The longer you have something, the stronger the bond

Het werd dodelijk stil aan de andere kant. Rascal keek met grote ogen naar de poes die langzamerhand op springen begon te staan. Haar blik stond op hem gevestigd. En nu kreeg ook Rascal vermoedens die zijn gedachten op hol deden slaan. Shark. Toen hij die naam zei werd er iets in de poes getriggerd. Allejezus. Deze poes was familie, bloed, een zus. Het kon niet anders. Opeens zijn hij gelijkenissen: de grijze pels en de gele ogen. En toen kwamen eindelijk zachtjes de vragen. Rascal besloot ze maar meteen eerlijk te beantwoorden, maar nu wilde hij ook antwoorden hebben. ‘Shallow en Joanne,’ sprak hij zachtjes. ‘Shallow heeft kittens, vier.’ Dat was een probleem voor later, maar meteen ook hetgeen wat hem gekluisterd hield aan de elite. Er moest iemand op zijn zusje en haar kroost letten, hij wist dat er verder niemand anders meer was. En de laatste vraag ging gepaard met pijn in haar ogen. Verraad? Ja, dat moest het wel zijn. Maar deze vraag zou alles bevestigen wat in hun beide hoofden rondspeelde. Ze moesten ongeveer van dezelfde leeftijd zijn. Maar waarom? Waarom was hij opgegroeid in de elite en zij in Thunderclan. ‘Kali.’ Hij fluisterde haar naam bijna, haar moeder waar hij zo dol op was. Zou ze ook betrokken zijn in dit betwiste plan?

Rascal zag nu duidelijk de paniek toeslaan in de poes en zijn brein draaide ook overuren. Zijn bek viel open. Hij wilde wat zeggen, maar hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij kon haar niet geruststellen, want zijn hartslag zat ook hoog. Hij kon haar niet troosten, want ze moest hem vast haten. En zou hij verbaasd moeten zijn dat hij een volle zus in Thunderclan had. Ja. Erg. Hij wist nog goed toen hij dacht dat het alleen Joanne en hem was. Shallow kwam daar later bij als verloren dochter en Kali was dolgelukkig toen ze weer haar weg terug had gevonden. Shallow en Rascal klikten ook meteen, maar toen was hij nog een kit. Dit was anders. Dit was een gevormde poes uit een clan. En ze moest zich vast verschrikkelijk verraden en achtergelaten voelen. Ongewild. Medelijden begon in zijn borst te groeien. Maar wat kon hij er aan doen? Hij kon de tijd niet terug draaien.
Wat ze vervolgens zei deed zijn hart breken. Ze was echt achtergelaten. Hoe kon zijn moeder dat gedaan hebben? Hij was altijd zo ontzettend gek op haar geweest, het was altijd Shark op wie hij zijn pijlen had gericht toen hij nooit één moment naar hem had omgekeken toen hij een kitten was. Dat was hij nooit vergeten en nooit vergeven. Maar zijn moeder, dat zat hem op het moment het meeste dwars. ‘Ik wist het niet,’ kwam er uiteindelijk stokkend uit zijn strot. Betekende dat hij deels Thunderclan was? Was hij hier geboren? Een frons ontstond op zijn gezicht, totdat hij met een schok ik beweging werd gebracht. De poes verontschuldigde zich met tranen in zijn ogen en Rascal stond met een bek vol tanden.
En toen rende ze weg. Rascal schudde zijn kop. Nee, hij was nog niet klaar. Hij wilde meer weten. Rascal zette de achtervolging in en sprong zonder na te denken vreemd ThunderClan territorium in. ‘Nee, wacht!’ schreeuwde hij haar na, maar ze was de poes al snel kwijt. Toch bleef hij rennen, haar geurspoor volgend. Mousedung, hoe heette het wicht ook alweer? Ze had het hem honderd keer vertelt. ‘Eveningglow, stop!’ Schreeuwde hij, zijn lichtamberen ogen zoeken naar haar grijze pels. Al rennen bleef zijn vacht uiteindelijk haken in een doorn. Hij vloekte luid toen een pluk vacht uit zijn pels werd getrokken en het schrammen achterliet. Stom land. Dit was niet als de stad die hij kon dromen. De grond was hier oneven, hij verstapte zich steeds, en die vervloekte – mousedung, hij bleef weer hangen – doorns! Met een hoge hartstand bleef hij stilstaan en hij was zijn zus compleet verloren.