(CLANMEETING) Desperate times

I'll know my name
as it's called again

Het was een grimme avond. Wind trok aan haar vacht terwijl het miezerde. Een zachte regen die haar vacht langzaam doorweekte en ze schudde zichzelf geïrriteerd uit. Samen met haar Deputy en Medicine cat had ze een grondig gesprek gevoerd en het kon niet anders. Ze wist het, ze had het al een langere tijd geweten. Riverclan zou niet overleven als ze nu geen beslissing maakte. In haar hart was ze doodsbang voor wat haar beslissing zou betekenen, wat er zou gebeuren als het een foute beslissing bleek te zijn. Maar ze moest er achter staan.

Met een laatste diepe zucht verliet de magere leader haar den en sprong bovenop. Haar nagels uitslaand in het de mossige ondergrond welke glad van de regen was. Maar ze hees zichzelf er bovenop en ontspande haar nagels. "Riverclan!" Haar stem galmde door over het kamp. Wat harder om over de harde wind en regen uit te komen. Nog een laatste maal richtte ze haar blik op Chivysniff. Glimlachte iet wat gepijnigd voor ze de rest van haar clan aankeek. "Riverclan heeft honger. Prooi is schaars en geen andere clan steekt ook maar een poot uit. Vier clans wordt er geroepen. Maar ze lachen in hun dens om ons." Woede gloeide in haar diep blauwe ogen. Haar demand voor Windclan territorium was tegelijk een schreeuw naar hulp geweest. En hij was in de wind geslagen. Maar een gevecht met Windclan aangaan was nu niet de oplossing. Ze zou meer katten verliezen op die manier.

"Daarom weiger ik ook om mij te verlagen naar hun niveau om jullie toe te laten op hun gebieden te jagen." Ze keek naar enkele warriors. Haar eigen zoons daarbij. Zowel Outrage als Smokegaze zouden op ander territorium gaan jagen. Dan wel voor verschillende redenen. Maar ze zou het niet over haar hart kunnen verkrijgen als ze zouden sterven in een border gevecht. Dat gold voor elke warrior en apprentice onder haar houde.

"Nee, wij zullen niet gaan jagen op clangebied. Als Clanleader van Riverclan. Vraag ik Starclan neer te kijken op ons. Mijn beslissing te accepteren en mij te vergeven." Ze glimlachte zachtjes. Deze beslissing lag op haar schouders en enkel de hare. "Met deze woorden geef ik mijn Warriors toestemming om op Rogueterritorium en Twoleggrond te jagen. En zelfs Kittypet voer mee te nemen indien mogelijk. Jullie hebben hierbij vrijstelling om de Warrior Code in dit opzicht te negeren." De beslissing zou vele schockeren. Maar het was de juiste beslissing. Dat zouden ze ook in zien.

"Enkel warriors in groepen van minimaal twee mogen het clangebied verlaten. Apprentices dienen binnen de clanborders te blijven. Niemand van jullie stapt over de border bij de Twoleg gebieden zonder dat het duidelijk doorgegeven is. Je gaat samen heen en komt samen terug. We laten niemand achter." Haar vernieuwde regels werden duidelijk en kort opgezet. Per direct duidelijke grenzen plaatsend. Ze wist hoe gevaarlijk het was. Ze wist dat Starclan niet even blij zou zijn met deze beslissing. Maar dat zouden ze op haar moeten verhalen. Haar clan MOEST eten.

Hoewel het eigenlijk als grote shock en misschien wel teleurstelling had moeten komen, kwam er een soort twinkeling in Futures ogen. Niet omdat ze blij was dat het niet goed ging met de clan, zeker niet, puur om het egoïstische gevoel dat er eindelijk iets anders gebeurde. Eindelijk iets “spannends”. Ze was het zat om elke dag droogjes over het territorium te lopen en bij wijze van spreken met een kakkerlakje terug te komen. En dat iedere dag in herhaling viel. Nu ontstond er wat nieuws, iets wat ze nog nooit eerder gedaan had, een adrenaline. Ook zij kende de gevaren, maar wat dat betreft was haar zelfvertrouwen misschien net wat hoger. Dus zat ze al om zich heen te zoeken wie er met haar mee wilde jagen, want een goed hapje eten klonk zo slecht nog niet.

Nee, hier was de hoogzwangere Roseburn het niet mee eens. En ze gokte zomaar dat meerdere katten dat niet waren. Vandaar dat ze overeind kwam, haar dikke buik flink in de weg, en haar moeder aankeek met samengeknepen ogen. "Dit is jouw oplossing, Butterstar?" miauwde ze, haar oren in haar nek gedrukt met een ongelovige blik op de leidster gericht. "Je wilt je niet op hun niveau verlagen, maar wilt ons wel kittypet voer laten eten?" Rose schudde haar mooie kop. "Dat is geen goed leiderschap, als je het aan mij vraagt." Deze opmerking was iets harder. Iets uitdagender. Zouden andere RiverClanners haar bijvallen? Immers hoopte ze daarop. De macht over deze clan lag in de klauwen van haar moeder verkeerd. Ja, familie was belangrijk, maar niet als deze zo gezonken waren in niveau als Butterstar.

