Ain't no rest for the Wicked

De rossige poes was het kamp alleen uit gegaan. Ze had geen zin in een patrol of een hunting party, ze wou alleen en rust aan haar hoofd. Er gebeurde zoveel. Tallstar maakte zulke domme keuzes. Hij was de hazenvreters gaan helpen! Het gore lef. Dat ze maar mochten stikken in hun konijnenvachten. Konijnenpootjes brengen niet altijd geluk. De poes had op haar weg een ekster kunnen vangen, ze had geluk gehad dat het een jong dier was. Vogels vangen was niet haar sterkste punt, dat was meer voor Thunderclan. Nu had ze ook iets gehoord in een struik, haar oren draaide zich naar voren. Kort trilde haar snorharen en maakte ze zich klaar voor de sprong. Ze sprong en.... raak! Maar onder haar poten zat geen muis, zoals ze verwachtte. Ze had Sinclaw aangeduwt. Oh jee. "Sinclaw? Ben jij ook aan het jagen?" vroeg ze toen aan de kattin. "Sorry van net, ik dacht dat je een muis was." ze probeerde het wat weg te lachen. Oh man, dat zou een stom verhaal zijn om te vertellen vanavond aan haar clan genoten.

Lionstep likte haar borst beschaamd toen Sinclan haar toesprak. "Je klonk als een muis, ik zag nog niks." merkte ze toen op. Maar Sinclaw haar houding veranderde en Lionstep nam aan dat het vergeten en vergeven was, een ongelukje kon gebeuren. "Maar ja. Ik was aan het jagen. Wil je soms helpen?" Lionstep had eigenlijk geen zin gehad in katten om haar heen, maar goed. "Mij prima. Ik heb verderop wat vogels gezien, laten we die bekijken!" zei ze tegen haar en tikte kort met haar fuzzy staart op de schouder van Sinclaw. Samen met de poes liep ze de kant op die ze bedoeld had. "Hoe gaat het met Ace trouwens, ik zag dat je veel bij hem was. Ben je ziek?" buiten mentaal dan, oops

Lionstep bleef stilstaan toen Sinclaw sprak. "Acefray oh. Ik draag zijn kittens." zei ze kat simpel. Met stomheid geslagen keek ze de kattin aan. Maakt ze nou een geintje? Ze klonk niet alsof ze een grapje maakte. "Ben je.. serieus?" zei ze toen, de schok te horen in haar stem. Over dat soort dingen maakte katten geen grapjes. "Je weet.. dat als dat waar is, dat ik dat aan Tallstar moet vertellen?" zei ze toen. Eerlijk gezegd wist ze niet zeker of Sin nou een geintje maakte of niet.

Haar woorden kwamen binnen, maar maakte geen sense in haar hoofd. Lionstep snapt er helemaal niks meer van, wat bedoelde de poes nou? "Ik ben nog lang niet van plan mijn ogen te sluiten en als jij denkt dat je mij hier kan vermoorden en er mee kan komen ben je nog dommer dan ik dacht, Sinclaw." blies ze toen boos. De zwart-witte kattin stopte en Lionstep draaide meteen om. Ze vertrouwde de situatie voor geen meter. Daarna ging de poes verder. Over Innerstar, over haar dood. Dat haar moeder nooit van haar gehouden heeft. De kattin was gevaarlijk dichtbij en Lionstep vertrouwde alles niet. Een rilling trok over haar ruggengraat heen. "Blijf bij me weg, jij ziek beest." grauwde ze, terwijl ze uithaalde naar Sinclaw zonder nagels. "Je bent niet goed in je hoofd. Innerstar zou nooit zulke dingen over ons zeggen. Ze hield van ons, meer dan jij ooit van die mormels van jou hebt gehouden." Ze was kwaad, hoe durfde ze zulke dingen te zeggen over haar moeder? "En het feit dat jij die smerige genen van je nog een keer door gaat geven aan onschuldige kittens is ziek." Sinclaw ging niet weg, dus ze haalde nog een keer uit naar haar hoofd maar dit keer met nagels. "En Acefray is nog dommer dan de gemiddelde kikker dat hij in de smerige trucjes van jou trapt." Maar wat hierna kwam zag ze niet aankomen. Tanden boorden zich in haar keel. Lionstep voelde een poot op haar kop en wist dat het foute boel was. Ze kon zich alleen niet wegtrekken, dan zou het zeker haar einde zijn. De poten van de rode kattin maaide richting Sinclaw, maar of het nog veel uit zou halen betwijfelde ze.

