[Nevermind] Night whispers

_{Dag en nacht maakte niet zo heel erg veel uit voor Slatefur. Ze zag nog een vaag verschil tussen heel donker en heel licht, maar voor de rest registreerden haar ogen niet zoveel meer. Dus ten alle tijden moest ze op haar andere zintuigen vertrouwen, snorharen, oren, geur. Een nachtwandeling als het kamp haar te benauwd werd beviel haar dus ook altijd wel. Ze zou nooit ver van het kamp dwalen, want daar voelde ze zich niet veilig meer na de aanvaring met de Bloodclan leider en zijn gekke loopjongen/mate. Een voordeel van blind zijn was ook dat je andere zintuigen veel sterker werden, en Slate, alert dat ze was, merkte zacht gekraak in de struiken op. De kattin verstarde. Moest ze roepen wie er was? De kat wegjagen als het een indringer was? Het was een risico. Als ze door haar bluf heen zagen, dan was er niks wat de indringer zou kunnen weerhouden om haar uit elkaar te scheuren. De kattin stapte dan ook achteruit, tot ze een tak doormidden trapte en opnieuw verstarde. Mousedung.}

Met rustige passen trippelde de brede kater de grens over. Hij wist wel heel goed wat er aan de hand was en vannacht zou hij iemand vinden om zijn vragen te beantwoorden. Of misschien vond hij wel de persoon waar hij vragen over had. Hij betwijfelde het echter, als het zo was zou ze bij haar kittens zijn... Ah whatever, misschien kwam hij wel een van zijn dochters tegen... Of Tall. Wie het ook was, het zou beter zijn dan gewoon aan de grens te blijven. Kalm bewoog de ex shadowclanner door het bekende gebied heen. Nevermind was zijn hele leven deel geweest van deze clan en kende hun tradities en routes dan ook vanbuiten. Hij was dan ook best gevaarlijk bezig, zijn hersenen zouden hem zeker niet in de steek laten, right? Kort wiebelde hij echter even zijn oortjes bij het horen van iets. Hij verstijfde, keek op en vernauwde wel meteen zijn ogen. Wie het ook was, hij moest maken dat hij de eerste was die zag wie het was... Gelukkig voor hem had hij zijn geur gemaskeerd voor hij het terrein op was gegaan. Hij mocht dan wel nogal vies zijn, het zou helpen... Soort van. Langzaam en stil bewoog hij zijn lichaam door de struiken heen, waarbij hij zijn pas zo licht mogelijk probeerde te houden.... Tot hij zag wie het was. Even verstijfde hij waarna hij langzaam wat meer overeind kwam en zijn aangespannen spieren wat rust gaf. "Slatefur.." klonk er even zacht, niet goed wetende of ze de enige was... Ze was immers een elder, iemand die zo goed als blind was... Ze zouden haar vast niet... Alleen laten gaan toch? "Ik ben het maar, Nevermind, ik doe je niks..." klonk er voorzichtig van hem af waarna hij even rondkeek.

- We zouden liever willen dat dit topic gesloten blijf voor binnenvallers tot we minimum (+/-) de tweede pagina hebben bereikt of hebben vermeld dat men mag binnenvallen ^-^
We willen het topic namelijk wat langer maken dan maar een paar posts, alvast bedankt :>

_{Slatefur's neusje begon sneller op en neer te gaan en haar snorharen trilden. De kater kende haar. Waarom kende hij haar? Ze zette nog een pas achteruit, haar oren naar achteren draaiend. Ze kon geen geur thuisbrengen en de stem klonk vaag bekend, maar niet bekend genoeg om hem te kunnen plaatsen. Maar toen stelde de kater zich voor. Nevermind. Nevermind wie de clan verlaten had. Een onvoorspelbare rogue geworden was. "Nevermind.. wat doe je hier?" miauwde de kattin enigszins defensief en duidelijk alert, haar oren plat in haar nek leggend. Ze trilde lichtjes, de aanval van de Bloodclan katten vers in haar gedachten. Ze kon zichzelf slecht verdedigen zonder zicht. En zelfs al was Nevermind ooit een Shadowclanner geweest, je wist maar nooit hoe hij veranderd was.}

