[Day] Days in the sun

<sub>Hoe lang zou het duren voordat het verhaal dat er een grote hoeveelheid katten met een andere cultuur de bergen in was getrokken een mythe zou worden? Er waren nog enkele tastbare herinneringen, zoals Spark, welke een moeder had uit één van deze vier clans. Maar zouden de jongere katten van haar generatie nog geloven dat dit gebeurt was als zij een elder was? Haar kittens hadden er al geen tastbare herinneringen meer aan.. Ze spitste haar oren bij het horen van pootstappen. Shroud zuchtte zachtjes en hief draaide haar kop naar achteren om een tribegenoot te aanschouwen. "Ik denk dat je filosofische gedachtengang aanstekelijk werkt, Day," miauwde de kattin met een zachte glimlach.

{Eerste post voor Day}</sub>

De grot, die enkele manen geleden vol katten was geweest, lag er nu verlaten bij, de sporen van bewoning al bijna weggejaagd. Je moest wisten waar je naar zocht als je tussen de geuren van steen en mos nog een vleugje wilde ontdekken van de clans die hier een aantal manen hadden doorgebracht. Toch zou de plek voor Day voor altijd de echo's van hun pootstappen meedragen. Voor kattenoren waren echter enkel zijn eigen pootstappen hoorbaar, en het geluid werd in dit geval niet alleen door zijn eigen oren opgevangen, maar ook door die van Shroud, die opkeek uit haar gedachten en naar hem glimlachte. Day reageerde met dezelfde gezichtsuitdrukking terwijl hij met kalme, haast eerbiedige stappen de afstand tussen hen overbrugde. Een plek als dit vroeg om een beetje eerbiedigheid. "Gedachten gaan zo hun eigen wegen", reageerde hij en tikte even met een pootje tegen zijn kop. "Ze hoeven niet in één hoofd te blijven." Niet dat hij geloofde in telepathie, maar ideeën hadden zo hun manieren om zich voort te bewegen, of het nu door spraak was of door een blik in de ogen, of, zoals hier, door een plaats die ze versterkte en door de ruimte liet galmen om door ieder die oplette gedacht te worden.

_{Shroud boog haar kop even respectvol naar de veel oudere cave guard. De kater had veel levenservaring, dat had ze over haar manen heen wel gemerkt. Met zijn grote, gespierde bouw was zijn rang ook onmiskenbaar. Waar zij smal en rank was, was deze kater een sterke beer. Niet dat ze wat van hem te vrezen had, allesbehalve zelf. Shroud zou Day vertrouwen met haar leven. Hij was een rustige, gemoedelijke kat, niet een met testosteron gevulde waaghals. "Cryptisch als altijd, ik wist dat ik op je kan rekenen," miauwde ze met een lachje, waarna ze haar kop schudde. Hierna richtte ze haar blik weer in de grot. "Bizar toch dat ze alweer weg zijn? En dat ze hier überhaupt geweest zijn?" Als gedachten niet in één hoofd hoefden te blijven, kon ze de hare best delen.}

Days glimlach verbreedde zich iets. Terwijl hij zijn oren op Shroud gericht hield, zette hij nog een stap vooruit en liet zijn blik door de grot dwalen. Hij knikte. "We hebben even een glimp opgevangen van een compleet andere wereld. Die wereld is ons leven binnengekomen en is er weer uit vertrokken, niets anders achterlatend dan een verhaal. Er is hier niets veranderd. En toch is alles nu anders, voel jij het niet ook?" Hij keek om naar de jongere Prey Hunter toen hij zijn vraag stelde. Voor hem was alles veranderd, dat was hem heel duidelijk. Als hij nu vanuit een hoge top over de wereld uitkeek, dan wist hij nu met zekerheid dat het een wereld was waarin meer katten waren die tot op zekere hoogte leefden zoals zij, en tegelijk heel anders, iets wat voor die tijd niet meer was geweest dan een gedachte-experiment. De bergen waren niet merkbaar veranderd, maar toch keek hij nu uit op een andere wereld.

_{Shroud had haar zandkleurige oortjes in de richting van Day gedraaid, wachtend op zijn wijze (en waarschijnlijk cryptische) input. En hij stelde niet teleur, opnieuw. De kater sprak over hoe er een compleet andere wereld de bergen binnen was gelopen. Even keek Shroud verwonderd, maar toen ze er meer over nadacht, besloot ze dat de kater gelijk had. Ze keek even om zich heen in de grot, alsof als je heel goed keek, je de katten nog steeds kon zien rondlopen. "We hebben veel van elkaar kunnen leren," mompelde de kattin wat afwezig, nadenkend. "En misschien kruisen onze paden weer opnieuw, nu we van elkaars bestaan afweten." Wie weet toch? Het hoefde niet bij deze enkele ontmoeting te blijven. Sowieso hadden ze bestaande connecties in de vorm van Brindleleaf en Spark.}

