Moonlight

Normaal moest hij al lang liggen slapen. Het licht dat normaal door het gat binnen kwamen gelopen was gedoofd en er was een stilte in de den die hem lichtjes ongemakkelijk maakte. Kort trok het jonge katertje met zijn oortjes, hij kon immers niet slapen en dus was het nogal moeilijk voor hem om hier gewoon te zitten. HIj zuchtte even, wat prikte aan zijn longen, en kwam overeind. Met kleine, lichte pasjes wandelde het kleine jong even naar het gat. Er leek wel licht binnen te vallen, maar die was veel minder dan dat ze overdag was. Het was immers de maan en de sterren die nu het kamp aan het oplichten waren... Even keek de jonge kater door het gat naar buiten... Ergens was hij wel bang dat als hij een pas naar buiten zou doen dat er iets ergs zou gebeuren... En hij wilde niet nogmaals vast komen te zitten in het gat... Dat zou te erg zijn.

- Settledpaw

Settledpaw was net mee geweest met zijn eerste Moonhigh patrouille. Stiekem had hij het toch een beetje spannend gevonden, maar goede spanning. En die gelatenheid hield hem nog steeds klaarwakker toen hij weer stilletjes in het kamp terugkeerde. Hij knikte geruisloos naar de warriors waarmee hij op patrouille was geweest, waarna hij zijn weg naar de apprentice den maakte. Eigenlijk was hij nog helemaal niet moe, maar hij wist dat hij bij dageraad gewoon weer taken zou hebben. Plus dat er niets anders te doen was in het verlaten kamp. Totdat hij plotseling twee groene oogjes vanuit de nursery zag twinkelen. Verward en een tikkeltje verbaasd keek hij in de zwarte duisternis dat de ingang van de nursery was. Had hij dat nou goed gezien? Ja, hij wist nu zeker dat iemand in de ingang van de den zat. Hij glimlachte en vervolgde stilletjes zijn weg naar de ingang. Hij moest even op onderzoek, hij kon toch niet meer slapen. Al snel werd een kleine zwart-witte kit zichtbaar. ‘Hey,’ fluisterde hij, omdat hij de slapende queens en kittens in de den niet wilde wekken. ‘Kan je ook niet slapen?’

Uit het hol in de muur kwam er plots iets. Natuurlijk had een soort geur hem eerst benaderd en dat had al snel zijn aandacht vast genomen... Maar nu, nu was het veel dichter dan eerst. En daar was het dus! Het was zo de den binnen. Brit was een beetje op zijn hoede, het feit dit geen normaal tafereel was en het van routine brak was een beetje raar voor hem, maar hij klaagde niet. Nieuwe dingen waren het beste voor hem, het vonkte een bepaalde nieuwsgierigheid bij hem op die nieuwe deuren voor hem open legde. Toen de gestalte tegen hem begon te praten, lichtte hij meteen zijn oortjes op. Hij kende die woorden! Wel meteen glimlachte hij even en knikte hij even naar de ander. Niet betekende wel, dat het dus iets anders was dan je had verwacht en slapen was een van de beste dingen die hij kon doen hierbinnen. Het spelen was ook wel leuk, maar slapen was hemels natuurlijk. Hoe dan ook... "W... Jwou," probeerde hij even moeilijk waarna hij kort dichterbij trippelde. Als jong dier wist hij echter niet dat zijn gebrabel misschien wat stiller moest midden in de nacht.

Settledpaw werd begroet met een glimlachje van de kit. Oh, wat een doetje. Toen opeens de situatie een verkeerde wending nam. Oh Starclan, crisis. Hij had nog niet ingeschat hoe jong de kitten was en opeens kwam hij dichterbij zetten, nadat hij iets ontcijferbaars had uitgekraamd. En hij was luid! ‘Shh,’ probeerde hij dan ook meteen de kleine kit te hussen, waarna hij zijn staart voor de bek van de zwart-witte kit duwde. Settledpaw wilde er niet verantwoordelijk voor zijn dat alle slapende queens wakker zou worden. Dan zou hij de wind van voren voelen als de drukke queens weinige momenten van rust verstoorde. Misschien zou hij de piepjonge kitten nu de schrik van zijn leven bezorgen, maar er moesten even prioriteiten gesteld worden.

Hij was helemaal trots op zichzelf geweest. Elk woordje, hoe mislukt het ook was, was een overwinning voor hem en dus... Straalde het kleine ding helemaal. Grootte, glinsterende oogjes waren dan ook teder gericht op de gestreepte kater die zich bij hem had gevoegd... maar de ander leek niet zo trots te zijn als mama was geweest toen hij had gepraat want hij zei iets dat de queens soms zeiden. En ja, Brit wist maar al te goed wat dat woordje betekende. Kort klapte hij zijn oortjes even in zijn nek, waarbij hij al helemaal even naar achter krabbelde toen de oudere kat zijn staart naar zijn gezicht bracht... Uhm...? Uh? Even knipperde het kleine jong verward waarna hij even zijn kopje wat lager bracht en slikte. "Swaa... Staawt?" fluisterde hij even zacht, duidelijk een beetje verward. Zou dit hem blijer maken? Hm, misschien moest hij ook maar zijn staart even tonen. Wel meteen kwam Brittle ietwat meer overeind waarbij hij even zijn lichaam wat draaide en zijn staart de lucht in stak, wijzende naar de tabby. Moeizaam, maar duidelijk trots, probeerde hij zijn kopje naar de ander te draaien. Hij wilde weten of dit goed was. Was de ander blij met zijn wilde staartactie?

Oei, had de kitten laten schrikken. Dat was absoluut niet de bedoeling geweest, maar aan de andere kant noodzakelijk. Het was in het holst van de nacht en het kamp was doodstil, die stilte moest bewaard worden. Toch leek de verschrikking in verwarring te veranderen toen Settledpaw de kitten weer aankeek. Toen zei hij opnieuw iets. Iets wat verdacht veel op staart leek, op vragende toon, maar zachtjes. En dat was precies wat Settledpaw wilde! ‘Ja, precies,’ fluisterde hij. ‘Zachtjes praten.’ Hopelijk begreep de piepjonge kit wat hij bedoelde. En toen opeens draaide de kit zich om en stak zijn staartje in de lucht. Settledpaw kon het niet laten om zachtjes te giechelen. ‘Ja, dat is je staart!’ sprak hij nu zelf ook iets luider, maar hij wist zijn stem gedempt te houden. Settledpaw rolde zich op in een bolletje en stak zijn staart uit naar de kit. ‘En deze is van mij.’