On the wrong side of the road

Het donderpad, iets waar ze veel dingen over gehoord had, maar daar ging het haar nu niet om. Het ging haar om wat er aan de andere kant van het donderpad lag, namelijk Thunderclan. Ze was nieuwsgierig naar de clan, maar wist dat als ze elke keer tot een gathering moest wachten voor ze met een kat zou kunnen spreken, zou ze dat niet volhouden. Daarom besloot ze ook dat vandaag misschien geen slecht idee was om te kijken of ze een Thunderclankat tegen zou kunnen komen en hoe dat beter te doen dan om alvast over te steken naar de andere kant van het donderpad? Wat nerveus keek ze van links naar rechts over het donderpad heen, dit was tenslotte de eerste keer dat ze dit zou doen en zodra ze er zeker van was dat er geen monsters aan zouden komen stak ze zo snel mogelijk over naar de andere kant. Haar poten raakten het gras aan de andere kant op het moment dat een monster achter haar langs raasde en haar hart klopte hard in haar keel. Dat was nog best eng geweest om te doen, maar nu was ze veilig aan de andere kant van het donderpad. Ze liet haar blik langs de bomen gaan en merkte op dat ze wat anders waren dan degene die ze in Shadowclangebied hadden, maar het waren nog steeds bomen naar haar mening.

[Bluepaw]

_{Bluepaw was een wandeling gaan maken. Zijn mentor was naar de elders den gegaan en hij had nog geen nieuwe gekregen. Dus hij moest toch wat om zijn dagen te vullen? Dus voordat hij een saaie taak kon krijgen van Eveningglow, was hij het kamp al uit gesneaked om zelf dingen te gaan doen. Hij had geen zin om teken van elders af te halen ofzo. Wat hij niet verwacht had daarentegen, was het tegenkomen van een Shadowclan apprentice aan de verkeerde kant van de grens. De kater zette meteen zijn korte haartjes overeind bij het zien van de pluizige poes. "Hey jij daar!" bracht de kater uit, "Jij mag hier niet zijn! Rot op naar je eigen kant!" Hij spurtte op haar af.}

Ze had nog niet besloten wat ze nu verder wilde gaan doen en voor ze die beslissing kon maken hoorde ze een stem. Ze draaide zich in de richting van de plek waar de stem vandaan was gekomen en merkte een Thunderclan apprentice op. Het was maar een apprentice, dus misschien had ze geluk, want als een warrior haar had gevonden zou ze misschien nog in grote problemen komen. "En waarom mag ik hier niet zijn?" Misschien was het niet de beste strategie, maar ze wilde niet meteen weer weggejaagd worden.

Primrosepaw had haar saaie taak rommelig, maar snel afgerond. Voor het oog leek het goed, dus ze kreeg daarom ook toestemming om het kamp uit te gaan, als ze natuurlijk maar in de buurt bleef. Ze pikte de geur van Bluepaw op, één van de andere apprentices waarmee ze het zelfde lot deelde. Uiteraard had hij een saaie taak kunnen vermijden, geluksvogel dat hij was. Snowpaw volgde zijn geur, die uiteindelijk verdween in de sterke was van het Thunderpath. Primrosepaw trok haar neusje op vol walging en liep verder en toen hoorde ze zijn stem. Ze drong door de struiken heen en zag Bluepaw met opgezette vacht tegen over een vreemde poes. "En waarom mag ik hier niet zijn?" Vroeg de Shadowclan poes. Primrosepaw rende naar Bluepaw toe en blies, niet omdat het zo hoorde, maar omdat ze dit hilarisch vond. "Want dit is Thunderclan territorium!" Miauwde ze bijdehand met sprankelende ogen van enthousiasme op de Shadowclan poes gericht. Ze leek bijna speels.

