The longer you have something, the stronger the bond

Rascal voelde de koele wind door zijn vacht strijken terwijl hij ongeïnteresseerd langs een donderpad liep. De grof gebouwde kater keek niet eens meer op of om als er een monster voorbij kwam razen. Hij wist dat als je gewoon in de berm bleef wandelen, een monster niet over je heen kwam rijden. Vandaag nam hij echter iets meer afstand. Het donderpad was schoon, maar hetzelfde was niet te zeggen over de randen. Elke keer als een monster voorbij reed, schoten stinkende spetters onder zijn razende poten omhoog. Ondanks dat de kater er altijd tamelijk onverzorgd uitzag, was er nog iets van eigenwaarde over.
Rascal viel opeens iets anders bijzonders op. Door de stinkende geur van het donderpad rook hij een snufje kat. Clankat, wel te verstaan. Hmm, misschien had hij wel zin in een vrolijk gesprekje met een Clankat. Het was gewoon vermakelijk hoe Clankatten naar BloodClanners keken. Het waren meestal twee opties. Optie één: “Oh nee, verschrikkelijk eng monster.” Of optie twee: “Ik ben niet bang voor jou, kijk hoe stoer ik ben grrr.” Lachwekkend. Eén van de weinige pleziertjes die gekoppeld waren aan BloodClan. Rascal zwiepte zijn staart en op een drafje maakte hij vaart langs het donderpad en een grijs-witte poes verscheen op zijn netvlies. Rascal liet zijn kop zakken tot borsthoogte en kwam onheilspellend dichterbij lopen. ‘Hey, poesiepoesie,’ mauwde hij plagend toen hij dichterbij kwam met een speelse grijns om zijn lippen.

Rascal loog als hij zei dat hij niet teleurgesteld was. De poes voor hem leek niet eens geschrokken te zijn of geschokt om hem te zien. Nee, ze antwoordde kalm en berekend. Er was geen vijandigheid noch angst van haar af te lezen. Hmm, ergens was Rascal van zijn stuk af gebracht. Zijn vorige ontmoetingen met clankatten waren altijd veel heftiger geweest, gepaard met de nodige beledigingen. Plus, ze stelde zich voor. Wat had hij daar nou aan? Met die ingewikkelde clannamen die blijkbaar ook nog om de haverklap veranderden. Rascal lachte schamper. ‘Oké, poessie.’ Nee, deze naam zou die toch nooit van zijn leven onthouden.
Vervolgens werd hij gewaarschuwd over de grenzen. Rascal rolde zijn ogen. Je moest dat allemaal niet te serieus nemen. Hij had er een hekel aan dat katten ’s avonds stoer in het kamp vertelden dat ze clan territorium in waren gegaan. ‘Boeien,’ mompelde hij ongeïnteresseerd. Uitdagend zette hij een paar passen naar voren en begon langs de onzichtbare muur die clankatten hun grens noemden te wandelen. ‘Ik was juist een prachtig uitstapje in het bos aan het overwegen.’ Ja, van de korte tijd die ze in het clangebied hadden moeten overleven waren gaaf geweest. Toen waren ze weg, geen grenzen of katten die hem tegen konden houden. Gaan en staan waar hij wilde en verdwijnen tussen de bomen. Ergens begon het weer in hem te kriebelen.

Rascal lachte nu toen ze opnieuw haar naam zei. Ze was kenbaar toch heel erg gesteld op haar eigen naam. Had haar lieve leader die voor haar verzonnen? Wat was hij gelukkig dat hij een naam voor zijn leven had, gekozen door zijn moeder. Toch trok het stellige in haar de kater wel aan, en haar glinsterende ogen werden beantwoord met pretlichtjes in zijn amberen ogen. Een vrolijke grijns verscheen op zijn gezicht toen haar taalgebruik en lichaamshouding toch iets vijandiger werden. Een vrolijke veer kwam in zijn tred. ‘Maar je maakt het zo makkelijk om er misbruik van te maken, poessie,’ grinnikte hij. Een vossenlengte bij haar vandaan bleef de kater weer staan en tilde zijn klauw op en hield hem uitdagend in de lucht, over de grens, zwevend boven haar heilige clangebied. Het scheelde niet veel of zijn klauwen streken over het besneeuwde gras. ‘Oh!’ sprak hij quasi verbaasd en keek met een brede grijns terug naar de grijze poes. ‘Er is dus toch geen onzichtbare muur.’

