And all those things I didn't say.

Coldstreak keek naar de twee muizen die hij had gevangen. Hij had er het dubbel aantal uren over gedaan als wat hij normaal zou doen, maar het feit bleef dat hij prooi had voorzien van zijn Clan en dat in elk geval een paar meer magen gevuld zouden worden door hem dan de vorige dag. De vorige dag was de jacht namelijk echt slecht verlopen en had hij expres voor zichzelf nauwelijks prooi gepakt zodat zijn hongerige maag hem de hele nacht aan herinnerde wat er gebeurde als hij niet goed zijn best deed. Misschien was hij streng voor zichzelf, maar hij wilde geaccepteerd worden door de Clan. Het was al erg genoeg dat meerdere katten wisten dat hij ander bloed door zijn lijf had stromen, al had hij geen idee hoe veel dat er wisten. En toen was gisterenavond opeens de kat naar hem toegekomen die hij niet had verwacht, de kat waarvan hij dacht dat ze hem genegeerd had al die tijd. Ze wilde hem weer terug ontmoeten. En hij had natuurlijk volmondig “ja” gezegd, want waarom zou hij haar daar ook de toekomst voor ontzeggen? Dat kon hij simpelweg niet. Hij vond het heerlijk om bij haar in de buurt te zijn, zelfs nadat ze enkele weken niet meer tegen elkaar hadden gesproken. Er was dan ook in de tussentijd ontzettend veel gebeurd, maar ze waren nooit met ruzie uit elkaar gegaan of iets dergelijks. Het leven was gewoon verdergegaan en de schaarse prooi had er niet aan geholpen om de drukte te verminderen. Hij was blij dat ze nog eens tijd voor elkaar konden zoeken, dat zij nog tijd voor hem wílde zoeken. Zij was waarschijnlijk één van de weinigen die wist over zijn echte afkomst, maar had alsnog besloten om hem te accepteren. Zij was ook de enige over wie hij eerlijk was wat zijn emoties betrof. Nou ja, bijna eerlijk dan. Hij kapte zijn gedachten af terwijl hij naar the Sunningrocks rende waar ze afgesproken hadden als de zon zijn hoogste punt zou bereiken. De zon zou hun pelzen niet erg goed verwarmen, maar daar zouden ze wel een oplossing voor vinden. Coldstreak had zijn prooien zorgvuldig begraven alvorens naar hun ontmoetingsplaats te gaan. Als ze weer terug naar het kamp zouden gaan, kon hij de prooien oppikken en als er nog prooi op de prooistapel zou zijn en ze geluk hadden, konden ze samentongen. Nee, zijn middag en avond wilde hij volledig aan haar spenderen nu ze eindelijk nog eens de kans hadden en er voor even geen drama binnen hun Clan speelde. Voor nu dan.

Coldstreak voelde zijn hart ietsje sneller kloppen toen hij haar geur inademde nog voordat ze bij hem stond. Ze waren al vanaf dat ze kittens waren onafscheidelijk. Meltingglacier had hem vanaf het begin al geaccepteerd, wist van zijn afkomst en had zich daar niks van aangetrokken. Als er problemen waren, koos ze altijd zijn kant en andersom was dat ook. Ze waren van kittens naar apprentices gegaan en op hetzelfde moment warrior geworden, alsof StarClan het zo uit gepland had. Coldstreak was er vrij zeker van dat wat er ook gebeurde, zij voor altijd onafscheidelijk zouden blijven. Een zacht gesnor steeg op in zijn keel toen hij voelde dat ze haar kopje tegen zijn schouder drukte en hij keek over zijn schouder zodat hij naar die lichtblauwe ogen kon kijken die hij zo erg had gemist de afgelopen tijd. Hij snorde net ietsje harder toen ze toegaf dat ze hem gemist had en snel gaf hij haar een affectievolle lik over haar kopje. “Ik jou ook,” murmelde hij. Hij was nooit boos op haar geweest omdat ze geen tijd voor hem leek te hebben, want hij wist dat de Clan en een hoop drama soms tussen hun momenten inkwam. De reis, de Elite, de katten die daarna dood waren gegaan, de natuurrampen en alles wat daarbij hoorde… Het had er allemaal voor gezorgd dat ze minder momenten hadden dan voordien, maar het had hun vriendschap nooit verpest. “Het lijkt soms net wel of StarClan heel erg haar best doet om ons uit elkaar te houden. Het is echt het ene drama na het andere,” mopperde hij. Hij drukte zijn vacht tegen haar aan om haar hopelijk wat warmte te kunnen geven toen ze op de koude stenen ging zitten en keek haar met een glimlachje aan. “Dus…” Hij grijnsde. “Heb je nog wat leuks meegemaakt in de tussentijd of is er echt alleen maar drama geweest?"

