Hunting paws

Brit had vandaag iets groots op zijn planning staan. Hij zou vandaag iemand onderscheppen en hun poten te grazen nemen! Niet dat hij veel kon doen, hij was immers vrij licht en was ook niet de grootste. Daarbij was hij ook heel traag, hij kon nog maar net een beetje zijn buik van de grond houden zodat zijn kruipen een beetje meer op wandelen zou lijken. De kleine gevlekte kitten kon echter wel eindelijk zien en dat betekende dus avontuur! Hij vond het geweldig natuurlijk, want nieuwsgierigheid was helemaal zijn ding. En daarom juist had hij deze taak op zich genomen... En hij zou het tot een goed einde brengen, daar was hij zeker van. Even snoof hij diep, waardoor zijn longetjes even prikten van de pijn... maar toen spande hij zijn spiertjes aan en keek hij half op. Daar was ie dan! Zijn slachtoffer! Met een zacht gepiep dat een strijdkreet moest voorstellen sprong -nou ja niet echt springen eerder kroop- hij op de poot. Zijn zachte en kleine pootjes en kopje op het ding gelegd. Hebbes!

- Beechpaw

Ze had net wat prooi naar een van de queens gebracht en was onderweg naar buiten toen ze iets bij haar poot voelde. Beechpaw liet haar blik naar beneden gaan en merkte een van de jonge kittens op die blijkbaar had besloten om haar poot te pakken. De kleine pootjes en kopje waren op haar poot gelegd en kort grinnikte ze. "Is mijn poot een leuke prooi?" Sprak ze naar de kleine kitten, niet goed wetende of de kitten al zou kunnen praten, maar in ieder geval liet ze zo merken dat ze he kleine katertje opgemerkt had.

Met grote ogen en oortje die naar voren gericht stonden staarde hij naar de prooi die hi onder zijn poten had. Deze was van hem hoor! Zijn prooi en zijn trofee, van niemand anders! Hoe dan ook was er iemand eigendom van deze poot, als in... Er woonde iemand aan! Want toen de kleine gevlekte kitten even de oorsprong van de poot volgde werd zijn wereld wel driehonderd keer groter, net zoals zijn ogen. De kleine blauwe kijkers keken dan ook vol verbazing op naar de eigenaar van de poot. Uhm... Hallo daar! Ze zei wat en even trok de kleine Brittle met zijn oortjes waarna hij snel terug keek naar de poot en meteen even zacht piepend van het ding afsprong om er wel meteen terug op te gaan liggen. Nee! Niet weg gaan! Zacht jammerend gepiep kwam even van zijn lipjes af, hij had het eerlijk genomen hoor!

Ze keek vol verwondering naar de kitten die duidelijk niet van plan was om haar poot te laten gaan. Ook al sprond de kitten er wel voor een moment af, maar snel daarna kwam hij weer terug. Beechpaw besloot dat het fijner was om te gaan liggen als de kitten toch op haar poot wilde blijven en deed dat dan ook. Ze legde zich neer en bleef naar de kitten staren die aan het piepen was. "Je kunt de poot niet voor altijd houden." Besloot ze hem nog wel te zeggen, want die had ze later weer nodig.

De kleine Brittle was helemaal in de ban van dit ding. Het was groot en pluizig, heel erg zacht eigenlijk nog en nu... Nu was het van hem! Hij glimlachte even half, aangezien glimlachen nog een beetje moeilijk was, en keek terug op toen er beweging kwam van het ding waar zijn trofee aan vast hing. Even piepte hij vragend toen ze ging liggen... Wacht! Oh nee! Had hij haar neer gehaald? Wel meteen verscheen er een bezorgde blik in zijn oogjes waarna hij overeind kwam en meteen van de poot van de grote poes kwam toen ze een geluid maakte. Met bezorgde piepjes wandelde hij naar de kop van de poes toe waarna hij zachte en teder likjes probeerde te brengen over de ander haar wang. Piepjes die bezorgd en bang klonken. Was alles ok??? Hij meende het niet!