Zijn bruine ogen gleden naar de kattin die hoog boven hen allen stond. Hij wiebelde een beetje met zijn oortjes, terwijl hij het knagende gevoel in zijn maag probeerde te onderdrukken. Het gevoel werd steeds erger, maar hij wilde er niet meer door gaan eten. Voedsel was schaars en er waren katten die het meer nodig hadden dan hijzelf. Rustig bleef de kater aan de rand van de groep zitten en luisterde naar wat Butterstar te zeggen had. Ze had gelijk, natuurlijk had ze gelijk, maar om nou te gaan jagen bij de rogues en het eten te stelen van kittypets. Hij slikte moeizaam, het was vreemd om na te denken dat ze dat mochten doen. Moons lang had hij zich aan de code gehouden en om die nu opeens te mogen verbreken voelde ... vreemd. Hij legde zijn oortjes in zijn nek toen hij de woorden van Roseburn hoorde. Hij snapte haar, maar wist ook hoe Butterstar zich moest voelen. Quietmouse slikte eventjes en wreef ongemakkelijk over zijn pootjes heen, terwijl hij stilletjes bleef zitten, niet wetend wat hij moest zeggen en zich enigszins ongemakkelijk voelend.

Regen tikte zacht tegen de grond aan, en hulde het kamp in een sombere sfeer. Vanaf de warriors den staarde kater naar de druppels die aan zijn poten vielen. De honger die hij voelde was bijna ondraaglijk geworden. Maar hij was een warrior van riverclan, dragen moest hij die. Hij was tenslotte niet de enigste die honger leed. Alle smalle, ingevallen gezichten van zijn clangenoten overal om hem heen was het schrijnende bewijs. De bruine tom rees omhoog toen hij Butterstar op de hoge heuvel zag stappen, en hij voegde zich bij de rest van zijn clangenoten in de stromende regen. ‘"Riverclan heeft honger. Prooi is schaars en geen andere clan steekt ook maar een poot uit. Vier clans wordt er geroepen. Maar ze lachen in hun dens om ons."’ Cobradusk zijn haren rezen overeind. Hij beet zijn kaken stevig op elkaar en gromde. De wind rukte stevig aan zijn vacht, het was een symbolisatie voor de clan, en zijn innerlijke strijd. ‘"Daarom weiger ik ook om mij te verlagen naar hun niveau om jullie toe te laten op hun gebieden te jagen."’ Butterstar keek al haar bijeengekomen warriors aan, en hoewel Cobradusk officieel nog een young warrior was, ontmoette hij haar blik ook. ‘"Nee, wij zullen niet gaan jagen op clangebied. Als Clanleader van Riverclan. Vraag ik Starclan neer te kijken op ons. Mijn beslissing te accepteren en mij te vergeven. Met deze woorden geef ik mijn Warriors toestemming om op Rogueterritorium en Twoleggrond te jagen. En zelfs Kittypet voer mee te nemen indien mogelijk. Jullie hebben hierbij vrijstelling om de Warrior Code in dit opzicht te negeren"’ Hij sloot zijn ogen voor een tel en slaakte een onhoorbare zucht. Hij was zelf al lang buiten de borders getreden om te jagen, in een wanhopige poging om zijn hongerige maag te stillen. Nu dat het officieel was kon hij veel efficiënter te werk gaan, en mogelijk meegaan met een groepje. De clan reageerde iet wat geschokt op het nieuws en Cobradusk hield zijn mond maar. Het had geen nut om enige inbreng te brengen tegen Butterstar. ‘"Enkel warriors in groepen van minimaal twee mogen het clangebied verlaten. Apprentices dienen binnen de clanborders te blijven. Niemand van jullie stapt over de border bij de Twoleg gebieden zonder dat het duidelijk doorgegeven is. Je gaat samen heen en komt samen terug. We laten niemand achter."’ Duidelijke taal. Toen ze klaar was viel er een stilte en kon je alleen nog maar de wind door het magere kamp horen blazen, en de regen horen tikken op de grond. Cobradusk rilde zacht toen de kou aan hem trok. Hij keek met een ruk opzij toen Roseburn haar mond open deed. Cobradusk had het wel gehad met die clanverrader. Zijn haren rezen overeind en voor hij het goed en wel door had was hij opgestaan. “Je wilt je niet verlagen tot kittypet voer? Wil je dan liever verhongeren? Die mormels in je schoot dood geboren laten worden-” Hij wilde nog meer zeggen, maar wist zijn mond te houden. Van zijn part mocht elk gebroed in Roseburn haar buik dood ter wereld komen. “De andere clans geven ons geen andere keus. Ik eet nog liever een maan kittypet voer zodat ik kan overleven en mijn clan kan voeden, dan dat ik hier blijf en jaag op geesten die diep in de rivier zitten, of in hun holen verscholen zitten, Roseburn” Siste hij op een kalme toon, die een zachte woede vasthield die duidelijk hoorbaar was. Zijn stem verhief hij nooit, maar iedereen kon merken dat hij niet gelukkig gestemd was op dit moment. Zijn vacht stond overeind en zijn tanden waren ontbloot in een snauw naar de zwangere poes. Zíj had makkelijk praten. Zij kon geen poot uitsteken in haar conditie. Zij zou dik liggen wezen in de nursery, bediend op haar weken door clanleden die wel nog nut hadden. Terwijl hij, en iedere andere warrior ondanks hun lege maag zouden moeten verschaffen. Walgelijk.

