Just give it one more try for a lullaby {Pythonkit}

Plots voelde Pythonkit iets tegen zijn nest aankomen. De kitten fronste. Hij had zijn oogjes nog niet opengedaan, wat hem de laatste van zijn siblings maakte. Niet dat het er eigenlijk toe deed, want wat nu niemand al wist was dat hij zelfs met zijn oogjes open niets zou kunnen zien. Het jonge katertje piepte even vragend. Heel recent had hij maar ontdekt dat er ook nog iets was buiten zijn eigen nest met zijn siblings en zijn moeder en om heel eerlijk te zijn wist Pythonkit nog niet echt wat hij ervan moest vinden.

Hi, dat woordje had hij nog al gehoord. De kitten wist nog niet goed wat het was, wat de bedoeling was - maar als iedereen het altijd zei was het vast belangrijk. "Hi!", imiteerde hij dan ook, en opnieuw: "Hii!" De jonge blinde kitten glimlachte instinctief en spitste zijn oortjes. Wat zou de vreemdeling nu doen? Ergens vond hij het wel spannend, en ergens wel eng. Het was immers niet elke dag dat zijn kleine wereldje plots verstoord werd door geschud, een vreemde geur en een stem die hij nog nooit gehoord had. Oh, of eigenlijk was het wel elke dag zo - dat was nu eenmaal wat het betekende om kitten te zijn. Elke indruk was een nieuwe indruk.

Het volgende dat de vreemdeling zei klonk hem ook wel bekend in de oren, maar hij kon er geen betekenis aan linken. Hoe moest dat ook? Hij was net twee weken oud, dat was nog lang niet genoeg tijd om een hele taal te leren. Zeker omdat hij ook nog eens al de rest moest leren.. In ieder geval had hij al het 'geluk' dat hij niet ook nog eens moest leren om wat hij zag te koppelen aan wat er gebeurde, zoals zijn siblings. "..naam...", antwoordde hij uiteindelijk, opnieuw de andere kitten na-apend met zijn jonge, hoge, ongeoefende kittenstemmetje. Het was duidelijk dat hij geen flauw idee had wat hij zei, maar dat hij gewoon iets zei omdat zij iets zei.

De vreemdeling ging in ieder geval verder met spreken, dus dan deed hij vast iets goed! Pythonkit had zijn oortjes gespitst en luisterde aandachtig naar wat ze zei, zijn gesloten oogjes haar richting op gericht. Haar volgende zin was echter veel ingewikkelder en dus moeilijker te repliceren. Het jonge katertje fronste en knikte zijn kopje scheef. Even was hij stil nadat ze uitgesproken was, maar toen deed hij toch een poging. "..Be..npe..per...i", probeerde hij. Zo jong en onwetend als hij was, wist hij zelfs de afzonderlijke woorden in die zin niet te onderscheiden. Voor zover hij wist was het allemaal één groot woord dat volledig bij elkaar hoorde. Geen spaties, geen enters, geen leestekens.

Pythonkit knikte zijn kopje wat scheef. Opnieuw volgde er een wervelwind van woorden van het poesje, woorden die hij niet snapte - maar ergens begon er wel iets te klikken, alsof hij langzaamaan door begon te hebben dat het namen waren die ze hem leerde. toen ze zweeg wachtte hij even af, als om te horen of dat het laatste was wat ze zei, waarna hij opnieuw haar laatste woord probeerde te herhalen. In principe kon ze hem alles aanleren en hij zou het opnieuw uitkramen, misschien zelfs in de meest absurde of ongeschikte situaties. Pythonkit stelde zich geen vragen. "..Sincaw!", mauwde hij. Dit woord, deze naam, was makkelijker dan de vorige; oftewel begon hij het al te leren, dat kon ook natuurlijk. Kittens leerden immers zeer snel, ze waren net als een spons die informatie opzoog.

"Oed!", antwoordde Pythonkit, duidelijk vrolijk nu. Dit was stimulerender dan hele dagen in zijn nest liggen en minder beangstigend dan op ontdekking gaan in de grote leegte buiten zijn nest. Hij hoorde een plofje maar wist nog niet wat dat betekende, kon het nog niet linken aan mogelijke bewegingen die de ander deed. Toen de vreemdeling even stil bleef, piepte hij zelf maar om die stilte te verbreken - een woordeloze piep, zoals hij al zo vaak had gedaan, al voelde het nu om de één of andere reden minder.. Effectief. Alleen wist Pythonkit nog niet wat hij dan als alternatief moest doen.

Het poesje antwoordde snel weer. Pythonkit wou haar weer herhalen, maar plots kwam er iets tegen zijn kopje terecht. Het jonge katertje schrok en piepte verbaasd, achteruit krabbelend. Oh nee! De leegte viel hem weer aan! Dat had hij (letterlijk) niet aan zien komen en om heel eerlijk te zijn zinde hem dat niet zo. Hoe durfde de leegte hem zomaar aan te vallen? Hij deed dat toch ook niet? Hij kondigde altijd zijn aanwezigheid aan met piepen! Zoals hij nu opnieuw deed. Pythonkit piepte luid, bijna alsof hij de leegte op zijn kop wou geven omdat ze stout geweest was.

De druk tegen zijn kopje verminderde en verdween toen plots weer. Pythonkit wachtte even af maar ontspande zich toen weer. De pluizige haartjes op zijn rug die zich omhoog hadden gezet in schrik gingen weer liggen. Opnieuw klonk er een woord van het poesje voor hem, gevolgd door iets van gekrabbel dat hij niet goed kon plaatsen. "So-ry!", piepte Pythonkit echter, opnieuw de ander imiterend alsof er niets gebeurd was. De leegte was weer weg. Soms leek de leegte zich te willen uitspreiden, tot binnen zijn nest; maar zolang dat de leegte zich hield aan de grens van zijn nest, kon het hem niet zo veel schelen. Zolang het niet dichterbij kwam.

De ander herhaalde opnieuw hetzelfde. Dat betekende vast dat het heel belangrijk was, dus Pythonkit herhaalde het ook opnieuw, dit keer zelfzekerder. "Sorry!", hij snapte nog niet goed wat het betekende, hoe belangrijk het woord eigenlijk was en hoe weinig hij het zou zeggen wanneer hij het eenmaal snapte. Voor nu was het gewoon een woord zoals elk ander, mysterieus maar niet zo moeilijk als sommige andere woorden. Sorry kon hij best goed uitspreken. Sowieso kwam uitspraak hem sneller toe dan betekenis, al zou ook dat vast niet zo lang meer op zich laten wachten. Spraak was immers zo ongeveer zijn enige manier om te communiceren met anderen; hij had geen lichaamstaal om op te vertrouwen.

"w..Lfpa!", antwoordde hij opnieuw, dit keer wat meer last hebbend van de klanken in het woord. Hij wist niet waarom er zo veel uiteenlopende klanken waren; de ene keer was het een 'o', de andere keer een 'a',.. Het was verwarrend en vermoeiend. Pythonkit herlegde zich een beetje in zijn nest, zodat zijn zij bijna volledig tegen een slapende siblings steunde en zijn kopje op zijn pootjes leunde. Als hij zijn oogjes open had, zou hij ze op dit moment sluiten, al zouden sommigen dat als onbeleefd beschouwen. Het zou er voor hem toch niet zo veel toe doen. Het katertje bleef echter aandachtig luisterend. Zo snel was hij heus nog niet moe, zo snel zou hij heus nog niet opgeven!