Love planted a rose, and the world turned sweet

Voor ons als mensen staat vierteen februari als Valentijnsdag. Een speciale dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven, verwennen of om nog altijd hun grote liefde die ze voor de ander voelen te tonen door bijvoorbeeld rozen, bonbons of andere cadeaus. Maar niet alleen dat, ook mensen die verliefd zijn op een persoon en dit nooit hebben durven te vertellen dan is het de veertiene van februari de dag om je hart te uiten voor je stille liefde. Jammer genoeg was het in de wereld van katten zoals de warriors dit niet bekend. Al voelde de tom zich vandaag anders dan normaal. Zijn hart was vandaag extra vurig van de stiekeme liefde die hij voelde voor de she-cat maar hij wist dat als hij zijn gevoelens zou uitte dat het niet goed zou aflopen. Dat betekende echter niet dat de Thunderclanner niet zijn best deed, hoewel hij elke dag wensde om een kans met Red als zij niet wou dan zou hij de afstand nemen, al zal hij als loner eindigen. Hij wou enkel haar en als zij niet de liefde ooit zou voelen die hij voelde dan moest hij dat respecteren. Hij was er niet om Redpetal haar hart te stelen maar om haar vertrouwen terug te winnen. Niet enkel vertrouwen in hem, maar in iedereen. Dat niet iedereen zo duister is als ze dacht, dat ze uit waren om haar nog meer op te breken dan dat ze al was. Hij hoefde zijn liefde niet te verklaren, hij hoefde geen familie, hij hoefde haar niet perse aan zijn zijde met de labeltje: mate. Hij wou dat de she-cat weer gelukkig werd en als dat nou met hem was of niet. Hij wou dat Redpetal blij zou zijn, weer vertrouwen ziend in andere. Weer de vrolijke lieve zorgzame en verlegen she-cat en niet rondlopend met continue angst in gedachte dat haar leven nog erger zou aflopen. Koifish had dan ook een belofte gemaakt met zichzelf, dat hij door het vuur zou gaan om haar te helpen. Wat het ook mocht zijn. De tom wou haar dan vandaag weer vergezellen, mits ze dit zelf wou, want de vorige keer had hij haar per ongeluk laten schrikken.. Hij hoopte dat ze gewoon een praatje konden maken, latend ziend dat hij haar niet één keer opzocht en der weer achterliet. Nee, dat zou hij nooit doen. De wit met rood gevlekte tom was nog in het bos, waar alles wit gekleurd was door het sneeuw. Hij had een idee gehad om haar iets te brengen zoals een verse prooi, of misschien een mooie bloem.. maar niks kwam er op zijn pad. Alles was stil tussen de kale bomen waar kleine witte sneeuwvlokjes tussendoor de takken naar beneden dwarrelde. Zijn ogen knipperde. Zoekend naar iets.. maar er was niks. Behalve een rode prachtige vacht tussen de witte besneeuwde gebied.

Sneeuw had iets kalmerends en idyllisch. Het landschap was zo mooi, bedekt onder een laagje van het witte pluizige spul, en behalve haar adem die wolkjes maakte in de ijzige lucht was de wereld stil. Doodstil. Haar pootjes kraakten op de koude ondergrond toen ze weer verder liep, pootje voor pootje, voorzichtig, bijna bang om lawaai te maken. Ze wou de kalmte niet verstoren. Wanneer ze haar ogen sloot kon ze zich bijna inbeelden dat ze alleen was op de wereld. Niemand om haar heen, geen kat om haar momentje van rust te verstoren. en voor een keer was alleen zijn geen beangstigende gedachte. Redpetal was niet het soort kat die graag helemaal alleen was. Het maakte haar bang. Wat als iedereen haar verlaten had? Hoe moest ze ooit alleen overleven wanneer ze niet eens goed genoeg was als warrior om een rustig warriorleven te leiden? Niet dat ze het erg vond om Queen te zijn, het was dat ene ding in haar leven dat haar echt geluk bracht.. Maar het bracht altijd een soort schuldgevoel met zich mee. Alsof ze een last was die de anderen liever niet zouden dragen. Het moment dat ze haar achterlieten was ze dood; daar was niet over te discussiëren. Redpetal opende haar gouden oogjes toen ze gekraak dichtbij hoorde. De illusie van een angstloze eenzaamheid was verbroken. Ze richtte haar blik opzij, naar de oorsprong van het geluid. Sneeuwvlokjes stippelden haar rosse vacht wit en ze glinsterden terwijl ze bewoog, haar lichaam naar voren richtend. De queen snoof de lucht maar de sneeuw verdoezelde alle geuren. Desondanks was ze niet bang; er lag een kalmte in haar anders zo schichtige hart.  