Rascal voelde een grote grijns op zijn lippen ontstaan toen de poes hem katertje noemde. Hij vond het allemaal maar zeer vermakelijk. En ja, ze maakte het wel makkelijk. Rascal was absoluut niet bang voor haar. ‘Rascal,’ imiteerde hij toen haar stellige toon, al maakte hij het wel een tikje bekakter. Pretlichtjes stonden in zijn ogen en hij had juist besloten om zijn poot over de grens in de sneeuw te steken, toen de poes over BloodClan begon. Snel trok hij zijn poot terug en wandelde vlot terug voor de poes.  Ergens voelde hij zich beledigd. Egoïstisch, oké daar kon hij het mee eens worden. Maar dat dat door zijn BloodClan geur kwam schoot in zijn verkeerde keelgat. Maar hoe kon zij dat weten, zij moest denken dat er een horde BloodClan katten hem konden ondersteunen als dingen verkeerd mochten gaan. ‘Ik maak er misbruik van jouw passieve gedrag omdat het kan, niet omdat ik BloodClan ben.’ Nee, hij zou de schuld mooi in haar schoenen schuiven. Maar de poes zou hem niet zomaar weer bevooroordelen op zijn geur. Hij was anders. Menig BloodClanner was al daadwerkelijk de grens over gegaan en haar aangevallen, enkel om bij Cobra te komen bedelen voor een hondentand. ‘Immuun, hm?’ bitste hij terug. Het puntje van zijn staart begon langzaam heen en weer te bewegen. ‘Al slechte ervaringen gehad met mijn soort?’

Rascals oortjes draaiden onwennig heen en weer. Hij moest even drie seconden nemen om even af te koelen. Het was gewoon een stomme clankat die probeerde stoer te doen. Hij moest gewoon even koel blijven, en dan zou hij heer en meester van deze ontmoeting blijven. Toch interesseerde de manier waarop de poes over BloodClan praatte. Ze deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Waarom wist hij dan niet wie ze was? Maar hij knikte langzaam toen ze zei dat hij de eerste was. En toen opeens zei ze dat ze ervaring had met Bloodclan, maar op zo’n neutrale manier. Nee, ze was niet bang voor hun en dat interesseerde hem. ‘Oeh, vertel me alle roddels,’ grijnsde hij vervolgens breed, het puntje van zijn staart wiebelend. Nu mocht ze het ook vertellen ook. Met wie was ze in aanraking gekomen en waarom. Hij wist dat sommige BloodClan katers probeerden kroost in de clans te produceren. Rascal begreep de drang daartoe niet, typische stoerdoenerij. Maar hij zat wel in die richting te gokken als het om deze poes ging. Ze was… niet verkeerd. ‘Stiekeme romances?’

Pling, en daar had hij eindelijk een gevoelige snaar geraakt. Haar felle antwoord klonk als muziek in Rascal zijn oren. Pretlichtjes stonden nu helder in zijn ogen. De regels stonden hem zeker niet in de weg, daar had de poes gelijk. Maar wat saai als je je hele leven wijdde aan het volgens van regels. Dan kende de poes de spanning van het echte leven niet. Maar dit lag gevoeliger dan dat, het ging om haar loyaliteit aan haar eigen clan. Loyaliteit die hij nooit had gevoeld voor de elite. ‘Oei, heb je iets te bewijzen, poessie?’ grinnikte hij. ‘Zijn jouw klauwen besmeurd op een pad buiten diegene die – hoe heet het – StarClan, voor je heeft uitgelegd?’ Ja hij wist het een en ander van de clankatten, hij had soms wel geluisterd naar zijn vader. Zijn ogen stonden uitdagend, hij wachtte op het punt dat ze hem aan zou vallen. Het was zijn missie geworden om haar op de kast te jagen.

