Don't be the same. Be better. [geboortetopic]

Daar lag ze dan. Haar derde nacht in de nursery. Het was net een quarter moon bekend dat ze in verwachting was van kittens. Het was allemaal zo snel gegaan. En nu geloofde de clan dat Flameleap de vader was. Behalve Fawnstep. En er speelde zoveel in haar leven. ze kon hier niet liggen. Ze kon geen moeder worden. Niet nu Sinclaw ook in de nursery lag, wel en in leven en haar zusje, Lionstep vermist was. Acorndust en zij hadden vermoedens, maar bewijzen waren niet aanwezig behalve de woorden van hun twee en wat zij hadden ontdekt; bloed en geuren. Maar sneeuwval hadden de meeste sporen teniet gedaan.

En nu lag ze hier, in de nursery met haar hele leven op zijn kop. Een zucht rolde over haar lippen en ze draaide zich een slag om en toen begon het. De onrust, de krampen. De kittens waren de hele avond al actief geweest; dit gingen nacht kittens worden. Russetfur hapte naar adem. "Fawnstep!" Ze riep voor haar zus. Ze wilde haar zus bij zich hebben. Naar Flameleap riep ze niet, maar de kans dat hij haar hoorde was wel degelijk aanwezig. De kittens kwamen en er moest een medicine cat bij komen, maar nog voor de hun namen uit kon roepen slaakte ze een kreet, want de bevalling was begonnen.

@Fawnstep @Flameleap @Acefray @Bloodpaw,
Ik geef aan wanneer de kittens geboren kunnen worden <3

Al sinds de dag dat hij het aan Tallstar verteld had kreeg hij felicitaties van clangenoten om hem heen. En met de dagen mee begon hij zich er steeds meer aan te ergeren. Hij moest zich gewoon stil houden, soms kon hij zulke dingen uitflappen puur om het vermaak. Maar de rode kater was zelf niet zo helder dat ShadowClanner het met open ogen geloofden. Kom op, Flameleap die kittens besloot te krijgen met Russetfur? Dat terwijl hij ook met Swiftclaw Lionpaw gekregen had. Althans, dat dachten ze. De rode kater had geen kittens, niet van zichzelf. De zijne waren in een vijandige Clan, die waren alleen van hem qua bloed. Maar dat was omdat hij Swallowflight en haar partner had geholpen een familie te krijgen. En als hij zijn eigen kittens niet kreeg, dan kreeg hij wel die van Russetfur.
En kittens kreeg hij zeker, het duurde niet lang voor hij vanaf de prooihoop de kattin al hoorde. "Fawnstep!" Hij begon zijn voorpoot te likken, de zwarte kattin kon wel voor de poes zorgen. Dat was, tot een warrior iets tegen hem zei. "Ga je zelf niet kijken?" Een diepe zucht verliet hem voor hij zichzelf weer ophees om richting de nursery te lopen. Vaderhormonen, my ass. De enige reden waarom hij dit deed was om Russetfur stil te houden zodat ze allebei niet betrapt werden. "Ik ben hier," miauwde hij droogjes terwijl hij naar binnen liep. Wat moest hij verdomme doen. "Heb je Acefray al gehaald?" Vroeg hij Fawnstep met een opgetilde wenkbrauw. Straks ging ze dood tijdens de bevalling, en was hij al helemaal met de kittens opgescheept.

Het duurde niet lang, want na dat ze Fawnstep had geroepen, kwam de zwarte kattin al de nursery naar binnen en plaatste zich bij haar kop. Het voelde geruststellend om de aanwezigheid van haar zus er bij te hebben. Haar bemoedigende uitspraken hielpen ook. De roodbruine kattin begon de eerste kitten op de wereld te zetten. Veel kracht had ze niet, ze voelde zich nu al uitgeput en het feit dat ze ondervoed was door leafbare hielp daar niet bij. Gelukkig had de roodbruine poes een sterke wilskracht. Een schokkende gevoel trok door haar lijf toen ze ineens de stem van een kater hoorde. Flameleap. De voormalige partner van haar zusje, Swiftclaw. Toen hij er bij kwam en tegen Fawnstep sprak, merkte Russetfur meteen een stek van spijt op. Wat had ze gedaan? "Fawnstep... blijf," miauwde ze tussen de weeën door. De eerste kitten was onderweg en waar bleef Acefray? Of Bloodpaw? Hoe lang was dit eigenlijk al gaande? Een kreet verliet haar bek toen de eerste kitten in het mos terecht kwam...

