Circumstances {Brindleleaf}

Het was een gek idee, hoe deze grot een paar manen geleden nog bruiste van het leven, om vervolgens verlaten te zijn. Met stille stapjes was Wisp de Clan Cavern ingelopen. Ze wist niet eens wat ze verwachtte toen ze hier kwam. Stilte? Toch nog wat achterbleven katten? Een hele groep katten? Ze draaide haar kop in het rond. Het zag er kleiner uit zonder een hele lading katten er in. Het was zo onwerkelijk, zo'n grote groep katten, terwijl je alleen maar de tribe gewend was geweest. Was er daadwerkelijk een gebied wat zo'n groep katten kon ondersteunen? Wisp kon het zich moeilijk voorstellen. Ze werd echter losgerukt uit haar gedachten door het geluid van andermans pootstappen. "Brindleleaf" groette ze de kat, de vreemde naam van haar tong rollend. Het was niet onwerkelijk, het levende bewijs van die katten liep immers in hun midden.

Waarom ze het steeds deed. Misschien om het levend te houden, om ze in haar herinneringen toch een beetje hier te houden. Eigenlijk sleepte ze zichzelf elke week wel een keer naar de Cavern. Het bracht alleen maar pijn bij haar naar boven. Dus eigenlijk was het helemaal geen goed idee, maar het was een tik van haar geworden. Om het gevoel te krijgen dat haar zus haar vacht weer langs haar streek, dat ze Amberstorm en haar andere kittens een lik tussen hun oren kon geven, dat ze tegen Barksound aan kon kruipen. Dat ze hier weer waren geweest had nieuw verdriet gebracht, maar had haar ook Mouse gegeven. Het had haar lijf voor altijd verminkt, maar het had haar hart toch weer een lichte sparkel gegeven. Ze liep houterig en de stijfheid kreeg ze eigenlijk niet meer goed uit haar lichaam. Ook deed haar rug nog steeds veel pijn en zou dat waarschijnlijk niet meer weg gaan, maar toch gaf Mouse haar een reden om door te blijven gaan. Om elke dag uit haar nest op te staan en de dag met een glimlach tegemoet te gaan. Ze proefde de lucht, want ze kreeg door dat ze dit keer niet alleen naar de Cavern gekomen was. Ze herkende de geur als Wisp. Toen ze de Cavern inliep viel haar blik ook meteen op de witte kattin. Ze moest goed haar oren spitsen om haar te horen. Nog zoiets wat ze overgehouden had, maar dat was al met de val gebeurd, toen Skyteller haar leven had gered en haar toegelaten had bij de Tribe. Toen was haar gehoor nooit meer de oude geworden en hoorde ze altijd een soort zachte ruis op de achtergrond. Alsof de wind nooit ging liggen. “Wisp.” Groette ze terug.

Wisp trok zachtjes met haar oren en neeg haar kop respectvol naar de voormalige clankat. Ondanks dat hun leeftijd niet heel ver uit elkaar lag, was aan Brindleleaf te zien wat Wisp betrof dat ze een zwaar leven had gehad. En dat ze hier nog steeds stond en zich aan had kunnen passen aan hun levenswijze kon Wisp zeker respecteren. Daar had je een sterk hart voor nodig. "Hoe gaat het ermee?" besloot Wisp de bruine poes te vragen, "En hoe is het met de kleine Mouse?" Een lichte fonkeling verscheen in haar ogen toen ze het vroeg. Wisp was gek op kittens en had zelf in de nursery gelegen toen de kleine kitten geboren was. Nu ze zelf weer haar prey hunter taken kon volbrengen, zag ze ze veel minder. Ze besloot voor nu niet door te vragen over dat ze hier in de Clan Cavern was. Wie weet zou ze dan wonden open rijten die Brindleleaf liever niet meer geopend zag worden.

