If scars are for the living

Even keek ze somber neer naar de sneeuw. Hoe lang zou deze blijven liggen? Toen ze de bergen uit waren gegaan was de sneeuw verdwenen met het feit dat ze het gebied verlieten. Maar nu was het anders. Elk gebied leek bedekt te zijn met het witte spul. Ze vond het niet aangenaam en wilde liever dat het zo snel mogelijk smolt. Soms deed het dat ook, maar vaak volgde er dan een sneeuwstorm de dag erna. Vandaag was een verse laag sneeuw uit de hemel gevallen... Waardoor ze even een zware zucht over haar lippen liet gaan. Ze vond het niet aangenaam en wilde liever terug in haar nest kruipen. De productiviteit van de jonge kattin was naar achteren gegaan sinds een paar dagen, maar binnenkort zou het nog weinig uitmaken. Haar hersenpan stond standvast op een beslissing, maar toch bleef ze malen over die keer bij de gorge. Er waren toen genoeg dingen naar boven gekomen om het toch niet te overwegen... maar ook velen die de gedachte bevoordeelde. Haar zware oogleden zakten over haar helderblauwe ogen heen... Waarbij ze even zuchtte en haar lichaam languit in de sneeuw legde. Hopende dat de koelte van de winter haar zou wegdrijven van dit tragedie.

- Evergreen

De enige remedie tegen koude poten was in beweging blijven. In in je nest, maar Evergreen stond wat minder achter die aanpak. Burnetbliss leek de twee opties te willen combineren. Evergreen stuitte terwijl ze op zoek was naar een konijn in plaats daarvan op haar oud-apprentice die languit in de sneeuw lag. Het waren haar oren en de punt van haar staart die Evergreen als eerste zag, rossig afstekend tegen de witte sneeuw. Even keek ze gespannen naar de jonge warrior, tot ze een ademhaling zag. Opgelucht legde ze de laatste staartlengtes af en bleef naast de flampoint staan. "Burnetbliss", miauwde ze. "Met deze kou kun je beter in de beweging blijven. Je wordt nog ziek als je zo in de sneeuw blijft liggen." Haar stem was streng, de bezorgdheid moest je meer uit de woorden dan uit de toon opmaken. Het was een toon die Burnet maar al te goed zou kennen van hun trainingen.

Hm... Misschien, heel misschien zou ze even wegvliegen naar hier. Want kom op, sneeuw leek toch ene klein beetje op wolken niet? Ze zuchtte even zachtjes en drukte haar kop wat meer in de sneeuw... Haar beweging lieten haar even verder zakken in het witte deken. Het ijskoude gevoel trok aan haar spieren en gewrichten en liet haar even sudderen... Het was geen fijn gevoel, maar het was een gevoel en dat was hetgeen dat nu telde. "Burnetbliss", Klonk er. Ze kende de stem maar al te goed... En langzaam draaide ze zich dan ook wat zodat ze de rode poes even kon aankijken. "Met deze kou kun je beter in de beweging blijven. Je wordt nog ziek als je zo in de sneeuw blijft liggen." Hmpf... Ze slikte even en draaide haar neusje weer ietwat in de sneeuw. Het prikte... Maar opnieuw, beter dan niks voelen. "Misschien is dat wel beter..." murmelde ze haast onverstaanbaar. Wat was het punt nog als er niks was? Wat moest ze doen? Kittens maken? Een mate vinden? Wat? Alsof dat iets voor haar was... Er was gewoon niks meer voor haar om hier te doen, simpel als dat. Dus was was het nut nog?

Ze snoof geërgerd bij het gemompelde antwoord. Moest Burnet nou altijd zo melodramatisch zijn? Evergreen wilde oprecht het beste voor haar oud-apprentice, maar bij StarClan, die poes maakte het niet makkelijk voor anderen of voor zichzelf met dit soort zelfdestructief gedrag. "Zodat Lizardpath en Routnose al hun medicijnen aan jou op kunnen maken zeker?" miauwde ze. "Kom op, sta op, je hebt betere dingen te doen dan hier ziek liggen worden." En als ze zelf niet opstond, zou Evergreen haar best bij haar nekvel willen pakken en haar zelf op haar poten trekken.