Daar in de verte van het winterwonderland zat een rood stipje. Een vlekje dat voortbewoog in kalmte tussen de witte wereld, steeds groter worden en dichter naderend. Zijn hart klopte meteen drie slagen harder, hij wist dat het Redpetal was. Ook al kon hij haar nog niet goed zien. Hij voelde het in zijn brandende pels. De tom raakte altijd meteen van slag af als hij haar al enkel zag, kun je beseffen dat je zo verliefd op iemand kon zijn? Het branderige gevoel op je huid? De storm van vlinders in je buik? De knoop in je stem? Dat voelde hij. Elke keer weer. De tom keek toe hoe soepel en mooi de queen door het bos liep, de kleine sneeuwkristallen op haar vlammende rode pels. Koifish glimlachte maar liet zijn kalme houding het terug nemen. Hij wou niet nogmaals de she-cat afschrikken, en al helemaal niet als hij haar met kalverliefde bekeek. De Thunderclan senior warrior liep zachtjes veder, zodat zijn lijf zichtbaar werd voor de ander maar hij naderde haar zacht en kalm. Het enkele geluid wat klonk was hun stappen in het sneeuw dat kleine krakende voetsporen achterliet in de witte koude sluier dat op de grond lag. “Hey..” Glimlachte hij zacht, zijn stem warm ondanks de ijskou buiten waardoor er meerdere dampwolkjes zijn mond verlieten. En nu stond hij hier, met altijd de zelfde kalmte en warmte die hij altijd bezat, de manier waarop hij gekend was.

Langzaam kwam hij in zicht; het leken net zwevende rode vlekjes doordat het wit in zijn vacht zo opging in de met sneeuw gevulde omgeving. Hij begroette haar zachtjes en Redpetal knikte zwijgend terug; kalm maar ook neutraal, bijna koel. Maar dat was geforceerd. De blik in haar gouden ogen was behoedzaam en ze zette geen stap dichterbij. Hij kwam te dicht, figuurlijk dan, hij brak haar muren af en ze wist niet of ze daar klaar voor was. Of ze daar ooit klaar voor zou zijn. Ze bleef liever in haar bekende, warme cocon, met de kittens in de nursery. Kittens die niet van haar waren maar die haar wel deden verlangen naar een tijd waar haar kittens nog klein waren. Een tijd voor al het verraad, voor de journey die hun levens onherroepelijk door elkaar geschud had, voor de pijn en het afscheid en de dood. Ze slikte moeizaam en richtte haar blik weg van Koifish. Hij maakte alles te moeilijk, te ingewikkeld. Ze had het gevoel alsof ze de controle verloor, alsof ze enkel toekeek, alsof haar hart met haar ging wandelen zonder haar ooit om toestemming te vragen. Met Branchtrove was het anders geweest. Toen was nog jong geweest, en naïef, en hoewel ze altijd angstig was geweest was vertrouwen toen makkelijker geweest. Toen had ze zich met veel plezier laten meeglijden, maar ze had gezien waartoe dat leidde; en toch, hoe hard ze ook probeerde, leek de grond onder haar poten te veranderen in ijs en kon ze niet anders dan glijden. Ook al stribbelde ze tegen, ook al hield ze zich met alle macht vast aan de kant, ook al sloot ze haar ogen en probeerde ze te doen alsof er niets aan de hand was.