Goed, het was niet helemaal waar dat ze niets hadden achtergelaten, maar 'bijna niets veranderd' klonk toch net iets minder, dacht Day even iets prozaïscher terwijl zijn blik naar de uitgang van de grot ging, alsof hij daar de clankatten nog om een hoekje kon zien verdwijnen. "Wie weet", miauwde hij. De clans hadden hen al twee keer gevonden, eerst Brindleleaf en daarna de rest. Dus wie weet zou er nog een derde keer volgen. Drie was een mooi getal, niet? "Al hoop ik toch voor ze dat geen nieuwe rampspoed hen de bergen in zal drijven." Hij zweeg even nadenkend. "Misschien zal ooit het omgekeerde gebeuren." Maar de bergen waren zo constant, zo eeuwig, dat hij zich maar moeilijk voor kon stellen dat zij ooit in eenzelfde moeilijk parket terecht zouden komen als de clans.

_{Waar ze de filosofische gedachtenstromen van Day toch wel zeer op prijs kon stellen, was Shroud toch ook wel licht praktisch ingesteld. De kattin haalde haar schouders lichtjes op bij de woorden van Day en trok haar blik weg van de ingang van de grot. "Dat hoop ik voor zowel hen als voor onszelf," miauwde de kattin met een zwak glimlachje, "zoveel katten voeden van wat we hier in de bergen hebben was geen kleine klus, om nog maar over de ziekte te zwijgen." Ze waren veel teveel katten verloren in die situatie. "De berg heeft duidelijk gesproken dat zoveel katten niet thuis horen op onze rotsen." Niet dat ze de aanwezigheid van de clans zou weigeren. Maar zoveel katten leek haar niet meer verstandig. Ze fronste eventjes diep bij het horen van de woorden van Day. "Laten we hopen dat de Tribe of Endless Hunting ons genadig is en we zoiets nooit mee zullen maken." Het zou toch niet? Nee toch? Tegelijkertijd, zouden de clankatten niet hetzelfde gedacht hebben?}

Het was niet de makkelijkste tijd geweest toen de clans deze grot bewoonden, dat was waar, maar Day had hen nooit iets kwalijk genomen. "Maar we hebben het gered, en de clans ook. Zonder vijandigheid. Ik voel trots voor hoe onze tribegenoten die tijd doorgekomen zijn", miauwde hij. Hij zocht Shrouds blik, zijn ogen licht en onbezorgd ondanks de mogelijkheid die hij net had uitgesproken. Terugdenkend aan een zware tijd van bevroren water, schaarse prooi en hongerige roofvogels, zei hij: "Geen kat ziet de toekomst, maar de Tribe is sterk. Onze relatie met de berg is niet altijd even goed geweest, maar als geliefden die toch steeds weer bij elkaar komen, hebben wij onze band met dit gebied ook altijd weten te behouden."

_{Shroud glimlachte zachtjes bij het horen van de woorden van de wijze kater. Ze kon zich vaak wel vinden in wat hij vertelde, maar deze keer niet. "Zeg dat maar niet te hard tegen alle tribegenoten die hun geliefden kwijt zijn geraakt aan de ziekte en schaarste," miauwde ze op een zachte toon, "we mogen trots zijn hoe we het doorstaan zijn, maar niet zonder verliezen." Onderandere Wisp was haar geliefde partner kwijtgeraakt, en de clans hadden ook hun verliezen geleden. Dat wenste ze niemand toe. En daarom mochten wat haar betrof de clans mooi beneden blijven in hun eigen gebied. "De tribe is sterk, zolang we respectvol met onze omgeving omgaan, zullen de bergen ons niet verwerpen."}

Shrouds toon was zacht en haar antwoord niet bijzonder gelukkig van inhoud, maar Days glimlach bleef in stand. Zijn stem was echter ook wat zachter en dieper toen hij antwoord gaf. "Zij die naar de Tribe of Endless Hunting zijn gegaan zijn niet verloren, Shroud", miauwde hij. "Ze zijn ergens anders, en we missen hen, maar we zullen hen terugzien." Hij staarde even voor zich uit. "Het is geen pijnloze periode geweest," gaf hij toe, "maar ik zou niet willen dat we iets anders gedaan hadden." De Tribe had zich behulpzaam, gastvrij en goed getoond, en dat was een houding waar hij volledig achter stond.

_{Day was zoals altijd zeer filosofisch over het hele gebeuren. Shroud moest hierbij toegeven dat ze er wat moeite mee had om hier helemaal in mee te gaan. Ze wou dat ze troost kon vinden in het onwrikbare geloof en vertrouwen dat Day bij zich hield voor de Tribe van Endless Hunting. Shroud geloofde zelf wel, maar ze kon er niet zoveel troost uithalen als Day dat deed. Met een wat wrange glimlach keek Shroud de kater aan. "Dat vult de leegte in hun harten op dit moment nog niet," miauwde de kattin op zachte toon, "maar inderdaad, ik ben blij dat we deze katten niet de rug toe gekeerd hebben. Dat zou meer over onze tribe zeggen dan iets anders. "}

