Life’s a bitch and then you die.

De tom rende opnieuw. Het laatste beetje kracht zettend in zijn poten om zijn zware lijf nog te kunnen dragen. Als hij nu nog een tegenstander tegenkwam dan was het voorbij, hij was op, helemaal kapot. Bloed droop van hem af als een koe dat geslacht werd, zijn hoofd voelde dan ook draaierig en licht. Alsof elk moment het licht voor zijn eigen zou verdwijnen. Slepend probeerde de zwaar gewonde medicine cat apprentice zich veder te slepen over de heides. Hij was één keer bij het kamp geweest van Windclan maar had toen niet goed opgelet waardoor hij nu niet helemaal precies de weg wist. Toen hij hierheen gekomen was met Tallstar en zijn mentor waren de Windclanners in gevaar geweest, hij had vele doden die dag gezien en vele gewonden katten voorbij zien kruipen. Een dag die hij nooit vergeten zal, net als de bedreiging die Oceanstar toen tegen hem uitgesproken had. Hoewel de she-cat nu voor hem opkwam vond hij het maar een dubbel gevoel, deed ze het enkel zodat ze haar fout recht kon zetten of had ze het echt gedaan om hem oprecht te helpen. Een gedachte dat nu niet van belang was want het enige waar hij nu aan moest denken was om levend aan te komen bij hulp. Bloodpaw hoestte, zijn ogen knipperend. De harde wind dat aan zijn pels trok liet hem omvallen. Zijn lichaam verzette zich, als hij nu veder zou lopen dan zou hij ten onder gaan. De wonden die over zijn lijf liepen waren diep maar Bloodpaw had door de adrenaline ze amper gevoeld, nu hij hier verslagen lag en de kick die door zijn lichaam heen geraasd had afnam begonnen de open wonde te steken alsof iemand sap van de doodsbessen in zijn snedes liet druppelen. Tranen lagen in zijn ogen terwijl hij probeerde om zich heen te kijken. Bloed kleurde de grond zachtjes rood onder zijn lijf, maar niet enkel zijn eigen bloed was aan zijn besmeurde vacht gekleefd. Ook het bloed van Oceanstar en de psychopathische bitch dropen van zijn kin en klauwen af.

Met snelle passen liep de poes verder. Haar adem was gehaast en ze had een soort tunnelvisie, alles om haar heen was in een lijn aan het gebeuren. Fourtrees, fourtrees, fourtrees, fourtre- Oof. Met een luide klap viel ze over iets en rolde ze nog een eindje verder. De adrenaline dat door haar lijf sudderde liet haar echter meteen terug opspringen, haar vacht stond in pieken overeind terwijl haar klauwen uit hun hulsels waren gekomen. Ze had immers de geur van bloed waargenomen toen ze was gevallen. En het was niet haar bloed. Sissend vernauwde ze dan ook haar ogen toen ze zag wie het was; Bloodpaw. Hoe ironisch. Even snoof ze, waarna ze dichterbij kwam en kortstondig hem even onderzocht. De geur van bloed en shadowclan was sterk bij hem... Maar ook twee andere geuren waren duidelijk te ruiken. Haar moeder... En dat van Bloodclan. Even wipte haar oortjes op, waarbij ze langzaam haar ogen vernauwde en gromde. Als ze kon had ze hem aangevallen, maar dat zou de dood van de medicine cat apprentice kunnen zijn... En dan hadden ze waarschijnlijk niet alleen Riverclan aan hun broek hangen. "Waar is mijn moeder?!" gromde ze dan ook woest naar de ander, verblind door woede en angst. Immers had ze dit gedrag nooit vertoont in een andere situatie, ze had immers genoeg hersens en een goede kennis van planten en wonden om te weten dat de ander hulp nodig had in deze kritieke toestand. Maar niet nu, nu was datgene wat haar normaal hielp enkel een fijn lijntje die haar weerhield om hem niet aan te vliegen.