Hij kreeg geen woorden terug maar hij nam dat niet persoonlijk op. Ze was neutraal, koel zoals de buitenlucht die in zijn longen drong. Hij verwachtte niks anders, hij was al blij dat ze überhaupt bleef staan en niet wegrende. Hij was te ver gegaan toen hij haar wou helpen om de bladeren van haar rode pels te plukken  en hij had er nog elke dag spijt van. Hij had beter moeten weten. Veel beter en toch had hij het geprobeerd, de grens opgezocht en dat wou hij niet. Hij wou haar niet pushen, haar niet opjagen. De tom keek even naar zijn poten die licht verscholen zat in de laag sneeuw toen Redpetal haar blik weer van hem afwierp. Ze was slecht in oogcontact, dat vond hij jammer. En niet perse omdat hij dan niet de emoties in haar blik kon lezen maar dan hij dan niet kom genieten van hoe mooi haar gouden blik wel niet was. De tom liet echter dit keer geen stiltes vallen en probeerde een gesprek aan te knoppen. Of beter gezegd een excuus: “Redpetal, ik wou nog zeggen..” Hij nam even pauze van een hartslag lang, zoekend naar de beste woorden. “Ik had erg genoten van onze afspraak bij de sunningrocks maar ik deed iets fouts en ik wil hierbij mijn oprechte excuses voor aanbieden.” Sprak de tom zacht maar zijn stem vastberaden en puur eerlijk. “Ik maakte een fout en ik hoop eigenlijk op een tweede kans. Een nieuwe leuke gesprek, tussen ons, niks anders dan gewoon praten.” Zou ze hem geloven? Mee instemmen om het andere te vergeten en vandaag weer hun gesprek die ze toen hadden weer veder te ztten zonder ongemakkelijkheid en angst. Of zou ze hem nu nog vreemder vinden, nog banger worden en weer wegrennen?

Ze keek niet om toen hij begon te spreken, al draaiden haar oortjes zich lichtjes zijn kant op waardoor het duidelijk was dat ze wel degelijk aan het luisteren was. Hij begon zich te verontschuldigen, over wat hij deed bij de sunningrocks. Onbewust begon ze met haar hoofdje te schudden. Nee, snapte hij het dan niet? Dat het niet aan hem lag, maar juist aan haar? Zag hij dan niet dat ze te gebroken was, dat ze het niet waard was, dat hij zijn energie beter aan iemand anders besteedde? Hij verdiende zo veel meer dan zij hem ooit zou kunnen geven. Haar hart lag in de klauwen van een ander en ze wist niet of ze het ooit terug zou krijgen. Ze had hem haar hart vrijwillig gegeven maar nu bleef hij hem gijzelen, zelfs al had ze zo veel gedaan om het terug te krijgen, om hem te vergeten, om verder te gaan. Sommige dagen lukte het bijna, kon ze even het gapend gat in haar borstkas vergeten. Maar sommige momenten, en dan vooral momenten zoals deze, waar ze zich zo kon voorstellen dat ze haar hart nog had en dat ze het vrijwillig in zijn poten zou leggen. Maar dat ging niet, want haar hart was niet langer meer aan haar om weg te geven. Ze richtte haar gouden blik terug op hem toen hij vroeg om haar vergiffenis. Tranen brandden achter haar ogen maar ze was goed geworden in hen tegenhouden. "Je maakte geen fout.", antwoordde ze zachtjes, bijna hees. "Ik moet gewoon.." Wat moest ze, wat had ze nodig? Redpetal wist het niet. tijd, misschien; maar ze had al zoveel tijd gehad, het voelde zo egoïstisch om nog meer tijd te vragen. Zou ze ooit genoeg tijd gehad hebben? "Ik ben gewoon.. Niet klaar." De queen voelde zich gefrustreerd omdat ze wat ze voelde niet onder woorden kon brengen. Hij had gezegd dat hij gewoon wou praten, niets meer - en het was ook niet dat ze het interpreteerde alsof hij meer wou.. Maar het was gewoon dat ze niet geloofde dat zoiets kon. Ze zag hoe hij op haar reageerde, ze voelde hoe zij op hem reageerde. Er was iets daar, dat kon niemand ontkennen; en als ze het zou laten zou het groeien, uiteindelijk misschien zelfs bloeien.. Maar dat was juist exact waar Redpetal bang voor was. Een gesprek kon tot zo veel meer leiden, ook al was dat niet de intentie.

