I hate that I feel this way.

Een kille blik was in haar ogen te zien terwijl ze naar het water keek, haar gedachten afdwalend naar haar vader. Ze kon de keren dat ze aan hem dacht niet eens tellen. Het gebeurde dikwijls dat hij zomaar even in haar gedachten kwam en daarna weer verdween. Ze was boos op hem, boos omdat hij zich had laten verslaan door Cobra. Maar ze was ook boos op zichzelf omdat ze hem niet geholpen had. In plaats daarvan had Chawl tussenbeide moeten komen. Chawl was dan ook de enige van de Elite die ze niet haatte. Nog niet. Hij zou het zomaar kunnen verpesten door iets stoms te doen. Ze kende natuurlijk zijn echte intentie niet naar haar vader toe, maar niemand anders was voor Shark opgekomen toen hij op het punt stond vermoord te worden en Chawl had daar verandering in gebracht. Hij had ervoor gezorgd dat haar vader enkel verbannen werd en hoewel dat misschien niet veel beter was, drong het besef zich aan haar op dat haar vader nog ergens in de buurt moest zijn. Ze kon hem alleen niet vinden en ze werd te goed in de gaten gehouden om te ver te gaan zoeken. Ze was dan wel deel van de Elite en ze was een member waardoor ze al meer vrijheid had dan een young one, maar er werd scherp in de gaten gehouden of je toevallig niet samenzwoer met de vijand. Agate haatte het. En ze haatte het dat ze er weinig aan kon doen, dat ze enkel kon buigen naar de wil van haar leiders. Voor nu dan. Op een dag zou ze wel wraak nemen. En dan zou haar wraak zoet zijn. Maar voor nu moest ze zich stilhouden en zich in de rangen omhoog werken, want buiten slapen was ook geen optie. En ergens wilde ze dat als ze haar vader weer zou tegenkomen dat ze hem kon laten zien dat ze zich net zo goed omhoog kon werken binnen de Elite als hij ooit gedaan had.

Agate had altijd een gevoel gehad voor haar omgeving. Zo had ze het perfect in de gaten als iemand haar naderde. Ze hoorde het aan de subtiele beweging van poten die zich rustig over de bosgrond bewogen, aan de staart die bewust of onbewust net dat zachte tikje tegen de grond gaf zodat de aanwezigheid kenbaar werd gemaakt aan anderen die erop letten. Haar zintuigen waren al vanaf het moment dat ze een kitten was sterk ontwikkeld; haar reukzin pikte al even snel zaken op als haar zicht. En zo had ze dus ook in de gaten wie haar naderde, wie halt hield en wie waarschijnlijk naar haar aan het kijken was. En ze vond het niet erg. Hij was de enige in de Elite die ze ook maar een beetje kon appreciëren. Haar respect voor hem was er geweest toen hij Shark had gered van een gruwelijke dood en het was gestegen toen hij uitviel tegen Thora. Het had hem een litteken gegeven om te herinneren, maar dat had zij ook. Haar mentor had wraak op haar genomen nadat Shark er niet meer was om haar te beschermen; het grote litteken op haar schouder was daar een blijvende herinnering aan. Maar ja, niet iedereen kon gered worden. Hij had afstand genomen toen een kat had vermoord voor haar final assesment die op hem leek. Het was een stille waarschuwing en misschien ook wel een stille hint geweest en aan zijn reactie te zien, had hij het begrepen. En daar was ze eigenlijk best wel trots op. Agate trok kort met haar oortje en keek daarna over haar schouder. Ze had al half en half verwacht dat het Chawl was, maar ze had niet verwacht dat hij haar aan zou staren. Qua uiterlijk leek hij op zijn vader, op zijn gekleurde ogen na dan. Hij had één grasgroen oog en één oranjekleurig oog. Het was speciaal. Het was anders. Het was specifiek. Het was Chawl. “Chawl,” sprak ze op een toon met ongewone warmte in haar stem. Het klonk nog steeds bitter, maar het klonk minder kil dan als ze iemand anders aansprak. Ze draaide haar kop en keek weer naar voren. “Soms heb ik het gevoel dat wij de enigen in de Elite zijn die alle schroefjes nog op hun plaats hebben zitten.” Ze tikte met haar staart naast zich ten teken dat hij kon gaan zitten als hij dat wilde. En misschien deed hij dat ook niet. Het maakte haar ook niks uit.

