Legacy remains

Het was een koude, grouwe dag. Het was ook niet anders te verwachten in Leafbare. Immers leken de temperaturen altijd onprettig laag te zijn en het prooi schaars. Dan zweeg ze nog over het feit dat er nogal wat was gebeurd de afgelopen Moon of wat, na de dood van haar trouwe Deputy Bronzemask en enkele andere Warriors die ze niet hadden kunnen missen. Hierdoor was het een belangrijke zaak dat de Apprentices zo snel en goed mogelijk werden opgeleid als Warriors, zodat alle taken alsnog uitgevoerd zouden worden. Het koude weer zorgde bij haar nog voor stijve spieren waardoor ze Routnose had gevraagd of ze op een rustige tocht door het territium mocht gaan. Zodat ze deze stijfheid los kon werken en haar conditie niet verder zou verslechteren. Immers was het redden van een kitten van een monster niet zonder gevolgen. Haar houding was ontspannen terwijl ze zich naar een van de hogere punten in het territorium begaf. Oceanstar was niet verbaasd om een al wat oudere Apprentice daar te zien. Al verbaasde het haar wel dat hij zonder oudere kat zo diep het gebied was in gewandeld. Dat terwijl er zoveel spanning heerste in en rondom Windclan. Littlepaw was haar neefje, de zoon van Snowbird. Haar blinde halfzus die ze nooit echt had gemogen. Een halfzus die was overleden, kort voordat hun moeder zich bij Starclan had gevoegd. Haar ongemakkelijkheid rondom haar oudere halfzus was niet zichtbaar toen ze bij de jonge, langharige kater kwam zitten. Ergens had hij wel wat van haar weg qua uiterlijk. "Littlepaw, is het wel verstandig alleen rond te lopen? Je bent nog jong en onervaren. De gevaren deze Leafbare lijken groter dan ik liever heb." Mauwde ze op een kalme en warme toon. Duidelijk niet bestraffend, ze was echter wel benieuwd naar zijn antwoord. Het kon goed zijn de jongere katten aan het denken te zetten. Zodat ze later de Clan konden dragen als ze er niet meer was. Want ooit zou ze zich bij Starclan voegen; over een lange tijd.



"I Speak" | I Think

De jonge kater kwam iets overeind toen ze hem door het licht dwarrelende sneeuw benaderde. Dat was wellicht dan ook de reden waarom ze zo stijf was geweest die ochtend. Het koude weer was niet prettig op een pijnlijk lichaam. De wonden waren dan wellicht niet meer aanwezig maar dat betekende niet dat ze zonder enige gevolgen rond bleef lopen. Het zien van een monster dat op een kitten af denderde was bijzonder beangstigend. Een kitten had het leven kunnen verliezen zonder dat de Leader of elke andere kat er wat aan had kunnen doen. Immers verdween niet dagelijks een kitten uit het kamp. De jongere kater drukte zijn oren lichtjes in zijn nek toen ze hem op zijn ervaring wees. Immers kwam het altijd wel voor dat een Apprentice alleen door het territorium zwoerf. Het was niet tegen de regels, immers waren ze vrij het gebied te verkennen zolang ze zich niet in gevaar brachten of de belangrijkste regels van de Warrior Code negeerden. Zoals het betreden van andermans territorium. Tenzij het natuurlijk om het redden van een kitten ging. "Ja, daar hebt u wel gelijk in." Gaf de jongere kater toe. Haar neefje en daarmee ook haar familie. Dit betekende dan ook dat ze hem niet anders behandelde dan al haar andere clangenoten. Dat ze zijn moeder niet had gemogen betekende niet dat ze iets tegen hem had. "Elke kat moet altijd nadenken over zijn acties. Maar dit betekend niet dat je niet alleen ons territorium mag verkennen. Wees gewoon voorzichtig. Ik verlies niet graag familie. Dat gezegd hebbende zie en ruik ik geen gevaar." Mauwde ze warm snorrend waarna ze haar kleine neefje naar zich toe trok.