Koifish keek nog naar zijn poten waarmee hij zacht over de besneeuwde grond wreef. Een laag koude witte vlokken sierde nu op zijn rossige kleurde poten maar ook zijn korte vacht werd langzaam bedekt met kleine sneeuwkristallen dat uit de lucht dwarrelde. Ook Redpetal werd versierd door de vlokjes en het aanzicht was prachtig maar dat hield hij voor zich. Hij durfde haar geen compliment te geven, bang dat hij haar weer zou afschrikken. Daarom hield hij dan ook zijn mond toen hij zijn excuus uit had gesproken. Zijn hart klopte langzaam, maar ook weer snel toen haar stem zijn oren vulde. "Je maakte geen fout." Begon de queen waarop hij even van opkeek. De stem van Redpetal klonk zacht zoals altijd maar er hing ook een hese klank waardoor hij even zijn rode oren in zijn nek legde. Voor de rest deed hij niks, hij gaf de she-cat de tijd om haar woorden te vinden. "Ik moet gewoon.." Hij keek haar aan, zijn ogen rustig maar gevuld met emoties net als zijn houding. Alsof zijn lichaam tegen haar sprak en zei: neem je tijd, laat je hart spreken, ik geef je alle tijd die je nodig heb. "Ik ben gewoon.. Niet klaar." De tom knikte langzaam. Dat begreep hij, heel goed zelfs maar dat is niet waarom hij hier was. Om te kijken waar ze stonden, hoelang het zou duren om haar hart te winnen. Hij wou haar gewoon blij maken, de vertrouwen van haar terug die verscheurd was door haar ex-partner. Hij zal der helpen ook al was het maar met vriendschap, of wat de queen ook wou. Hij zal alles doen voor haar. Ze leek gefrustreerd omdat haar woorden er niet gemakkelijk uitkwamen, praten was ook niet zijn ding, het was behoorlijk lastig maar met haar leek het ietsjes gemakkelijker te gaan dan bij de rest. "Je hoeft ook nog niet klaar te zijn. Wonden helen met tijd en tijd is wat je krijgt. Ik wil er gewoon voor je zijn, je helpen, ik mag je heel graag Redpetal." Hij zuchtte onder zijn woorden. Ook hij vond het moeilijk om zijn emtoies uit te spreken maar hij proberde het wel. "Als je er klaar voor bent, al is dat nu of pas over jaren. Praat met me en ik zal naar je luisteren, luisterend naar je woorden en je gevoel want dat is wat je verdiend. Iemand die je begrijpt en er voor je is." Mauwde hij. Er waren vast andere katten met wie ze liever sprak maar toch als deze er niet waren, wat hij betwijfelde, was hij er voor haar.

De tom keek naar de queen, haar blik kneep samen en een glazige waas was te zien in haar mooie gouden ogen. Een brok vormde in zijn keel die hij snel wegslikte. Hij wou haar niet zien huilen, dat bracht zijn emoties in een grote storm. Het was zo vreemd voor de Thunderclanner, hij was namelijk nooit enorm goed geweest met gevoelens. Vaak was hij maar een zakelijke neutrale man. Natuurlijk had hij wel gewoon gevoelens en emoties maar deze dingen die hij nu voelde waren zo sterk dat hij er van in de war van raakte. Waarom stemde zijn emoties af op die van Redpetal? Als zij verdrietig was dan voelde hij haar treur in zijn lijf, dan begonnen zelfs ook de tranen in zijn blik te prikken. Als ze glimlachte dan was zijn glimlach het groots. Kon liefde dan echt zo groot en heftig zijn? Ondertussen had Red haar kopje van hem weggedraaid. Koifish bleef stil toen haar stem brak bij haar woorden. Zijn staart duwde zich tussen zijn achterpoten als een hond die op zijn hart getrapt werd terwijl hij toekeek hoe de kleine queen zich afschermde van hem door haar poot voor haar snuit te houden. "Jij verdient iemand die.. Die je meer kan geven." Zijn oren gleden lichtjes in zijn nek, hij wou niet iemand anders. Hij wou haar! Haar alleen, ook al was ze niet perfect. Hij wou haar en ook haar gebroken leven, hij hoefde geen perfect iemand. Zijn hart had hij aan de rode queen gegeven en hij zal deze niet afnemen om het daarna aan iemand anders te geven. Ik heb mijn kans gehad." De tom schudde zijn kop. Nee, ze mocht niet zo denken. Koifish stapte voorzichtig naar haar toe maar bleef wel op een klein afstandje. Hij wou haar niet nogmaals wegjagen door te dicht bij te komen. De Thunderclan warrior probeerde oogcontact te maken, ook al waren ze nat van de tranen of lagen de gebroken emoties in haar blik. Hij waar haar zien, haar ziel, haar gevoelens. Hij wou haar leren kennen, haar slechte kant en de goeie kant. “Jij geeft me al alles” Mauwde hij zacht, zijn kop zakte even. De sneeuwvlokjes vielen op zijn rossige oren. “Ik weet dat je het niet wil horen maar je bent perfect, in mijn ogen. Hoe gebroken je bent, hoe verscheurd je hart is. Het enige wat ik nu voor me zie is iemand die me elke dag een glimlach op me snoet geeft. Iedereen verdiend gelukkig in het leven, ook voor de tweede keer.” Koifish drukte zijn neus op het pootje van Redpetal en probeerde deze zachtjes en voorzichtig weg van haar gezicht te duwen. “Verberg je alsjeblieft niet.. ik wil je zien. Zelfs je slechte kant.” Alsjeblieft.. bad hij in stilte.