Chawl zei niets op haar opmerking, maar dat had Agate ook zeker niet verwacht. Sinds Shark’s vertrek waren ze qua karakter beiden anders geworden en dat bleek maar weer in sommige acties die ze ondernamen. Voor Agate was dat door zich afzijdig te houden en iedereen met een kille ondertoon en blik in haar ogen aan te spreken, maar voor Chawl was dat door uit te barsten op de momenten dat het hem te veel werd en vervolgens een ijzige kalmte over zich heen te laten komen die Agate veel deed denken aan zijn vader. Ze was nog erg jong geweest toen Claw nog leader was, maar ze wist precies wie hij was en ook wiens kittens van hem waren. En ze kon het met geen enkele van hun vinden, behalve Chawl dan. Die apprecieerde ze tenminste nog een klein beetje. Ze liet haar amberkleurige ogen weer naar voren glijden toen Chawl op haar voorstel inging om naast haar te komen zitten en vervolgens een opmerking maakte over de plaats die ze had uitgekozen om tot rust te komen. Niet echt een opmerking die ze van hem had verwacht, maar het was in elk geval beter dan over gevoelige dingen te beginnen. “Het helpt om tot rust te kunnen komen en te ontsnappen aan alle idioten,” sprak ze op kille toon. “Het is zowat mijn favoriete blik geworden sinds mijn mentors uitbarsting en mijn vaders vertrek.” Ze had het maar moeilijk kunnen plaatsen dat haar mentor haar ongestraft aan had kunnen vallen. Maar aangezien ze Shark’s dochter was en Cobra een hekel leek te hebben aan haar familie moest het misschien ook niet als een verrassing aangekomen zijn. Ze besefte zich te laat dat ze te veel informatie had gelekt naar Chawl, maar bedacht zich geruststellend dat hij te veel in zijn eigen cocon zou zitten om zich er ook maar iets van aan te trekken. “En wat brengt jou hier?” vroeg ze aan hem, eindelijk haar amberkleurige ogen op hem richtend.

Hoewel het misschien fout van haar was om zijn zwakte tegen hem te gebruiken, kwam het haar nu goed uit dat hij te veel in zijn eigen cocon had gezeten om door te hebben dat ze redelijk belangrijke informatie had gelekt. Ze had geen idee wat hij zou doen als hij erachter zou komen dat haar mentor haar mishandeld had. Waarschijnlijk niet veel, want het kwam vaker in de Elite voor dat er bepaalde straffen aan katten werden uitgedeeld die niet luisterden. Maar pure mishandeling? Waren daar geen regels voor? Haar vader had de tom waarschijnlijk vermoord als hij het te weten was gekomen. Ze dacht terug aan de band die ze hadden en klemde haar kaken op elkaar. Ze was boos op hem omdat hij haar nog niet opgezocht had. Ze vroeg zich af haar halfbroers- en zussen hem wel al gezien hadden. Het zou typisch iets voor Rascal zijn om hem ergens te ontmoeten en dat vervolgens niet aan haar te vertellen. Hij wist immers hoe belangrijk Shark voor haar was, maar die kat deed letterlijk alles om haar te dwarsbomen als het moest. “Je hebt waarschijnlijk de laatste tijd ontzettend veel aan je hoofd,” sprak ze op een retorische manier. Ze verwachtte niet dat hij antwoord zou geven, want het was makkelijk te zien hoe moeilijk hij het had en hoe hij soms met zichzelf in tweestrijd leek te zien over wat hij wilde uiten naar anderen. Het was ook niet zo moeilijk om te raden dat dat te maken had met zijn vermoorde ouders en Shark. “Heb je er ooit eens aan gedacht om hem te gaan zoeken?” Ze richtte haar blik op Chawl. “Hij zal hier niet ver uit de buurt moeten zijn. Hij zou de Elite nooit achter zich kunnen laten. Hij zou míj nooit zo achter kunnen laten. Dat kan gewoon niet.” Dat laatste mompelde en voor heel even vergat ze haar ijskoude masker op te zetten en staarde ze bedroefd voor zich uit, haar poten ferm tegen de grond drukkend.

