Where my armor ends and my skin begins

Ziek, ze voelde zich o zo ziek.
En toch was ze naar hier gekomen. Met diep ingezakte ogen staarde ze voor zich uit. Ze voelde zich zwak en ze was erg mager, ergens te mager. Toch had ze geen honger, nou ja eigenlijk wel... Het was erg koud buiten en haar dikke pels stond dof... NEt als haar ogen. Ze had er helemaal geen zin in vandaag... Ze had krampen gehad, van die pijnlijke steken die ze geen plaats kon geven. Even haalde ze diep adem. Het stak aan haar longen, prikte in haar lijf. Ze wilde naar huis en toch ergens niet. Was het wel nog thuis? Even richtte ze haar helderblauwe ogen op naar de hemel. HEt was nacht. Sinds wanneer was het nacht? Met een zware zucht plofte ze zichzelf neer in de as die hier op het land lag. Ze lag open, zou zo gepakt kunnen worden door vijandige katten of zelfs roofdieren... Maar het kon haar niks schelen. Ze voelde zich o zo zwak. Het leven leek uit haar te zijn getrokken. Het vuur dat gewoonlijk in haar lijf brandde was leek gedoofd te zijn. Zou weldra ook haar leven het erbij laten? Een zwakke zucht gleed van haar lippen af terwijl de pijn in haar lijf enkel groter werd. Ze wilde slapen, voor altijd het liefst. Rillend krulde ze zich wat op maar haar kleine, koude lijfje kon haar niks meer geven. Ze had anderen nodig, een sterke man die haar kon vastnemen in zijn armen... Of gewoon vrienden die haar konden omringen. Maar Burnet had geen van beide... Dus was ze hier alleen. Ze had niks. Even sudderde ze. Haar hele lijf bevende onder de druk van pijn; mentaal en fysiek.
Was dit hoe haar hele leven zou gaan? Snikkend drukte ze haar pootjes in gaar gezicht. DE as die aan haar poten had geplakt bevuilde haar bleke gezichtje. Er was niks meer, geen toekomst, niks. Daarbij had Acefray haar verteld wat ze werkelijk was; halfclan. En ze had nog zo gehoopt dat ze een echte windclanner was... Ze had het moeten zien aankomen. Ze was niet als de andere... Ze was kleiner dan hun... Even slikte ze, de bittere smaak in haar mond was vies... Wie was ze nog nu ze niet eens het bloed had als de anderen in haar clan. Ja, uiteraard, er waren nog halfclan katten in de clan maar dit was anders. Ze wisten niet eens wie haar moeder was. Het kon namelijk ook zijn dat Lurkingshade iemand anders had uitgekozen om te dekken. Een ding was zeker, als een medicine cat een geest over je hen zag waken dan was er wel iets dat eraan klopte niet? NIet dat zij er veel aan kon doen. Ze kon de doden niet zijn... En aan Rout zou ze het niet vragen. Ze vertikte het, was boos op de tabby kattin. Ze wilde haar eigenlijk nooit meer zien. Haar hart was in duigen geslaan en vervolgens verbrijzeld. ALsof iemand zout in een steekwonde had gedrukt. KOrt klauwde de zwakke kattin de bodem van het oude skyclan gebied. Zouden deze katten zich ook ooit zo hebben gevoeld? Alleen en