Oh misty eye

Het waterige zonnetje dat scheen en de stralen die Dragonkit’s pels raakten, zorgden ervoor dat hij warm werd. Het was niet de warmte die hij kon krijgen dan als hij zich bijvoorbeeld tegen een andere kat zou drukken, maar het zou voor nu voldoende moeten zijn. Dragon was niet iemand die zomaar de aandacht en liefde van een andere kat op ging zoeken. Hij zou nog liever sterven van de kou dan dat hij toe zou geven aan zijn zwaktes. Op dat vlak zou hij zijn vader misschien wel nog blij maken, dacht hij op een bittere toon. Zijn blik gleed naar opzij door een beweging vanuit zijn ooghoek en hij fronste kort toen hij Garlickit opmerkte, een she-kitten die ongeveer twee moons jonger dan hem was. Ze leek zoekend om zich heen te kijken en Dragon vermoedde dat ze opzoek was naar een speelmaatje. Ondanks dat het vervelend druk was in de nursery leek niemand haar op te merken en Dragon sloeg kort met zijn staartje toen hij zag dat ze aarzelend om zich heen bleef kijken. Aangezien Garlickit socialer was dan hijzelf was hij verbaasd over het feit dat ze in plaats van actie te ondernemen gewoon bleef rondkijken, alsof iemand op die manier vanzelf wel op haar af zou komen. Hij schudde kort zijn kopje. Het was niet zijn probleem. Hij keek echter net te laat weg; een zachte, geërgerde kreun verliet zijn lippen toen hun ogen elkaar ontmoetten. Oh nee. Zou ze nu denken dat hij met haar wilde spelen? Hij hoopte dat ze gewoon door bleef gaan met aarzelen, want hij was niet van plan om zich te verroeren.

Dragon kreunde inwendig toen Garlickit hem begroette en hem vervolgens naderde. Waarom zag ze niet dat ze helemaal geen zin had in contact? Het lag niet per se aan haar; hij had gewoon geen zin om met iemand te communiceren. Dat was vermoeiend, al zeker als hij net moest doen alsof hij geïnteresseerd was in wat er verteld werd. Maar er was niets meer aan te doen en hoewel Dragon terughoudend was en niet echt van spelen hield met andere kittens zou hij iemand nooit zomaar afblaffen en wegjagen. Hij hield meestal zijn nonchalante, geërgerde houding aan en dan gingen ze meestal wel weg. Meestal. “Garlickit,” sprak hij op een manier dat afstandelijk over kon komen. Zijn groene ogen namen haar kort in zich op. Hij had gemerkt dat ze zijn naam nog niet heel goed kon uitspreken, maar dat was te verwachten van een kitten die nog zo’n jonge leeftijd had. Zijn spraak was ook niet echt perfect geweest op die leeftijd; het werd pas beter na enkele moons. “Wil je niet liever met je leeftijdsgenoten spelen?” vroeg hij en hij gaf een knikje in de richting van de iets jongere groep kittens die zich duidelijk aan het vermaken waren. Hij vroeg zich af waarom ze juist op hem moest afstappen; hun leeftijden lagen nu niet bepaald dicht bij elkaar en naar Dragon’s idee had hij de jonge she-cat niks te bieden. “Ik weet zeker dat het aangenamer is om met hun rond te hangen dan met zo’n oude kitten zoals ik.” Hij wist niet of het per se een verbetering zou zijn, maar hij zou toch ergens wel blij zijn als hij zou verhuizen naar de apprentices den. Al was het maar om onder situaties zoals deze uit te kunnen komen.