Rascal wiebelde zijn oortjes toen de poes opeens veranderde in een ijzigere versie van zichzelf. Hij had echt een gevoelige snaar te pakken en hij kreeg beetje bij beetje meer informatie. Wat hij hier mee moest, waarschijnlijk niet bar veel, maar hij kreeg vervolgens een melodramatisch verhaal te horen dat ze zich elke dag moest bewijzen, bla bla bla. De grove kater rolde zijn ogen en keek de poes strak aan. ‘Boehoe, mijn ouders zijn sukkels, huilie huilie huil,’ begon hij op een kleinerende toon naar haar te jengelen. ‘Wie leeft er niet in de schaduw van hun ouders, moet de gevolgen van hun keuzes ondergaan?’ Rascal legde het uit alsof het de simpelste kwestie van de wereld was. ‘In míjn mening kan je er ook heel anders mee omgaan. Wat jij doet is zó vermoeiend, je kan er ook gewoon kiezen om je er niets van aan te trekken, poessie.’ Rascal hief z’n koppie en wandelde vervolgens nonchalant langs de grens. ‘Mijn papa was ook zo’n hork met hoge verwachtingen van me. Maar daar had ik niet zoveel zin in, dus ik deed het niet.’ Ook niet gek in BloodClan, nageslacht was er eigenlijk maar om één reden. Hij was voor Shark natuurlijk samen te vatten in teleurstellend, in tegenstelling tot zijn andere kroost die hij bij elkaar had verzameld. Rascal was het zwarte schaap geweest, een rol waar hij zich compleet in had gevestigd. Rascal was onverwachts tegendraads geweest met alle lessen die hij had gehad. Ook dat was deels aan Shark te wijten, had hij in het begin van het leven van zijn kits maar iets meer naar hen omgekeken. Rascal keerde zijn kop weer naar de grijze poes. Hij verzweeg het deel maar dat sinds Shark verbannen was er ook een schietschijf op zijn voorhoofd stond. Het leven was verder prima. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij Eveningglow weer aankeek.  ‘Je moet het loslaten, lieverd.’

Rascal lachte bij haar woorden. Ze werd nu echt kattig. Heerlijk. Het puntje van de bruin-witte kater ging heen en weer en een plezierige grijns stond op zijn bek. Clankatten waren voorspelbaar. Ze schoten áltijd snel in de aanval. Ze wilden niets anders dan samenhorigheid en kracht van hun clan tonen. Misschien allemaal op verschillende manieren, maar meestal was het vrij eenvoudig om ze uit te lokken. Toen maakte ze een opmerking over zijn levensstijl. Ambitie, pfft. ‘Ik hou van een beetje lol in mijn leven.’ Hij grijnsde breed. ‘En ik moet zeggen dat ik me op dit moment zeer amuseer.’ Een uitdagende blik stond in zijn ogen, maar verder liet hij zijn lichaam ontspannen. Hij wilde niet laten zien dat hij zich schrap zette voor een aanval. Zijn nonchalante, tikkeltje arrogante houding leek haar juist de kast op te jagen. Tof.
En toen begon ze het over dromen. Ze had echt een idealistisch beeld van de wereld. Saai. ‘En dat is? In jouw positie waarschijnlijk de top bereiken, neem ik aan.’ En de top was in ogen van saaie katten maar één ding. Leiderschap. Zijn vader had het ook, terwijl hij eindeloos begerend keek naar Claw en pogingen deed om in de smaak te vallen. En kijk waar dat hem had gebracht. ‘En dan? Dan ben je de underdog met “de slechte ouders” die de baas is van een zooitje ongeregeld?’ Rascal lachte spottend. ‘Je wil aanbeden worden. Je bent nog egocentrischer dan ik.’