Ravenkit kan geboren worden

De kitten merkte dat het onrustig werd. Er was iets goed mis. Maar voordat hij zich ook maar iets bewust kon worden van de situatie gebeurde er wat. Hij werd op koude grond gelegd en hij voelde zich alsof hij niet meer kon ademen. Hij lag doodstil op de grond, voor hem voelde het alsof het uren duurde. Maar in werkelijkheid was zijn tante zo bij hem om hem schoon te likken. Zijn neus kwam vrij en hij begon wild te spartelen tegen de likkende tong in. Wat moest dat? Waarom gebeurde dit allemaal? Zo hard als hij kon perste hij lucht uit zijn bekkie en liet hij zijn stem horen aan de nursery. Hij had hier geen zin in, al dit getrek met hem. Hij hoorde stemmen in de verte iets zeggen maar hij kon het niet goed horen, alsof er liters water in zijn oren zat. Het was gedempt. Het zwarte katertje spartelde ondertussen wild rond, totdat zijn energie op was en hij stil viel. Tijd om op adem te komen.

Bloodpaw was buiten het kamp om zijn poten te strekken. Hij was de hele dag druk geweest in de den, samen met Acefray had hij wat dingetjes gedaan en had hij weer nieuwe dingen geleerd. De tom was nog elke dag dol gelukkig met zijn promotie van apprentice naar medicine cat apprentice en kon niet blijer zijn. Het was echt zijn passie ondanks dat zijn bouw er uit zag als die van een toekomstige sterke warrior. Zijn hart lag toch ergens anders. Gelukkig had hij veel steun van andere katten,’want niet iedereen was gelukkig met zijn nieuwe positie. Zijn vader bijvoorbeeld, een strenge senior die hem en zijn broertje Wolfpaw als warrior wouden en niet als een verpleegkundige. Zijn vader was een simpele man en dacht dat enkel dat kracht je ergens kon krijgen. Een kruidenkatje was voor de zwakke meisjes, een grap. Het brak zijn hart dat zijn vader zo over zijn rang dacht en dat hij hem afkeurde. Bloodpaw was maar een zachtaardige, zorgzame en soms verlegen tom terwijl zijn vader juist een zoon wou die een stoer en die sterk was. Een echte pure Shadowclanner, dat waren zijn dromen. Keek maar naar zijn naam: Bloodpaw. Omdat hij een volbloed was en dat maakte hij ten scande omdat hij in de bloemen speelde en niet zijn best deed om Tallstar zijn opvolger te worden. De jonge tom zuchtte even en keek rond. Zijn ogen vielen op een muis. Meteen dook de apprentice in de jachthouding, het puntje staart zwiepte zachtjes heen en weer. Hij had in tijden al geen prooi gevangen, hij miste het soms nog wel. Bloodpaw sloopt naar voren en.. Bam! Boven op de muis. Snel beet hij in zijn nekje om hem een snelle dood te gunnen en bad naar starclan voor zijn leven. Trots dat hij weer in een tijd een prooi had weten te vangen keerde hij terug naar het kamp. Misschien kon hij dit stukje vlees wel aan Ace geven, of misschien aan Beechpaw. Dan konden ze wat bij kletsen. Hij vond de tabby she-cat heel aardig en beschouwde haar echt als één van zijn beste vrienden. Niet dat hij veel vrienden had maar liever twee goeie dan tien neppe. De tom liep net het kamp binnen toen hij een schreeuw hoorde. Waar kwam dat vandaag!? Zijn ogen schoten naar de nursury waar hij stemmen hoorde. Meteen dropte hij de muis op de prooistapel en schoot de medicine cat binnen. Toen hij langs de nursury rende rook hij bloed, één van de zwangere queens zouden vast aan het bevallen zijn. Bloodpaw dook in de opgeborgen kruiden’s en pakte daar een paar bladeren uit en heel belangrijk: een stok. Met zijn bek vol liep hij weer regelrecht de den uit richting de nursury. Daar hoorde hij nog net Fawnstep zeggen dat Acefray gehaald moest worden. Hij stapte naar binnen en legde zijn pakje kruiden en planten neer. Acefray was er zelf nog niet. “Ik ben ee” Mauwde hij, al hadden ze natuurlijk liever zijn mentor dan hem. Zijn stok legde hij naast de mosnest waar Russet in lag met haar pasgeboren zoon. Was hij te laat? Hij keek naar het jonge kitten, een katertje. “Gefeliciteerd.” Sprak hij met een glimlach terwijl hij zich voor overboog en de zwarte kitten besnuffelde. Hij leek goed te kunnen ademen, en hij was al schoongelikt. Even likte de apprentice nog zijn neusje zodat hij zeker wist dat het slijm echt weg was en dat de pasgeboren jongetje goed zijn zuurstof naar binnen kon krijgen, daarna richtte hij zijn aandacht op de rode moeder. “Ik- uhm heb deze voor je meegenomen voor als er nog meer kittens komen. Daar kun je dan op bijten als je pijn heb!” Legde hij uit, al zou Russetfur dat waarschijnlijk al weten.. Hij rapste zijn keel en ging bij de bevallende she-cat zitten. “Ik raak even je buik aan..” Sprak hij voor de zekerheid, hij had geen zin dat ander straks zou schrikken en hem een klap zou verkopen. Voorzichtig drukte hij in haar harde buik en trok nadenkend met zijn snorharen. Hij was alleen, geen mentor die hem bijstond en vertelde wat te doen. Hij moest het doen vanuit de theorie lessen want hij had dit nog nooit in ‘praktijk’ meegemaakt. Hij zweerde nog wat te voelen maar het leek er ondertussen ook op dat Russetfur niet meer moest bevallen. Er zat een pauze tussen. Was dat normaal? Aarzelend wiebelde hij met oren en drukte nog een paar keer in haar buik. Hij voelde nog wat, en heel diep daar onder ook nog iets maar als dit ook een kit was wist hij niet. “Ik denk dat er nog eentje is, misschien twee.” Mauwde hij, enkel niet al te zeker over zichzelf. Het kon ook zomaar gewoon hard zijn door de baarmoeder ofzo.. hij wist het echt niet. Dit was lastig zeg.. “Als je weeën voelt zeg het me dan, dan kan ik helpen.” Hij keek naar Russetfur, hij liet liever de qeeun haar gang gaan want starclan waarschijnlijk zou hij iets fout doen straks.