"I Speak" | I Think

Het was niet bepaald prettig om katten zo onzeker te zien over hun doen en laten; zonder dat ze echt iets fout deden. Immers vertrouwde ze er op dat haar Clangenoten net zoals haarzelf leerden van de fouten die waren gemaakt en zich zouden focussen op nieuwe kansen. De fouten die Snowbird had gemaakt naar haar familie toe, waren ervaringen die ze niet boven het hoofd van de jongere kater zou hangen. Een moeder was een belangrijk figuur; vandaar dat ze ook altijd haar aandacht op jonge katten had gericht. Katten die zonder moeder of vader ter wereld waren gebracht. Silverdew en Burnetbliss waren twee jonge Warriors die ze onder haar hoede had genomen nadat de ouders duidelijk hadden gemaakt er niet voor te kunnen of willen zorgen. Een goede start was van groot belang, waardoor ze de jonge katten altijd probeerde te beïnvloeden op een positieve manier. Bijna iedereen in de Clan die momenteel onder de twintig Moons was, had haar als Queen en moeder gekend. Ze had weesjes onder haar hoede genomen en ook haar best gedaan er voor de kittens van haar mentor te zijn. Terwijl ze zelf niet zoveel ouder was dan het een na jongste nest van Brindleleaf. Littlepaw toonde een zwak glimlachje toen ze hem familie noemde, zelfs als hij geen bloedverwant wad geweest had ze hem nog als familie gezien. Bloed zei niet alles, immers had ze ook voor vele katten gezorgd die niet aan haar verwant waren en die ze toch als haar kittens zag. “Ik zal voorzichtig zijn, Oceanstar.” Beloofde de jonge kater waardoor ze langzaam en goedgehumeurd knikte. Ze wist dat de Apprentice vaak voorzichtig te werk ging. Er was een verschil tussen voorzichtig en onzeker, het laatste leek hij namelijk ook te zijn. Zodra hij een nieuwe Mentor kreeg, hoopte ze dat ze hem kon laten trainen door een kat die hem wat meer zelfvertrouwen kon geven. Zodat hij een trotse Warrior van Windclan kon worden. Een paar blauwe ogen gleden naar de hemel toe, daar waar in de nacht de sterren schitterden en deden denken aan Starclan. “Kijk! Een sneeuw vogel!” Riep de kater verrukt uit waardoor ze haar ogen geconcentreerd samenkneep om het sneeuwwitte vogeltje te kunnen zien dat hoog boven heen vloog. Ze kon zich voorstellen dat het dier zich ergens zou verstoppen; om zichzelf te beschermen tegen de koude vlokken sneeuw die op zijn verenpak neer streken. Nadat het vogeltje verdween, leek ook de vrolijke blik in de ogen van de jonge kater te vergaan. “Ik hoop dat ik mama ooit ontmoeten kan als ik oud geworden ben en naar StarClan ga.” Ze had Snowbird nog niet in Starclan gezien. Haar zus had dan ook niet een makkelijk hulpvaardig karakter gehad. Ze had wat dat betreft op Whitelion geleken; enkel dan een blinde nog minder sympathieke versie van hem. "Snowbird, mijn zus was een lastige kattin om mee om te gaan. Ze eiste meer dan ze krijgen kon. Ik denk dat ze moeite had met haar blindheid en dit af reageerde op elke kat in de Clan. Ik weet niet of ze Starclan kan omarmen." Mauwde ze zacht en nadenkend. Er was vast een plek voor katten zoals ahar maar ze leek de vrede en rust niet te kennen die ze in die plek zo voelbaar kon vinden.



"I Speak" | I Think

Littlepaw was niet in de wereld gezet zonder zorgen. Immers had hij zijn ouders niet mogen kennen en was de Clan in een opvoedkundige rol gezet. Dit werkte niet altijd geweldig; immers hadden de Queens het vaak al druk zat en niet elke jonge moeder kon extra kittens aan. Zeker in zware tijden, Oceanstar had altijd haar best gedaan er voor de jonge katten te zijn maar dit betekende niet dat ze dit ook altijd kon. Immers had ze als Deputy en Leader al behoorlijk druk met de regelzaken en bijkomstigheden in de Clan. Toch klaagde ze niet, het was een eer om zoveel aan Windclan te kunnen geven en te leven voor de katten die er onderdeel van uit maakten. Om aan het hoofd te staan van de familie die ondanks zware tijden er altijd bovenop kwam. Ze wist dat ze in haar leven nog vele situaties zou meemaken waar ze zich niet in zou kunnen vinden, toch was het waardevol om er doorheen te komen en haar beste poot voor te zetten. De beloning van liefde, trots, vrijheid en kracht was iets dat niemand haar af kon nemen. Ze kon zich niet voorstellen dat Kittypets net zo gelukkig konden zijn als de wilde katten in de Clans. Het gevecht om te overleven, om prooi te vinden en van de natuur te genieten ondanks Leafbare en de schaarste die het bracht. Ze leefde hiervoor, voor de kleine momenten met haar familie. Littlepaw trok met zijn oren bij haar woorden, hij wist niet wat voor een kat zijn moeder was geweest. Verbitterd, als ze haar halfzus enkel had gekend. “Misschien wilt ze u gewoon even niet zien nu. Ze zal vast wel komen als ze daar aan toe is, denk ik.” Sprak de jongere kater terwijl hij zijn tante weer aan keek met onschuldige blauwe ogen. Een kat die zich van geen kwaad bewust was, onschuldig en naïef. De gestreepte kater zuchtte even voordat hij verder sprak. “Als u haar ziet wilt u dan zeggen dat ik hoop dat ze trots op me is.” Hij keek haar met een kleine glimlach aan. Waarschijnlijk dacht hij dat ze elke nacht met Starclan sprak, iets dat niet het geval was. Enkel met hoge nood of het verlies van een leven kon ze zich daar bevinden. Voorzichtig begon ze de volgende zin dan ook. "Starclan komt enkel in mijn dromen als er iets ernstigs op ons pad komt. Anders laten ze ons met rust en kijken ze met grootse liefde voor ons toe." Sprak ze geduldig en wijs.



