The bees are buzzin' in the trees

De afgelopen moons had hij geleerd dat de vreemde bouwwerken bij de blooming woods de dens van bijen waren. De geur van twolegs hing soms rond de dens, maar in leafbare had hij ze amper geroken. Honing, daarintegen, was wel goed te ruiken. De grote kater kon het niet laten om iets dichterbij te komen, om zich vervolgens een aantal vossenlengtes van de bijen dens neer te zetten en ze van een afstandje te bestuderen. Kort likte Boartusk zijn lippen af, het liet hem bijna watertanden. De kater had nog nooit honing geproefd, maar alles voor een eerste keer.

{ Rabbitpaw }

Lichtelijk verbaasd spitste Boartusk zijn oren en draaide hij zijn kop in de richting van de stem toen hij de naam van zijn oom hoorde. Zijn ogen vonden die van een bruine apprentice, die hij herkende als Rabbitpaw. Ze hadden in dezelfde ceremonie nieuwe namen gekregen, vandaar dat hij de hare nog had onthouden. De grote kater keek nog eens rond, maar zijn oom was nergens te zien, dus richtte hij zijn blik terug op de bruine apprentice. "Geen Zealspark te zien, geloof ik." Boartusk was niet de meest snuggere, dus het idee dat ze hem voor zijn oom had aangezien kwam niet echt in hem op.

De jonge kater keek lichtelijk verbaasd naar de bruine apprentice. Zodra hij zich omdraaide nam ze een bijna angstige houding aan. Was hij dan zo afschrikwekkend met zijn grote vacht? Een vage glimlach verscheen rond zijn snuit en hij schudde zijn kop. Nee, nee, Zealspark was hij niet, maar het was wel familie van hem. "Je was wel warm, volgens mij lijk ik best wel veel op hem." Het moesten de genen vast zijn. "Niets om sorry voor te zeggen, hoor," mauwde hij er snel achteraan. Hij keek haar enigszins bezorgd aan, niet goed wetende wat hij moest doen aan het feit dat haar oren plat op haar kop lagen en dat ze hem amper aan durfde te kijken. Was hij dan zo afschrikwekkend?

"Het is oké," zei hij vluchtig, voordat ze straks nog een keer sorry zou zeggen voor het opnieuw sorry zeggen. Een wat domme grijns verscheen op zijn kop en hij stond op, om zijn dikke vacht eens uit te schudden. "Ik ben Boartusk, trouwens," meldde hij toen maar, zodat ze in het vervolg niet meer zou denken dat hij Zealspark was. "Rabbitpaw, toch?" vroeg hij toen maar voor de zekerheid, voordat ze ook opeens nog iemand rond had lopen in de clan waar ze erg op leek.

De kater merkte haar korte verspreking op, maar reageerde er enkel op met een korte knik. Dan wist hij in elk geval zeker wie hij voor zich had. Zijn brede kop draaide hij naar het kale bos wat voor hen lag, en natuurlijk naar de bijen dens, die zo heerlijk zoet roken en zijn maag lieten rommelen. "Ik ben benieuwd hoe deze plaats er tijdens newleaf uit gaat zien." Hij was immers geboren tijdens de journey en had het territorium nog nooit tijdens newleaf mogen aanschouwen.

Zijn groene kijkers gingen over de kale takken en hij draaide zijn oor iets naar Rabbitpaw toe toen hij deze weer hoorde spreken. Boartusk knikte instemmend op haar vraag. "Ik denk van wel. Het zal niet veel moons meer duren voordat de sneeuw weer gaat smelten, mag ik de verhalen van de elders geloven." Wat dat betreft had hij nog nooit de volledige wisseling van de seizoens meegemaakt, niet voor zover hij zich in elk geval kon herinneren. Hij wist dan ook niet precies hoelang het nog zou duren, maar zijn onderbuikgevoel vertelde hem dat het niet lang meer zou zijn. Tenminste, hij hoopte het dan toch.

De kater haalde kort haar schouders op toen Rabbitpaw zijn woorden herhaalde. "Ik weet het ook niet precies, maar het zal vast niet lang meer duren," verzekerde hij haar. Boartusk was ook nog jong en wist bij lange na nog niet alles, zeker niet de complete cyclus van de seizoenen. Zijn ogen gingen kort van de bijen dens terug naar de bruine apprentice. "Heb je al geleerd hoe je moet jagen?" vroeg hij vervolgens geïnteresseerd.

Boartusk was niet bepaald de kater met het meeste inzicht op de gevoelens van anderen. Hij had dan ook totaal niet door dat de apprentice zich vreselijk verlegen opstelde. Dat was typisch iets voor hem, om dan gewoon door te blijven praten zonder echt wat door te hebben. De bruine apprentice wilde vervolgens haar mentor maar gaan zoeken, waarop hij kort knikte. Dat zou ze kunnen doen.. maar.. "Je was de apprentice van Sandflower, toch?" vroeg hij ook maar voor de zekerheid, mocht ze echt een bruin tweelingzusje rond hebben lopen in het woud.

De kater had niet door dat de apprentice langzaam maar zeker weg probeerde te komen van hem. In plaats van haar ongemak op te merken stelde hij een vraag, om er zeker van te zijn dat hij de goede voor hem had. Wie weet.. wie weet. Zijn gifgroene ogen gingen weer naar haar en ze knikte, dus ze was inderdaad de apprentice van zijn moeder. Hij wilde vragen hoe dat was, maar besloot dat ze waarschijnlijk nog niet zoveel trainingen van haar gehad zou hebben. Iet wat afgeleid keek de kater omhoog, naar de bijen die opgemerkt hadden dat er vreemdelingen in de buurt van hun vreemde dens waren gekomen.