Fawnstep bleef, steunde haar terwijl haar eerste kitten op de wereld kwam. Het ging moeizaam en het werd merkbaar dat Russetfur niet veel kracht had door leafbare, ook was het merkbaar dat de bevalling te vroeg begonnen was. Fawnstep nam de kitten bij zich en waste deze, benoemde daarbij dat ze een zoon op de wereld gebracht had. Bloodpaw kwam naar binnen en feliciteerde haar met haar zoontje. Ondanks dat de kitten klein was en dus aan de zwakkere kant, leek alles verder in orde te zijn. Russetfur kwam moeizaam overeind en pakte haar zoontje, legde deze bij haar buik neer en snuffelde er zelf ook nog aan. "Wees sterk, kleine Ravenkit," miauwde ze zachtjes. Ze legde haar kop weer in het mos en luisterde vervolgens naar wat Bloodpaw te vertellen had. Een tak, om zich door de pijn heen te bijten. Russetfur weigerde echter deze tak aan te nemen. De eerste kitten had ze tenslotte ook zonder op de wereld kunnen brengen. Vervolgens ging inspecteerde Bloodpaw haar buik, iets wat Russetfur vervelend vond, maar wel toeliet. Het hoorde er bij. Toch vertrouwde ze het niet helemaal. Bloodpaw was nog maar net medicine cat apprentice ne liever had ze Acefray hier gehad. Voor een poos was het inderdaad rustig, er leek geen kitten meer te komen, al voelde ze overduidelijk nog beweging in haar buik. "Fijn dat Starclan me een pauze gunt," bromde ze zachtjes en zette haar focus vervoglens op haar zoon. Ze gaf het kleine katertje voortdurend likjes, hield hem warm, en begeleidde hem bij het drinken. Ondertussen vroeg ze zich af wat ze toch moest. Waarom moest zij nou juist moeder worden? Haar gevoelens waren in tweestrijd. Ze voelde warmte en liefde, tegelijkertijd voelde ze afkeer en woede. Voor een moment sloot ze haar ogen, die ze vervolgens weer opende om naar Fawnstep te kijken. Haar 'partner' en ze zogenaamde vader van haar kittens vermeed ze in dit proces. Of dat opgemerkt zou worden was maar de vraag.

