iemand zocht. Beide wisten ze wie die iemand was, en haar volgende vraag bevestigde zijn vermoedens. Hij trok zijn bovenlip kort op en de vechtlust ontvlamde weer in zijn ogen. Haar blik boorde diep in de zijne. ‘Ik ga zijn oren eraf krabben,’ antwoordde hij bitter. Hij had echt zin om zijn vader een mep te verkopen, eens antwoorden te eisen op al zijn vragen. Toch kon Eveningglow ook niet weten wat al die tijd in het kamp van de elite had afgespeeld. Ze wist niet hoe hij was. Kende ze hem überhaupt wel? Nou ja, echt kennen kon in elk geval niet. ‘Voor als je het nog niet doorhad, hij is nogal een eikel,’ bromde hij erachteraan. Hij ontblootte zijn klauwen en boorde ze in de grond, waarna hij zijn zus weer aankeek. ‘Als hij in elk geval nog leeft,’ voegde hij er onverschillig aan toe. Het was zeker mogelijk dat hij dood was, maar je wist wat ze over onkruid zeiden. En hij mócht gewoon niet dood zijn, er waren nog zoveel dingen waar hij zich over moest verantwoorden.

Rascal was intussen gefocust op zijn zus. Dit was pas de tweede keer dat ze haar zag, dat hij hun gestaltes kon vergelijken. Hoewel ze anders opgegroeid waren, leken ze toch op elkaar. Hij was altijd een evenbeeld geweest van zijn vader: groot en robuust. Maar hij had een ander kleurenpallet, waar Eveningglow die van hun vader deelde. Zij had meer van hun moeder: slank en gespierd. Maar vooral haar ogen spraken Shark. Zo stom dat je dat nu pas ging realiseren. En vreemd hoewel ze hetzelfde bloed deelden, ze alsnog anders waren.
Totdat opeens er een vraag over de lippen van de poes kwamen, die hem zelfs deden verbazen. Of hij geen leader meer was. ‘Onder welke steen hebben jullie geleefd?’ lachte hij schamper. Cobra had dus niet genoeg zijn best gedaan om Bloodclan op de kaart te zetten onder de clans. Als ze zelfs nog niet op de hoogte waren van de leiderswissel. Alhoewel, het kon hem ook geen moer schelen wie de hoogste rangen invulden in de Clans. ‘Al zo’n twee seizoenen niet meer, ik heb hem sinds zijn verbanning niet meer gezien.’ Zijn lichtgele ogen gingen over het roguegebied. Dit was waarschijnlijk de enige plek waar hij toevlucht tot zou kunnen zoeken. Of hij zou helemaal het gebied kunnen verlaten, verder dan een kat was geweest. Maar hij had niet verwacht dat Shark dat zou kunnen, ergens zou hij nog wel wraakgevoelens koesteren. Hij zou niet zomaar opgeven. Hij keek Eveningglow vervolgens aan. ‘Cobra, een zoon van Claw, probeert nu baas te zijn van de elite.’ Hij spuwde Cobra’s naam bijna uit. Rascal had altijd respect gehad voor Claw, maar Cobra kon die schoenen niet invullen. En als hij er nu toch was kon hij ook wel sappige roddels doorspelen naar ThunderClan. Misschien konden ze het één en ander betekenen voor hem. ‘Cobra daagde Shark uit toen hij gewond was. Vanzelfsprekend won Cobra, de lafaard.’ Hij verborg de manier waarop het gevecht verder had plaatsgevonden, aangezien hij zelf niet alles had meegekregen. Maar hij wist dat Chawl ertussen was gesprongen en wat mede had gezorgd dat zijn vader nu nog leefde. Dat knaagde nog steeds aan Rascals geweten. Ergens vond hij dat híj diegene had moeten zijn, dat híj ertussen moest komen, er moest zijn voor zijn vader. Maar aan de andere kant, Shark was er nooit voor hem geweest.