verloren... Toen hun huis van hun was afgenomen? Vast wel... Uiteraard was al dit niet zo bij Burnet. Haar huis was niet neergebrand, niet fysiek... maar mentaal was er niks meer dan as. Een hoopje dat men zielig bij elkaar had geschraapt. Kort haalde ze even diep adem. Wat was het punt nu nog? Wat was de reden dat ze hier nog was? Waarom nam starclan niet terug wat ze aan haar had gegeven? Ze had er geen zin meer in... En zoals Evergreen had gezegd, Rout en Lizard zouden kruiden op haar moeten verdoen. Dat kon ze de clan niet aandoen natuurlijk. Nee, hier zou ze in vrede kunnen gaan, niet? Vast wel... Stilletjes rekte ze zich uit. Even zweerde ze dat het breken van haar huid kon waarnemen, alsof het ijs op haar vacht een grip had gevonden op haar lichaam... Net zoals zij. Zo fragiel en breekbaar, maar toch o zo koud. Snijdende in de harten van degene die van haar hielden... Ze was een verschrikkelijk persoon. Ze verdiende de pijn, dat was een feit.
Nog een steek en nog een... Het zoog het leven uit haar met elke steek die door haar heen ging. Het was meer dan ze kon verdragen. Vandaag of eender welke dag. Met een zacht gehijg probeerde ze de pijn in haar lichaam te onderdrukken. Ze wilde het niet voelen, ze wilde het verjagen... EN zo deed ze het dan, ze deed wat haar lichaam haar vertelde. De geur van bloed volgde dan ook snel genoeg toen ze dat deed. Het zorgde ervoor dat haar ogen wat groter werden. De pijn werd heviger met de seconde, als een ijzige winter dat door haar buik leek te snijden, zo naar haar poten toe. Had ze een wonde ergens? Nee, zo voelde het allesinds niet. Dan toch. Even beet ze verbitterd op haar onderlip... Zo hard tot het bloedde.. Niet al te slim.. Ze was al bloed aan het verliezen en dan deed ze dat. Maar goed... Ja, zoals verwacht kwam er een moment van opluchting.. Maar niks volgde. Geen geluid, alleen een ijzige kou. De kitten die zojuist geboren was was dood en bewoog niet. Het lag er stil in de as en deed niks... Maar dat wist Burnet niet. Ze keek namelijk niet op. Ze wist wel beter dan dat te doen. Haar spieren zaten namelijk in een hevig protest. Het was koud en het deed o zoveel pijn... En daar kon ze helemaal niks aan doen.
Een tweede steek volgde, nu meer herkenbaar dan dat de eerste was geweest. EN opnieuw deed ze wat haar lichaam van haar vroeg. Maar deze keer voelde ze hoe de duisternis haar langzaam wegtrok. Na nog een paar hevige ademhalingen was het er dan. Het was sneller dan gedacht, maar ergens was het ook door de wazigheid die voor haar ogen ging. Nu was ze zeker dat het voorbij was... En ze moest de lichaampjes begraven natuurlijk... Wiebelig probeerde de zwakke kattin zich overeind te drukken... Maar nog voor ze wel op haar poten stond tuimelde ze omver, naast haar kittens. Wat ze echter niet wist... Was dat er toch een hartje leek te kloppen naast de hare...