Chawl zei niets toen ze concludeerde dat hij veel aan zijn kopje had, maar dat had ze ook niet verwacht. Ze wist dat het waar was. Het was duidelijk aan hem te zien, ook al wilde hij dat niet misschien niet. En bij veel katten vond ze dat zwak, maar bij hem niet. Hij was immers de enige die het had aangedurfd om tussen Shark en Cobra te springen toen haar vader vermoord dreigde te worden; Agate dacht niet dat ze hem ooit zwak zou vinden of op een verkeerde manier naar hem zou kijken. Hij was de enige met wie ze kon praten zonder terughoudend te zijn, zonder wrokgevoelens te koesteren of wantrouwen te hebben, al besefte hij dat zelf misschien niet. Ze gaf een begrijpend knikje toen Chawl zijn redenen uitlegde waarom hij Shark nog niet was gaan zoeken. Het ijskoude masker was weer verschenen op haar gezicht, net alsof het daar altijd had gezeten en het niet meer zou wegvallen. Helaas wist ze wel beter en als ze niet zou oppassen, zou Chawl het ook zien. Ze vond het van hem misschien prima dat hij zijn emoties zo nu en dan liet zien, maar van zichzelf vond ze dat eigenlijk echt niet oké. Ze was behoorlijk streng voor zichzelf op dat vlak. “Ik heb het ook nog niet geprobeerd,” sprak ze tegen hem. “Om dezelfde reden. Ik denk dat het wel duidelijk is waarom ik meer in de gaten gehouden word dan iemand anders.” Ze was immers Shark’s dochter en het was nu ook weer niet zo’n geheim dat ze wrok koesterde tegenover de Elite. “Maar ik heb al een plan uitgewerkt dat me een beetje op de been houdt. Ze zullen wel spijt krijgen van wat ze gedaan hebben, Chawl, geloof me. Hier komen ze niet mee weg.” Agate deed geen moeite om de haat die zichtbaar werd in haar amberkleurige blik te onderdrukken, noch om haar blik van Chawl weg te draaien toen ze haar woorden sprak. “Vooral langs Thora’s kant begrijp ik het niet. Niet nadat Shark zijn nek voor haar heeft uitgestoken en haar tegen alle instructies in toch commander heeft gemaakt.”

Agate had heus wel in de gaten dat Chawl haar nieuwsgieirg aankeek, maar ze ging het hem niet vertellen. Niet vanwege zijn bloed of omdat ze dacht dat hij haar ging verklikken, maar eerder om de simpele reden dat er veel te veel kans bestond dat ze afgeluisterd zouden worden. “Je komt er wel achter,” was dus het enige wat ze zei om zijn nieuwsgierige blik wat te beantwoorden. Het was bovendien nog een plan dat ze nog moest ontwikkelen en waar ze tijd voor nodig had. Ze had er gemixte gevoelens over en het was het beste dat ze er zo weinig mogelijk katten bij zouden betrekken. Ze wist niet eens of hij het ermee eens zou zijn, maar zijn verleden met Cobra en Thora kennende, zou hij het waarschijnlijk geen probleem vinden. Alleen moesten er een paar dingen gebeuren om haar plan in werking te zetten, want met de rank die ze nu had en haar lege halsband ging ze het niet voor elkaar krijgen. Nee, het eerste doel was om wat meer gewicht aan die halsband te krijgen. Om hogerop te komen zonder dat ze een slijmbal zou worden. Ze richtte haar blik op Chawl en knikte op een kille manier toen hij zijn woorden sprak. Hij had natuurlijk gelijk. Die boskat dacht dat ze alles kon flikken en dat ze alles moést flikken om haar rank te behouden. Agate zag haar maar wat graag verbannen worden, terug naar ThunderClan. Of een rogue worden en hopelijk vermoord worden door Shark. Ze bewoog wat meer in Chawl’s richting en legde haar staartpunt kort op de welving van zijn rug om zijn aandacht te trekken. “Maar één ding is wel zeker, Chawl,” sprak ze, de toon van haar stem lichter wordend zodat alleen hij haar zou kunnen verstaan. “Als ze het nog één keer zou flikken, als ze je nog één keer zou aan durven vallen, dan zal ik terugdoen wat je voor mij hebt gedaan.” Ze dacht dat ze het wel duidelijk had gemaakt. Als Thora haar klauwen uit zou steken naar Chawl zou zij ervoor springen. Met alle consequenties – en het waarschijnlijke falen van haar plan – die daar dan aan gebonden waren. “Je staat er niet meer alleen voor, al heb je misschien het gevoel dat dat wel zo is. Je kunt op me rekenen.” En even zwakte haar kille masker af en kwam er een lichte, warme glimlach om haar lippen, enkel naar hem gericht. Wel met een zijdelingse blik, zodat ook alleen maar hij het kon zien. In heel de Elite was alleen Chawl het waard om haar ware gevoelens te zien. Voor heel even dan.

