A dog's bite

Baneflower was al de hele dag weg uit het Thunderclan kamp en zonder doel het gebied aan het aflopen. Zonder doel was positief genomen, ze had een doel, weg blijven. Want was er niet niks ergers dan het kamp van een clan waar je niet thuishoorde? Het was haar altijd al duidelijk gemaakt dat ze daar niet hoorde, dat ze daar niet gewenst was. De laatste dagen had alles toch in rep en roer gestaan… Met zowel nieuws over honden, paarden, two-legs en vossen in het Windclan gebied. Alsof deze clan een bingo kaart vol gevaren probeerde af te kruisen. Maar ook met het nieuws dat hun geliefde leider Silverstar was overleden. Haar ‘vader’. Dat beest had zich nog geen dag in zijn zielige leventjes aan haar of haar siblings besteed. Het boeide hem niet en Bane was overtuigd dat zij geen kind van hem was. Al kon ze het met sommige punten wel vinden, zoals het klimmen. De gevlekte kattin vloog zowat door de boomtoppen heen als ze wilde. Maar ze was ook klein, fysiek niet groter dan een jong apprentice. Ze had nauwelijks gewicht om haar te binden tot de grond. Zowel door haar formaat als het feit dat ze niet aan leek te komen, haar ribben leken altijd zichtbaar. Ze zeiden dat Skyclanners dit ook konden. Maar nee, Silverstar was niks voor haar. Van alle katten en plekken was er maar één locatie waar ze heen wilde en dat was de tribe. Ze wilde naar haar zoon toe. Arme Spark that starts wildfires. Ze wist al een naam voor hem als ze hem mee had genomen.. Witheringfire. Maar ze had het niet gekund, ze hielt te veel van haar zoon hem het leiden aan te doen dat zij meemaakte op deze plek. In haar gedachtes verzonken kwam ze uiteindelijk aan bij het thunderpath. Monsters renden langs de vreemde weg en leken geen aandacht aan haar te besteden. Vreemden dieren waren het maar. Eenmaal hier maakte ze een gefrustreerd geluid en liep verder langs de rand. Pas toen ze een beweging aan de overkant zag keek ze op, bijna blij met een optie om ruzie te maken, en riep op uitdagende en agressieve wijze “Wat moet je? Laf beest.” Ze wist niet eens wie het was.

+ Momma sin

Baneflower wist niet precies wat ze had verwacht te vinden toen ze boos de ruimte in had gesnauwd. Maar een ding was zeker: ze had niet haar moeder verwacht. Moeder. Urgh moeder was een groot woord. Die uit de kluiten gegroeide pluizebal was die titel niet eens waard. Maar die kattin was wel het centrum van al haar angst, en angst was iets wat de thunderclanner veel had. Constant voelde ze zich onzeker, iets wat ze afgereageerde op een speciale manier. Zo nu ook, haar onzekerheid werd omgezet in agressie terwijl ze haar kop neeg en een hissend geluid maakte. Ze leken bijna elkaar te reflecteren. Aan de ene kant van de weg een kleine kattin, gevlekt zoals haar evenbeeld met ogen even vurig en fel, dun met een houding die weinig controle uitstraalde. Haar kop naar de grond gericht en haar rug omhoog gebold. Geleid door emotie. Aan de overkant een kattin die groot was, breed en sterk. Kop wat geheven en met een dominantie over de situatie. En dit evenbeeld begon te spreken.

Ze drukte haar oren naar achteren en gromde haar richting op, dreigend. “Je bent niks voor me. Geen moeder. Niks, dat heb je me al duidelijk gemaakt. Ga naar Tallfright toe als je tegen je schatje wilt praten” Ze schoot het Thunderpath over en vond zich zo tegenover de ander. Een beslissing waar ze meteen spijt van kreeg. Fox-heart. Die kat was groot. En ze was bang. Oprecht bang. Beelden van een vorige ontmoeting schoten voor haar ogen maar ze ging niet weg. Nee. Als er iets was aan haar dat je kon opmerking was dat ze koppig was. En vooral wanneer het ging om het laten zien van haar angst. Ze zou haar grond staan al werd het haar dood. Zo ook nu “Silverstar is dood. Maar hij is mijn vader niet. Of wel soms? Zeg het eens Sinclaw, wie is mijn vader nu werkelijk?” Ze zette nog een stap dichterbij in een poging tot intimiderend te zijn, iets wat slecht overkwam omdat ze nauwelijks tot diens schouder kwam. Toch, ergens in haar voelde ze een wanhopige behoefte ergens bij te horen. Waardoor haar volgende woorden haar muil verlieten voor ze er werkelijk bij stil stond “Maar wat moet je van me, je bent hier niet voor niks”