One more glance

Soundkit wist dat het niet slim was. De keer ervoor had Tigerclaw haar en Timekit al op de kop gegeven om de nursery uit te glippen. Maar ze had een glimps van het kamp opgevangen, en al hoewel al die katten bij elkaar in zo'n open ruimte erg intimiderend waren wilde ze het nog eens zien. De witte kitten had het wonderbaarlijk gevonden. Daarbij snapte ze niet waarom ze het kamp niet mocht zien. Andere kittens waren net zo jong en die gingen altijd naar buiten.
Toch was ze een beetje huiverig, want nu had ze had broertje niet aan haar zijde. Timekit had haar vorrige keer beschermd van een ergere straf. Nu had ze die luxe niet. Maar twee keer achter elkaar in de problemen komen was toch wel wat vergezogd. Niemand misste haar ooit als ze in een hoekje zat in de drukke nursery, dus waarom nu wel? Ze was niet speciaal genoeg om opgemerkt te worden. Met een hobbelig sprintje schoot ze door de opening van de nursery de open plek van het kamp in. Veel ervan zag ze echter zo snel niet, want haar kortje pootjes bleven ergens achter hangen. Maar inplaats van de grond vond haar snuitje zich in iets warms en kriebeligs. Een muur van vacht. Snel schoot Soundkit achteruit. "S-sowry!" Bracht ze uit met haar hoge stemmetje. Ze had haar blauw oogjes nu op haar pootjes gericht die alles behalve schoon waren gebleven.



1st post for Gloriousreign

Ze durfde haar oogjes pas omhoog te brengen toen ze de stem van de volwassen kattin voor haar. 'Het is al goed' werd er brommend uitgebracht. Oh-oh. De kattin klonk erg geirriteerd. Het was ook haar eigen schuld. Soundkit had zo nodig weer de nursery uit moeten gaan. Ze had haarzeld gejinxt door te denken dat ze nu geen problemen zou vinden. Als er iets was wat ze niet wilde dan was het aandacht naar haarzelf trekken. Period. Haar blauwe oogjes schoten terug naar de gevlekte kattin toen deze nog iets had toe te voegen. Zou ze dan toch een straf krijgen? 'Kun je me nu met rust laten?' Er was geen twijfel aan dat die vraag op haar gericht was, maar toch was Soundkit een beetje verward. Ze moest haarzelf ervan weerhouden om nogmaals een sorry uit te piepen. "Ikkeh niet in probwemen?" vroeg ze een stuk zachter terwijl ze met haar pootjes schuifelde in nerveuze afwachting. Soundkit hoopte maar dat de kattin niet boos zou worden dat ze haar nog niet met rust had gelaten.

De gevlekte kattin voor haar kreeg een grijs op haar gezicht die als maar breder werd over de span van een paar seconden. Het zag er een beetje intimiderend uit. Vooral omdat de ogen die haar aankeken bijde een andere kleur hadden. 'Nee hoor' vertelde ze haar. 'Als, je mij een muisje kan brengen' De kattin sprak het woord als heel duidelijk uit. Dus als ze dat niet deed zou ze wel in de problemen komen. Een poot werd naar de prooistapel gewezen en Soundkit slikte even. Die stapel was vele malen groter als haar. Misschien sommige prooistukken ook wel. Zou ze het uberhaupt wel voor elkaar kunnen krijgen om de kattin haar muis te brengen? 'Maar pas wel op; als de stapel valt ben je nog lang niet jarig jonge dame' Soundkit nam de waarschuwing heel serieus. De grote kattin klonk serieus, dus het moest ook serieus zijn. Met een onzekere blik liep ze op de stapel af. Moest ze de muis die boven op lag pakken? Ze kon ook zoeken naar een andere die dichterbij lag, toch? Ze keek nog een keer naar achteren, naar de kattin, en ze kreeg het gevoel dat ze inderdaad de muis boven op de prooistapel te pakken moest krijgen op de een of andere manier.
Toen ze eindelijk voor de stapel stond konden haar ijsblauwe oogjes de muis niet eens meer zien. Dit was echt moeilijk. Misschien kon ze maar beter teruglopen naar de kattin en haar vertellen dat ze toch maar haar straf zou accepteren. Dit leek haast onmogelijk. Met een sprong zou ze zeker niet bij de muis komen, daar was ze veel te klein voor. Misschien dat een oudere kitten of apprentice dat wel kon, een warrior kon het zeker, maar Soundkit wist dat ze niemand voor hulp mocht vragen. Ze slaakte een diepe zucht voor ze heel voorzichtig de stapel op begon te klimmen. De prooistukken wiebelden een beetje onder haar gewicht maar ze bleef recht staan. Ze zocht een wat minder stijl pad naar de top van waar ze nu was. Goed in klimmen was ze immers nog niet. De witte kitten baande haar weg naar de top van de toren. Verder en verder. Een paar keer verloor ze haar balans, maar gelukkig viel er niets. Een kleine overwinning ging door haar lichaampje toen ze de muis boven aan de toren in haar bekje nam. Bah, wat harig! Aten de oudere katten dit echt? Zo voorzichtig mogelijk, wat erg moeilijk was met een muis die bijna de helft van haar lichaamsgrootte was in haar bekje, klom Soundkit naar beneden. Bijna op het einde struikelde haar voorpootjes over de muis en ze rolde van de stapel af. Ineengedoken op de grond keek ze toe hoe er een stuk of drie à vier dode diertjes naar de grond vielen. Met ingedoken kopje en de muis achter haar aan slepende rende ze terug naar de gevlekte kattin. "Sowry" mompelde ze, haar oogjes weer op de grond gericht.