Coldstreak kon het nauwelijks onderdrukken dat hij genietend zijn ogen sloot toen ze hem een lik over zijn wang gaf. Hij vond het fijn dat ze na zo’n lange tijd weer samen waren. Hij had geprobeerd om tijdens de momenten dat ze elkaar niet meer konden zien vooral niet te twijfelen aan hun vriendschap, want hij wist dat het uiteindelijk wel weer los zou komen en dat ze weer zo’n momenten zoals deze zouden hebben. Er leek alleen zo veel mis te gaan de laatste tijd. ThunderClan had sinds kort weer een klap moeten verwerken toen er weer een kat was gestorven en Coldstreak had zich een beetje afgezonderd om het verdriet niet mee te hoeven maken. Hij was slecht in het troosten van anderen en rouwde liever op zijn manier. Meltingglacier zorgde ervoor dat hij dat net dat beetje afleiding had dat hij nodig had en daar was hij haar eeuwig dankbaar voor. Hij grinnikte toen ze op een nogal komische, gespeeld dramatische manier op de grond viel, maar dat ging algauw over in gesnor toen ze haar woorden sprak. “Die van mij ook,” murmelde hij op een oprecht blije toon. Vervolgens zette hij ietwat plagerig zijn poten aan weerszijden van haar lichaam en ging over haar heen hangen, net alsof hij haar aan het aanvallen was. Hij ontblootte zijn klauwen en zijn tanden speels en tikte met zijn staart zodat deze tegen de hare botste. “I got you now,” murmelde hij plagerig, zijn gezicht wat dichter bij de hare brengend zodat hij zijn neusje tegen de hare kon drukken. De nabijheid van haar gezicht zorgde ervoor dat een vreemd, warm gevoel door hem heenging en even wiebelde hij wat verrast met zijn oortjes. Zijn gele ogen bleven op haar blauwe hangen terwijl hij probeerde te verwerken wat er net door hem heen was gegaan, maar ergens wilde hij daar nu niet te veel aan denken. Nee, hij wilde nu gewoon genieten van het moment.

Haar woorden zorgden voor een vreemd, tintelend gevoel door zijn binnenste. En ook iets anders. Een trots, dominant gevoel. Alsof hij de enige was die ervoor mocht zorgen dat ze zich op haar gemak voelde, dat ze zich genegen voelde en dat hij de enige uitlaatklep was die er voor haar binnen de Clan was. Het gevoel was zo dominerend en intens dat hij even zijn ogen sloot. Hij was nog net niet van zijn stuk gebracht, maar het kwam er wel bij in de buurt. Hij had zich altijd al anders gevoeld bij haar toen ze apprentices waren, maar het leek net alsof het gevoel nu intenser werd, alsof hij zich er meer bewust van werd. Hij probeerde het te negeren, want het was zo niet… hij. Hij was een norse kat, iemand die opvliegerig kon zijn en helemaal niet zacht aangelegd was, maar bij haar voelde alles altijd anders aan. Bij haar onderdrukte hij die kant omdat hij wilde voorkomen dat ze op hem afknapte. Het was vreemd, maar aan de andere kant klonk het ook zo logisch voor hem. Hij boog zijn kopje wat zodat hij zijn wang langs de hare kon schuren en gebruikte hierbij de gelegenheid om haar vertrouwde, zoete geur in te ademen. Hij trok zich na een poosje pas terug en gaf haar een affectievolle lik over haar wang, waarna hij zijn gele ogen op haar richtte. “Zorg ervoor dat als je ooit een partner zou vinden dat hij je behandelt zoals de prinses die je bent,” murmelde hij tegen haar. Hij wist niet waarom hij dit zei en het verpestte het intense moment naar zijn idee ook wel een beetje, maar hij had wel het idee dat hij het gezegd moest hebben. Al was het bijna irritant om Meltingglacier voor te stellen met een andere tom. Nee, geen enkele tom kon haar zo fatsoenlijk behandelen zoals hij dat kon, maar ze konden het natuurlijk altijd proberen. “Ik scheur zijn vacht van zijn huid als hij dat niet doet namelijk,” grinnikte hij, maar in zijn blik was geen greintje humor te vinden. Hij zou de kat persoonlijk ThunderClan uitjagen als dat zou moeten, als dat was wat nodig was om de waardevolle warrior onder hem zich weer veilig te laten voelen.