"Zodat Lizardpath en Routnose al hun medicijnen aan jou op kunnen maken zeker?" Klonk er van de poes af. Dat was toch makkelijk op te lossen? Ze zuchtte even zachtjes en duwde zichzelf even half recht, haar vermoeide ogen kalmpjes gericht op de rode kattin. "Ze hoeven me niet te behandelen," klonk er rustig van haar af. "Ze kunnen de kruiden beter sparen voor een goede warrior," eentje die het wel nog zag zitten enzo. "Kom op, sta op, je hebt betere dingen te doen dan hier ziek liggen worden." Hmpf. Nijdig rechtte ze zichzelf en kwam ze langzaam overeind, de ander strak aankijkende. Ze had er geen zin in, ze had eigenlijk nergens zin in.. Ze wilde gewoon liggen en de honger aan haar laten knagen tot al deze onzin voorbij was.

Evergreen keek de jongere poes recht aan. "En jij bent geen goede warrior, wil je zeggen? Kom op, Burnetbliss, je hebt je naam niet voor niets." Had zij haar apprentice haar warriornaam laten krijgen als ze geen goede warrior had kunnen zijn? Nee. Dat moest toch voor zich spreken. Dus dit soort onzin wilde ze ook niet van Burnet horen. De flamepoint kwam in ieder geval braaf overeind, dat was alvast iets. "We hebben een clan te voeden, Burnet, en een warrior minder is een hongerige kitten meer. Dus neem je verantwoordelijkheid en kom mee jagen."

Even keek de poes op naar de ander, deze keek namelijk haar recht aan, strak... Maar Burnet was niet onder de indruk. Ooit was dit haar leader geweest en ergens... Ergens vond ze het nog steeds zwak, maar veel kon de licht gekleurde poes er niet aan doen. Zij was machteloos, niks. "En jij bent geen goede warrior, wil je zeggen? Kom op, Burnetbliss, je hebt je naam niet voor niets." Klonk er van de rode poes af. Even trok ze met haar oortjes. Het was ook dat ze al best oud was geweest toen ze haar naam had gekregen, niet zoals de meeste ideale warriors. Kort snoof ze even. "We hebben een clan te voeden, Burnet, en een warrior minder is een hongerige kitten meer. Dus neem je verantwoordelijkheid en kom mee jagen." Hmpf... "We zullen toch niks vinden," mompelde ze, de negativiteit sijpelde door in de toon van haar stem. Frustratie was duidelijk te voelen in haar manier van spreken. Ze had er echt geen zin in, helemaal niet.

Als er iets was waar Evergreen niet tegen kon, dan was het wel aanstellerij. En misschien had Burnetbliss echt redenen om ongelukkig te zijn, StarClan wist dat ze het niet altijd even makkelijk had gehad, maar voor zover Evergreen wist, was het leven van Burnetbliss nu ook weer niet zo heel veel zwaarder dan dat van de gemiddelde warrior. "Met die instelling niet, nee", miauwde ze bars. "Maar weet je, Burnet, de clan heeft al vele bladkalen overleeft, dus blijkbaar is er zo af en toe toch wél iets te vinden. En dat is wat wij gaan doen, en als het vandaag niet lukt, dan lukt het morgen misschien, en zo blijven we proberen, want als je opgeeft zijn je kansen pas echt verkeken."

Ze keek even naar de ander maar besloot het oogcontact te verbreken. Ze wist dat het weinig uitmaakte. Evergreen was het type die zou doorgaan tot het bittere einde, toch als het op dit soort dingen aankwam. De rosse poes was darabij ook nog eens haar mentor geweest en dus wist de ander maar al te goed hoe ze in elkaar stak... Jammer genoeg. "Met die instelling niet, nee", Klonk er van haar af. Ze slikte even... En toen begon ze te vertellen over dat de clan al vele leafbares had overleefd. En natuurlijk wist Burnet dat... En natuurlijk wist ze dat er prooi zou zijn, dat er na morgen nog een dag kwam en dat er geen einde was. Even plooide ze haar oortjes in haar nek. "Opgeven is soms de enigste optie..." mompelde ze even zachtjes, tranen prikten in haar ogen bij het besef. Het was voorbij, het was over. De keuze was gemaakt en er was niks meer.