Blijkbaar had de kitten het verkeerd geïntepreteerd waarom ze ging liggen. Het was geweest zodat hij er makkelijker op kon blijven liggen, maar in plaats daarvan was de kitten van haar poot afgegaan en leek het bezorgd om iets te zijn. Had ze iets verkeerd gedaan? Voor zover ze dacht niet, maar toch kwam de kitten naar haar kop toe waar het likjes over haar wang begon te geven. Ze liet kort een spinnend geluid horen en draaide haar neus naar de kitten toe om deze voorzichtig weer richting haar poot te duwen. Niet te hard natuurlijk, maar hopelijk was het zo duidelijk dat er niks aan de hand was.

Natuurlijk was hij bezorgd. Het had helemaal geen slechte intenties gehad en toch... Toch leek hij het verspeeld te hebben hier. Kort trok de jonge kater met zijn oortjes, zijn oogjes stonden groot en bang gericht op de tabby poes terwijl hij verder ging met de zachte likjes die hij over haar wang bracht. Het duurde echter niet lang voordat er een zacht geluid van de ander afkwam en ietwat verbaasd keek de jonge gevlekte kat op. Hij kende dat geluid maar al te goed, maar waarom zou ze dat doen op dit moment? Een vragend gepiep kwam vantussen zijn lippen toen hij het likken staakte. Huh? En toen neusde ze hem even... Huh? Verward keek hij even naar haar... Waarna hij even omkeek... huh? Even knipperde hij verward waarna hij even piepend naar haar keek. Huh? Wat? Hij snapte het niet hoor.

Ze had gehoopt dat haar acties het wat duidelijker maakte dat de kitten niks verkeerd had gedaan, maar dit leek alleen maar voor verwarring bij de kitten te zorgen. Hoe kon ze duidelijk maken dat hij niks verkeerd had gedaan en dat ze gewoon was gaan liggen? Zou het helpen als ze weer ging staan? Waarschijnlijk niet. Ze drukte haar neus nogmaals tegen de kitten aan en neeg daarna haar kop naar haar eigen poot, hopelijk met de beweging aangevend dat het goed was als de kitten op haar poot wilde zitten, maar of dit duidelijk genoeg was wist ze niet.

Bezorgd en ietwat boos, op zichzelf dan, keek hij naar de ander. Nja, het was gewoon een moeilijke expressie die babys konden hebben. Zo droeg Brit deze ook, niet goed wetende hoe hij het goed kon maken naar de ander en of hij echt supergemeen was geweest. De gestreepte poes porde hem even en verrast keek hij op, de rare expressie op zijn gezicht verdween al snel bij deze actie. Kort staarde hij even naar haar en vervolgens naar de poot waar hij eerder op was gesprongen. Ze wees ernaar? Voorzichtig en licht twijfelachtig kwam hij wat overeind waarna hij met kleine pasjes dichter kwam naar de poot... Kort porde hij even de poot met zijn neus, waarna hij hij zijn kopje naar de ander draaide - alsof hij afwachtte op een teken. Een teken dat het goed was en hij helemaal niks slechts had gedaan. Ja, het was nogal moeilijk als woorden niet echt een optie waren.

Ze keek rustig toe hoe de kitten erop reageerde en deze keer leek Brittlekit het te begrijpen, ook al leek de kitten nog niet echt zeker te zijn van zijn zaak. Dat gaf de blik wel aan die naar haar geworpen werd nadat de kitten haar poot voorzichtig aangeraakt had. Ze knikte kort als teken dat het goed was en wachtte af of de kitten dit begreep of dat ze er ook nog iets bij moest zeggen. Het was niet alsof de kitten haar poot echt pijn had gedaan of iets dergelijks, want dan had ze dit echt niet nog een keer toegestaan.