Wisp vroeg hoe het met haar ging. “Eerlijk of liever een politiek correct antwoord?” Sprak ze. Haar blik gleed door de Cavern, zoals ze dat altijd deed als ze hier was. Naar de hoek die vooral van WindClan was geweest. De geuren van haar geliefden die daar eerst nog hadden gehangen, maar nu langzaamaan vervaagde. De blik in haar goudgele ogen richtte zich weer op de andere Tribe kattin. Ze leek ietsje op te leven toen ze naar Mouse vroeg. Het enige onderwerp waar ze het graag over had, waar ze eindeloos over door kon praten. “Met Mouse gaat het heel goed. Ze is zo’n lieverd een klein wijsneusje, maar daardoor leergierig. Ze gaat het wel maken in het leven.” Zij zou er in ieder geval voor zorgen dat het haar aan niets ontbrak, zover dat in haar macht lag. Ze hield zielsveel van de kleine Mouse en klampte zich eigenlijk een beetje aan haar vast. Ze was de enige familie die ze hier nog had. De enige die ze haar liefde ook echt kon geven. “En met jou?”

Brindleleaf vermeed haar vraag voor nu en vroeg wat voor soort antwoord ze zocht. Wisp haalde haar schouders lichtjes op. "Het liefste eerlijk, ik kan vrij weinig rekening houden met dingen die ik niet weet," miauwde Wisp, haar blik richtend op de kleine straaltjes licht die de grot binnen vielen. "Maar als je jezelf comfortabeler voelt bij politiek correct accepteer ik dat ook wel." Ze was geen Healer, ze kon Brindleleaf geen advies geven van de Tribe of Endless Hunting of haar kruiden toestoppen om haar beter te maken. Sterker nog, ze wist niet eens zeker of dit wel alleen fysieke wonden betrof. Ze vermoedde van niet. Maar de kattin leek wel ontzettend op te leven toen ze over haar kitten sprak. Dit deed Wisp goed. In ieder geval haalde Brindleleaf nog ergens plezier uit. "Dat weet ik wel zeker, de hele Tribe is gek op haar," snorde Wisp. Mouse was immers zo'n heerlijk vrolijke kitten. Wisp sloeg haar staart om haar poten heen bij de volgende vraag van Brindleleaf. "Wel prima, het is gek om weer terug te gaan naar mijn oude taken, zeker zonder Branch, maar ik al mijn kittens doen het geweldig als to-be's," snorde ze zachtjes, haar borst wat vooruit stekend in trots bij de laatste woorden. Ze was ook zo ontzettend trots op ze. Haar kleine familie. Ze zouden het samen laten werken.

Haar blik gleed weer naar de sneeuwwitte kattin. “Je hoeft er sowieso geen rekening mee te houden. Ik redt me wel.” Begon ze. Wie ze daarmee voor de gek probeerde te houden was de vraag. Met name haarzelf waarschijnlijk. Al klonk het alsof ze het meende en eigenlijk deed ze dat ook, omdat ze er zelf in was gaan geloven. “Ik mis ze. Nu ze hier geweest zijn is dat alleen maar erger geworden. Ik zie Amberstorm zo vaak voor me. Haar zelfbescherming die mijn fout is. Diegene die nog leven zijn gebroken door een beslissing die mij toen het beste leek en de rest is daardoor dood.” Ja, hoe moest je je daardoor voelen. Haar schuldgevoel die dagelijks in haar binnenste brandde. Er was mee te leven met genoeg wilskracht, maar wennen deed het nooit. Een klein glimlachje verspreidde zich weer over haar gelaat toen Wisp zei dat de Tribe gek op haar was. “Ze is een schat.” Zo was het maar net. “Heb je het kunnen verwerken van Branch?” Ze snapte dat het gek voelde zonder hem. “Maar dat doen ze zeker Wisp.” Doelend op de kittens van de andere kattin. Even leek er heimwee haar hart samen te knijpen. Waar kwam dat nu opeens vandaan? Maar diep van binnen wist ze het wel.