"I Speak" | I Think

Littlepaw was zich vast niet bewust dat een Leader, zelfs een Leader die zo dicht bij Starclan stond, niet in staat was om op al zijn vragen een antwoord te geven. Zelfs als ze het antwoord had gehad was het de vraag geweest of ze het hem uit zou kunnen leggen. Starclan was een prachtige plek, maar tegelijkertijd ook niet de meest prettige plek om vanuit toe te moeten kijken. Niet alles stond vast, waardoor ze wellicht ook niet altijd in staat waren een waarschuwing te geven die op tijd kwam. Vol verbazing luisterde de jongere kater, die ergens behoorlijk wat van zijn half-tante weg had, naar haar. "Ik hoop dat ze ook een keer besluiten met gewone katten te praten." Flapte de kater er uit waardoor ze zacht glimlachte. Ze had zelf nooit verwacht op deze positie te mogen staan en haar leven aan haar Clan te mogen wijden. "Ik bedoel.. ik zou het zo gaaf vinden om met een voorouder te spreken en te vragen hoe het nu is om dood te zijn. Of om te horen wat voor wijsheden ze te delen hebben." Even zuchtte ze zacht voordat ze voorzichtig de ander onderbrak. Ze wilde zijn naïeve onschuldigheid niet afpakken, maar tegelijkertijd had hij een leeftijd bereikt waarop hij moest leren dat het leven soms lastig in elkaar stak. "Die tijd hebben ze niet, ze kunnen ons enkel op bepaalde momenten bereiken en dan vaak maar net een bericht doorgeven voordat ze weer vertrekken. Ze zijn met ons maar niet onder ons. Starclan hoed over ons, maar het is aan ons om voor onszelf te zorgen." Sprak ze met een tere glimlach voordat ze haar blik omhoog hief en bedenkelijk naar de lucht keek. Daar waar de Zilverpels elke avond zijn verschijning maakte. "En ik zou aan mama willen vragen hoe het met haar gaat." De kater had geen idee hoe moeilijk de witte kattin was geweest, als Elder. Ze was niet de gerespecteerde Elder zoals zoveel andere gehandicapte of oude katten waren, ze was altijd jaloers geweest en leek geen hart te dragen voor haar Clangenoten. Haar kittens kende die kant niet van haar en waren wellicht gericht op het idee van een moeder. Niet op de werkelijkheid. De kat die ze was geweest. "Praat StarClan dan helemaal nooit, tenzij er écht iets aan de hand is? Ik heb wel eens gehoord dat soms er grote gevaren op ons pad komen en StarClan ons niet eens waarschuwt, hoe komt dat?" Vervolgde de kater naar een korte stilte waardoor ze langzaam knikte. "De toekomst staat nooit geheel vast, soms zullen ze wellicht pas weten wat ons gaat overkomen als het daadwerkelijk gebeurd. We moeten op onze eigen poten staan, jonge Littlepaw. Zelf voor onze Clan in staan, en voor onze vrienden en familie zorgen. Er komt een tijd dat ik er niet meer ben, en dan is het aan jouw generatie onze Clan op orde te houden. Vergeet echter niet dat ik altijd op jullie neer zal kijken, zolang jullie mij nodig hebben." Haar stem klonk warm, natuurlijk had ze nog een heel aantal levens voordat het zover zou zijn, maar dat betekende niet dat ze haar Clan er niet op moest voorbereiden.



"I Speak" | I Think