Bah Bah Black Sheep

Hij had wat in zijn mond gestopt. Hij was er niet zeker van wat het was. Het proefde niet heel lekker. Hij wilde het aflikken aan zijn poot maar kreeg er toen nog meer van in zijn bek. Zijn gezicht verging zuur, bah bah, vies. Een klein grommetje verliet zijn bek, wat was dat. Hij kon het nog niet zien want zijn ogen zaten nog dicht. Maar niet meer voor lang. Heel af en toe zag hij wat licht vlekjes. Nu ook, waardoor hij zachtjes achteruit deinsde. Opnieuw gromde hij. Wat was dat? Verstoorde zijn zwarte wereld. Ga weg!
- Pepperkit

De kater hoorde voetstapjes en meteen staakte hij zijn kauwen, waardoor hij met zijn poot in zijn mond bevroor, wat er nogal dom uit zag maar ja dat had hij zelf toch niet door dus wat maakte het uit? "Hawwo," murmelde hij langs zijn pootje heen. "Wie wen jwij?" vervolgde hij toen waarna hij is aan de lucht snuffelde. Nope, die geur kende hij nog niet!

Pepperkit. Wat betekende dat nou weer, White zou het niet weten. Geïnteresseerd keek hij haar aan. Een mosballetje bewoog achter haar en afgeleid keek hij daarna, waarbij zijn pupillen zich vergrootten en zijn lichaam zich aanspande. O mijn god daar wilde hij achteraan. Maar toen werd hem opeens een vraag gesteld en verward keek hij naar de andere kitten. Wie was hij? Ehh, even nadenken hoor. Een frons trok over zijn gezicht. "Wit." miauwde hij toen resoluut. Jep, vanaf nu was hij Witkit. Speech 100.

Blijkbaar wist de kitten tegenover hem precies wat hij bedoelde en trots knikte het katertje. Kijk nou, hij kon perfect praten. Hij hoefde vanaf nu niks meer te leren, bam, hij kon warrior worden. Hij duwde zijn poot tegen de borst van Pepperkit. Hij vond haar haren mooi; die kleur had niemand van zijn siblings. "Mwooi," mompelde hij waarna hij naar haar snorharen tikte.

Er werd hem gevraagd wat hij precies bedoelde en hij knikte op haar vraag. Uhuh, jij ja. Zijn eigen vacht was er maar saai bij. Maar hij leek tenminste wel op zijn mama en dat telde ook mee. Pepperkit leek op niemand die hij kende. Ook niet op haar mama Burninglove, die was zwart-wit net zoals hem. "Wie pwapaa?" vroeg hij aan haar. Misschien leek ze wel op haar vader, who knows. Geschrokken sprong hij weg toen ze opeens zijn snorharen aantikte. Dat had hij niet verwacht. Zachtjes giechelde hij waarna hij speels gromde en haar uitdaagde om te spelen, maar hij viel ook om omdat zijn evenwicht nog lang niet goed was dus kwam het er wat minder indrukwekkend uit.

Huh?! Nu vertelde ze hem iets waar hij toch is twee keer over na moest denken. Nee hoor, dat kon niet kloppen! Pepperkit hier was gewoon tegen hem aan het liegen. Want ze leek al helemaal niet op Tallstar, en niet op Burninglove, dus iemand anders moest haar vader zijn. Skeptisch keek hij haar aan, maar ging er verder niet op in, omdat ze zijn aandacht trok door opnieuw tegen zijn snorharen te slaan. Met een giechel hapte hij naar haar pootje, waarna hij opnieuw gromde en wild met zijn staart in de lucht wiebelde. Hij zou haar wel te pakken krijgen! Zelfs al was ze 10x zo sterk als hem.

Het katertje wiebelde onschuldig met zijn oortjes toen hij haar pootje net gemist had. Ze stopte nu wel met tegen zijn snorharen slaan en hoewel hij het een leuk spelletje gevonden had, voelde hij zich ook trots. Ja, hij had maar is mooi laten zien hoe geweldig eng hij was en nu durfde ze hem niet meer uit te dagen! White liet een mooie grijns zien aan de ander op haar woorden waarna hij plots wat dichterbij schoof om is goed naar haar felblauwe ogen te kijken.

Hij zag wel dat de ander begon te fronzen maar dit registreerde bij hem nog niet als goed of slecht. Dus staarde hij lekker mooi weer terug. Staarcontest aangegaan. Hij had zijn ogen pas net dus dit was zijn allereerste staarcontest. Daarom knipperde hij wel vaak, want anders gingen zijn ogen prikken. Hij wist niet dat hij nu eigenlijk de regels van het spelletje steeds brak. En als hij het wel geweten had, zou het hem niks uitmaken ook! Pepperkit zou zich wel aanpassen aan hem, hij was toch het belangrijkste op de wereld. Als kleine kitten was hij nog lekker egocentrisch, daar kon hij ook niks aan doen, zo was zijn brein nou eenmaal.

Hij hield haar heel strak in de gaten. Zijn ogen waren onafgebroken op haar gericht, tenzij hij even moest knipperen. Dat Pepperkit niet begreep waarom hij dit deed wist hij niet dus hij wilde het ook helemaal niet aan haar uitleggen! Pas toen ze vroeg of het goed met hem ging, verbrak hij het heftige oogcontact. "Ja..?" miauwde hij met een diepe frons. Ging het wel goed? Was het leven wel echt? Was gevoel wel iets wat vaststond of was zijn perceptie van gevoel anders dan dat het in werkelijkheid was? Oh oh, Whitekit kreeg bijna een midlife crisis. Gelukkig was hij nog niet midlife, en kon hij deze vragen nog niet verzinnen, en bleef de crisis achterwege. "Mwet jou?" vroeg hij toen terug. Dat deden anderen namelijk vaak. Het terugvragen.

Hij vond het moeilijk om te achterhalen waarom de ander nou zo twijfelachtig deed bij hem. Het was wel fijn dat het ook goed ging met haar, want als het niet goed ging met haar, vond hij er niks meer aan. Hij wilde alleen met sterke coole kittens spelen, niet met zwakke kittens. Die vond hij niet leuk. "Oké," concludeerde hij met een knikje. Toen deed hij een sprongetje en zakte hij door zijn voorpoten heen, waardoor zijn kont speels de lucht in wees en hij de ander uitdagen tot een spelletje. "Vechte?"