Wisp bleef eventjes stil bij de woorden van Brindleleaf. Skyteller had haar in de tribe opgenomen, maar toch hield de driekleurige poes afstand. Wisp's hart ging uit naar Brindleleaf en ze wilde haar graag vertellen dat het wel goed zou komen, maar daar moest Brindleleaf zelf achterkomen en daar kon Wisp haar niet bij helpen. "We zijn samen een tribe om voor elkaar te zorgen en voor elkaar uit te kijken," miauwde Wisp echter wel zachtjes, voorzichtig, "ik denk dat je het sentiment wel herkent. Er is niks mis mee met op anderen leunen als het even zwaar is." Wisp's oren gingen eventjes lichtjes hangen bij het horen van Brindleleaf's volgende woorden. De kattin had veel meegemaakt. Een tijdje bleef ze stil. "We kunnen het verleden niet veranderen, enkel voornemen om het beter te doen voor de katten om ons heen," miauwde ze zachtjes, een herhaling van wat haar zoveel verteld was toen Branch net overleden was, "niemand gaat het leven door zonder fouten te maken." Wisp haar stem was nog steeds zacht en ze koos haar woorden voorzichtig. Ze wilde Brindleleaf absoluut niet het gevoel geven dat ze niet welkom was, of nog erger, dat Wisp haar weg wilde hebben. Wisp wende haar blik even af bij de vraag over Branch. "Grotendeels," reageerde ze, "ik denk nog elke dag aan hem.. Maar de kittens trekken me ontzettend omhoog."

Haar blik gleed naar Wisp, de ander bedoelde het goed. Dat wist ze ook wel. Toen schudde ze haar kop en keek weer weg. Naar de wand van de grot. “Niet als ik met dat leunen en ander pijn doen.” Miauwde ze zachtjes terug. “Soms is het beter voor andermans bestwil om je er bij neer te leggen en de zorgen alleen te dragen.” Ging ze verder. Terwijl haar blik toch weer naar de Tribe kattin ging. Veel van hen hadden het goed met haar voor en ze begreep soms echt niet waarom. Waarom ze haar op hadden willen nemen en dan ook nog aardig tegen haar deden. Natuurlijk er waren sommigen die haar als indringer zagen, maar die katten kon ze op een poot tellen. “Ik weet dat fouten maken bij het leven hoort, maar er zit wel een verschil in de grote van een fout. Sommige fouten werden zo groot, omdat mijn beslissingen StarClan kwaad maakten. Er zijn katten gestorven door die fouten.” Nee, in haar ogen was het niet meer goed te praten of te lijmen. Ze moest er mee leren leven en de ene dag lukte dat beter dan de andere. “Ik begrijp het Wisp.” Sprak ze toen de kattin aangaf dat haar kittens haar omhoog trokken. “Wat dat jonge grut allemaal niet met je kan doen hè.” Even brak er een waterig glimlachje op haar gelaat door.

Wisp wierp een bezorgde blik op Brindleleaf toen deze reageerde op haar woorden. Het was duidelijk dat ze haar niet zo ver zou kunnen krijgen te spreken. Ze snapte het, ze zou het niet meer pushen. Ze knikte dan ook zachtjes. Ergens vond Wisp het fijn om anderen te ondersteunen. Als ze zich om andere bekommerde, hoefde ze zich geen zorgen te maken om haar eigen problemen immers. Maar tot haar lichte verbazing opende Brindleleaf toch nog wel een bladzijde uit het boekje van wat er mis was. Even was Wisp stil, zoekend naar woorden. Wat zou zij doen in dit geval? Zichzelf laten opvreten door schuldgevoelens of haarzelf voornemen om dan zichzelf te verbeteren in de toekomst om het goed te maken? In ieder geval had Brindleleaf een kans gekregen een nieuwe start te maken, maar deze moest ze zelf aanpakken in haar poten als ze eraan toe was. "Ik kan niet wegnemen of beoordelen wat er gebeurd is, noch je schuldgevoel wegpraten," miauwde ze zachtjes, "maar als je een keer iemand nodig hebt om te leunen.. Of om je hart te luchten, echt geen probleem." Een scheef glimlachje brak door op haar lippen. "Of ik duw je de Starpools in om af te koelen," stelde ze ook nog voor, "werkt prima bij Thunder trouwens als hij vervelend is," kwam er nog met een onschuldig lachje achteraan. Een schamper lachje volgde bij Brindleleaf's volgende woorden. "Nou, de bak zorgen die ik erbij heb gekregen had ik niet verwacht. Eet Robin wel genoeg? Kan Cloud het allemaal wel aan? Raken Screech en Squirrel niet in de problemen?" Haar blik verzachtte. "Maar toch hou je van ze met heel je hart."