Wie had gedacht, het ene moment wilde je een leven eindigen, en het andere was er een nieuw begonnen.

- Aldrei only

Was hij bedoeld om geboren te worden? Of was hij een geheim, een ongeluk, een fout van zijn moeder? Kennelijk had de zwangere moederkat geen benul gehad dat ze in verwachting was van drie kittens.. drie kinderen die op elk hun beurt iets fout's hadden in hun ontwikkeling. Hun lichamen waren niet gemaakt om deze leven te leven maar toch hadden ze weinig keus. Ze waren er al, in de buik van hun mama en straks in de wilde buitenwereld. Als eerste was zijn siblings en hij maar een klompje cellen geweest maar waren razendsnel naar een minikatje ontwikkeld. Er zijn 3 hoofdfases: innesteling, embryofase en foetusfase. Tijdens de innesteling kunnen vooral ziektes van de zwangere poes ervoor zorgen dat de cellen worden afgestoten, maar dat was niet gebeurd want anders waren hij en zijn sibs er nu niet. Als embryo zijn er veel processen die plaatsvinden om te vormen tot levensvatbare kittens. Helaas gaat dat niet altijd goed en is dit de fase waarop grote geboortedefecten plaatsvinden. In de fase van de foetus groeit het kitten vooral, maar groeien dat had de spierwitte kitten amper gedaan. Hij was maar een kleine bolletje dat amper de grote had moeten hebben om als sterke kitten ter wereld kon komen. Zijn lichaam was piepklein en zwak, amper nog klaar om überhaupt straks normaal te kunnen bewegen. Toch leek de natuur te willen dat hij vandaag toch echt ter wereld kwam. Een duwende kracht drukte de kitten een kant op dat nauw en naar aanvoelde tot hij met een plofje op een vergaande stuk land terecht kwam. Zijn natte pels dat er uit hoorde te zien als vers gevallen sneeuw werd zwart en vies van het as wat hier op de koude grond lag. Het vervuilend zijn plakkerige lijfje doordat hij probeerde te bewegen. Even had hij stil gelegen, niks gedaan.. en toen uit het niks besloten om toch zijn eerste hap zuurstof naar binnen te nemen. Alsof Starclan-de hemel en de sterrenkatten toch op het laatste moment besloten hadden om hem toch te laten overleven. De naamloze tom nam zijn eerste adem teug dan ook met veel pijn. Piepend worstelde hij nu al op deze wereld. Ondanks dat de ontwikkeling van een kitten een fenomenaal proces is en de geboorte word verwoord met wonderbaarlijk was deze toch pijnlijk om aan te zien, dit zou geen mooi verhaal worden, geen prachtige herinnering of een happy family met een goeie eind. In een tijd van enkele weken zal de tom veranderen van een klein, zwak, blind, doof en hulpeloos wezentje in een kat dat hard zou moeten knokken voor zijn leven met zijn beperking.

Haar heel wereld draaide, als een storm dat door haar hoofd heen raasde. Ze wilde slapen, het liefst voor altijd... Maar ze had weinig keuze, want het bewustzijn begon weer aan haar te trekken. Langzaam knipperde ze even met haar helderblauwe ogen waarbij ze haarzelf even licht trillend overeind probeerde te helpen. Het was ergens hopeloos, aangezien ze zo weer door haar tere pootjes zakte. Even hijgde ze zwaar waarbij ze een paar seconden rust vond als ingestorten hoop. En zo zag ze haar dan, tussen waas en ruis door zag ze een kleine bruine poes haar benaderen en wel meteen voelde ze de haren op haar schouders rijzen. Veel kon ze echter niet doen, ze was zwak... Mentaal en fysiek. Een por kwam in haar zij waarbij ze even kreunend haar kop lichtte en naar de rogue keek. Vragend... Wat wilde ze van haar? Als ze haar dood wilde had ze dat nu kunnen doen, maar het leek er niet op. Kort slikte ze even waarna ze zorgvuldig probeerde te luisteren naar wat de poes zei. Kort knikte ze even. Voor haar part kon ze ze beide hebben, kon haar eigenlijk niks schelen. Met een moeilijke en pijnlijke beweging trok ze haarzelf dan ook eindelijk overeind waarna ze sloffend achter de poes aanliep. Met lome en trage passen kwam ze dan ook eindelijk tot stilstand toen een nieuwe steek in haar buik kwam. Even verkrampte ze, drukte ze haar kop in de as en kreunde ze zachtjes. Haar lichaam gaf het weer op waarbij haar spieren het er even bij lieten. Met een zachte plof kwam ze dan ook weer op haar zij terecht, de krampen groter wordende met de seconde. Het was herkenbaar, iets dat eerder ook al was gebeurd. En zoals het eerder ook was geweest was er ook nu nieuw leven gekomen. Hijgend drukte ze haar kop in de as waarbij ze even trillend haar bevende lichaam overeind probeerde te drukken, niet eens omkijkende naar haar jongste zoon. Waarom zelfs? Ze was zelfs niet aan het lacteren, dus wat zouden die beesten wel niet eten... Misschien was as, konden ze lekker in stikken.