Day glimlachte meelevend. Shroud had gelijk: de doden lieten nog altijd een leegte achter tussen de levenden. Dat was niet makkelijk voor de katten in wiens leven de overledene altijd een grote rol had gespeeld. Maar het zou beter worden. Als je een steen weghaalde uit de sneeuw, bleef een donkere plek achter op de grond, maar na verloop van tijd zou nieuwe sneeuw de plaats bedekken, ook al zou niemand vergeten waar de steen ooit had gelegen. "Nog niet. Maar als ze de nieuwe sneeuw toelaten, zullen ze er uiteindelijk vrede mee vinden", miauwde hij, zich niet realiserend dat Shroud de hele sneeuwparabel die zich in zijn hoofd had gevormd waarschijnlijk niet had meegekregen. De problemen komen pas zodra een kat, hoe hard de sneeuw ook valt, dat plekje steeds weer schoon en leeg zal vegen, dacht hij. Hij knikte bij Shrouds laatste opmerking. "We leven tussen goede katten, Shroud", miauwde hij tevreden.

_{Shroud had haar gevederde staart rond haar poten gekruld om haar voeten warm te houden tegen de bijtende wind. Ze hoopte dat de wind snel warmere temperaturen het land in zou dragen. Ze kon het met haar dikke vacht in principe prima redden met het koude weer, maar ze miste het gevoel van echt warme zon op haar zandkleurige pels. Het waterige winter zonnetje deed er zijn best, maar ze verlangde toch naar meer warmte. Day's reactie was verder cryptisch als altijd. Shroud's oren bewogen lichtjes op en neer toen ze haar hoofdje wat vragend scheef liet zakken. "Je bent me nu kwijt. Hoe kom je bij sneeuw?" vroeg Shroud terwijl ze lachend haar kop iets schudde. Hij zal het wel gewend zijn dat katten hem dat vroegen, en als was Shroud misschien wat te direct voor hem. Maar met zijn volgende opmerking was ze het zeer zeker eens. "Dat sowieso.. Ik zou nergens anders willen leven."}

Gedachten waren inderdaad niet in staat om zich zonder enige hulp van verbale dan wel non-verbale communicatie voort te bewegen, zo bleek maar weer. Day glimlachte vaag. "Vind jij niet ook dat vallende sneeuw veel weg heeft van het leven?" miauwde hij. "Glinsterend in het zonlicht..." Hij zweeg even. "Maar vlekkerig en vies als je te lang over hetzelfde stukje blijft lopen." Zijn glimlach werd wat breder nu hij besefte dat zijn vergelijking nog beter paste dan hij in eerste instantie had gedacht. Van het poederlaagje dat het over oude herinneringen heen legde tot het achterlaten van voetsporen. Hij had iets te pakken hier. Hij knikte bij haar woorden. Nee, een andere woonplaats dan de bergen kon hij zich niet voorstellen en een beter gezelschap dan de Tribe kon hij zich niet wensen. "En dat zal nog generaties lang zo blijven. Daarover gesproken: hoe gaat het met jouw nieuwe generatie?"

[sub]Shroud had haar oren in de richting van Day gedraaid, wachtende op zijn ongetwijfeld veel te slimme en filosofische redenatie. Zouden zijn vrienden af en toe gek van hem worden? Of zou het wennen? Zouden zijn redenaties logischer worden als je er eenmaal doorheen prikte? Voor Shroud bleef het giswerk, maar ze boog haar kop naar de brede kater met een glimlach. "Je blijft me verbazen, Day of New Light, hoe je af en toe met die prachtige beeldspraak van je komt. " Ze kon het wel voor zich zien. Maar zelf zou ze de link nooit gemaakt hebben. Gelukkig gingen ze over naar een ander onderwerp. Over dit hoefden ze niet na te denken. Shroud klaarde compleet op. "Oh! Ze doen het fantastisch. Ze worden al zo groot. Ze zijn al bijna oud genoeg om to-be's te worden. Wren is een heerlijk enthousiaste meid en Rumble weet van aanpakken. Turtle is wat introverter maar zo bedachtzaam. Ik denk dat ze het geweldig gaan doen. " Shroud snorde en stak haar borstkas trots vooruit.

_{Voor Shroud bestond er geen twijfel in haar kop dat de meest belangrijke katten in haar leven haar kittens waren. Ze ging voor ze door het vuur en zou nooit van hun zijde wijken. Of tenminste, dat dacht ze. De kattin snorde bij het horen van de woorden van de oudere cave guard en stak haar borstkas trots wat naar voren. "Dat hebben ze zeker," miauwde de kattin met een warme toon in haar stem. "Ze zullen fantastische katten worden voor de Tribe." De kattin hief zichzelf tot haar poten en rekte zich uit met een snorrend geluid in haar keel. Het maakte niet uit dat het bladkaal was. Haar kittens zouden het overleven en fantastische levens gaan hebben. "Ik zal weer een keer terug naar ze gaan voordat ik ze te erg ga missen," miauwde Shroud snorrend. "Spreek je Day," beloofde de kattin op een warme toon, waarna ze met een opgeheven staart wegliep.}