Not scared

Ze had erover gehoord, dat er een opening ergens was die naar een tunnel leidde. Ze was gewaarschuwd dat ze er als apprentice het beste niet in de buurt kon komen en al helemaal niet naar binnen zou moeten gaan, omdat ze zelf waarschijnlijk nog niet in zou kunnen schatten wanneer het veilig was om naar binnen te gaan. Dat weerhield haar er echter niet van om er alsnog naartoe te gaan en mogelijk te gaan kijken wat er binnen te vinden was. Als het echt zo een gevaarlijke plek was, hadden ze het gewoon moeten afsluiten.

[Southernpaw]

Southernpaw vernauwde zijn gele ogen toen hij de geur van zijn zus opving. Wat deed zij zo dicht bij de grot waar ze eigenlijk niet mochten zijn? Starclan, ze was zichzelf toch niet in gevaar aan het brengen - dan moest hij haar even een lesje leren. De jonge apprentice volgde de geur tot hij haar zag staan. "Beechpaw!", mauwde hij, stiekem ook wel een beetje trots op haar en haar nieuwe naam. "Wat doe je hier?" Zijn blik gleed wantrouwend naar de opening. Ze waren gewaarschuwd voor een reden en hoewel hij er niets op tegen had als anderen hun leven wouden riskeren, zou hij zijn vader nooit meer onder ogen kunnen komen als Beechpaw iets gebeurde; en zeker niet als hij hier bij haar was.

Ze draaide zich met een ruk om toen ze haar naam hoorde roepen, maar ontspande wat toen ze zag dat Southernpaw degene was die haar naam had geroepen. Hij zou haar vast niet proberen te stoppen toch? "Southernpaw!" Riep ze zijn naam, maar fronste toch kort toen hij vroeg wat ze hier deed. "Ik wilde gewoon kijken hoe de tunnels eruit zagen." Zei ze zo onschuldig mogelijk. Het liefst van binnen natuurlijk, want hierbuiten was niet veel te zien, maar dat voegde ze er maar niet aan toe. Ze liet haar blik weer naar de opening gaan. "Zo gevaarlijk kan het niet zijn." Murmelde ze. Hopelijk zou Southernpaw dat ook inzien.

Beechpaw klonk dan wel heel onschuldig, Southernpaw kende zijn zus beter. Hij fronste en plaatste zich prompt tussen de ingang en zijn zus toen haar blik weer afgleed naar de grot. Ze murmelde dat het niet zo gevaarlijk kon zijn. "Er is een reden dat we er niet naar binnen mogen gaan, Beech!", antwoordde hij, zijn stem bezorgd maar ook lichtjes boos. Hechtte ze zo weinig belang aan haar leven dat ze zelfs geen back-up voorzag wanneer ze gevaarlijke dingen deed? Niet dat Southernpaw haar überhaupt gevaarlijke dingen zou laten doen, of toch niet wanneer uitdrukkelijk gezegd was dat ze het vooral niét moesten doen. Hij hield van een adrenalinekick net zoveel als de volgende jonge kater, maar hij had ambitie en hij wou zijn toekomst niet verpesten door zo duidelijk tegen de regels in te gaan.

Southernpaw was duidelijk niet van plan om haar naar binnen te laten gaan toen hij zich tussen haar en de ingang neerzette. "Dat neemt niet weg dat we niet gewoon naar binnen kunnen gaan als we willen!" Sprak ze. Er was toch niemand naast Southern om haar tegen te houden en ze zou heus wel opletten. Ze was niet een idioot die haar leven zomaar verspilde. "Er is nu niemand naast jou die me tegen kan houden en ik let heus wel op." Vervolgde ze en hield zijn blik vast. Hopende dat hij zou inzien, dat ze dit graag wilde uitproberen.

Southernpaw hield onbevreesd de blik van zijn zus vast, waardoor hij iets op moest kijken; zij groeide momenteel sneller dan hem. Een koppige frons stond op zijn snuitje getekend en hij zette zijn poten iets verder uit elkaar alsof dat hem breder zou maken en de doorgang meer zou versperren. "Het is gevaarlijk, Beechpaw!", mauwde hij, duidelijk vastbesloten om haar zichzelf niet in gevaar te laten brengen. "Waarom wil je er zelfs naar binnen?" Misschien zou dat haar afleiden. Hij betwistte immers niet dat ze naar binnen konden gaan, als ze dat wouden, maar waarom zouden ze zelfs moeten willen?

