Only in fairytales

Dragon richtte zijn blik geïrriteerd op het groepje kibbelende she-cats die zich in de nursery bevonden. Eén van de Queens had zojuist kittens gekregen en was daar uitgebreid over aan het vertellen. Dragon trok met zijn oortje toen ze het had over de ambities die ze verwachtte van haar kittens en het feit dat haar partner ze niet zo vaak kwam bezoeken omdat hij daar geen tijd voor had. Dragon vroeg zich af of zijn moeder ook ooit zo blij over hem gebabbeld had. Maar nee, dat kon hij zich niet voorstellen. Ze had hem melk gegeven totdat hij oud genoeg was om prooi te eten en had hem daarna bij de rest van de Queens gedumpt, die hem uit medelijden geholpen hadden. Hij kon niet zeggen dat hij slecht behandeld werd en hij werd even hard gewezen op de streken die hij uithaalde als een andere kitten, maar ze zouden nooit aanvoelen als een moeder en dat wisten ze maar al te goed. Ze hielden hun afstand van hem als dat nodig was en dat was wel iets wat hij kon appreciëren, maar het liet hem nu niet echt geliefd voelen. Zijn blik gleed naar een jonge kitten die nog geen anderhalve moon oud kon zijn en die gebiologeerd aan het kijken was naar de Queens; hij deed overduidelijk een poging om te volgen waar ze het over hadden, maar Dragon vermoedde dat hij nog niet zo goed was met woorden en dat hij dus niet kon volgen waar het over ging. Voordat Dragon zichzelf kon tegenhouden, flapte hij er al iets: “Geen zorgen. Het is niet zo belangrijk.” Misschien was het niet netjes van hem om dat te zeggen als ze duidelijk vol trots sprak over haar eigen kittens, maar hij kon het niet verkroppen dat er een deeltje in hem was dat wilde dat zijn moeder of zijn vader zo over hem zouden spreken. Wie de kitten ook was waar deze moeder over sprak, hij of zij mocht verdomd veel geluk hadden met zo’n moeder als haar.

Dragonkit klemde zijn kaken op elkaar om een gefrustreerde kreun in te houden. Nee, hè. Had hij nu werkelijk net tegen een kitten gesproken waarvan hij wist dat het de helft van zijn woorden niet zou begrijpen? Zijn eerste ingeving was om gewoon weg te gaan en de kitten aan zijn lot over te laten. Er waren meerdere Queens in de buurt die hem op konden vangen en hem zouden kunnen entertainen. En dan was er dat ander deeltje in hem dat toch wel een klein beetje trots was dat de kitten hem duidelijk om meer informatie vroeg. Zou het kwaad kunnen om het uit proberen te leggen? Het zou in elk geval tijd doden. Hoe minder resterende tijd hij overhield tot hij apprentice zou worden, hoe beter. En als hij eindelijk apprentice geworden zou zijn, zou hij deze kitten toch ver achter zich kunnen laten. Er hoefde geen band aan vast te zitten omdat hij iets uit probeerde te leggen, toch? Nee. Hij kon zich altijd wegdraaien en weglopen, desnoods snauwen als het te vervelend werd. En dus richtte hij zijn aandacht weer volledig op de kitten, de kwebbelende Queens proberend te negeren. “Be-lange-rijk,” herhaalde hij nadrukkelijk. “Iets wat veel betekent voor je.” Hij betwijfelde dat de kitten dat zou begrijpen en dus keek hij bedenkelijk in het rond om een voorbeeldje te vinden. Wat vonden kittens belangrijk? Voor hem was dat voedsel. Dat was toch wel het moment waar hij naar uit keek. Maar deze kitten dronk enkel melk; hij zou geen vaste prooi kennen. Hij probeerde zo nonchalant mogelijk over te komen terwijl hij naar de buik van de Queens wees waar hij als pasgeboren kitten zijnde vaak gedronken had. “Be-lange-rijk,” herhaalde hij, verwijzend naar het melk. “Betekent veel,” voegde hij er aan toe. Toen hij zich omdraaide en naar de Queen keek waar hij naar gewezen had, zag hij dat het helemaal geen Queen was. Of tja, ze was waarschijnlijk ooit wel een Queen geweest, maar wat er nu resteerde, was een lelijk, oud gezicht. En die keek hem nors aan. Jakkes! Dragonkit draaide zich snel weer terug naar de kitten met een gekwelde blik in zijn ogen. Waarom moest hem dit nu weer overkomen?