Perfectly wrong

Fawnstep had hem vragend aangekeken, want wie weet had hij helemaal geen zin om zo'n eind te lopen. Echter stemde de kater in met een kleine glimlach, wat nog eens bevestigd werd door zijn woorden. "Alright," zei ze, waarna ze koers zetten in de richting van de grenzen.
Het oude SkyClan gebied was nog altijd verlaten en ondanks de vele seizoenen kon je zien dat het gebied nog altijd niet hersteld was. De kans was klein dat er ooit nog een clan kon leven, dit gebied wat ooit net zo bruisend was geweest als de rest van het woud. Ze kon zich niet voorstellen dat het ShadowClan territorium er ooit zo uit zou komen te zien. Haar kijkers gingen rond, immers moesten ze wel op blijven letten, maar dat maakte het ook wel weer wat spannender om hier te komen. Ze bleef nog wel dicht bij Nightspark, niet omdat ze bang was, maar puur omdat ze van zijn gezelschap genoot.

{Nightspark}

Na de dood van haar dochter Roughflower was ze langzaam gaan veranderen. Ze had een betere moeder willen zijn, ze had haar best gedaan om enigszins van haar slechte reputatie af te komen, maar ze had ook geaccepteerd dat die waarschijnlijk nooit helemaal weg zou gaan. Echter had ze zichzelf beloofd dat ze het beter zou gaan doen. Haar aandacht ging langzaam weer terug naar het territorium waar ze zich nu in bevonden. Fawnstep knikte langzaam, instemmend. "En ook om te zien hoe verwoest het zoveel seizoenen later nog is.." mompelde ze terwijl haar ogen kort naar Nightspark gingen, waardoor hun blikken kruisten.

Fawnstep liet haar ogen nogmaals over het dorre landschap gaan. "Misschien, ooit op een dag," beantwoordde ze hem. Wie weet zouden er al wel een aantal plantjes zijn die stug door de laag as zouden komen, maar het zou vast nog wel een tijd duren voordat het helemaal op zou knappen. De Burnt Sycamore was ook al voor zo lang als dat ze zich kon herinneren zo geweest. Ze haalde diep adem en rook de sterke geur die het territorium vulde. De kans zou klein zijn dat ze hier een prooi zouden vinden, maar ze bleef doorlopen. "Ik weet het niet," mauwde ze met een kleine frons, oprecht geen idee hebbende waarom StarClan zoveel dood en verderf zou zaaien.

Voor een tweede keer deze dag gaf ze Nightspark een bezorgde blik. Ze keek toe hoe hij met zijn zwarte poot door de as ging en zei dat er geen leven meer was hier. Waarschijnlijk had hij gelijk, maar het waren de woorden die hij daarna uitsprak die het hem deden. Fawnstep deed een klein stapje naar hem toe, legde voorzichtig haar staart op zijn rug. "Gooi het eruit, Night," zei ze zachtjes. Er was niets erger dan opgekropte emoties, in zijn geval woedde. Ze had veel meegemaakt en kon ondertussen wel wat hebben. Iedereen had uiteindelijk iemand nodig om zijn of haar gevoelens kwijt te kunnen.

Ze wist dat ze nu voorzichtig moest zijn, want de kater leek met een hoop opgekropte gevoelens te zitten en wie weet zouden die er nu wel allemaal uit komen zetten. Hij mompelde dat hij de gevoelens er niet uit kon laten, dat hij haar geen pijn wilde doen. Fawnstep trok kort met haar oortjes, maar wist haar eigen onzekerheden dit keer aan de kant te duwen. De kater legde zijn kop in haar nek en Fawnstep drukte kort haar zwarte neusje in zijn lange vacht. Nu pas kon ze zijn geur pas echt goed in zich opnemen. Het duurde niet voor lang, want hij duwde haar weer bij zich vandaan. De kattin deed een aantal passen terug en hield haar blauwe ogen op de kater gericht. "Je moet de pijn eruit laten, Night," mauwde ze hem toe terwijl ze een pas dichter naar hem toe deed, "laat het eruit."

Fawnstep stopte per direct toen hij haar waarschuwde niet dichterbij te komen. Ze wilde geen haal van hem, deels omdat het haar pijn zou doen en deels omdat ze niet wilde dat hij zich daar dan later weer schuldig over ging voelen. Ze kon niets anders doen dan toekijken hoe hij zich uitleefde op de ongelukkige boom, die toch al zo dood als wat was. Het enige levende hier waren de twee zwarte katten. In stilte luisterde ze naar de stroom van woorden, wetende dat dit alles was wat de kater kwijt had gemoeten. Ze draaide haar kop kort weg toen er wat as in de lucht stoof, zodat deze niet in haar ogen terrecht zou komen. Toen de kater verklaarde dat hij zo alleen was en vervolgens door zijn poten zwakte liet ze haar kop wat zakken. Voorzichtig deed ze een aantal stapjes dichterbij. "Je bent niet meer alleen, Night," zei ze zachtjes waarna ze zachtjes haar neus in zijn vacht drukte. "Ik mis ze ook," mompelde ze zachtjes. Ashdrizzle. Thrushdive. Swiftclaw. Innerstar. Roughflower. Hailpaw. Rainheart. Flintpaw. Deerleg. Adderkit. Alle katten die ze hadden verloren. "Ik ben er voor je," mauwde ze sussend.

Voor het eerst in haar leven was ze niet afgeschrikt door een boze kat. Er waren zoveel voor hem geweest die naar haar gesnauwd hadden, maar dit keer had ze niet het hazenpad gekozen en was ze gebleven om hem te steunen. Ze neusde in zijn vacht en hoorde hoe hij haar bedankte. "Het is al goed, Night," verzekerde ze hem vervolgens. "Ik zou willen dat ik een antwoord had.." fluisterde ze. Het was een antwoord wat ze nooit zou krijgen. De kater kwam weer overeind en Fawnstep keek hem aan, knikte lichtjes en sloot haar ogen toen hij zijn kop in haar nek legde, waarna ze opnieuw zacht in zijn vacht neusde.

Zachtjes neusde ze in zijn donkere vacht, voelde zijn geknor terwijl hij zijn lichaam tegen de hare aandrukte. Hij bood zijn excuus aan voor het feit dat ze alles had moeten zien, maar de zwarte kattin schudde lichtjes met haar kop. "Het is niet erg, Night," mompelde ze terwijl ze haar kop iets terugtrok zodat ze hem aan kon kijken. Ze schonk hem een voorzichtige glimlach en drukte toen bemoedigend haar kopje nogmaals tegen de zijne. Zelf had ze vaak genoeg van dit soort instortingen gehad, maar ze wist dat je er met de hulp van anderen bovenop kon komen. Het was haar ook gelukt.. deels dan toch. Een deel van de pijn zou nooit helemaal weggaan. Dat was een feit.