Couldn't look you in the eyes

Pythonkit lag half slapend, half wakker in zijn nest. Zijn oortjes waren gespitst, maar het was zeer stil in de nursery. Langzaamaan begon hij te beseffen dat dat betekende dat de andere katten aan het slapen waren. Hij had niet echt een besef van dag en nacht, sliep wanneer hij daar zin in had en was wakker wanneer hij daar zin in had. Hij snapte ook niet heel goed hoe de anderen beslisten wanneer het gepast was om lawaai te maken en wanneer niet. De kleine kitten geeuwde even, draaide zich om in zijn nest en legde zijn pootje over zijn gesloten oogleden. De druk was geruststellend.

+Wolfpaw eerst

De nacht was al ingetreden en eigenlijk zou ze al moeten slapen, maar dat zat er niet echt in vanavond. De rusteloosheid kriebelde weer aan haar poten en iedere keer dat ze haar ogen sloot kon ze niets anders dan aan nare dingen denken die haar bleven teisteren. Daarom had ze haar nest verlaten, waarna haar oog op de nursery was gevallen. Tot op heden had ze haar kleine half broertjes en zusjes slechts als natte bolletjes gezien, afgezien van Whitekit misschien. Ze wilde ze niet mogen, de krengen zouden haar van haar troon stoten, maar aan de andere kant... Het was familie. Wolfpaw was altijd erg gericht geweest op haar kleine gezinnetje, op papa Thornfang, mama Sinclaw en haar lieve zusjes. Ze waren altijd zo close geweest, maar dat alles was aan stukken gevallen, er was niets meer van haar kleine familie over. Het enige wat ze nog had was Sinclaw en de verzameling ongelukken die zij en Acefray hadden voortgebracht. Wolfpaw stapte voorzichtig de nursery in, waarbij haar ogen triest op de kleine kittens vielen. Ze zou willen dat ze van plaats kon ruilen.

Pythonkit spitste zijn oortjes toen hij pootstapjes hoorde. Oh, blijkbaar was niét iedereen aan het slapen. Hij verwijderde zijn pootje van zijn gesloten oogjes en draaide zijn kopje ietwat haar richting uit. Het jonge katertje snoof de lucht op, maar herkende de geur niet. Hij piepte even, als om haar aandacht te trekken of misschien om te tonen dat hij wél wakker was terwijl al zijn siblings en zijn moeder diep in slaap waren. Pythonkit sliep wel in zijn eigen tijd, wanneer hij daar zin in had, en niet wanneer iedereen arbitrair besloten had dat het tijd was om te slapen. In ieder geval leek op zijn minst één iemand het daarmee eens te zijn.