Haar buik begon boller en boller te worden, met de dag nu. Ze had geen andere keuze meer gehad dan zich te verplaatsen naar de Nursery. Ze voerde hier en daar nog wel een warrior taak uit, maar deze werden korter en makkelijker voor haar gemaakt, want het echte werk lukte de roodbruine poes niet meer. Acorndust had haar aangesproken om er op uit te gaan, hij had nog wat vragen wat haar zwangerschap betrof. Russetfur besloot er niet tegenin te gaan. Als de rollen omgedraaid waren geweest, had ze het zelfde gedaan. Dus zonder er tegen in te gaan, ging ze met hem mee, het kamp uit.

De weg leidde zich richting de Swamp Cavern, een gebied die nog niet volledig bekend was bij de Shadowclan katten. Hier kwam Russetfur tot een halt, waarbij ijzige klauwen haar om het hart grepen. "Ik ruik bloed..." miauwde ze geschokt. "Kattenbloed..." vervolgde ze. Ze merkte nog meer geuren op, maar durfde hier nog geen uitspraak over te doen. Ze keek naar Acorndust, afwachtend op wat hij ging zeggen.

@Acorndust

Acorndust had Russetfur gevraagd om mee te gaan, omdat hij nog wat vragen had. Ze waren richting de Swamp cavern gegaan waar hij het bloed al rook voor Russetfur stil stond en zei wat hij dacht. Wat er hier gebeurd was had hij geen idee van voor nu, maar het was niet weinig bloed voor zover hij kon ruiken. "Het is ook niet weinig bloed." Die conclusie zorgde ervoor dat zijn haren overeind gingen staan. "Ik hoop dat er niks ernstigs gebeurd is, maar laten we het spoor voor nu volgen." Wie weet zouden ze de bron vinden en anders in ieder geval mogelijk te weten komen welke geuren er naast het bloed te vinden waren.

Russetfur voelde haar lijf bevriezen toen Acorndust haar woorden bevestigde en vertelde dat het niet weinig bloed was. Dat klopte, want de stank van bloed was sterk en overheersend. Russetfur zweeg en knikte op Acorndust's woorden. Haar poten droegen haar lijf, terwijl haar gedachten volledig afdwaalde naar horror scenarios. Ze wist zeker dat ze de geuren herkende die gemengd waren met dat van het bloed. Ze durfde alleen nog niet toe te geven aan deze gedachten, vermoedens. Toen ze de plek met het bloed naderden kwam ze echter tot een halt en wist ze zeker dat Lionstep én Sinclaw hier geweest waren. Was dat puur toeval? Dat was wel wat ze wilde geloven, maar haar gevoel en verstand waren enorm tegenstrijdig op dit moment. Ze keek naar Acorndust, hopend dat hij andere dingen had opgemerkt.

Door het spoor verder te volgen kwamen er wel twee geuren duidelijk naar boven, die van Lionstep en Sinclaw. Toch was bij de plek waar het meeste bloed lag geen van de twee katten te bekennen, dus was het gewoon toeval dat die geuren hier waren of was er iets gebeurd waar ze niks vanaf wisten? Sneeuwvlokjes begonnen langzaam maar zeker uit de lucht te vallen en hij liet zijn blik naar de lucht gaan om te kijken of het mogelijk een zware sneeuwbui zou worden, maar dat kon hij zo snel niet bepalen. "Misschien hebben Sinclaw en Lionstep hier met iets gevochten en zin ze ondertussen terug naar het kamp." Ook al was dat lastig om te geloven, dan hadden ze versere sporen van hun moeten vinden.

Toen de sneeuwvlokken naar beneden begonnen te dwarrelen besefte Russetfur dat er snel conclusies getrokken moesten worden. Het neervallende sneeuw kon er voor zorgden dat mogelijke bewijsstukken zouden verdwijnen, met name de geuren. Uiteraard waren de geuren van Sinclaw en Lionstep al opgemerkt, door zowel Russetfur als Acorndust, dat waren in ieder geval twee katten. Bij de woorden van Acorndust schudde de roodbruine kattin met haar kop. "Ik ruik niks anders dan hun twee," sprak Russetfur zacht. Ze klemde haar kaken strak op elkaar, wetend dat dit eigenlijk maar één ding kon betekenen. "En de hoeveelheid bloed dat hier ligt...," vervolgde ze, haar blik verduisterde en van het bloed keek ze naar Acorndust, waarna ze haar omgeving rond keek. Het zou toch niet.