Rascal lachte opnieuw toen Eveningglow vroeg of hij dacht dat Shark dood was, waarna hij met zijn ogen rolde. ‘Nee, ik denk dat hij hier nog wel ergens is. Als er iemand hardnekkig is, is hij het wel.’ Rascal zwiepte met zijn staart toen hij er weer aan dacht. Rascal had hem wijselijk gelaten, in zijn gedachten had hij hem als dood gestempeld. Maar nu wilde hij antwoorden. ‘In leven blijven is het minste wat hij voor ons kan doen. We hebben recht op antwoorden.’

Rascal keek met een schuin oog zijn zus aan toen ze nogal fel reageerde. Man, blijkbaar had de elite toch nog een gevoelig plekje in ThunderClan. Toch voelde hij zich ook niet beledigd toen Eveningglow zei dat ze zich koest hielden. Hij haalde enkel onverschillig zijn schouders op. ‘Er zijn genoeg turbulenties, binnen ons lieftallige clubje.’ Bij dat zou Rascal het ook laten. Hoeveel zin er ook in had om Cobra van de troon te stoten, hij wilde ook niet het woord verrader op zijn kop schilderen. Hij had al schietschijven genoeg als "zoon van".
Rascal zette even onbewust een pas naar achteren toen de grijze poes opeens begon te ijsberen en te roepen dat ze Shark moesten vinden. ‘Kalm aan, wat denk je dat ik aan het doen ben?’ bromde hij weer mopperend. Daarom waren ze hier toch, daarom waren ze elkaar tegen het lijf gelopen. Ja, hij snapte wel waarom er opeens haast achter zat, maar de clans waren ook niet in één dag gevormd. Grote kans was dat ze hem vandaag niet tegen kwamen. Hij wilde juist zijn zus seinen dat ze maar voorop moest gaan, omdat ze kennelijk beter wist, totdat ze opeens een felle reactie zei. Rascal rolde met zijn ogen. Zag ze de wereld nog steeds als regenbogen en kittendons? Nee, het was een harde wereld, zíj moest dat weten. ‘Het is het recht van de sterkste, zussie. Zeg me niet dat er in de clans nog nooit om het leiderschap is gevochten, daar geloof ik geen zak van.’ Een grijs rolde om zijn lippen. Hem boeide het autoritaire gekonkel niet. Maar Eveningglow had hem laten weten dat ze grotere dromen had. ‘Iemand met jouw ambities zou zich dat moeten kunnen voorstellen, niet?’ Precies, in dat opzicht was ze net Shark.

Rascal kon zijn lach niet inhouden toen de poes hysterisch riep dat ze kalm was. Typisch poezen, nee zeggen maar ja bedoelen. Vervolgens kreeg hij een hele tirrade dat je je leider moest respecteren en een heel riedeltje. Rascal lachte en keek zijn zus aan. Hij geloofde dat perfecte beeld dus echt niet. ‘Maar wat nou als je je leider niet kan uitstaan? Dat hij onredelijk is, of misschien wel gewelddadig, wat doe je dan?’ Allemaal zeer hypothetisch natuurlijk, maar zelfs Rascal had gehoord dat de clans vochten, om grenzen of wat dan ook. Ergens moest daar beredenering achter zitten. Rascal had ook een geschiedenis van zijn leider niet mogen. Hij ging dat meestal uit de weg door simpel negeren en weg blijven. Zijn bezoekjes aan de elite werden steeds minder, sinds Shallow haar kittens ouder werden. Hij was lid, maar nauwelijks.
Rascal rolde zijn ogen en zuchtte. Eigenlijk had hij helemaal geen zin in deze discussie. Hij had al een beeld van Eveningglows mening van de elite. En toch stond ze hier met hem te praten alsof ze elkaar al jaren kenden. Ze leefden in twee verschillende werelden en er was een connectie tussen hun, als ze het nou leuk vonden of niet. ‘Maar laten we dit gesprek vervolgen terwijl we het gebied uitkammen, of niet?’ Rascal seinde met zijn staart naar het niemandsland waar solitaire katten leefden. Zijn kop maakte een knikje. Dames voor, natuurlijk.

