Bringing someone else's trash home

Sinds de nieuwe kitten in de nursery gekomen was had Southernkit haar geen moment uit het oog verloren. Hij staarde haar aan met wantrouwende gele oogjes vanuit zijn nest; zijn lijf bijna beschermend voor zijn siblings geplaatst. Wie was ze, wat deed ze hier en waarom rook ze zo raar? Nieuwe kittens waren niet zo raar - maar het feit dat ze er nu niet echt pasgeboren uitzag en het feit dat er geen bijhorende moeder was, maakten hem nieuwsgierig en wantrouwend. Dit was niet juist en zijn poten jeukten om het te fixen. Na een tijdje zo naar haar gestaard te hebben maakte de grijsbruine kitten een beslissing. Met een fel gebaar stond hij op en liep hij p haar af. "Wie ben jij?", vroeg Southernkit haar bot. Hij voelde zich aangevallen door deze indringer in zijn huis.

+Pepperkit eerst

De verlegenheid van de kitten bracht hem even van zijn stuk - maar hij schudde het snel af. Ze was de vijand hier, degene die zijn thuis bedreigde. "Southernkit", mauwde hij, waarna hij haar langzaam begon te omcirkelen. Ze was jonger dan hem, misschien nog geen twee manen oud. Southernkit kneep zijn goudgele oogjes tot spleetjes en snoof eens aan haar vacht. "Wat doe je hier?", vervolgde hij zijn bevraging, opnieuw recht voor haar neus staand. Ze stonk en ze deed de hele den stinken naar die wat-voor-geur het ook was. Een andere clan, gokte hij. Oftewel was het de geur van het kwaad, dat was ook een heel goed mogelijke optie. In ieder geval was het gevaarlijk, zoveel was zeker. Hij legde zijn oortjes in zijn nek terwijl hij wachtte op haar antwoord.

Hij kon niet echt een grip krijgen op deze onbekende kitten. Hij had verwacht dat ze bang zou zijn voor hem - maar ergens was dat helemaal niet wat hij wou, maakte hem dat bijna.. Verdrietig? Maar Southernkit zou Southernkit niet zijn als hij dat gevoel niet negeerde. "Jouw papa? Wie is jouw papa?", antwoordde hij. Eén of andere domme warrior die zich niet aan de regels kon houden, waarschijnlijk. Een disgrace voor Shadowclan - dus waarom Tallstar het dan ooit zou toe laten, dat wist hij niet. Hoewel hun leider nu ook weer niet bekend stond als de meest regelgerichte leider. Maar zijn vader zou zoiets toch nooit toelaten? Of zou hij zich zo hard hebben laten doen? Southernkit richtte zijn blik weer op Pepperkit, zijn wenkbrauwen gefronst.

Southernkit's wenkbrauwen schoten verrast omhoog. Uhm, wat? Hij schudde met zijn hoofdje. Nee, dat kon niet. Nu was hij ervan overtuigd dat ze loog, dat ze hier enkel was omdat ze slechte bedoelingen had. Kitten van Tallstar, pfft. Iedereen wist dat die loser niet genoeg mannelijkheid bezat om een poes zwanger te maken. Hij snoof even, bijna geamuseerd. "Dat kan niet!", antwoordde hij, nog steeds iets van geamuseerdheid in zijn toon. Hun leider was veel dingen - maar met een poes van een andere clan kittens krijgen ging wel een beetje ver, niet?

Southernkit schrok toen Pepperkit in elkaar dook en haar oogjes begonnen te wateren. Euh, oké? Hij zette een stap naar achteren, fronsend. Nou, dit was niet helemaal de duivel die hij voor ogen had toen hij haar van ver bekeek. De kitten haalde zijn neus op, om de stank te proberen te negeren, boog door zijn pootjes en kwam ietsje dichterbij. Hij vond het helemaal niet fijn om haar zo verdrietig te zien. Het katertje knikte zijn kopje wat scheef. Hij wist niet echt wat te zeggen. Ze was duidelijk Tallstar's dochter niet, dat was onmogelijk - maar misschien was ze ook wel een slachtoffer. Misschien had haar clan haar wel naar hier geduwd als spion, werd ze geblackmailed ofzo om hen informatie te geven over hen. In ieder geval had hij medelijden met haar, vreemd genoeg. Southernkit hield niet van dit gevoel, van die zwaarte op zijn borst bij haar betraande oogjes. Hij was nooit degene die anderen liet huilen - het was zwaarder dan het leek. Maar het katertje zei niets. Voor zover hij wist kon het nog steeds een valstrik zijn.

