{Timekit} Tick tock

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Naarmate de tijd verder ging, begon Pepperkit weer langzaam wat vaker in het kamp te gaan zitten. De muren van de nursery werden saai en in de medicine cat den kon ze nu ze wat drukker werd nou eenmaal veel teveel stuk maken. Pepperkit moest zo nu en dan nou eenmaal naar buiten. Dus, door nood en dwang zat ze een beetje tegen de rand van het kamp aangedrukt, af en toe tegen een veertje aan tikkend. Zo kon ze alles goed overzien. Niemand kon haar ineens van achteren benaderen. Ze gaapte diep en tikte nog een keertje tegen het veertje aan. Misschien toch wel een klein beetje saai in je eentje na verloop van tijd.. Zelfs al was de veer nog zo mooi..

{Eerste post voor Timekit}}

Voor Timekit was het een ander verhaal. Hij had zijn zusje daarbinnen achtergelaten toen hij weer uit de nursery waagde. Het was niet dat hij niet van Soundkit’s aanwezigheid genoot. Maar meestal was het ook makkelijker om het in zijn eentje te doen. Bovendien kreeg zijn zusje het dan niet weer op haar kop van hun vader en hoefde hij zich daar ook geen zorgen om te maken. Het leek ook alsof Tigerclaw die regel langzaamaan losliet. Het had toch geen nut. Ze waren al oud genoeg om te wereld te verkennen, zelfs dat wist Timekit al.
Hij had de rossige kitten niet opgemerkt tot hij plots op een veer gestapt was. Nou ja... wat je ook een veer kon noemen. Dat wist Timekit namelijk niet. ”Ieuw!” Miauwde hij toen hij zijn pootje optilde. Tot hij opmerkte dat de geplette veer weer op de grond viel en hij in de blauwe ogen van een poesje aankeek. “Wa is dit?” Probeerde hij te zeggen. Tja, zijn spraak was nog niet goed. Maar zodra dat wel werd dan kwam er geen einde aan. Dat was al zeker.

Pepperkit was al enigszins weggedommeld, haar witte teentjes nog net op de rand van haar veer houdende. Je moest je bezit toch enigszins in de gaten houden toch? Helaas ging dat duttend vrij moeilijk. Toen een kitten luid zijn afschuw verkondigde in haar buurt keek Pepperkit verward op, haar kristalheldere ogen weer openend. Daar was Timekit, een jongere kitten, en hij had blijkbaar op haar veer gestaan. Pepperkit wierp er even een blik op. Nee, veer was nog in orde, toppie. Daarna richtte ze haar aandacht weer op de zwart witte kitten, wie haar gevraagd had wat dat was. "Dat is mijn veer!" legde Pepperkit de andere kitten enigszins trots uit.

Hij keek de rossige poes aan met een vaste blik terwijl ze het in een trotse toon uitlegde. "Dat is mijn veer!" Veer? Hm. Zijn blik gleed weer naar beneden waar de veer was. Dat was het meest nutteloze ding dat hij ooit gezien had. Het bewoog amper, ging alleen met de wind mee. De kater keek weer op naar de ander. Alsof hij zelf niet kon geloven dat ze zo blij was voor een veer. “Dom.” Miauwde hij kortaf voor hij de veer weer een trap gaf. Hij zou haar is laten zien, er waren zoveel betere dingen dan een verdomde veer. “Dom, dom, dom!” Dat woordje kende hij dan weer wel. Maar het was ook het enige wat hij kon zeggen om te laten zien wat hij hierover dacht. De zwartwitte kitten stampte meerdere keren op de veer tot het eindelijk in twee stukken brak en vastberaden naar de poes keek. Zo, missie volbracht.

Pepperkit was heel trots geweest op haar veer. Dit was degene die ze van Acorndust had gekregen, nadat ze hem haar veer gegeven had. Je kan je de shock dan ook voorstellen, toen de kitten tegen de veer aan begon te trappen. "Hey!" bracht ze uit en toen de veer in tweeën brak, sprongen de tranen in haar ogen. "Jij stommerd! Die had ik van Acorndust gekregen!" De tranen biggelden over haar wangen, en ze voelde haar klauwtjes jeuken met een soort vreemde woede die ze nog niet eerder had gevoeld. Ze wilde hem slaan, net zoals dat Seagull haar toen had geslagen. Maar toch durfde ze het nog niet goed, ze was te bang om hem te slaan. "Ik wil niet meer met jou spelen," miauwde de poes, zich resoluut van hem wegdraaiend, waarna ze richting prooistapel liep. Ze zou een nieuwe lijsterveer zoeken. Al was deze lang niet zo mooi natuurlijk.