Een warme glimlach vormde zich om haar lippen toen ze Wisp aankeek. “Dankjewel, dat is erg lief van je.” Toen schoot ze in de lach en schudde iets wat verbijsterd haar kop. “Je hebt Thunder toch niet werkelijk in Starpools geduwd?” Voor even dacht ze niet meer aan al haar problemen en leek er serieus plezier in haar goudgele ogen te fonkelen. Toen het echter weer over kittens ging, verdween het weer. “Zorgen zullen altijd blijven. Het zijn je kittens en in jouw ogen blijven ze dat ook altijd. Er zal geen enkele dag voorbij gaan dat je je geen zorgen maakt, hoe oud ze ook zijn.” Miauwde ze toen. “Maar inderdaad die liefde is onbeschrijfelijk en te mooi om te missen.” En zo snel ze dat zei wist ze dat ze het meende. Hoe veel fouten ze ook had gemaakt, ze had nooit spijt gehad van haar kittens. Ze waren allemaal bijzonder op hun eigen manier, al kwamen sommigen uit een verboden liefde. Als je het al liefde had kunnen noemen, want ze had nooit gevoelens voor iemand gehad. Totdat ze Barksound stukje bij beetje toe was gaan laten. De vader van haar kleine Mouse. De kater die Mousewish altijd papa had genoemd. Nu ze er zo over nadacht was het eigenlijk wel apart. Mouse leek op Mousewish en zij kon Barksound vader noemen, al zou ze waarschijnlijk nooit de kans krijgen om hem te ontmoeten. Triest eigenlijk.

Ze wist zowaar een lach uit Brindleleaf te krijgen. Dit kon ze toch wel opschrijven als een persoonlijke overwinning, tenminste voor vandaag. De witte poes lachte onschuldig naar de driekleurige poes en staarde even naar het plafond. "Misschien heb ik dat gedaan," miauwde Wisp, "Indien je het Skyteller of zo vertelt heb ik het in ieder geval niet gedaan," eindigde ze, in grinniken uitbarstend. De blik op zijn hoofd was in ieder geval de maan waard geweest en hij was echt vervelend geweest. No regrets. Maar helaas bleef de lichthartige toon niet in het gesprek en Wisp's glimlach werd wat zachter. "Ik denk dat dat bij het moederschap hoort," miauwde ze zachtjes, "maar uiteindelijk ben ik bang dat ik ze toch hun eigen weg moet laten gaan." Hoe moeilijk dat ook was. Ze kon niet elke stap van haar kinderen regelen, hoe graag ze ze ook wilde behoeden voor alles.

“Ik zeg niks.” Glimlachte ze. “Zoiets blijft onder ons en Thunder dan.” Maar waarschijnlijk was hij er sowieso te trots voor om het met iemand te delen. Van haar uit zou het in ieder geval niet worden verspreid. Ze had dan misschien fouten gemaakt en wispelturig geweest, maar loyaal was ze. Loyaal aan vrienden en familie, waar ze van hield. Sommigen zouden daar misschien anders over denken, maar haar acties waren niet hetzelfde als hoe ze het diep in haar hart voelde. Stiekem begon ze Wisp steeds meer als een vriendin te zien. Net als Orchid. Ze mocht de kattin in ieder geval graag en ze dramde niet door over dingen, waar zij het liever niet over had. “Hun eigen weg zullen ze zeker gaan, maar dan nog zullen er zorgen blijven. Hoe ver ze ook weg zijn.” Ze fronste even en draaide zich toen om. “Zullen we maar terug gaan?” Ze was hier wel weer lang genoeg geweest, het begon haar te benauwen. Het gesprek met Wisp niet, maar wel de cavern. De plek waar ze voor de tweede keer in haar leven veel te veel achter had moeten laten.