Ze liet haar pootjes wegduwen maar richtte haar ogen niet omhoog om zijn blik te ontmoeten. Zijn woorden waren zacht, begripvol, hartverscheurend. En was dit niet waar ze altijd van gedroomd had? Iemand die elke kant van haar zou accepteren, haar verscheurde hart, haar gebroken ziel? Al haar bagage? Waarom was ze dan niet blij, waarom leek het alleen maar meer pijn te doen? Misschien was het schuldgevoel, of ongeloof. Ze wist uit ervaring dat de dingen nooit zo goed waren als ze op het eerste zicht leken. Koifish was nu lief en vriendelijk, rustig en begripvol, maar zou hij zo blijven? Branchtrove was lief en charmant en begripvol geweest. Haar zussen had ze met haar leven vertrouwd voor ze haar verraden hadden. "En wat als je dat niet meer wil? Als je je bedenkt, als je beseft dat ik niet hoor op het voetstuk waarop je me plaatst?", antwoordde ze zachtjes, haar oortjes in haar nek geduwd. Geluk was nooit voor altijd. Ze had liever geen geluk meer dan dat ze nog eens het dieptepunt die op zo'n periode volgde moest doorstaan.

Ze liet haar pootje wegduwen maar toen hij zijn ogen op de hare wou richtte keek ze al weer weg. Haar pootje bleef ditmaal wel op de grond maar nog steeds kreeg hij niet de oogcontact waarop hij hoopte. Kom op Redpetal, kijk in me ogen en dan zul je zien dat mijn woorden waar zijn.. kijk in me blik en dan zul je zien dat de liefde die ik voel echt is.. De tom probeerde echt om haar blik te vangen maar dat mocht niet baatte. Ze bleef wegkijken. "En wat als je dat niet meer wil? Als je je bedenkt, als je beseft dat ik niet hoor op het voetstuk waarop je me plaatst?" De tom drukte zijn oren in zijn nek net zoals de rode queen. Even zuchtte hij onhoorbaar. De sneeuw begon ondertussen ook sneller te vallen vanuit de hemel, hopelijk zou het niet stormen. Hij wou hun gesprek nu niet kapen om terug te keren naar het kamp. “Waarom zou ik me bedenken? Waarom zou ik iemand zoals jouw van me afduwen? Geloof me als ik zeg dat jij de enige bent voor mij. Ik weet dat vertrouwen moeilijk is voor je, en ik push je nergens naar toe. Maar als je me vertrouw dan geloof me dat ik je nooit aan de kant zou zetten.” Hij sprak zijn hart uit en het enige wat hij wou was dat Redpetal hem geloofde. Ze hoefde niks te doen met deze informatie, ze mocht weggaan, ze mocht hem nooit meer aankijken als wou, als ze maar wist hoe hij over haar dacht en dat dit waar was. Alles. Dat hij haar nooit het ene zou aandoen wat Branchtrove gedaan had. Dat hij haar nooit pijn zal doen.

