Wolf in Sheep's Clothing

Zijn neus was naar de grond gericht. Zijn gevlekte staartje in de lucht. Hij was uiterst geconcentreerd op een bepaalde geur. Het was bekend, maar toch ook niet. Hij was vastbesloten om het te volgen, maar dat bleek nog een moeilijke opgave; immers was hij nog maar een dag begonnen met lopen. Alles ging langzaam. Na een tiental minuten kwam hij aan bij de bron van de geur. Het was warm. Het rook een beetje als mama maar niet helemaal. Hij trok zijn neusje op. Bah.
- Wolfpaw

Liever meed ze dat verdomde kitten krot, waar ze constant de viesbloedjes van haar ma en geheime papa Acefray moest zien rond rollen. Nee hoor, ze had wel betere dingen te doen dan zogenaamd vertederd naar die misbaksels kijken. Alleen een beetje jammer dat net een van de senior warriors haar had bevolen haar prooi naar de nursery te brengen. Normaal gezien had ze zich gewoon omgekeerd, maar toen ze dat deze keer probeerde te doen werd er alweer gedreigd met een of andere straf. Wolfpaw, die voor niemand boog, besloot dan toch maar haar rat naar de nursery te slepen. Immers was ze klaar met de bevelen die ze naar haar kop geworpen kreeg en als ze constant met een straf rondliep, zou ze nooit een warrior worden. Dan maar een rat brengen naar de andere ratten, heh. Kort ging haar blik door de den heen, maar Sinclaw kon ze kort niet vinden. Nog minder reden voor haar om rond te blijven hangen. Wolfpaw mieterde haar rat neer en maakte al aanstalten om zichzelf weer weg te yeeten toen een zwart-wit hoopje ongeluk haar kant op kwam. Hij snoof bij haar geur, en Wolf bij zijn aanblik. Wat onvriendelijk duwde ze hem weg met haar poot. "Wat moet je, Worm," mompelde ze hem alles behalve vriendelijk toe

Hij kreeg een duw tegen zijn kop. Geschrokken donderde hij om. Een hoge piep verliet zijn bek en met een boze frons kroop hij overeind. Hij sloeg met zijn poot in de richting van de ander. Uitgeklapte kitten nageltjes in al, een heuse dreiging. Zijn haren stonden overeind toen de ander hem wat toe siste. Hij wist nog niet wat het allemaal betekende, zo ver was hij nog niet. Maar hij kon toon al goed onderscheiden. En hij wist dat de ander negatief was. Zijn oortjes duwden in zijn nek. Stom! Hij wilde geen negativiteit krijgen maar zijn korte kittenleven kende weinig anders.

De ander donderde omver. Heh. Wolfpaw grinnikte zelfingenomen, maar die grijs verdween van haar gelaat toen het kleine ding het gore lef had om met zijn klauwtjes naar haar uit te halen. Geïrriteerd trok ze haar belaagde poot op, waar zijn kleine, scherpe klauwtjes als doorns in hadden gestoken. "Jij kleine-" met haar opgeheven poot duwde ze ruw tegen zijn pootjes aan, hopend dat hij zo zou vallen en een eindje door zou rollen. Hah. Rollende worm.

Zijn acties hadden consequenties, en dat zou logisch lijken voor de meesten, maar zo'n jonge kitten als White wist dat nog niet. Dat hij dan ook zonder pardon opnieuw weggeduwd werd zag hij niet aankomen en geschrokken rolde hij een eindje opzij. Zijn kop klapte hard tegen de vloer aan en pijnlijk knipperde de kitten met zijn oogjes. Die open geschoten waren. En alles was opeens zo fel en.. "Auw," jammerde hij waarbij hij hard begon te snikken. Tranen rolden uit zijn plots geopende oogjes die hij flink dicht probeerde te knijpen tegen al het felle. Maar dat voelde ook weer niet fijn, door zijn tranen werd hij haast gedwongen te knipperen wat hij dan ook deed. Het allereerste wat in zijn blikveld kwam was de ander die hem net zo hard had weggeduwd, hij wist haar geur aan het beeld te linken. Met betraande ogen keek hij haar aan. Toch wel nieuwsgierig. Maar ook met flinke koppijn.

Als een soort wortel, of misschien was dode slang toepasselijker? Hoe dan ook, de zwart-witte kitten rolde een stukje verder door en Wolfpaw grinnikte vermaakt, totdat hij plots met een zachte pang zijn idiote kop tegen de vloer liet klappen. Geschrokken kwam Wolfpaw overeind, waarna ze naar de kit toe stapte. Ja, pesten was leuk, maar ze wilde niet de reden zijn dat hij zometeen een mentale beperking had. "Auw," Uh-oh, niet alleen had hij plots zijn oogjes open, ook moest hij meteen janken. Geïrriteerd beet Wolfpaw op haar lip en keek schichtig om zich heen of Sinclaw niet in de buurt was. "Shht, idioot, shhhtt," siste ze en legde een poot op zijn lippen, waarna ze wat wanhopig om zich heen keek naar een oplossing. Die vond ze bij een mosbedje, waar ze snel een stukje vanaf scheurde en rolde tot een balletje. "Shht, kijk! Speeltje, is leuk. Stop met janken, kreng," heh, hij zou haar vast nog niet verstaan, toch?