Het duurde even voor de volgende weeën weer opgang kwamen. Maar opgang kwamen ze zeker. Intussen was Ravenkit al helemaal opgedroogd, leek hij ook verzadigd te zijn met het melk. Hij was zo klein en Russetfur wist dat het nog een quarter moon had moeten duren voor ze eigenlijk zou bevallen. Maar hier was hij en het leek goed te zijn. Het gebeurde wel vaker, toch? Russetfur hapte naar adem toen een stek door haar lijf heen trok. Ze was Starclan dankbaar voor de pauze, maar de pijn die ze nu voelde was heftiger dan bij Ravenkit. Ze wist niet of de tak in haar bek gestopt was of dat ze deze zelf gepakt had, maar ze boorde haar tanden diep in het hout. Ook leek er aardig wat bloed vrij te komen bij de geboorte van de tweede kitten. Ook een zwarte kitten. Deze plofte in het mos en zodra deze geboren was kwamen vrijwel meteen de volgende weeën. Nu was ze nog niet klaar en een tweede pauze werd haar ditmaal niet gegund. De weeën gingen door en het persen werd moeilijk. Misschien was er hulp nodig, misschien werd deze haar gegeven. Maar het duurde lang door de derde, nog kleinere kitten geboren werd.

Russetfur bleef even roerloos in het mos liggen terwijl haar oren suisden van de pijn. De tak rolde uit haar bek en deze bleef op een kiertje staan terwijl ze langzaam weer terug bij de realiteit kwam. Russetfur kwam nu even niet overeind en liet het schoonlikken en warm maken van de twee net geboren kittens aan de anderen over.

Het bestaan van het leven kan gezien worden als puur toeval. Een planeet die op het juiste tijdstip op de juiste plaats is, waar cellen kunnen groeien tot grotere organismen. Het ontstaan van dit nest was ook een kwestie van toeval. Juist of fout is in dit geval geen zekerheid. Gepland was hun bestaan in elk geval niet, maar gebeurt was het wel. De geboorte kan een kleine kitten zich niet herinneren. De eerste quarter moon zal waarschijnlijk niet eens in het geheugen blijven, een geheugen die zich ook nog moet ontwikkelen. Wel is het essentieel dat er voldoende aandacht en liefde gegeven wordt, dat de eerste halve moon alles goed verloopt. Maar als de start al verkeerd is, zal het eindpunt dan ook verkeerd zijn? Misschien niet, misschien wel. Maar dat is een reis die nog ontdekt moest worden.

Het duurde even, maar uiteindelijk begon de kleine zwarte kitten toch te ademen, terwijl deze warm gelikt werd door één van de aanwezigen, maar niet de moeder. Haar piepjes waren zacht en zwak, maar aanwezig. Het fragiele lijfje werd naar het bron van voedsel gebracht en de jonge kitten had net genoeg kracht om de warme vloeistof instinctief naar binnen te laten vloeien. Het kon goed komen. Het moest goed komen.

De tom was halverwege de bevalling de nursury in gesprongen om Russetfur te helpen. Ook Fawnstep en Flameleap waren er maar der was geen teken van zijn mentor. Dat bracht een aarzelend gevoel naar boven, hij was maar nog net medicine cat apprentice dus hoe kon hij ooit net zo goed handelen als een volleerde medicine cat die deze vak al moons lang deed? Juist hem, niet dus. Bloodpaw deed daarentegen wel heel erg zijn best al snapte hij volkomen dat de bevallende queen niet zat te wachten op een jonge leerling. Zijn stok leek ze ook niet te willen maar dat negeerde hij, hij wist alleen dat het blijkbaar soms hielp tegen de pijn om ergens in te bijten maar als de rode she-cat had niet nodig had wie was hij dan om te zeggen dat ze een tak in der bek moest proppen? Bloodpaw had de kitten nagecheckt die als eerst geboren was. Op het eerste gezicht leek alles goed maar de medicine cat apprentice zou Acefray nog later even vragen om het extra te checken. Wie weet dat hij iets over het hoofd zag.