Wat? Wat voor een rare vraag was dat nu weer? "Honden? Nee", antwoordde hij, zijn wenkbrauwen nog steeds gefronst. Hij ging neerliggen voor haar neus, zodat hij niet meer naar beneden hoefde te kijken; dat was vermoeiend voor zijn nek. "Waarom moeten hier honden zijn?", vroeg hij daarna, toch licht nieuwsgierig. het waren beesten die hij enkel uit verhalen kende - maar dat waren nooit bijzonder leuke verhalen. Hoezo kende deze schijnbaar heel angstige en verlegen kitten hen dan? Hij kon zich niet inbeelden dat iemand haar zo'n verhalen zou vertellen. Dat waren eerder verhalen voor stoere katers zoals hemzelf.

"Oh..", antwoordde Southernkit stilletjes, nadenkend. Dit gaf een heel pak nieuwe informatie. Ten eerste wist hij nu dat ze uit Windclan kwam; ten tweede wist hij nu dat Windclan bijzonder verzwakt moest zijn door die honden. Dat was goed voor hen, toch? "En ben je dan naar hier gekomen om te ontsnappen?", vroeg hij, nog steeds niet helemaal snappend wat ze hier deed, waarom ze niet gewoon bij de rest van haar clan was. Ja, om haar vader; maar dat geloofde hij toch niet echt. En zou het voor die honden in Windclan zijn dat die Riverclanner hier daarnet nog was? Het was toch allemaal wat te toevallig voor hem. Misschien waren Riverclan en Windclan wel samen aan het spannen tegen Shadowclan..

Oh, ok. Ze was haar moeder verloren door de honden in Windclan. Logisch toch? En nu vluchtte ze weg naar een veiligere clan. Hij zei niet dat hij hetzelfde zou doen - maar hij snapte het ergens wel. Shadowclan was natuurlijk veel sterker dan Windclan; hier zou ze veilig zijn. Hoewel Southernkit haar nog steeds niet helemaal vertrouwde, vooral omdat ze bleef vasthouden dat Tallstar haar vader was, had hij wel medelijden met het poesje. "Nou.. Hier ben je veilig.", antwoordde hij, zijn gele blik gericht op de plukjes mos die ze nerveus in het rond liet dwarrelen.

Hij was opgelucht toen het poesje langzaamaan stopte met huilen. Oké, pfoeh, crisis ongedaan gemaakt. "Mijn mama is Northernfaith!", zei hij, plots vrolijk toen ze vroeg naar zijn familie. Trots was duidelijk te zien in zijn gele oogjes terwijl hij wees naar de zwart-witte poes, een eindje verder. "En mijn papa is Acorndust, de deputy!" De trots werd nog een tikje duidelijker hoorbaar. Het was duidelijk dat hij een vaderskindje was en dat hij héél trots was op zijn familie. En niet alleen op zijn familie; maar ook op zijn clan. Loyaal dat was hij zeker, zoveel was duidelijk. Zijn clan verlaten zoals de poes voor hem had gedaan zou hij nooit, in geen honderdduizend manen, overwegen.

Southernkit greens zijn scherpe witte tandjes bloot toen Pepperkit nog eens vroeg of Acorndust zijn papa was en knikte enthousiast. Hij vond de reactie van de jonge kattin wel fijn. Want ja, Acorndust was deputy en die rang vroeg een zeker hoeveelheid respect en ontzag. En hij, natuurlijk, als kitten van de deputy, had toch ook recht op minstens een beetje van diezelfde reactie. "Ja, de enige echte!", vervolgde hij, het er nog eens meer inwrijvend. Dat Southernkit een vaderskindje was, was niet moeilijk te raden.