Wisp lachte zachtjes bij de woorden van Brindleleaf. "Op het moment dat jij niks zegt, en ik niks zeg, is het dan het best bewaarde geheim van de tribe," miauwde ze grinnikend, "Thunder's ego is toch teveel gedeukt." Een vrolijke glans stond in haar goudkleurige ogen terwijl ze erover sprak. Ja, sommige katten van de tribe kon ze minder goed mee opschieten, maar ze bleven één grote familie die voor elkaar zou zorgen. Dus ondanks dat sommige katten wat haar betrof soms een timeout nodig hadden in de vorm van een zomerse duik, zou ze ze nooit in de steek laten. Ook Brindleleaf niet, ook al was ze er nog maar net. "Zeker," reageerde ze zachtjes, maar voordat ze verdere woorden kon formuleren vroeg Brindleleaf of ze konden vertrekken. Wisp knikte zachtjes en glimlachte. "Laten we dat maar doen, voordat Mouse in de snorharen van de andere nursery bewoners hangt waar haar moeder is." Wisp kwam tot haar poten en rekte zich even rustig uit, om vervolgens naar de uitgang van de cavern te lopen.

Ze glimlachte bij de woorden van Wisp over Mouse. “Dat kan ze zo maar eens gaan doen ook. Ze heeft liever ook niet dat ik weg ben.” Toen ze haar lijf weer in beweging bracht siste ze zachtjes. Een pijnscheut trok door haar rug, haar poten in. Ze klemde haar kaken op elkaar en liep door om het er weer uit te krijgen. Daardoor leek haar ruggengraat weer goed te schuiven en was de pijn verdwenen. Rot rug ook… Ze leek weer wat te ontspannen toen de pijn weg was en zette een glimlach op. “Mouse is heel erg gehecht aan me en ik aan haar. Soms ben ik een beetje bang dat het ongezond kan worden. Zou dat kunnen?” Er ontstond iets van angst in haar goudgele ogen terwijl ze Wisp aankeek.

Wisp glimlachte zachtjes en schudde haar kop. "Kittens," murmelde de poes met een zachte glimlach, waarna ze Brindleleaf even bezorgd aanschouwde. De kattin had duidelijk pijn op sommige momenten, maar Wisp besloot het niet te vragen. De kattin liep zo stug door, dat was niet het beeld van een kat die graag te koop liep met haar pijntjes. Misschien dat ze het een keer terloops aan Skyteller zou vragen daarentegen. Brindleleaf sneed ook al snel een snel onderwerp aan over Mouse en Wisp hield haar kop even nadenkend scheef voordat ze antwoord gaf, haar ogen opslaande naar de hemel. "Ik zou me niet direct teveel zorgen maken, ze is een hele tijd enigst kit geweest en gewend alle aandacht te krijgen toch?" besloot Wisp zachtjes, "Wellicht groeit ze eruit."

Ze knikte langzaam en keek weer voor haar. “Je hebt gelijk.” Miauwde ze toen. Voor de rest hield ze verder haar bek terwijl ze terug liepen. Haar lijf werd weer iets soepeler hoe dichter ze bij de Cave kwamen. Toen ze de ingang van de Cave door waren draaide ze zich om naar Wisp. “Fijn je gesproken te hebben, moeten we vaker doen.” Glimlachte ze toen. “Zie ik je binnenkort weer?” Vroeg ze nog, voordat ze terug zou gaan naar de nursery.

De clan cavern kwam al snel in zicht terwijl ze in stilte verder liepen. Wisp hield haar blik vaak gericht op de hemel, scannend voor adelaren. Sinds Pebble was ze daar zeer alert over. Ze vertrouwde het helemaal niet meer en ze wilde niet in de klauwen van zo'n monster naar boven getild worden. Ze had kittens om voor te zorgen. Ze voelde zich dan ook merkbaar opgelucht toen ze samen de cavern binnenstapten. "Inderdaad," snorde Wisp als reactie op Brindleleaf's woorden. "Komt goed, en doe Mouse de groeten van me," snorde de kattin vrolijk, waarna ze naar een groep andere prey hunters liep.