Er was een pauze tussen de bevalling gekomen. Nog wel had de tom gevoeld als Ravenkit niet enigst kind zou zijn maar in de buik van Russetfur had hij nog zeker een andere kitten tot twee gevoeld. Starclan leek gewoon de pauze knop ingedrukt te hebben wat overigens natuurlijk heel fijn was voor de rode she-cat. Zo kon ze even bijkomen en aandacht geven aan haar pasgeboren zoon. Het duurde eventjes voor de nieuwe weeën weer opzette maar ze kwamen zeker weten, en dit keer met volle gang. De tom keek even op en liet alle dingen die hij in de korte tijd geleerd had door zijn kop rond gaan. Nu er veel druk achter zat leek alles even blanco maar toen schoot het hem weer ter binnen. Okay, hij moest dit doen en dat doen. Bloodpaw ging dicht bij de bevallende Russet zitten en keek. Hoe goor het er ook uit zag de tom keek toe hoe de tweede kitten de weg wist te vinden naar de buiten wereld. Oh gestie. De volgende keer mocht echt Acefray weer een bevalling doen hoor. Dit was niks voor hem. Ondertussen ging de bevalling gewoon veder en was de tak die hij mee genomen had toch van toepassing. Russetfur beet hard in de tak die hij meegebracht had toen de weeën veder gingen en nog een kitten leek te komen. Okay okay, slow down! Hij kon geen bevallende moederkat helpen en twee kittens.. Gelukkig kwam Fawnstep hem hem helpen en bekommerde zich over de kitten heen. Toen de derde geboren werd begon Bloodpaw deze meteen schoon te likken. De rode she-cat had veel energie kwijt geraakt dus moesten hij en Fawn de kittens te verzorgen want Flameleap, de vader, leek maar dood mee te kijken in plaats van te helpen. De medicine cat apprentice nam dus de taak en zorgde ervoor dat de derde geborene kitten schoon en wel teruggelegd werd bij zijn moeder. Alle drie leken het goed te doen toen hij even snel de kittens bekeek die zich tegoed deden aan het melk die hun moeder hen aanbood. Daarna ging zijn aandacht weer naar Russetfur. "Ik heb nog wat kruiden's voor je die kunnen helpen." Sprak hij met een trek van zijn pluizende oor. De jonge maine coon pakte de paar blaadjes framboos bladeren op die hij meegenomen had en legde deze voorzichtig in de buurt van de vermoeide she-cat. "Deze helpen voor de melk.. en ik heb ook nog papaverzaadjes voor de pijn als je dat wil." Mauwde hij erbij met een rustige toon.

Oh wat was ze Fawnstep dankbaar voor haar aanwezigheid. Zonder haar zus had ze zich een stuk ongemakkelijker en misschien zelfs bang gevoeld. Maar ze wist dat haar zus ervaring had met bevallingen, het zijn van een Queen en het verzorgen van kittens. Dat maakte het hele ding met de onervaren, kerst verse medicine cat apprentice, Bloodpaw, ook minder problematisch. Fawnstep begeleide de jonge kater vast goed en Acefray was hier vast van op de hoogte. Het zat wel goed, het kon niet anders.

En toch voelde het niet zo. De kittens waren te vroeg geboren en Russetfur vreesde voor hun levens. Het feit dat ze loog over de werkelijke vader liet haar nog ellendiger en schuldiger voelen. De roodbruine kattin was niet het type voor leugens en verstoppen. Ze was al helemaal niet het type om een moeder te zijn en toch lag ze hier, met drie kleine balletjes vacht aan haar buik. Was dit Starclan's manier van haar straffen voor het zijn met Nevermind? Als dat zo was, dan spoorde Starclan voor geen staartlengte. Langzaam kwam Russetfur weer tot rust, stopte haar oren met suizen en leek ze haar kracht weer een beetje terug te vinden. De lik van Fawnstep over haar kop en haar kalme woorden brachten haar bij zinnen. Russetfur opende haar blauwe ogen en kwam langzaam, maar krampachtig overeind. Ze keek naar de twee kleine kittens, nog kleiner dan de eerst geboren en intussen volledig opgedroogde Ravenkit. Weer een zwarte en één met een schildpad patroon. Hoe moest de Clan überhaupt gaan geloven dat Flameleap de vader was? De zwarte genen van Nevermind en misschien haar eigen moeder, Innerstar, namen hier overduidelijk de overhand. Wat maakte het ook uit.