De tom kreunde zachtjes toen hij zichzelf omhoog probeerde te heizen maar door zijn zwakte weer omviel. De pijn die trok door zijn lichaam heen voelde als een slang dat hem van binnen opvrat. Hij wou zijn ogen sluiten, de pijn toelatend en niet meer vechten. Gewoon alles laten gaan maar de medicine cat apprentice was te bang, bang dat als hij toegaf aan de pijn en zijn ogen zou gaan sluiten hij deze nooit meer zou openen. Bloodpaw kneedde de grond onder zijn poten fijn, de pijn proberend af te leidde maar het hielp niet. Niks hielp, niks. Hij was een nietsnut van een medicine cat app, een lachtertje! Kijk dan hoe er bij lag? Hij kon zichzelf niet eens helpen om niet dood te bloedde! De maine coon gromde, zijn oren naar achter gevouwen. Waarom waren er geen verdomme patrols in deze clan? Als er een kat lag te sterven op Shadowclan gebied stonden er binnen een seconde twintig katten om heen, hadden de hazenvreters soms warriors te kort? Natuurlijk had de apprentice geen benul van wat er nu afspeelde, nu Oceanstar in gevecht was nam Riverclan hen kans om de andere clan aan te vallen. Het was eigenlijk zijn schuld als je er zo over nadacht, als hij nooit in gevecht was geraakt met een Bloodclanner dan was Oceanstar nu niet afgeleid geweest en had ze haar clan kunnen bijstaand om de indringers te verjagen. Of zelfs nog beter: dan had een Riverclan patrol nooit gezien dat Windclan andere problemen hadden. Dan was er nu niks geweest, een doodnormale dag door één actie totaal omgeslagen tot oorlog. Starclan had een slecht gevoel voor humor,

Bloodpaw liet een pijnlijke grauw horen toen een gewicht tegen hem aan stootte. Het was een Windclanner, vallend over zijn gewonde lichaam. De tom hief zijn kop, een kleine glans van hoop schoot voor een seconde door zijn ogen heen maar toen hij het gegrom hoorde van de warrior kroop hij als een bange muis ineen. "Waar is mijn moeder?!" H-huh? De tom keek naar de wit met rood gekleurde she-cat, verwarring, angst en pijn in zijn blik. Hij kon hij nou weten dat Oceanstar haar moeder was? Hij was misschien een medicine cat apprentice die met Starclan kon spreken maar geen verdomde helderziende.

didn't understand

we rushed it moving way too fast
that we crushed it, but it's in the past.
we can make this leap through
the curtains of the waterfall
can you feel my love;

Sparrowfeather had zich met enige moeite achter Burnetbliss aan gehaast en volgde haar geurspoor door het WindClan territorium. In de verte hoorde hij stemmen en hij versnelde zijn pas iets, om vervolgens lichtelijk buiten adem aan te komen bij een frapante verschijning. De medicine cat apprentice van ShadowClan, gewond, terwijl Burnetbliss deze aan het ondervragen was op een niet bepaald kalme manier. Wat een mess. De gestreepte kater snelde naar Bloodpaw toe, die niet meer was dan een angstig hoopje vacht. "Rustig aan, Burnetbliss," mauwde de kater op zijn gebruikelijke kalme toon.
Zijn goudkleurige ogen gingen naar de gewonde kater, die eerst geholpen moest worden voordat hij straks dood lag te bloeden op hun territorium en ze ook nog eens een woedende Tallstar op hun dak kregen. "Ik heb spinnerag nodig, Burnet, nu," mauwde hij en keek kort naar de flame point. Het leven van deze kater kon cruciaal zijn om de vrede met ShadowClan te behouden. Ze wisten niet wat er wat gebeurd, maar hij was er zeker van dat de tortie de sleutel was naar Oceanstar. Hij rook immers een vage hint van haar en iets anders in de vacht van de apprentice.

Ze was het kamp uitgelopen samen met Breezespring toen het erop leek dat niemand anders interesse had gehad in wat ze had gezegd. Toen kwam echter het lastige en dat was een spoor van Bloodpaw vinden. Ze had geen idee waar hij precies naartoe was gegaan, dus bleef ze rondlopen tot ze zijn geur gevonden had en begon het toen hopelijk in de goede richting te volgen. Snel genoeg liep het spoor naar de grens waar het zich mengde met een geur die ze niet kende en dat van bloed. "Is dat bloed?" Ze sprak het meer tegen haarzelf dan de warrior die naast haar stond, maar ze wilde niet weten wat dat kon betekenen. In ieder geval leek Bloodpaw hier niet meer te zijn, dus dat betekende dat ze verder moesten. Het spoor liep verder en voor ze het wist waren ze bij de grens met Windclan wat haar deed fronsen. Waarom was Bloodpaw naar Windclan gegaan? Had hij geen keus gehad? Ze besloot echter niet erbij stil te staan en de grens gewoon over te steken. Ze wilde tenslotte weten waar Bloodpaw was en als Breezespring er wat op tegen had, dan kon zij achterblijven. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een regel zou breken en deze keer kon het ook nog eens belangrijk zijn.
Ze stapte dan ook gewoon door, het spoor volgende tot ze wat katten in de verte opmerkte. Ze hoopte maar dat een van de katten Bloodpaw was en dat het niet alleen maar Windclanners waren. Gelukkig herkende ze de vacht van haar beste vriend al snel, maar de andere twee waren Windclanners en ze was zich er nog steeds wel bewust van dat ze nu op Windclangebied was. "Wa is er gebeurd?" Toch kon ze het niet laten om te vragen wat er was gebeurd, want Bloodpaw was hier vast niet beland zonder dat er iets gebeurd was.