De conclusie leek logisch, maar ze hadden niet genoeg bewijs. Ze wisten überhaupt nog niet welke van de twee katten degene was waarvan het bloed was. Daar zouden ze wel achter komen als ze de ander levend zouden vinden of het lichaam dat er hoogstwaarschijnlijk was. "Ik weet het, de hoeveelheid bloed kan niet veel goeds betekenen." De vraag was alleen of ze wat zouden kunnen vinden verder. "Maar dit is niet genoeg bewijs, we zullen meer nodig hebben." Hij liet zijn blik rondgaan en probeerde uit te vogelen welke kant de twee katten het laatst waren gegaan. "Enig idee welke kant we het beste uit zouden kunnen gaan?" Besloot hij aan Russetfur te vragen.

Ze voelde zich misselijk worden, bijna duizelig zelfs en ze voelde de onrust in haar buik. Haar kittens leefde met haar mee, dat kon niet anders, want zo bewegelijk en druk waren ze normaal niet. Russetfur slikte en raakte voor een moment gedesoriënteerd. En dit is waarom ze had moeten verhuizen naar de nursery. Toch probeerde ze zichzelf te vermannen. De vraag van Acorndust drong tot haar door. Langzaam begon het ook harder te sneeuwen, dus heel lang zouden ze niet meer hebben. De omgeving was een chaos en welke kant ze precies op moesten was niet duidelijk. Overal leken sporen te zijn van van alles. "Laten we die kant op gaan en kijken of we toevallig nog wat vinden... ik denk dat we zo in het kamp wel zien wie er ontbreekt," bij de laatste woorden brak haar stem ze klemde haar kaken strak op elkaar en probeerde vastberadenheid en kracht uit te stralen, in tegenstelling tot hoe ze zich voelde.

Hij liet zijn blik over Russetfur gaan en merkte dat het beter was als ze snel terug zouden gaan naar het kamp. Toch leek de poes nog even verder te willen kijken en hij hoopte dat ze haar limiet wist. "Als het niet meer gaat, moet je het zeggen, dan gaan we terug." De sneeuw hielp ook niet, dat wist hij. Hij stapte de richting uit die ze had aangegeven en hield ondertussen de omgeving in de gaten om te zien of er iets van sporen waren. De sneeuw viel nu zwaar genoeg dat het het zicht iets belemmerde en hij draaide zijn kop om te kijken hoe het ging met Russetfur.

Ze stapte door, weg van de Swamp Cavern, al vertelde iets haar dat ze misschien juist de Swamp Cavern in had gemoeten. Ze kwam daarom ook tot een halt en keek in de richting van de Cavern. Ze knikte op de woorden van Acorndust en begon liep weer in zijn richting. Hun zich werd langzamerhand belemmerd door het vallende sneeuw. "Acorndust..." miauwde ze toen. "Ik weet het niet, maar ik heb een heel, heel slecht voorgevoel," sprak ze. "Maar ik weet niet of we hier nu wat gaan bereiken... in het kamp zien wie er wel en wie er niet is..." Ze maakte haar zin niet af, maar iets zei haar dat ze daar hun eerste antwoord zouden krijgen.

Hij stopte bij het horen van zijn naam en draaide zich om naar de poes. Hij wist dat ze gelijk had, mogelijk moesten ze een hele andere richting uit dan dat ze nu gingen. Hij knikte dan ook. "Je hebt gelijk," Sprak hij, wetende dat hij niet alleen doelde op het feit dat ze nu niks gingen bereiken. "In het kamp zullen we op zijn minst een ding te weten komen." Dat nam niet weg dat hij liever met een lichaam was teruggekomen dan zonder, maar het leek er niet op dat alles mee ging zitten deze keer. "Laten we terug gaan en in ieder geval wat we weten aan Tallstar vertellen." Hij had geen idee wat de leider erover te denken zou hebben, maar hij had in ieder geval het recht om het te weten.

Met pijn in haar buik en niet alleen omdat deze vol zat met kittens, stemde ze in met de reactie van Acorndust. Misselijk wierp ze nog een een keer een blik op het bloed. Oh, laat het alsjeblieft niet haar zusje zijn. "Ja, laten we naar Tallstar gaan," miauwde ze schor en begon vervolgens samen met de deputy van Shadowclan terug te keren naar het kamp. Ondertussen stuurde ze om de haverklap een schietgebed naar Starclan, hopend dat hiernaar geluisterd zou worden. Hopend dat het niet haar zusje was die nu ergens lag te rotten in het moeras. Net als haar moeder.

- Topic uit -