_{De apprentice leek totaal geen berouw te hebben! Wat waren Shadowclanners ongelofelijk dom zeg! De kater liet even zijn mond open vallen, even in de war van haar reactie. Maar net toen hij boos naar haar wilde blazen kwam een mede apprentice aanrennen. Hey! Niet fair! Dit was zijn indringer! Maar goed. "Ja! Wat zij zegt! Jij Shadowclan domkop!" miauwde de kater, zwiepend met zijn staart. Waarschijnlijk waren die moerasgassen naar het hoofd gestegen van die dikke poes. Iedereen wist toch dat je niet op Thunderclan territorium mocht komen als Shadowclanner!}

Ze rechte haar rug toen ook nog een tweede apprentice zich ermee moest bemoeien. Ze wist ook heus wel dat ze hier niet mocht komen, maar ze wilde zich ook weer niet zo snel weg laten jagen. In ieder geval wist ze zeker dat dit niet iets was dat haar vader zomaar zou doen, hij zou vast boos op haar worden zodra hij erachter kwam, maar dat maakte haar niks uit. "Ik had echt niet de overduidelijke geurmarkeringen opgemerkt." Zei ze half spottend. "Is er nog een reden naast het feit dat dit Thunderclan territorium is dat ik hier niet mag komen?" Beter de twee aan de praat houden, hoe langer ze hier wist te blijven hoe beter.

Primrosepaw giechelde bij de woorden van Bluepaw, maar vermande zich. Dat was vast niet hoe het werkte. Nee, ze moest boos zijn en dreigen. Maar de woorden die de Shadowclan apprentice toen uitsprak zette haar aan het denken. "Dan is je neus kapot!" Daarna ging ze hard na denken over een andere reden waarom ze hier niet had mogen komen. "Nou... als je het zo bekijkt... ga ik naar Shadowclan territorium," omgekeerde psychologie. Dat moest vast effectief zijn. Primrosepaw sprong op, zwaaide met haar staart en trippelde naar het Thunderpath toe. Maar daar stopte ze, want het Thunderpath stonk en leek nogal eng. Ook hoorde ze gerommel in de verte. Zou ze dit echt doen?

_{Bluepaw zette zijn korte pels iets overeind terwijl hij naar de brutale aap van een Shadowclan kattin, wie meldde dat ze geen geurmarkeringen geroken had. "Dus je bent naast dom ook nog eens niet in staat om te ruiken? Teveel modder in je neus kikkervreter?" pestte de kater, waarna hij zijn klauwen uitsloeg. "Kan je neus wel open maken hoor!" Zijn blik ging even zijlings naar Primrosepaw, welke mededeelde dat ze dan wel naar Shadowclan territorium ging. Uhm.. Niet handig. Maar hij ging haar niet stoppen.}

De giechel die van de poes kwam verbaasde haar. Ze had niet verwacht dat ze zo'n reactie zou krijgen. Ze had eerder verwacht om een vijandige reactie te krijgen, zoals ze kreeg van de kater. Alleen voor ze op hem kon reageren, sprak de poes dat ze wel naar Shadowclanterritorium zou gaan. Beechpaw ging voor nu haar nog niet proberen te stoppen, ze zou tenslotte eerst de moed moeten vinden om het donderpad over te steken en misschien kon ze juist wel de kater zover krijgen dat hij de andere apprentice zou stoppen. "Weet je zeker dat je niet eerst je clangenoot moet stoppen van het donderpad over te steken? Het kan gevaarlijk zijn." Sprak ze rustig. Ze was nog niet van plan om vijandig over te gaan komen, zolang ze degene was die aan de verkeerde kant stond.

Ongelooflijk. Je zou toch denken (of hopen) dat de verstandelijke breincellen van vader op dochter doorgegeven zouden worden, maar dat was blijkbaar niet het geval. Waspsting had zich voor een klein tijdje schuilgehouden in de donkere schaduwen van hun gebied om af te wachten wat Beechpaw precies van plan was. Maar toen een ThunderClanner hun territorium op wilde komen, stapte ze naar voren. Immers was het niet alleen tegen de code in, maar het was ook levensgevaarlijk. Eerst werden haar koelblauwe ogen zichtbaar, waarna haar platte snuit en litteken volgde, en als laatste de rest van haar lichaam tevoorschijn kwamen. "Dat zou ik maar niet doen, snotaap," miauwde ze heel streng naar de overkant van de grens. Vervolgens landde haar blik op Beechpaw. "En jij," begon ze, haar stem beschuldigend en koud, precies op z'n Wasp's. "Maak jij is heel snel dat je hier komt. En kijk uit je doppen terwijl je dat doet." Want och het zou toch maar gebeuren dat de apprentice razendsnel naar haar toekwam rennen en geraakt zou worden door een monster. Nee, ze zou maar beter héél specifiek zeggen dat de ander moest opletten.