Ze keek Southern aan met een eigenwijze blik. Waarom wilde hij niet gewoon meedoen? Zo erg kon het toch niet zijn? Oh wacht, hij wilde juist een goed voorbeeld zijn om in hun vader's pootstappen te volgen. Nou zij was dat niet van plan. "Dat jij nou zo graag alles goed wilt doen, hoeft niet te betekenen dat ik dat hoef te doen!" Het boeide haar echt niet wat Acorndust van haar zou denken. Als hij boos op haar was, betekende dat op zijn minst dat ze niet zoals hem was. "Je moet soms wat losser worden." Ze negeerde waarom ze er naar binnen wilde gaan, want de reden was gewoon om haar vader te irriteren als ze eerlijk was.

De kater zuchtte gefrustreerd. Waarom was zijn zus ook zo'n eigenwijze tienermeid? Hij was helemaal niet zo hormonaal of tegendraads, hmpf. Of dat vond hij toch niet van zichzelf. "En dat ik de regels wil volgen betekend niet dat jij ze net moet breken!", mauwde hij terug, zijn vacht geïrriteerd opgezet. Poezen waren vreselijk vermoeiend om mee om te gaan, zelfs al was het zijn zusje (van wie hij heus wel hield). "En jij moet niet zo hormonaal zijn!" Ach, het was weer alsof ze kittens waren. En, om eerlijk te zijn, ze waren praktisch nog kittens; ze hadden nog geen maan hun apprenticerang en eigenlijk was er dus nog niet zoo veel veranderd sindsdien. Southernpaw moest ook zijn groeispurt nog krijgen, daarna zou hij met gemak zijn zus kunnen behoeden voor van die domme dingen. Nu liep ze gewoon om hem heen als ze dat wou. Het feit dat ze dat niet deed, gaf hem toch nog iets van hoop.

Ze zou regels breken wanneer ze dat zelf wilde en dit was niet eens echt een regel vond ze. Ja, ze moest oppassen, maar meer dan dat hoefde ze niet toch? Bij zijn volgende woorden richtte ze een woedende blik op Southernpaw. "Hormonaal? Ik probeer gewoon wat lol te hebben." Sprak ze kwaad. "Dat betekent niet dat ik hormonaal ben." Ze hoefde niet die stempel te krijgen. Ze had er al genoeg als het op hun vader aan kwam. "Je begint steeds meer op onze vader te lijken." Sprak ze met afgunst. Ze wilde niet dat hij net zoals hun vader zou worden, ze wilde niet dat ze ook aan hem een hekel ging krijgen.

Southernpaw rolde met zijn ogen toen zijn zusje mauwde dat ze helemaal niet hormonaal was, dat ze gewoon wat lol wou hebben. QED, nietwaar? Tienermeisjes. Hij knikte zijn hoofd lichtjes scheef toen Beechpaw mauwde dat hij steeds meer op hun vader begon te lijken en moest de neiging om trots te grijnzen onderdrukken. Afgaand op haar toon was dat immers géén compliment. "En is dat zo erg dan? Hij is deputy, gerespecteerd in de clan, iemand om naar op te kijken!", antwoordde hij. Southernpaw was echter ook niet blind, hij zag wel hoeveel moeite zijn zus had met het feit dat ze qua uiterlijk zo op hem leek, en vandaar kwam die drang om te rebelleren misschien. Waarom ze echter zo'n hekel had aan hun vader, ging volledig aan hem voorbij. Sommige dagen was Southernpaw jaloers op haar vacht, die zo hard aan Acorndust deed denken. Starclan, zijn vacht leek soms eerder op die van Acefray en hij zou nog liever sterven dan dat iemand dacht dat dié zijn vader was!

Dat was juist het hele probleem eraan. Doordat hun vader zo'n iemand was, was het voor haar gevoel alsof iedereen het zelfde van haar zou verwachten en dat ze niet zelf kon zijn wie ze wilde. "Jij weet niet hoe het voelt om zoveel op hem te lijken en dat dan iedereen voor je gevoel hetzelfde zou verwachten van je." De woorden waren misschien gekozen om Southerpaw aan te vallen, maar ze deden haar er ook alleen maar aan herinneren. "Ik wil gewoon kunnen doen wat ik wil zonder met hem vergeleken te worden." Het was een druk die ze nooit gewild had. Ergens wilde ze nu bij Bloodpaw zijn, met hem kon ze tenminste doen wat ze wilde en hij leek haar te begrijpen. Dit was iets dat Southernpaw niet leek te doen, wat ze wel had gehoopt van hem.