Tag: @Roseburn

MADE BY VEL OF GS

I'll know my name
as it's called again

Tuurlijk had ze tegenspraak verwacht. Alleen het kwam uit een hoek die ze niet direct voorspeld had. Het was haar dochter die haar tegensprak waardoor ze haar oren even in haar nek plaatste. Allereerst dacht ze er aan om de she-cat nieteens de aandacht te geven die ze zo wanhopig nodig leek te hebben. Maar Cobradusk sprak zijn eigen irritatie jegens de kattin uit waardoor ze even naar de kater keek. Niet helemaal snappende waarom hij zijn woede zo persoonlijk leek te voelen over haar woorden en haar conditie. "Cobradusk heeft gelijk Roseburn. Jouw kittens overlevingskansen hangen ook van deze beslissing af." Ze draaide haar kop naar haar dochter. Deze zonder enigsinds schuldgevoel recht aanstarend. "Het zou beter zijn als je daar aan denkt. Voor je eigen trots hun dood zou kunnen betekenen. dochter." Eindigde ze haar zin. Het laatste woord snijdend. Ze had voor Roseburn haar nest, vlak na haar benoeming een leven opgegeven. En ze zou zo weer levens opgeven voor elke kitten. Haar kleinkind of niet. Riverclan was haar familie en ze zou voor ze sterven. Maar ze zou geen grote monden van kleine geesten accepteren. Dochter of niet.

@cobradusk @roseburn

Van de grote statige kater was niet heel veel meer over door de honger in de clan. Het waren zware tijden voor Riverclan en Stormwind twijfelde of StarClan dit wel zo bedoelde voor hun. Hij hoorde Butterstar roepen voor een clanmeeting. De regen die uit de hemel viel doorweekte hem langzaam en maakte zijn lange vacht plat, hij zag er nu nog triester uit dan eerst. Hij luisterde aandachtig. Butterstar had overlegd, hij had haar eerder gezien met Panthergrowl en Chivysniff.
Hoewel hij schrok van haar keuze liet hij dit niet merken, dit was haar beslissing en het was beter dan de dood tegemoet gaan. Kort ontmoette Stormwind's ogen die van Butterstar en hij knikte. Het was goed. Dit was een moeilijke beslissing geweest, maar het moest. Hij pikte het echter niet toen Roseburn haar mond los trok, maar dat werd snel opgelost door Cobradusk. De grote kater ademde diep in en liet toen zijn eigen stem horen. "Een ieder die het niet eens is met deze beslissing is vrij om dood te gaan van de honger! Butterstar maakt een nobele beslissing, een die ons in leven zal houden! Hoe durven jullie je eigen leider zo in twijfel te trekken in een tijd als deze? Het is voor iedereen zwaar, maar zal nog zwaarder worden als je niet eet. Betere tijden zijn op komst, maar het duurt nog even. Heb geduld, het wordt beloond." en met deze woorden was zijn zegje gedaan en wist heel RiverClan van zijn mening over dit alles.

De kersverse apprentice had met trots op haar eentje even de rivier gaan bekijken. Nu ze terug was gekomen daarvan was alles een beetje raar in het kamp. De vorige keer dat er zo'n sfeer hing was toen de windclanners er waren. Het event was in haar jonge kopje blijven plakken en kort trok ze dan ook even met haar oortjes. Vragend keek ze even rond, maar niemand gaf haar blik een antwoord, ze keken enkel op naar hun leader die hun bijeen had geroepen. Oh... ja. Uhum. Kort keek de grijze poes op en aandachtig luisterde ze naar wat Butterstar te zeggen had. Honger, ja die was er inderdaad. Hm... Even knipperde Honeypaw, licht verward met wat de leader aan het zeggen was... Maar ze bracht geen weerwoord toen ze klaar was met haar instructies, althans... Zij niet. Iemand anders, een queen genaamd Roseburn, leek er echter wel genoegen in te nemen. Kort trok de jonge Honeypaw even met haar oortjes waarbij ze stug overeind kwam. Er leek gekibbel los te breken door wat de calico poes te zeggen had en wel meteen draaide de grijze kattin zich om. Zij had haar eigen ideeën uit de oproep gehaald en ze was vastberaden aan te tonen dat ze ook iets waardig was... Maar eerst... maar even een dutje doen.

Onderwerp: Re: (CLANMEETING) Desperate times