I'm like a snake sleeping on a rock. I won't bother you unless you poke a stick at me.

De robuuste kater had een plekje gevonden op een houten bankje in een waterig zonnetje. Hij kwam niet vaak in dit park, het begon steeds meer op een extra stukje Bloodclan territorium te lijken. Maar hij kon niet ontkennen dat het een heerlijk plekje was. Het gras begon langzamerhand steeds meer boven de glinsterende sneeuw te steken, tekenen dat leafbare ook zo langzamerhand ten einde kwam. Nog steeds was het oncomfortabel koud, maar de zwakke zon had de houten balken van het bankje zodanig verwarmd, dat het een welkome plek was geworden voor een kat die op zoek was om warmte terug in zijn botten te krijgen.
Rascal lag dan ook prinsheerlijk te genieten, lang uitgerekt, een langzame ademhaling was de enige beweging die verraadde dat hij nog in leven was. De kater zei het niet snel over zichzelf, maar hij zag er nog goed uit. Zijn buik was gevuld met kleine snacks die hij in de tweebeenplaats bijeen wist te scharrelen en hij leek bijna onaangetast door de strenge kou. Ja, hij was wel afgevallen, maar hij was zeker niet mager. Hij wist gewoon goed voor zichzelf te zorgen, wat hij op zeer jonge leeftijd al had moeten doen. Zichzelf redden kon prima als je pienter genoeg was om uit de klauwen van zekere individuen te blijven.
En als je het over de slang had. Rasvals ogen vlogen open toen een bekende geur zijn neus binnen drong. ‘Mousedung,’ fluisterde hij in zichzelf en krabbelde snel overeind. Cobra was wel de allerlaatste die hij ooit tegen wou komen. Hij wilde de confrontatie niet aangaan. Tenminste, nog niet. Rascal had een duidelijke mening over de leider van de elite, alleen nog nooit hardop uitgesproken. De kater was een lafaard om zijn vader – verwond -  aan te vallen en de elite te claimen. Alleen Rascal was er niet om voor zijn vader op te komen en terugdenkend had hij dat waarschijnlijk ook niet gedaan. Hij had Shark net zo verafschuwd. Maar toch, hij kon zijn bloed niet veranderen en de kater had inmiddels besloten aan welke kant hij zou staan. Misschien. Het liefst bleef hij in het midden, comfortabel op de achtergrond. Zonder enkele moeite in de elite te steken en zijn halsband afwezig te laten van zijn nek. Rascal kon echter niet voorspellen hoe lang dat nog zou duren.
De kater sprong van het bankje af en deed net alsof hij doof, blind en stom was. Cobra was zeker in de buurt, maar hij wandelde stug door richting de tweebeenplaats. Hij probeerde het gevoel te onderdrukken hoe ontzettend kwetsbaar hij was in het open park. Nu was het aan de ander om te beslissen wat te doen.


- @Cobra eerst

Hij had verwacht dat het beter zou gaan, dat de katten zouden bijdraaien in de loop van de tijd, maar het zag er niet naar uit. Shark had een sterke indruk achter gelaten, nog niet te spreken over al diens kittens, wat het lastig maakte voor de zwarte kater om een stevige houvast te houden over zijn Elite. Echt paranoïde was de kater niet, maar hij merkte dat hij de kittens van Shark niet voldoende vertrouwde en ook minachting begon te doen richting zijn eigen familie. De enige die hem leken te vertrouwen waren zijn Commander en z'n partner. Cobra schudde zijn vacht om een irritante prikkeling eruit te krijgen. Hij voelde zich niet op zijn gemak zo ver buiten het kamp. Er moest iets gaan gebeuren, iets waardoor men weer het respect krijgt wat hij verdiend. Hij moest de laatste punten van Shark zijn regiment zien te verwijderen van zijn Elite.
In gedachten verzonken had hij niet eens door gehad dat hij in de buurt van een van Shark's kittens was gekomen. Zijn groene ogen verhelderde zich toen hij Rascal zag staan. De kater had zo te zien geen zin in ook maar iets met hem te maken te hebben, met de manier waarop hij zich bewoog. Cobra volgde de kater voor een moment, zichzelf afvragend waar die heen zou gaan. Maar hij betrapte zichzelf dat hij ook geen gesprek aan wilde gaan. Nee, hij moest zich hierdoor heen zetten. Cobra versnelde zijn pas en besloot de jongere kater af te snijden. "Rascal," sprak hij op een kalme toon, totdat het hem opviel dat de kater iets mistte. "Waar is je halsband?"

  Rascal wierp een blik naar achteren en merkte dat Cobra even achter hem aan liep. Mousedung. De grote kater had geen zin in een confrontatie, maar voor hij het wist stond de leider voor de elite voor zijn neus. Rascal moest de drang onderdrukken om al zijn haren overeind te laten staan en ontweek stug de blik van de zwarte kater. Hij werd verrassend kalm begroet, waarna meteen een opmerking gemaakt over het ontbreken van die wel begeerde halsband. ‘Ook goeiemiddag,’ ontweek hij dan ook met een sarcastische sneer de vraag, waarna zijn lichtgele ogen naar de leider gingen. Was het een goed idee om gewoon door te lopen? Dat idee was aanlokkelijk. Rascals mondhoeken trokken omhoog. ‘Ik heb een hele speciale, hij is onzichtbaar,’ mauwde hij daarna met een uitdagende fonkeling in zijn ogen. Vervolgens rolde Rascal zijn ogen en liep weer stug verder. Cobra moest toch ook wel beter weten wat er in de elite speelde? Zelfs toen Shark nog aan de leiding was, was het zijn persoonlijke missie om hem te irriteren om geen member te willen worden. ‘Maar als je wil kan ik nu ook nog wel een echte halen?’ vroeg hij quasi behulpzaam, waarna hij nog een blik naar achteren wierp.