Soundkit dook in elkaar bij de woeste blik die de kattin haar kant op stuurde na het vallen van de prooi. Ze vond de kattin nu toch wel een beetje eng en gemeen. 'Help me' commandeerde ze voor ze met stappen die te groot waren voor de kitten om bij te houden naar de prooistapel liep. Soundkit hobbelde achter haar aan zo snel ze kon en pakte een van de gevallen stukken prooi, om deze op een veilige, maar lage plek te leggen. Ze wilde niet weer dat de stapel zou vallen, dan zou ze nog meer problemen krijgen. Ze keek om haar heen om er nog een op te pakken, misschien zou ze nog ergens een plekje vinden om hem neer te leggen, maar de gevlekte kattin had alles al snel op de stapel gelegd. "Danjewel," bracht Soundkit er beschaamd uit. Iemand anders moest nu haar troep op ruimen. "H-het spijwt me, was niet de bedoewing." vertelde ze de kattin. Het was een ongeluk geweest. Een onhandig ongeluk waarop de kattin boos was geworden. Haar excuses aanbieden zou waarschijnlijk niet helpen, maar het was het nette ding om te doen. En misschien, heel misschien zou ze geen straf krijgen. Al wist Soundkit dat dat er hoogstwaarschijnlijk niet in zat na haar fiasco daarnet. De kattin had haar nog gewaarschuwd.

De kattin gaf haar in eerste instantie geen antwoord. Was ze nog steeds boos op haar? Soundkit ontmoette de tweekleurige blik van de ander en zag iets in haar ogen wat ze niet herkende. Al kende ze nog niet veel emoties en blikken. Ze was een moon oud immers. Er was nog een korte stilte voor de kattin haar mond opende. 'Ik vergeef je, je zit niet in de problemen... ga gew-' Viel ze stil. Had ze toch haar gedachten veranderd? 'Het spijt me' Kwam er toen ineens aan. Verward kantelde Soundkit haar kopje wat. De kattin had niets om sorry voor te zijn, ze had haar zelfs geholpen. "Is mijn schuwd." Vertelde de kitten haar. Ze had nog steeds niet door dat de kattin haar met opzet een ongmogelijke missie had gegeven. Of dat ze eigenlijk nooit in de problemen had gezeten voor ze deze uitvoerde. Ze was naïef en snel gemanipuleerd, iets waar deze kattin op in had gespeeld. Maar dat alles snapte Soundkit niet. "Ikke Souwdkit" Stelde ze haarzelf dus maar voor, om een ongemakkelijke stilte te voorkomen.

De gevlekte kattin had even met haar hoofd geschud, maar er geen uitleg bij gegeven, dus wist Soundkit niet helemaal wat ze daar nu mee bedoelde. Een glimlach en een compliment kwamen niet veel later haar kant op, dus besloot de kitten het maar uit haar hoofd te zetten. Ze overdacht genoeg dingen. De kattin ging langzaam op de grond liggen, maar Soundkit bleef staan. Ze was nu ongeveer even hoog als degene voor haar en dat vond ze wel leuk. 'Mijn naam is Gloriousreign' Stelde de kattin, Gloriousreign, haarzelf voor. Wat een lange naam was dat zeg. "Glowiosreewn." probeerde de kitten haar na te praten. Oef, die naam was moeilijk uit te spreken. Vooral omdat ze nog altijd woorden en zinnen met stukjes aan elkaar moest plakken. "Ook een mooie naam!" Besloot ze. Het klonk heel erg cool, alsof de kattin heel belangrijk was. "Jij een wawior?"