Rascal rolde zijn ogen toen ze zei dat ze niets met grapjes had. Waarschijnlijk niet met lol in het algemeen. ‘No kidding,’ zei hij sarcastisch. Ze had in deze hele ontmoeting nog niet één keer gelachen. En hij had zo zijn best gedaan. Een leek kon ook de charme van een artiest niet waarderen. Hij grinnikte toen ze over de elite begon. Ze waren inderdaad een zooitje ongeregeld. Hij was het levende bewijs ervan. Hij kwam met praktisch alles weg. Boze ogen van Jinx en Cobra ontweek hij simpelweg en hij ging zijn eigen gangetje. Totdat ze over de eer van het leiderschap begon en een steen in Rascal zijn maag plots ontstond. Leiderschap was walgelijk. Macht verleidde de slechtsten en het bedierf de besten. ‘Poessie, ik begrijp het maar al te goed.’ Zijn ogen stonden nu abrupt donkerder en de pretlichtjes waren als sneeuw voor de zon verdwenen. ‘Leiderschap zit in mijn bloed. Ik heb het van dichtbij gezien. Het is niet rozengeur en maneschijn.’ Rascal sprak niet vaak serieus met anderen. En hij wist niet waarom hij dit tegen deze poes zei. Wilde hij haar beschermen? Veranderen? Het was toch een hopeloze missie. Ze had haar zinnen er al op gezet. Totdat ze plotseling een vreemde opmerking maakte. Waarom vertrouwde zij hem deze informatie toe? Moest ze het kwijt en kon ze het alleen aan hem vertellen omdat het hem niet scheelde en ze wist dat hij het snel zou vergeten? Nee, hier zat iets anders achter. Al snel begonnen puzzelstukjes op zijn plek te vallen. Ze was niet door haar clan te vertrouwen en ze moest zich elke dag bewijzen? Dat betekende dat ze niet volledig ThunderClan was en ze had ervaring met BloodClan en het was niet perse negatief. Nekharen kwamen bij hem omhoog. ‘Jij bent niet een zuivere clancat, of wel poessie?’ Nee, en hij durfde te wedden dat een Furball uit de elite een scharreltje tussen de boskatten had gevonden.

Rascal voelde dat de sfeer omsloeg. Het plezier en de smaad was compleet verdwenen en nu stonden de twee in een situatie die ze beiden waarschijnlijk nooit hadden verwacht. Want hij en zei verschilden als dag en nacht, en toch schenen er overeenkomsten te zijn, overlappingen, alsof dageraad en schemering die de twee verbonden. Rascal lachte schamper toen ze gokte dat hij een zoon van Claw was. Ja, dat zou mooi zijn geweest. Claw was de enige waarbij hij zijn grote bek niet bij had durven open trekken. Zijn opvolgers daarentegen. ‘Was het maar zo'n feest,’ sprak hij spottend. ‘Nee, mijn vader was wereldleider Shark,’ mauwde hij minachtend. Ja, nu was die er niet meer. Hij had maar kort van zijn wel begeerde leiderschap kunnen genieten voordat hij werd verslagen en in ballingschap werd geschopt. Sindsdien was hij spoorloos. Rascal was ook niet naar hem op zoek gegaan. Voor zijn part was hij dood. Hij had zijn vader altijd gehaat. En toch bleef een sprankje medelijden in zijn borst wakkeren. Cobra had hem verslagen toen hij verwond was, ook een laffe actie. En Rascal wist niet hoe hij zich daarover moest voelen. Hij was alleen tot de conclusie gekomen dat hij Cobra ook niet mocht.
En nu wist Rascal wel zeker dat hij juist had gegokt. De poes schoot fel in de verdediging. Rascal trok een mondhoek op en zijn ogen vernauwden zich. Hij zat op het goeie spoor en hij zou nu ook niet vertrekken voordat hij het te weten zou komen. Misschien zou ze een goeie troef voor hem zijn, chantage middel voor als hij ooit bij de elite weer in de problemen zou komen. ‘Wie van BloodClan?’ Rascal wist dat deze gok een sprong in het diepe was, maar hij de nieuwsgierigheid nam de overhand.