Zijn ogen bleven groot terwijl hij toekeek hoe de ander paniekerig begon te bewegen. Zijn interesse werd erdoor gewekt waardoor de tranen stopte met rollen. Opeens kwam er beweging en hij volgde het mosballetje met uiterste verbazing. Zijn blik gleed van het balletje naar de ander, en zo een paar keer heen en weer. Dat was raar. Hij keek naar zijn eigen poten en zette een stapje. Ze waren helemaal zwart maar op zijn rechtervoorpoot zat een witte vlek. Zijn mond zakte lichtjes open ter verbazing (zie: :O). Opnieuw keek hij naar de ander, zijn pijn alweer helemaal vergeten. "Wahh," uitte hij verbaasd.

Pfiew, ze had zowel haar eigen als het leven van die kit weer gered hoor. Als Sinclaw erachter kwam dat ze nu al haar broertjes en zusjes aan het vernielen was, zou die waarschijnlijk niet heel erg blij zijn. Haar plannetje was echter goed geslaagd, want Whitekit was allang vergeten dat hij pijn had en keek met een open mond van verbazing naar het balletje en zijn eigen poten. "Wahh," bracht hij even verbaasd uit en Wolfpaw merkte te laat dat ze zachtjes moest gniffelen om zijn onnozelheid. Uh, nee, ze was helemaal niet vertederd door dit kreng. Dat was zó niet Wolf! Dus moest ze dat even goed maken door haar gelaatsuitdrukking weer in plooi te trekken en de ander ongeïnteresseerd aan te kijken. "Ja, je kan zien, heel cool," mompelde ze, waarna ze even om zich heen keek om te checken of iemand hen in de gaten hield. Nee? Mooi zo. "Kan je 'Wolfpaw' zeggen?" vroeg ze zachter, hoe leuk zou het zijn als zijn eerste woordje haar naam was?

Whitekit was, zoals veel anderen zouden kunnen bevestigen, geen eend.
Toch gebeurde er iets bij kleine Whitekit wat ook bij kleine kuikentjes gebeurde, iets waar Wolfpaw hoogstwaarschijnlijk nog haar hele leven last van zou krijgen. Want schattige, twee weken oude kleine baby Whitekit die later zou uitgroeien tot een grote etterbak, was ingeprent op zijn veel te boze, oudere zus Wolfpaw.
Hij spitste zijn oortjes toen ze hem wat vroeg. Of hij een bepaald woord kon zeggen. Nou, zou hij dat is proberen voor zijn allerliefste zus! Met een trotse glimlach ging hij zitten, recht voor haar neus, waarna hij met grote ogen omhoog keek. "Wowflf," spetterde hij want bij die rare klank kwam er een goede lading speeksel uit zijn bek.

PHij zette een grote glimlach op die ze bijna schattig kon vinden, maar dat verdween al weer toen de worm haar kant op... Wormde. Vlak voor haar neus ging hij zitten, waardoor Wolf haar kop ietwat terug trok. Helaas niet ver genoeg. "Wowflf," sprak hij zeer enthousiast, waarbij ze vol terror toe moest zien hoe klodders speeksel haar gelaat besprenkelden. Nuja, eigenlijk waren het een paar kleine spettertjes, maar het was voor Wolfpaw de druppel -ha ha- die de emmer deed overlopen. Met een ruk steigerde ze naar achteren, waarbij ze luidkeels klagend het speeksel van haar gezicht begon te vegen. "Gadverdamme," spuugde ze walgend en keek de kit geërgerd aan. "Oké, genoeg van jou, Worm, doei," gromde ze en draaide zich om om weg te lopen. Jakkie bah, straks kreeg ze nog de kitten griep ofzo. Wat waren die snotapen toch ook vies. Like hell dat ze zelf ooit moeder zou worden.

Blijkbaar vond zijn zus het niet zo leuk dat hij haar naam had uitgesproken. Waarom begreep hij nou niet, zij had het gevraagd en hij had het best goed gedaan, al zei hij het zelf. Dat er nogal een waterval naar buiten was gekomen had hij zelf niet gemerkt dus keek hij haar zonder zorgen aan. Ze had geen reden om boos te zijn dus accepteerde hij die emotie voor nu even niet. Opeens zei Wolf doei en verschrikt keek hij op. Nee, ze mocht nog niet weggaan! Dus stapte hij met grote, onstabiele kittenstappen achter haar aan. Alsof hij in een polonaise liep volgde hij haar.