Angst straalde van haar lichaam af en even stak een schuldgevoel in het hart van de kater. Hij had niks tegen de grijze poes, in tegendeel, ze was een beetje zoals Tall. Een kat die hij groot had zien worden... Met vallen en opstaan, maar uiteindelijk leek ze een dieptepunt te hebben bereikt met haar blindheid... Nja, kon je weinig aan doen. Een luchtige zucht kwam van zijn lippen af terwijl hij kalm bleef staan. HIj wist dat als hij dichter zou komen ze zou panikeren, dat wilde hij niet. Ze vroeg wat hij hier deed en kort trok hij even met zijn oortjes. "Ik... Was opzoek naar vrienden, familie... Mijn dochters opzoeken," klonk er rustig van de kater af terwijl hij even diep adem haalde en zuchtte. "Ik heb Littlebee laatst bij fourtrees gezien en wilde zien of ik misschien... Well..." Nevermind was vader van een paar kittens, maar slechtst een van zijn nesten had hem als een echte vader gezien. Was ook compleet zijn eigen schuld, hij was een idioot... Een gigantische idioot.

_{Slatefur had haar oren plat in haar pluizige, grijze nek gelegd terwijl ze haar kop in de richting hield waar ze Nevermind het laatste gehoord had. Ze was duidelijk gespannen, luisterend naar waar hij zou kunnen zijn. De kater begon te vertellen over zijn dochters, dat hij ze wilde zien. Slatefur zette nog een pasje achteruit, weg bij de kater die wat haar betrof veel te onvoorspelbaar was op het moment. "Ik kan je niet verder helpen.." mompelde ze onwillig. Nog een keertje trilden haar neusvleugels en toen sperden haar ogen zich wijd terwijl ze diep in ademde, proberende het zeker te weten. De kater rook naar Bloodclan. Haar hart begon nog veel harder te kloppen terwijl ze nog duidelijk in paniek verder achteruit krabbelde, weg van hem. Afgeremd door de dikke begroeiing kwam ze echter niet zo ver.}

Hij bleef kalm staan en analyseerde de ander rustig. Ze ontspande zich niet en zuchtte even zachtjes. Waarom altijd? Klonk hij dan zo gevaarlijk? Deed hij iets gevaarlijks? Nee, hij deed helemaal niks, like.. Echt niks. Hij stond hier maar niks te doen en dan nog leek haar lichaam overtoeren te draaien. Ze vertelde hem dat ze hem niet verder kon helpen.. Spijtig maar helaas dus. Maar goed. Wat echter volgde was veel interessanter dan haar antwoord. Het leek alsof iemand eindelijk de knoop had door gehakt, want paniek sloeg in bij de kattin. Slate begon naar achter te krabbelen en wel meteen schoot ook paniek bij de ander door. Zonder er echt bij na te denken schoot hij naar voren en sprong hij op waarbij hij een poging waagde op haar te landen of haar overeind te gooien. "Slatefur, alsjeblieft, blijf kalm! Ik doe je niks!" siste hij tussen zijn lippen door... Nja, hij deed wel iets... HIj probeerde op haar te springen dus nja.

_{Ze was niet snel genoeg, ze was te langzaam. De takken trokken aan haar vacht terwijl ze zich om probeerde te draaien om het op een lopen te zetten. Waarom was altijd zij, de blinde, slachtoffer van achtervolgingsscenario's? Zag het universum niet in dat dat verschrikkelijk oneerlijk was als je een kritiek zintuig mistte? Nu stond ze weer hier, met een bloodclanner. Strak trok hij haar naar die debiele zwarte kater. Nee, nee nee nee. De kattin hapte naar adem van schrik toen ze een gewicht op haar voelde en omver gegooid werd. Voor een moment werd alle lucht uit haar longen geslagen, maar ze haalde wel fel uit met haar klauwen, niet eens wetende waar ze moest slaan. Ze maaide maar wat in de rondte met haar voorpoten. "Laat me los! Laat me gaan!" gilde de kattin, nu doodsangsten uitstaand.}

De poes was wild, en echt gewoon wild. Even legde hij zijn oren in zijn waarbij hij even zijn tanden op elkaar klemde en kort rondkeek. Ze begon rond te klauwen en te schreeuwen en even dacht hij dat het beter was om het op een lopen te zetten... Maar aan de andere kant zou dat geen goed idee zijn, toch? Ze bleef maar doorgaan en hij werd zelfs af en toe geraakt door der. Ugh... "Slatefur, kan je alsjeblieft even naar me luisteren?" klonk er even kalm van de zwarte kater af terwijl hij gespannen rondkeek en vervolgens terug naar haar. Zijn oren stonden alert, hij zou moeten lopen als er andere katten naderden.