Chawl gaf aan dat hij haar niet mee wilde slepen in zijn problemen. Ze grinnikte even, zachtjes schuddend met haar hoofd. “Je vergeet dat Shark ook met mij een goede band had,” sprak ze op een kille toon. “De problemen begonnen ook voor mij toen Cobra besloot om hem aan te vallen en hem vervolgens te verbannen. Ik zit al mee in de problemen, Chawl. Ik heb geen schrik om nog wat extra problemen erbij te krijgen als dat is wat ervoor zal zorgen dat ik mijn wraak kan krijgen.” De haat zat diep en als dat nog niet duidelijk was, dan wist ze het ook niet meer. Ze vertelde aan Chawl echter meer dan dat ze aan iemand anders zou doen. Ze vertrouwde hem ook meer dan dat ze bij iemand anders zou doen, maar toch was er iets wat haar ervan weerhield om haar plannen bloot op tafel te leggen. Misschien kwam het omdat ze er nog niet volledig uit was wat ze nu precies wilde doen, maar het kon ook zijn dat ze Chawl simpelweg nog niet genoeg vertrouwde om alles al te laten doorschemeren. Hoe vervelend het ook was, ze mocht niet vergeten dat Cobra en Chawl broers waren. Als er een kleine kans bestond dat ze het bij zouden leggen, zou Chawl te veel informatie over haar hebben en dan zou het wel gevaarlijk voor haar kunnen worden. Gevaarlijker dan het nu al was, in elk geval. Een ongemakkelijk gevoel overspoelde haar toen hij niet terug glimlachte, maar snel zijn blik naar het water afwendde. Ze hield zichzelf voor dat hij een hoop had meegemaakt en dat ze ook niet te veel moest verwachten. Waarom zou ze zelfs? Ze had zich al voorbereid op een eenzaam leven, toch? Agate richtte haar amberkleurige blik ook op het water en onderdrukte een zachte zucht. “Ik mag niet te snel gaan,” murmelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Chawl. “Ik moet eerst wat hondentanden verdienen. Al is het maar om ’s winters in een barn te kunnen slapen en niet in die verdomde, ijskoude buitenlucht.”

“Deal,” was het enige wat Agate zei toen Chawl zijn voorwaarde oplegde. Ze wist dat ze toch wel zou helpen als hij in de problemen zat. Dat was ze hem wel verschuldigd na wat hij voor haar vader had gedaan. Het voelde als een eeuwigheid geleden dat Shark verbannen werd, maar toch kon ze zich nog perfect voor de geest halen hoe verward ze zich had gevoeld en hoe de haat door haar binnenste was gegaan toen Thora niks deed en enkel toekeek hoe hij verbannen werd. Hoe Chawl gestraft werd nadat hij als enige voor haar vader opgekomen was en wat voor effect dat nu op hem had. Nee, ze dacht niet dat ze Thora en Cobra ooit kon vergeven. En dat wilde ze trouwens ook helemaal niet. Hij had zijn zin gekregen nu hij de leader was van de Elite, dus ze hoopte dat hij Chawl nu met rust zou laten. En anders zou zij zich ermee bemoeien, want ze was helemaal klaar met hem. Ze draaide haar kopje verrast naar Chawl toen hij zijn plek aan haar opgaf, overwoog het kort even. Zou ze toegeven en zijn plekje inpikken of zou ze wachten tot ze genoeg hondentanden had? Toen dacht ze aan de koude nachten en hoe ongemakkelijk die soms konden zijn. En dus koos ze voor het comfort. “Dankjewel, Chawl,” sprak ze op dankbare toon tegen hem. “Je mag het altijd weer terug hebben als je dat wilt.” Ze snapte niet waarom hij in de ijskoude lucht op het dak wilde gaan slapen terwijl het in de barn zo veel warmer was, maar misschien moest ze daar nu ook niet naar vragen. “Als het weer wat warmer wordt, zal ik misschien ook eens op het dak bij je komen liggen. Het moest vast een unieke ervaring zijn om zo dicht bij de hemel in slaap te vallen. En je hebt een prima overzicht over het kamp.” Oké, misschien kon ze wél begrijpen waarom hij daar graag sliep.