Huh. Dit ging heel even zijn logica voorbij. Misschien had hij het zich te rooskleurig voorgesteld, maar hij had verwacht dat ze zou gaan snorren en dat ze hem vervolgens een geruststellende reactie zou geven. In plaats daarvan welden er tranen op in haar ogen en begon ze bijna te huilen, gevolgd door een opmerking over iets wat hij niet snapte. Wat had hij gemist? Hij ging in zijn gedachten na wat hij gemist kon hebben. Ze hadden natuurlijk een periode niet met elkaar gesproken omdat ze het beiden te druk hadden gehad met hun warriortaken, maar Coldstreak had altijd wel gedacht dat ze weer terug bij elkaar zouden komen. En uiteindelijk had hij daar ook gelijk in gekregen, al wist hij dat warriortaken en andere drama’s hun opnieuw zouden scheiden. Over drama gesproken… Zijn oortjes bewogen wat verbaasd toen ze opeens over een ander onderwerp begon en heel even, heel even maar, was er de drang om daar in mee te gaan. Om niet over haar verdriet te hoeven praten. Om even die ongemakkelijke tom te zijn die dit soort emotionele confrontaties wilde vermijden. Hij vond het niet erg om lieve woorden te spreken tegen haar en dat soort dingen, maar hij vond het knap lastig als ze begon te huilen. Hij had nooit het idee dat hij haar echt kon troosten, al kon hij dat natuurlijk wel proberen. Maar het feit dat ze hem, zelfs ondanks hun band, gewoon wegduwde alsof het niets was, alsof ze niet eens moeite wilde doen om het hem uit te leggen, maakte hem boos. En het zorgde ervoor dat hij juist wél wilde weten waar dit over ging. “Meltingglacier,” sprak hij op een rustige, maar toch ietwat strenge toon. “Wat snap ik niet? Wat is er?” Hij drukte zijn neusje tegen haar wang aan. “Waarom ben je bijna aan het huilen? Wat is er toch?” murmelde hij zachtjes tegen haar. “Je kunt me alles vertellen, dat weet je toch?” Hij moest eerlijk toegeven dat hij nu wel een beetje schrik begon te krijgen voor wat ze wilde vertellen, maar net zoals met alle dingen waar hij bang of ongemakkelijk van werd, drukte hij ook dit gevoel snel weg. Hij mocht niet weglopen. Niet van dit. Niet nu.

Coldstreak dacht dat zijn hart stopte toen ze hem zei dat ze geen partner wilde hebben. Hij wist niet precies wat hij had verwacht, maar dit was het niet. Hij wilde zijn kopje het liefste wegtrekken. Dit was niet het antwoord dat hij wilde horen, dat hij verwachtte. Dit was niet wat hij verwacht had, dit was niet wat… huh? Met moeite ving hij de gefluisterde woorden op, woorden die ze duidelijk niet hoorbaar voor hem had willen maken. Misschien omdat ze bang was om het te zeggen, misschien omdat ze dacht dat hij haar dan ging uitlachen of afwijzen. Het ijskoude gevoel in zijn binnenste veranderde naar een warm gevoel. Het bloed leek als zweepslagen door zijn lichaam te pulseren en hij had het gevoel alsof hij zweefde, alsof hij had gehoord dat hij leader ging worden. Maar dit was anders. Dit was nog beter, eigenlijk. Geen enkele grote verantwoordelijkheid die hij opgelegd kon krijgen, kon rivaliseren met het gevoel dat hij nu kreeg. Het was net alsof hij een heel groot gevecht had gewonnen, alsof hij BloodClan in zijn eentje had verdreven van ThunderClan territorium. Alsof híj de stichter was van ThunderClan. Zijn dag kon niet meer stuk. Nee, zijn wereld kon niet meer stuk. Niet nu Meltingglacier net letterlijk had toegegeven dat ze van hem hield, dat ze hem naast hem wilde zien en niemand anders. In gedachten was hij bij de toms die nu afgewezen zouden worden. En waarom? Omdat ze bij hém hoorde en bij niemand anders. Dit was wat hij graag wilde. Maar toch… toch bezorgde het ergens ook wel een angstig gevoel. Het gevoel dat hij haar niet kon beschermen. Het gevoel dat hij niet goed genoeg was voor haar. En dat gevoel was helaas op dat moment overweldigender dan de blijdschap die hij eerst voelde. En was dus ook het gevoel dat hij op haar reflecteerde. “Meltingglacier, ik weet niet of…” Hij trok kort met zijn oortjes. “Misschien ben ik wel niet goed genoeg voor je.” En daar bleef het bij. Hij wilde nog zo veel meer zeggen om uit te leggen wat hij voelde, wat er net door hem heen was gegaan, maar hij kon het niet. Coldstreak was nooit goed geweest met zijn emoties en met zijn gevoelens en dat bleek nu ook maar weer. Als het maar niet alles zou verpesten. StarClan, als het maar niét alles zou verpesten!