-----Het leven was rot en deze kleine kitten zou dat in geen tijd leren.
Nu zat hij nog warm en zacht in zijn moeders buik, al was er zelfs nu niet de overvloed die hij zou moeten kennen. Hij was mager en klein gebouwd en bijzonder zwak, zelfs voor zo jong te zijn. En dat was niet eens het enige probleem. Door een defect, ergens in zijn genen of in de tijd die hij hier had doorgebracht, was zijn rechterachterpootje niet goed ontwikkeld. Het eerste teken dat het leven rot was.
-----Het tweede teken kwam toen zijn eerste sibling levenloos uit zijn moeders buik gleed. Nog voor het zelfs maar begonnen was, was het gedaan. De geest van zijn sibling bestond enkel in Starclan en had het woud nooit mogen verkennen. Oneerlijk en niets aan te doen. Zoals alles in het leven.
-----Het derde teken kwam nadat zijn broertje, de eerste levende, naar buiten was gegaan. Langzaamaan begon ook het zwarte katertje zijn weg naar buiten te banen, eerst heel langzaam en daarna sneller. En toen kwam hij met een plof in het as terecht. Het was koud en stoffig en compleet liefdeloos. Hij werd zelfs niet schoongelikt; zijn natte zwarte vacht werd vuil en grijs van de donkere as. In plaats van te piepen om zijn longetjes open te klappen, begon hij te kuchen, waarbij zijn drie kleine pootjes spastisch samentrokken. Hij krulde zich op, lichtjes bevend, te zwak om zelfs maar op zoek te gaan naar de onbestaande geur van moedermelk.
-----Het leven was rot en de liefdeloze manier waarop de nu nog naamloze tom de wereld op kwam, was daar maar al te duidelijk het bewijs van.
-----Het leven was rot, en het zou niet veel beter worden.

Even keek ze met giftige ogen naar het zwarte katertje. Beide waren ze een kopie van belangrijke katten in hun leven. Als je alle lelijkheid uiteraard wegdacht. Even krulde ze haar bovenlip en kuchte ze even. Wat een lelijke mormels waren dit. Een luid gesnuif beaamde haar afkeuring en met een zwiep van haar staart nam ze de driepotige kitten op, zodat ze achter de bruine kattin aan kon gaan. Kort stopte ze echter even en slikte ze, waarna ze voorzichtig het zwarte wezentje neerlegde. Haar lijf voelde nog steeds pijnlijk en moe aan en Burnetbliss was bang dat er weldra meer lelijke monsters uit haar zouden komen. Gelukkig was er na enkele tellen niks meer. Even slikte ze waarna ze de zwarte weer opnam en de rogue even aankeek om vervolgens in haar den te klauteren. Niet al te aardig was ze met het hanteren van de twee jongens aangezien ze met ruwe halen en een vies gezicht hun schoon begon te likken. Vervolgende neusde ze ze even ruw om een reactie uit te lokken en te bevestigen dat ze leefden. Ze leefden dus. Even snoof ze waarna ze schuin opkeek. De twee waren klein en Burnet wist dat ze haar twee zoons met gemak zou kunnen terug dragen naar het kamp. Hoe dan ook was ze zwak en een roofdier zou haar dus makkelijk te grazen kunnen nemen. "Rogue," sprak ze dan ook, een mengeling van woede, angst en verdriet in haar stem. "Kan je me terug helpen naar de windclan grens? Ik wist niet dat dit van jou was," beaamde ze kalm. "En mocht je iets extra willen, boven het feit dat ik nu sorry zeg, kan ik je prooi aanbieden," het waren moeilijke tijden voor iedereen.. En aangezien Burnet momenteel toch geen reet om de regels gaf kon het haar allemaal gestolen worden. Als de bruine troela het wilde zou ze haar wel een konijn of twee, drie geven.