Wat ook opvallend was, was dat Russetfur zich helemaal niks aantrok van Flameleap's aanwezigheid. "Bedankt," murmelde ze zacht met een schorre stem tegen Bloodpaw en Fawnstep. Nu drukte Russetfur zelf haar neusje tegen de twee kleine kittens aan. Als eerste gaf ze de zwarte kitten een lik over haar kleine, fragiele lijf. Ze drukte de kitten nog net iets dichter tegen haar aan, zodat deze minder moeite zou hebben met drinken, want wat leek ze zwak te zijn. "Innerkit," murmelde ze zachtjes. Ook iets wat als opvallend beschouwd kon worden, was dat ze Flameleap niet eens de kans gaf om zich te bemoeien met de namen. Nee. Dit waren haar kittens en zij zou de namen bepalen. "Dat mijn moeder vanuit Starclan je alle kracht zal geven die je nodig hebt," voegde ze er zacht aan toe. De vermoeidheid was duidelijk in haar stem, maar toch wilde ze het zeggen. Vervolgens begon ze het gevlekte poesje nog wat extra likjes te geven en ook deze kleine kitten, van de zelfde grote als Innerkit, bracht ze strakker tegen haar buik aan. Deze was van de zelfde grote als Innerkit, maar voelde zelfs ietwat koud aan. Russetfur begon de kitten nog wat meer te likken, steviger, er zeker van zijnd dat deze goed opwarmde. "Shrewkit," murmelde ze zacht. Haar gekleurde vacht, haar kleine lijf, alles deed haar denken aan een klein veldmuisje. Hoe ze zich verstopte tussen haar broer, Ravenkit en haar zus Innerkit, als een klein muisje in haar holletje. Maar dan kwam er ook bij kijken dat ze met heel haar hart hoopte dat deze kleine kitten dezelfde kracht zou krijgen als die Shrewstar, de leidster voor Innerstar, ooit had gehad. "Want ook jij verdiend alle kracht die Starclan je geven kan," murmelde ze dan ook, waarna ze even opkeek naar haar zus, Fawnstep. Beide kittens waren nu goed droog en dronken, ademden en vielen daarna in slaap. Russetfur bracht haar neus weer naar Ravenkit toe, tot nu toe leek hij het grootst en sterkst te zijn van haar kroost. Ze wist zeker dat hij ook goed voor zijn zusjes zou zorgen in de toekomst. Net zoals haar eigen broer had gedaan. Zo rolde er langzaam een traan over haar wang. Deze hele bevalling, alle hormonen en de situatie waar ze zich in bevond maakte haar emotioneel en liet haar verlangen naar de oude goede tijd. Toen iedereen nog leefde, toen haar moeder nog leefde.

"Bedankt Bloodpaw... i-ik zal Acefray vertellen dat je me goed hebt geholpen," miauwde ze uiteindelijk tegen de medicine cat apprentice, toen het er op leek dat er geen kitten meer aan zou komen. Nu keek ze wel kort naar Flameleap. Haar blik was gemengd, ergens dankbaar, ergens boos en angstig. Vervolgens keek ze weer naar Fawnstep. "Wil jij deze nacht nog bij me blijven..?" Vroeg ze toen. Fawnstep wist de volledige waarheid, maar toch, omdat de nursery niet leeg was, keek ze weer naar Flameleap. "Flame... bedankt," miauwde ze en glimlachte zwakjes. Het licht van de maan scheen fel naar binnen. Het was een lange bevalling geweest en dat voor drie kleine kittens. Nu wilde ze gewoon slapen en haar zich bij zich hebben. De eerste nacht wilde ze niet alleen door brengen.  

De volgende ochtend

De maan en sterren waren nog maar net verdwenen en de zon had nog maar een paar stralen laten zien. Er kwam nauwelijks licht de nursery binnen, maar toch was Russetfur al wakker geworden. Ze had half wakker gelegen door de nacht, nog wat krampen gevoeld in haar buik. Naweeën? Het bleek normaal te zijn. Daarbij was ze sowieso alert en had ze elke keer wanneer ze ontwaakte haar kittens gecontroleerd. Het gevoel van veiligheid was ver te zoeken, ook al was haar zus bij haar. Er speelde zoveel en dat zorgde voor enorm veel onrust. Daarbij leken de krampen niet te stoppen. Nee, de krampen namen juist toe. "F-Fawnstep," miauwde ze plots, gevolgd door een kreun. Haar lichaam schokte en ze drukte haar kaken stevig op elkaar. Er kwam nog een kitten. Russetfur had moeite om op haar ademhaling te letten, deze moest namelijk rustig blijven. Een kreetje verliet haar bek en een stekende pijn schoot door haar lijf heen en toen was het weg. Hijgend legde ze haar kop in het mos. Een vierde kitten was geboren.