Een vreugdeloze lach ontsnapte haar lippen en het klonk koud en kil. het deed pijn aan haar hart, alsof iemand er een ijspegel recht doorheen duwde. "Ik heb die woorden al eerder gehoord.", antwoordde ze, haar stem verbazingwekkend hard. Ze richtte haar gouden blik op, keek hem in de ogen, maar het was duidelijk dat ze haar muren weer aan het opbouwen was. Ze was te zwak, ze kon niet opnieuw in diezelfde val lopen. Had ze dan helemaal niets geleerd? Wees sterk, dat was Butterstar's advies geweest. Sluit iedereen die je pijn kon doen buiten. Waarom zou ze de woorden van de Riverclan leidster niet ter harte nemen? Even was het goed gegaan, even had ze muren kunnen opbouwen - voor Koifish erin geslaagd was ze naar beneden te halen. Redpetal wist niet hoe hij het gedaan had, hoe hij er ongemerkt onderdoor gewurmd was; maar het kon niet meer zo verder gaan. Ze zou opnieuw pijn lijden; het was alleen maar de vraag hoe lang de goede periode zou duren als ze zich zou laten gaan. Nee. Nooit meer.

Hij schrok om haar reactie en de tom zette een stap naar achteren. Niet enkel bij de rode queen schoot er een ijspegel door haar hart maar ook bij hem. Het leek alsof ze hem stond uit te lachen terwijl hij zijn aller best deed. Waarom bleef de she-cat iedereen vergelijken met haar ex partner. “Red.. alsjeblieft. Denk niet dat ik ben zoals Branchtrove.” Zijn woorden waren nog steeds zacht maar ook.. pijnlijk? Hij voelde zich vergeleken met de tom die verschrikkelijke dingen gedaan had. En niet perse ‘evil’ dingen zoals moorden maar. Ja, u know. Koifish zuchtte en drukte zijn oren veder in zijn nek. Even dreigde zijn ogen waterig te worden maar hij was een tom en hij vond het maar raar als het mannelijke geslacht zouden gaan huilen voor iemands neus. Nee zijn verdriet toonde hij enkel aan zichzelf midden in het bos wanneer het nacht was, zodat hij in zijn eentje de tranen kon laten vloeien. Koi drukte dus zijn ogen even dicht en herpakte zich. “Ik ben niet hier om je pijn te doen.” Mauwde hij er bij als extra ondersteunen van al zijn gesproken woorden.

Ze kromp in elkaar bij het horen van de naam van haar ex-partner voor ze er erg in had. De kattin richtte haar blik weer weg, als de lafaard die ze was, want ze kon het niet aan om te zien hoe haar woorden hem pijn deden.. Ze haalde diep adem, beverig, en schudde lichtjes met haar hoofdje. "Hoe kan ik je nu geloven?", antwoordde ze stilletjes. Hoe zou ze hem ooit kunnen geloven? Als ze hem binnenliet, zou ze pijn hebben - en als ze hem buitensloot, zou ze ook pijn hebben, zo bleek. Geen enkele optie was goed. Even vervloekte Redpetal hem om het zo moeilijk te maken, maar ze besefte ook dat het niet hém was die ze moest vervloeken, maar dat het zijn voorganger was die alles verpest had. Die haar leven in de war geschopt had, wiens klauwen ze misschien nooit meer uit haar beschadigde hart zou krijgen. Het leven was niet eerlijk, het leven was heel ingewikkeld, elke dag was daar een bewijs van. Vertrouwen kwam niet meer zo makkelijk voor de jonge queen, niet meer zoals vroeger toen ze nog naïef geweest was, toen ze nog geloofde in ware liefde en happy ends.