Rascal rolde met zijn ogen toen de poes opeens begon over StarClan. Juist ja, die katten die dood in de sterren zweefden en ze spraken van het hiernamaals? Ja, tuurlijk. ‘Pfft, StarClan…’ snoof de grote kater dan ook schamper. Nee, als het ging om macht zaten altijd de ambitieuze, de hebzuchtige, manipulatieve eikels bovenaan. En ze waren altijd door dubieuze gebeurtenissen op de top gekomen. Zo ging dat nou eenmaal. In de elite, en de clans konden geen uitzondering zijn.
Totdat opeens in een moment dat Rascal weer op zijn omgeving lette hij geritsel hoorde en een geur zijn neus binnen streek, compleet de andere kant waar hij Eveningglow net heen wilde sturen. Zijn zus draaide met een schok om en Rascals lichtgele ogen werden groot en zijn nekharen kwamen spontaan allemaal overeind. Er ontstond kortsluiting in zijn brein. Dit was niet de manier hoe het zou moeten gaan. Rascals oren trokken naar achteren en zijn bovenlip krulde omhoog. ‘Ook leuk om jou weer te zien,’ gromde hij sarcastisch toen zijn vader hem met zijn gewoonlijke vriendelijkheid begroette. ‘Jij bent nog steeds een eikel, zie ik,’ kaatste hij dan ook terug. Rascal kreeg zo langzamerhand ook alles weer op een rijtje, hij keek met een schuin oog Evening aan en sloeg zijn klauwen uit zijn hulzen. Zij leek van haar stuk gebracht, verbluft. En er was duidelijke herkenning van haar te zien. Ja, daar hadden ze het eigenlijk nog helemaal niet over gehad. Zíj kenden elkaar. Hoe dan? Toch wilde Rascal niet dat hun vader nog een stap dichter bij zijn zus zou zetten en de grote kater schermde haar lichaam dan ook schuin af toen hij een paar passen naar voren deed. ‘En ik ben al achter meer gekomen dan je denkt, Shark,’ spuugde hij zijn naam. Rascal zou verbaasd zijn als zijn vader zijn naam nog wist. ‘En ik wil uitleg. Waarom heb je haar achtergelaten in ThunderClan?’ viel hij dan ook meteen met de deur in huis. Zijn ogen vlamden vuur, maar zijn stem brak voor een seconde bij het stellen van zijn volgende vraag. ‘En waarom heb je mij meegenomen?’

Fijn. Shark leek zijn beledigingen te incasseren, alsof hij wist dat hij het verdiend had. Rascal bleef zijn vijandige houding aanhouden, zijn nekharen omhoog en zijn klauwen ontbloot. Zijn spieren had hij aangespannen alsof hij elk moment in gevecht zou kunnen springen. Rascal gromde toen zijn vader zei dat het een experiment was. Zíj waren een experiment? Dat was de enige reden dat ze op de wereld waren gebracht. Het eerste wat hij aan dacht was Kali. Zijn arme moeder. Hoe had zei hiermee in kunnen stemmen? Of had hij haar ook gemanipuleerd, haar mee genomen naar BloodClan zodat Eveningglow buitengesloten zou blijven. Geen losse eindjes. En als kers op de taart was Claw ook onderdeel van het complot. Zijn gedachten bruisten van de informatie die hij hier kreeg en hij werd steeds kwader. Ze zouden elkaar nooit hadden mogen vinden. Shark was gewoon van plan geweest om hem in onwetendheid te laten, afgeschermd van alles. Maar het laatste vertelde hij dat hij van Eveningglow was gaan houden en ergens kreeg Rascal een steek in zijn borst. Waarom wel van háár? Aan de andere kant geloofde hij het niet. Dit deed hij vast om het kleine beetje wat hij met haar had te behouden. Zijn ogen gingen naar zijn zus. Ze leek van haar stuk gebracht, duidelijk gepijnigd. Hij begreep dat maar al te goed, zij was het onderwerp geweest om misbruikt te worden door informatie van haar clan door te sturen naar de elite. Op één of andere manier deed dat iets in Rascal knappen en hij kreeg de overweldigende drang om zijn vader aan te vliegen. ‘Je bent zieker in je kop dan ik dacht,’ gromde hij onheilspellend. Toch wist Rascal zichzelf nog onder controle te houden. Hij was bovendien altijd degene die gevechten meer uit de weg ging. Hij kon beter klappen incasseren dan uitdelen. En bovendien wilde hij nog meer weten. Ondanks dat Eveningglow weer op het punt stond om weg te rennen. ‘En mam? Was ze ook maar gewoon willekeurig slachtoffer van dit experiment?’ vroeg hij daarna. Hij moest het weten. Hij wilde het plaatje van zijn moeder, waar hij zo gek op was, intact houden. Hij wilde niet dat dit inbreuk deed op haar imago. ‘Of was ze hier ook in betrokken?’

