Sometimes superheroes cannot save everyone

In het holst van de nacht was Garlickit wakker geworden. Haar moeder snorde zachtjes in haar slaap en zo hier en daar klonken nog andere ronkende geluiden van de andere slapende katten. Haar blauwe oogjes tuurden de donkere nursery in, maar ze kon amper iemand onderscheiden hier in de duisternis. Uiteindelijk kroop ze dan uit haar nest, zonder dat haar moeder het merkte. Haar aandacht was gevallen op een dunne straal maanlicht die de grond verlichtte. Een zacht, giechelend geluid kwam uit haar bekje terwijl ze in het maanlicht ging staan en naar haar eigen schaduw keek, die bewoog omdat haar staartje lichtjes trilde van enthousiasme. Met haar pootje probeerde ze het bewegende figuur op de grond te pakken te krijgen.

{ A Z U R E K I T }

Zijn moeder keek niet veel meer naar hem om, de reden snapte hij zelf niet helemaal. Misschien kwam het door wat zijn vader gedaan had of misschien door het feit dat hij zo goed als geen melk meer nodig had. Zijn vader had nooit veel naar hem omgekeken, maar door wat hij had gedaan merkte hij nu wel hoe sommige katten naar hem keken. Hij kon er toch niks aan doen dat zijn vader zo was geworden? Hij snapte hem ook niet en het was niet alsof het zijn schuld was. Azurekit schudde dan ook zijn kopje kort en kwam overeind. Door alles wat er was gebeurd sliep hij niet zo gemakkelijk meer. Hij had tenslotte kunnen zien wat zijn vader had gedaan en ergens was hij blij dat hij het niet zelf was geweest, maar dat nam niet weg dat hij er een angst aan over had gehouden. Zijn blik viel op een kitten die in het maanlicht was gaan zitten en hij stapte dan ook naar die kitten toe. Als hij niet de enige was die niet kon slapen was het vast minder erg. "Hey," Sprak hij naar de kitten.