Hoe zou ze hem kunnen geloven? Na alles wat Branchtrove haar aangedaan had hoe kon ze dan ooit hem vertrouwen? Hij wist het niet. Woorden waren niet genoeg dat wist hij ook wel maar met acties zou hij haar ook enkel mee wegjagen. Het was lastig. Heel lastig, maar hij zal alles proberen. De tom keek even weg, kijkend naar de vallende sneeuwvlokken. “Zullen anders we even lopen?” Mauwde hij, terwijl hij aanstalten maakte om te lopen. Nog niet ingaand op haar vraag want daar moest hij over nadenken. Zijn staart zwiepte lichtjes heen en weer en stiekem wou hij de zijne om de hare wikkelen als een soort idee dat ze hand in hand liepen maar dat durfde hij nog niet aan te gaan. “Met acties. Ik zal je het laten zien dat ik anders ben. En niet alleen met woorden.” Hij wist niks veders te zeggen want hoe kon je ooit iemand overtuigen met een paar zinnen? Hopelijk vielen zijn acties op, dat hij echt zijn best deed om haar hart weer bij elkaar te plakken en niet juist nog meer te breken.

De kater vroeg om even te lopen terwijl hij aanstalten maakte om te vertrekken. Redpetal zuchtte even lichtjes. Ze aarzelde voor een moment - maar ze had geen zin meer om te vechten, om koppig te zijn, dus uiteindelijk stond ze maar op en volgde ze hem. Met kleine pasjes zorgde ze ervoor dat ze naast hem liep, maar toch steeds een pas achter hem. Hij mauwde dat hij het haar zou laten zien, met acties. De queen was niet overtuigd. Het deed er niet toe hoe lief en vriendelijk hij nu was; het was de toekomst die haar bang maakte. Maar ze zweeg. Ze had al te veel gezegd vandaag, ze had haar hart al open en bloot voor zijn neus gelegd en dat was doodeng. Ze was doodop, ze voelde zich zwak en alsof ze op het punt stond om een grote fout te maken. De kleine kattin stopte abrupt met lopen en bleef ter plekke staan. Haar poten trilden lichtjes alsof ze moeite had met haar gewicht omhoog te houden. Met Koifish zijn was veel vermoeiender dan het ooit met Branchtrove geweest was; en dat had te maken met de vragen, de twijfels, die in haar hoofd rondtolden. Ze kon niet gewoon relaxen, ze stond elk moment op scherp, op het punt om weg te lopen als hij ook maar de kleinste indruk gaf dat hij net zo was als haar ex. Het was doodvermoeiend. "Misschien.. Moet ik maar eens terug.", mauwde ze zachtjes toen de kater doorhad dat ze niet meer aan het lopen was. Vermoeidheid was hoorbaar in haar stem, maar verder hield ze er de emotie zorgvuldig uit. Misschien als ze op haar gemak alles kon overdenken, er eens een nachtje over kon slapen, misschien advies kon vragen aan wat andere queens - misschien kon ze dan alles eens op een rijtje zetten.

Hij had gevraagd aan de mooie rode she-cat om anders even wat te wandelen maar toen hij aanstalten maakte voor de eerste paar stappen hoorde hij haar zachtjes zuchten. Even keek hij weg, en drukte hij zijn oren voor een seconde in zijn nek. Waarom was het zelfs moeilijk voor Redpetal om gewoon even te lopen met hem? Om een paar stappen te zetten in stilte en gewoon genieten van elkaars aanwezigheid en de mooie uitzicht van de vallende sneeuwvlokken. De queen gaf even mee maar lang liepen ze niet door. De tom had zijn ogen voor zich gericht en merkte niet meteen op dat de rode she-cat op een soort noodrem was gaan stilstaan. Met een vragende blik keek hij over zijn schouder waar hij zag stilstaan. "Misschien.. Moet ik maar eens terug." Oh.. De vermoeidheid klonk in haar zachte stem. De wit met rood gevlekte tom knikte rustig waarna hij zich weer omdraaide en haar kant op stapte. "Okay, geen probleem." Mauwde hij zachtjes terug. "Ik zet je een stukje af als je dat niet erg vind" Sprak de tom, hij zal daarna nog wel even wat gaan jagen maar niet voordat hij zeker wist dat Redpetal veilig in de buurt kwam van het kamp en niet straks verdrietig ergens midden in het bos zou gaan lopen slenteren.

note: