Snow monster

De wit met grijs gevlekte apprentice lag languit op haar buik in de hoop sneeuw dat zonet uit de lucht gevallen was. Haar buik voelde ijskoud net als de rest van haar lichaam. Er dwarrelde nog kleine sneeuwvlokjes naar beneden vanuit de donker gekleurde wolken maar niks in haar kop zei dat het misschien verstandig was om te bewegen. Ze zou dood kunnen vriezen of wel ingesneeuwd worden en stikken. Pff. Ze grinnikte. Vast. De oudere leerling die allang warrior had moeten zijn drukte haar kop op haar poten en voelde de koude sneeuw haar snorharen kriebelen. Een geeuw ontsnapte uit haar bek en kort sloot ze haar ogen. De sneeuw bleef naar beneden vallen en bedekte haar pels, zo bleef ze een lange tijd liggen totdat moeheid nam haar lichaam over en de shadowclan apprentice kort in slaap sukkelde.

Het gene wat haar wekte was het geknars van pootstappen in het verse sneeuw. Haar vlamkleurige ogen opende zich langzaam. De lucht was nog steeds bedekt met dichte wolken maar ondertussen was het ook nog eens donker geworden door de avondval. Haar lichaam was verstopt geraakt door de vlokken maar het sneeuwde niet meer. De wind lag stil waardoor ze ook niet onthult werd. Ze lag hier, verstopt onder een pak sneeuw en keek toe hoe een schim zich voorbij liep. Een grijnsde vormde op haar snuit toen de geur van Wolfpaw in haar neus terechtkwam. Hmmm~ ze kon de grote boze wolf is een hoedje laten schrikken. Fadingpaw bleef liggen waar ze lag ookal begon de kou haar te veel te worden. Nog heel eventjes moest ze wachten.. De vrieskou brandde op haar lijf maar koppig bleef ze op haar plek. Pas toen Wolfpaw haar echt voorbij liep kwam ze tevoorschijn vanuit haar vermomming. “BOEE!!” Riep ze met een zware diepe fake stem en gooide een dot sneeuw alle kanten op toen ze onder haar laag vandaan kwam. Ze pakte Wolfpaw’s staart tussen haar kaken maar wel zachtjes. Ze wou immers haar niet pijn doen, naast de hartaanval dan natuurlijk.

Waar anderen katten mokkend in hun nesten bleven liggen door deze kou, had Wolfpaw er weinig last van. Haar stugge, dikke vacht bood genoeg bescherming, waardoor ze vaak buiten het kamp te vinden was deze dagen. Al hoewel, de werkelijke reden daarachter lag ook wel iets dieper dan alleen de vrieskou. Immer leek die verdomde clan haar nog altijd als een mislukt kind te zien en! Een extra leuke bonus, de nieuwe experimentjes van Sinclaw en die verdomde Acefray huppelden ook nog eens rond in het kamp en als ze nog één keer zou moeten toe zien hoe een van die twee ouders liefdevol naar elkaar of dat kroost keek, zou ze haar ingewanden eruit kotsen.
Goed! Dan moest je maar je tijd op een andere manier en vooral op een andere plek spenderen. Voor nu had ze zich maar gefocust op jagen, gezien er geen punchbag in de buurt was waar ze haar frustraties op los kon gooien. Hoewel ze vaak nog niet het geduld had om daadwerkelijk zorgvuldig te sluipen, ging het jagen toch met sprongen vooruit. Tallstar was wel een beetje nutteloos, maar toch niet helemaal. Misschien ook wel goed, als je een leader was. De grijs-bruine tabby was er dan ook in geslaagd om een rat te vangen, allicht niet al te voedzaam of lekker, maar toch prima wanneer je rekening hield met het seizoen. Haar eerder gevangen prooi wilde ze net gaan verstoppen in een boomstam in de buurt, toen ze opeens overvallen werd. Een monster leek met veel geweld op de staan uit de sneeuw, waarbij witte vlokken alle kanten opgegooid werden. “BOEE!!” riep haar belager, waarna deze zijn bloeddorstige kaken in haar staart zette. Meteen gooide ze haar rat op de grond, waarna ze instinctief zich omdraaide en al haar gewicht op har belager gooide, die ze met veel geweld en uitgeklapte klauwen tegen de grond probeerde te werken. Pas toen ze merkte dat er niet écht gebeten werd in haar staart en de twee koperen ogen die haar aan keken wel érg bekend voorkwamen, besefte ze wie het was die onder haar lag. "Fading..?" miauwde ze verbaasd, waarbij ze meteen har klauwen weer in klapte.

Okay, dit had ze moeten verwachten van haar vriendin. Toen ze haar zelf als sneeuwmonster overeind gooide met een lading gecamoufleerde sneeuw werd ze al snel getackeld. Ze wist dat Wolfpaw haar wel zou herkennen dus ze liet zich mee gaan en lag snel op de grond met nog steeds de staart van Wolfpaw in haar bek. Ze voelde nagels prikken in haar schouders maar ze negeerde de irritante gevoel, de klauwen van de grotere apprentice klapte al snel in toen ze doorhad dat ze Fadingpaw was en geen boze monster. Ze grinnikte de hele tijd, helemaal toen Wolfpaw verbaasd leek schoot ze in de lach. Ze liet de staart van de ander los en duwde zichzelf onder Wolf vandaan, haar kop ging even langs haar borstkast en uitdagend keek ze haar vriendin aan. “Ik wist niet dat je een bange poeperd was.” Lachte ze met een opgetrokken wenkbrauw, extra uitdagend. “Wolfpaw my ass beter Kippaw. Pok pok pok.” Ze zakte zich door haar voorpoten. Een gebaar van kom een potje stoeien en laat zien dat je een grote boze wolf bent en geen bange kip hehe.

Haar gespannen spieren ontspanden zich een beetje toen ze de grijs-witte vacht onder zich herkende. Fadingpaw..? De poes leek zich iniedergeval verschrikkelijk te vermaken. Ietwat geïrriteerd trok ze met haar oor, al weigerde ze van de ander af te gaan. “Ik wist niet dat je een bange poeperd was.” kort vernauwde ze haar ogen, waarna toch een klein grijnsje op haar lippen kwam. Haar staart zwiepte heen en weer. “Wolfpaw my ass beter Kippaw. Pok pok pok.” bleef de ander door lachen. Kippaw! Oh, ze zou eens laten zien wie hier een bange kip was. Wolfpaw drukte haar vriendin verder de sneeuw in, express er voor zorgdend dat veel in haar gezicht zou komen. Poederkonijntje. "Kippaw my ass! Tenminste laat ik me niet zo makkelijk vloeren," kaatste ze terug en probeerde de neus van de ander in de sneeuw te duwen, gemeen gniffelend. Kom vechten dan.