Breezespring liep met Beechpaw mee in de richting van waar ze beiden leken te denken dat Bloodpaw was gegaan. Ze had geen idee waar hij kon zijn, maar ze zou niet opgeven tot ze hem had gevonden. Hij had een cruciale rol in hun Clan. En dat niet alleen; ze was hem ook echt als een soort van vriend gaan zien, ook al was hij dan jonger dan haar. Ze hoopte dat hij oké was, maar dat zou natuurlijk enkel de tijd uit kunnen wijzen. Breezespring’s oortjes bewogen slechts zorgelijk toen ze de bloedgeur rook die afkomstig leek te zijn uit het WindClanterritorium, maar antwoorden deed ze niet. In plaats daarvan knikte ze in de richting waar ze wilden gaan. En dat was maar goed ook. Breezespring herkende de pels van Bloodpaw nauwelijks met al dat bloed over zich heen. Met grote sprongen verwijderde ze de afstand tussen haar en de WindClanners. Haar lippen trokken eerst terug in een grauw toen ze dacht dat zij verantwoordelijk waren voor zijn wonden, maar toen hoorde ze de opdracht die de oudere WindClanner aan de warrior naast hem gaf en besefte ze zich dat ze Bloodpaw wilden helpen. Maar toch… Bloodpaw bevond zich op WindClanterritorium en hoewel dat vragen opriep bij Breezespring wist ze ook wel dat er nu geen tijd was om ze te stellen. Breezespring knikte slechts kort naar de oudere WindClanner en boog zich toen over Bloodpaw heen. “BloodClan!” siste ze verschrikt toen ze de geuren herkende van zijn pels. Ze was slechts een onervaren warrior geweest toen ze BloodClan hadden moeten bevechten, maar de geur was nooit helemaal uit haar neusgaten verdwenen. Snel boog ze zich over Bloodpaw heen en begon aan zijn vacht te likken. Hoewel de metaalachtige smaak van bloed haar bijna misselijk maakte, ging ze toch koppig verder. Ze moesten immers een overzicht krijgen over wat zijn wonden waren en wat gewoon bloed was dat aan zijn pels kleefde. “Beechpaw, kijk of je ergens goudsbloem kunt vinden,” sprak Breezespring toen ze even stopte met likken om de apprentice een bevel te geven. Ze wist niet veel van kruiden en planten, maar wel toevallig dat goudsbloem goed was tegen ontstekingen en dat het diende voor een wond te behandelen. “Rustig maar, Bloodpaw,” murmelde ze. “Je komt hier wel door. Dat beloof ik je.” En snel ging ze weer verder met het likken van zijn wonden.

Even keek ze achterom toen ze een bekende stem hoorde. Blijkbaar was Sparrowfeather haar gevolgd. Kort trok de rossige warrior met haar ogen, een ietwat boze blik in haar ogen. Wat deed de elder hier? Waarom was hij haar gevolgd? Ze snoof een enkele keer toen hij haar commando's gaf. Hij mocht dan wel ooit een medicine cat geweest zijn, dat betekende helemaal niks voor haar. Met een zwiep van haar staart draaide ze haar dan ook om. Ze was van plan om verder te zoeken en niet haar tijd te verspillen aan een andere clan. Ze hadden al een clan die hun aan stukken aan het scheuren was... Dus ze hadden hier zeker geen tijd voor. Gelukkig kwamen er twee andere katten aangelopen, twee van shadowclan. "Daar zijn je hulpjes Sparrow, ik ga Ocean zoeken doei," zei ze ruig en ietwat stug voordat ze de sprint weer inzette. Ze zou haar moeder vinden... Ze moest haar vinden...

- Burnet topic uit

Onderwerp: Re: Life’s a bitch and then you die.