Haar blik bleef onbeweeglijk op Burnetbliss gericht, zelfs toen die haar blik afwendde. Haar gezicht vertrok even toen Burnet haar antwoord op dit alles mompelde, een antwoord dat duidelijk maakte dat Evergreens woorden maar weinig indruk gemaakt hadden. Waarom gedroeg Burnet zich zo? Wat was er nou allemaal aan de hand? Evergreen kende haar oud-apprentice goed, ze kende haar gedrag, maar toch had ze het gevoel dat ze nooit echt tot de kern had kunnen doordringen. Evergreen bleef naar haar kijken, stil, nadenkend. Ze had zelf ook ooit opgegeven. Maar dat was anders geweest, toch? Ze had haar rang opgegeven, haar macht, haar verantwoordelijkheden, maar dat had niet betekend dat er niets overbleef. Ze was nog altijd een jager, nog altijd een vechter. Ze probeerde zich in Burnetbliss te verplaatsen, denkend aan haar eigen wanhoop, toen. De ziekte, de zwakte, de twijfel, het verraad en het verlies. Had ze niet zelf ook verlangend uitgekeken naar het moment dat het voorbij zou zijn? Maar welke redenen had Burnetbliss om hetzelfde te voelen? Wat had háár zo ver gedreven? "Waarom?" vroeg ze nu alleen, dwingend, maar nu zonder de ergernis in haar stem.

Het was een pijnlijke waarheid geweest die ze had willen ontlopen, een iets dat haar niet lag uiteraard en toch moest ze ermee om leren gaan. Van nu tot het einde van haar dagen en misschien zelfs nog verder. Even trok ze haar neus op, iets dat half overliep in gesnik. Het kleine meisje dat Burnet zo vaak wegstak was er wel nog steeds en ze was fragiel en breekbaar. Haar tere, kleine hartje had muren van ijs rond zich laten bouwen... Maar er waren gaten in gesmolten en woorden hadden zich een weg gebaand naar haar tere gevoelens. Toen de warrior dan ook vroeg waarom, schudde ze bijna meteen haar kop. Tranen gleden uit haar ogen, sneller dan ooit tevoren. "Ze is voor een ander gevallen..." klonk er breekbaar en trillend van haar af. "Ik wil dit allemaal niet als ik het niet met haar kan delen," klonk er beverig van haar af. "Ik heb niks om nog naar uit te kijken," klonk er zacht snikkend van de poes af. Haar lijf was inmiddels gaan beven, beseffende waarover ze bezig was. Waarom bracht ze dit uit bij haar mentor? Bij Evergreen dan nog wel. Als de ander wist over wie ze het had zou zoal zij als de kat in kwestie haar de nek omdraaien.. Want het betekende o zoveel, voor haar en de clan.

Er volgde een antwoord. Een enigszins vaag en onsamenhangend antwoord, maar Evergreen meende er uit op te kunnen maken waar het over ging, en was met stomheid geslagen. "Liefdesverdriet?" Was dat wat dit was? Niet meer dan een beetje liefdesverdriet? Oh help. Als het om clanzaken ging kon Evergreen helpen, maar dit ging haar ver, ver boven de pet. Wat moest ze hier in StarClansnaam op zeggen? Ze had geen ervaring met dit soort dingen. "Burnet... er is meer in het leven dat die ene kat. Je hebt een clan, je hebt een familie", miauwde ze. Ze probeerde zich in te leven in het gevoel dat één kat heel belangrijk was. Dat lukte tot op zekere hoogte wel. Ze was er kapot van geweest toen haar broer overleed. "Ik weet wat het is om een belangrijke kat te verliezen, echt, maar je hebt nog meer om voor te leven." Ze deed haar best, maar Evergreen was echt niet de meest geschikte kat om naartoe te gaan met een probleem als dit.