Agate gaf een knikje toen Chawl zei dat ze het misschien niet meteen zouden accepteren als zij zijn plaats zou innemen. En er zou hoogstwaarschijnlijk geroddeld worden. Als de Elite maar iets had om zichzelf mee bezig te kunnen houden, dan was het goed. De laatste tijd was de sensatie er een beetje af en je merkte gewoon dat er gezocht werd naar nieuwe sensatie. Maar als Agate kon laten zien dat ze haar plek in de schuur prima kon verdedigen, zouden ze haar misschien wel met rust laten en zelfs naar haar op beginnen kijken. “Ik zal diegene die me probeert te verdrijven met een flink litteken achterlaten om over na te denken,” sprak ze met een grijns tegen Chawl. Nee, ze zouden haar plaats niet zomaar afpakken. Niet nu Chawl het had aangeboden. Bovendien was ze druk bezig met opdrachten verzamelen zodat ze haar hondentanden kon verdienen binnen de kortste keren, dus ze zouden al snel geen reden meer hebben om haar aan te blijven vallen. Maar de Elite zou de Elite niet zijn als er zo nu en dan niet eens gevochten werd. Agate luisterde naar Chawl en glimlachte toen hij een klein stukje over zijn geschiedenis aan haar vertelde. Het was vreemd hoe, in een wereld vol ellende, er soms nog van die jeugdherinneringen waren die op de één of andere manier bleven hangen en die voor een lichte sfeer in een donkere situatie zorgde. “Zoals jij het zegt, klinkt het wel heel speciaal,” zei ze met een glimlachje tegen de zwarte tom. “Ik denk dat ik toch eens voor mezelf wil ontdekken hoe het is om zo onder de sterren te slapen.” Het zou misschien koud worden, maar desnoods kon ze wat dichter bij Chawl gaan liggen. Ze klemde haar kaken op elkaar. Dat klonk zelfs al in haar hoofd verkeerd. Ze schudde de gedachte van zich af en concentreerde zich weer op het water dat zich voor hun uitspreidde. “Is dat alleen soms niet erg koud in deze periode?” vroeg ze aan hem, haar amberkleurige blik nu wel op hem richtend.

“Natuurlijk komt het goed,” sprak ze op een manier alsof ze dat niet anders verwacht had. “Ik ben een dochter van Shark, remember. Als hij me iets bij heeft gebracht, dan is het wel hoe ik me moet verweren in de Elite.” Hoewel Shark veel young ones zelf had getraind en Agate een mentor had gehad, had hem dat duidelijk niet weerhouden om hier en daar een privélesje mee te geven. Alleen had ze daar niet veel profijt van kunnen hebben; Shark was al uit haar leven geweest voordat hij had kunnen zien dat ze haar hondenband had ontvangen. Maar Agate wist zeker dat, waar hij ook was, hij aan haar zou denken. En dat ze elkaar op de één of andere manier weer tegen zouden komen en ze aan hem kon laten zien wat ze bereikt had. Ze gaf een knikje toen Chawl de voordelen uitlegde van zijn slaapplek; ze moest toegeven dat dat van dat overzicht over het kamp wel goed gezien was en dat ze daar verder nog niet bij na had gedacht. “Je bent veel taaier dan Cobra,” murmelde ze op een zachte toon tegen hem, haar amberkleurige ogen zijn tweekleurige ogen kort ontmoetend. Daarna keek ze weg, alsof ze het moeilijk vond om zijn blik vast te houden met de zijne. En ergens vond ze dat ook wel. Hij was de enige kat met wie ze goed kon opschieten in de Elite, de enige kat bij wie ze een beetje gevoel kon tonen zonder daarvoor afgestraft te worden. En hoewel hij dat nog niet echt bij haar deed, merkte ze wel op dat hij zich steeds meer en meer begon open te stellen. Op zijn manier dan. Ze merkte ook dat ze best wel nieuwsgierig was naar wat er nog meer onder deze kat schuilde. Ze wist dat ze daar echter wel geduld voor moest hebben, maar dat zou ze wel hebben. Ze deed bovendien toch bijna niks anders in haar leven dan alsmaar wachten, dus dan kon dit er ook nog wel bij. “Had Shark jou maar benoemd als zijn commander. Dan was dit niet gebeurd.” Of nee, had Chawl Cobra maar vermoord die dag. Dan was Shark leader gebleven, was Thora’s verraad duidelijk geworden tegenover heel de Elite en had Shark iemand anders misschien benoemd tot commander. Alles was beter dan Cobra en Thora.