Rascal verbaasde zich niet toen hij de volgende woorden hoorden. Nee, zijn moeder was slechts een pion in hun spel geweest, inwisselbaar. Het was verschrikkelijk om aan te horen, om te bedenken dat dit een goed idee was in zijn kop. Alleen maar egoïstisch, voor zichzelf om een beetje informatie over de ThunderClan te verscharen. De rest die erbij betrokken was, waren dan maar bijzaken, katten die er niet toe deden. Rascal voelde zich waardeloos, als afval. Daarom had zijn vader hem nooit een blik getoond toen hij kitten was, hij had alleen interesse voor háár. Zijn blik ging naar de grijze poes en ergens voelde hij jaloezie in hem omhoog borrelen. Rascal probeerde de gedachte snel weg te schuiven. Zij kon er ook niets aan doen, zij wist ook niet beter. Vervolgens kwam er een heel verhaal. Kali had geen keuze gehad en naar de elite gebracht. Rascal gromde. Shark mocht niet zo over zijn moeder praten. Hij kon zich ook niet verplaatsen in haar. Waarschijnlijk was ze al die tijd doodsbang geweest. ‘Praat niet zo over haar, jij weet nergens iets van,’ gromde hij dan ook. Rascal was erg dichtbij om de oren van zijn vader eraf te krabben. Shark eindigde zijn pleidooi door te zeggen dat hij van hun hield. De jonge kater werd daarbij nadrukkelijk aangekeken. Rascal trok zijn bovenlip op. ‘Ik geloof je niet.’ Nee, hij was opgegroeid met leugens om hen heen. Al helemaal dat hij een volle zus had die niet bestond. Voor Rascal was alles wat uit de bek kwam van zijn vader niet te vertrouwen.
Toen begon ineens Eveningglow te spreken. Dingen die hij niet wist. God, hij wist zo veel nog niet over haar. De korte ontmoetingen die ze hadden gehad waren natuurlijk maar een seconde in een kattenleven. Ze konden elkaar zoveel vertellen, maar hij leerde nu al veel. Zij twee hadden iets, ontmoetten elkaar vaak. En Rascal was daar volkomen onwetend door buiten gesloten. En nu wist ze eindelijk ook wat voor een hork Shark was, nadat ze altijd na hem had opgekeken. Rascal lachte cynisch. Ergens vond hij het fijn dat Shark nu écht alles kwijt was. ‘Ik kan ook niet geloven dat ik medelijden voor je voelde, dat je met een oneerlijk gevecht je leiderschap was kwijtgeraakt. Ik heb me verdomme schuldig gevoeld dat Chawl voor je in moest springen! Maar hé, misschien was het karma. Je verdient dit.’ bromde hij cynisch hij. Ja, als banneling geschopt uit de elite. Klaar om opgeofferd te worden. Hij hoefde maar één verkeerde kat tegen te komen en hij was dood. Rascal keek uit naar dat moment. En al Rascal zijn medelevende gevoelens voor Shark waren nu compleet verdwenen. En Shark kon het nu wel schudden dat hij ooit nog iets te maken zou hebben met dit nest. Rascal zou ervoor waken dat hij Shallow nooit meer zou zien.