_{Slatefur haar hart klopte zo hard in haar keel, dat ze bang was dat het door haar bek naar buiten zou springen. Nou dan hoefde ze zich ook geen zorgen meer te maken over Bloodclanners, want dan was ze sowieso dood. Ze wist een aantal keren met haar nagels door de vacht te gaan van de kater, en hij leek wat afstand te nemen. In haar wilde paniek had de kattin niet goed opgemerkt waar hij heen was gegaan. Zwaarademend keek ze wild om zich heen. "G-ga weg! Ik ga niet mee naar de Bloodclan! Ik ga niet naar Cobra! Laat me met rust!" haar stem was hoog van angst.}

Ze werd niet kalmer, maar er kwamen tenminste meer woorden van haar af dan alleen dingen die hem weg wilden. Hij knipperde even langzaam en keek naar haar. Wie had haar dit aangedaan? En waarom? Ze was maar een elder... Het was duidelijk dat ze een trauma had aan iets, nja... Het was duidelijk was, buitenstaanders... Maar zelfs een rogue zou toch iets van sympathie hebben voor een blinde poes? Vele rogues waren zelfs iets te onzeker om op clangebied te gaan... Tenzij... Hm. Daar begon ze al. Bloodclan en Cobra. Even trok de kater met zijn oren waarbij hij even zijn kop schudde, maar al snel besefte dat ze blind was. "Nee! Nee! Ik zou je nooit naar die verschrikkelijke plek brengen en al zeker niet naar Cobra," klonk er even van hem af waarna hij zuchtte even en even slikte. "Ik... Ik ben in bloodclan om wraak te nemen voor mijn vader..." sprak hij kalm uit terwijl hij haar even strak aankeek. Please, stop met krijsen.

_{De woorden van Nevermind wilden nog niet landen. Slatefur's korte vacht stond compleet overeind terwijl ze haar kop heen en weer bleef bewegen, zoekende en peilende waar Nevermind heen was. Ze moest iemand waarschuwen.. Er was hier een Bloodclanner.. Ze moest naar het kamp. Het was niet ver, ze kon het halen als ze het op een lopen zou zetten. Ze geloofde hem dan ook niet. Voor een moment bleef de leigrijze kattin doodstil staan, bevroren op haar plek en ontzettend bevend. Maar vervolgens spurtte ze naar het kamp, door de takken en bladeren heen crashend die aan haar pels trokken. Ze had geen tijd voor een slimme route, al was de niet zo slimme route een langzame.}

Ze luisterde niet eens naar hem. Voor een moment bleef ze staan, maar daarna schoot ze weg. Nevermind gromde even tussen zijn lippen door en sprong meteen achter haar aan. Als ze de anderen wakker kreeg of een wakkere kat naar haar locatie kreeg zou het een beetje zuur worden voor hem. En wat moest hij dan doen? Dan kon hij al zijn ontmoetingen met zijn vrienden en familie wel vergeten. Nee, een meisje zou dat niet verpesten voor hem. Snuivend spande hij zijn spieren aan waarna hij een poging waagde op haar te springen en hierbij een hevige klap tegen haar kop te geven. Hopelijk zou dit haar stil krijgen. Hij wilde haar geen pijn doen maar veel keuze had hij niet hier. Toch?

_{Takken schramden langs haar vacht heen terwijl ze weg probeerden te komen van Nevermind, net zoals ze die keer probeerde te ontkomen aan Cobra en dat gekke takkewijf van hem. Maar ze kwam niet geheel ver. Ze hoorde de pootstappen al achter zich dreunen, al werd het bijna overstemd door het geluid van haar hartslag die haar bloed vol adrenaline door haar lichaam pompte. Ver kwam ze echter niet. Een pijnscheut en een doffe dreun haar kop deed rammelen schoot door haar heen en haar belevingswereld werd nog zwarter dan dat het al was met haar zicht. De kattin zakte in elkaar, nog even kort naar adem happend, voordat ze buiten bewustzijn raakte.}

Het was raak, godzijdank. Even haalde hij hijgend adem waarna hij even zijn poten van haar af haalde. Ze zag er niet al te gewond uit, wat goed was... Want hij kende niet veel van planten enzo. Nja, hij kon altijd Acefray op advies vragen. Hij had gehoord dat de dikke kater niet veel tegen bloodclan had en daarbij had hij de grijze kater en diens vriend als meerdere keren gered. Ja, Shadowclan mocht hem dankbaar zijn. Kort zuchtte hij en neeg hij zijn kop waarna hij het kleine lijfje wat omhoog trok, door zijn achterbenen zakte en met een hevige beweging haar op zijn rug plaatste. Hij keek even rond en slikte waarna hij aan een redelijke pas begon te lopen. Hij moest zijn hier snel weg te komen.

- Topic uit, toestemming van Babs om Slate mee te yeeten.