Bumblebees are out

De tom was in zijn nest gekropen. Zijn oogjes sloten zich en zijn ademhaling werd rustiger met de seconde. Hij wou een korte dutje doen, een powernap van tien minuutjes ofzo zodat hij weer wat energie kon opladen maar voor hij überhaupt in slaap kon kukelen werd er door de den geschreeuwd. Meteen sprong de medicine cat apprentice rechtovereind met zijn dikke maine coon vacht dik en stekelig omhoog geschoten door de schrik. Dit zou toch geen dagelijks iets worden? Dat elke keer als hij even wou slapen dat er iemand gewond of ziek naar binnen stormde. De tom was wel meteen alert en klaagde niet luid op, ondanks dat hij vandaag erg moe was. 'Ik ben gewond' Hij herkende de stem en calico vacht van Gloriousreign. Bloodpaw kwam uit zijn slaapplaats en liep direct op de warrior af die haar poot omhoog hield. Meteen besnuffelde hij haar voetje maar zag geen bloed of wond. 'Ik heb geprobeerd om hem er zelf uit te halen, maar het lukte me  niet' Ah! Een splinter dus! Ze reageerde wel heel dramatisch, de tom dacht door haar reactie dat haar poot er af lag maar het was niks meer dan een stukje hout in haar voetkussentje- gelukkig. “Geen probleem, ik ben er om te helpen.” Sprak hij kalm en vriendelijk terwijl hij haar pootje bekeek. “Hmm. Ik zie het puntje maar ik denk niet dat ik hem meteen kan uittrekken.” De tom stond op en liep naar een kuiltje met water. “Wil je hier je poot even in stoppen? Dan word je pootkussentje na een paar minuutjes zacht en komt de splinter er een stukje meer naar buiten, dan kan ik hem met gemak er uit krijgen.” Legde hij uit. Hopelijk zou mevrouw nu rustiger worden en niet meer zo paniekerig door een onschuldige splintertje. Alhoewel hij al te goed hoe pijn z’n ding kon doen.

De tom had de young warrior gevraagd om haar pootje in het water te stoppen en dat deed ze. Even bleef hij wachten en krulde zijn staart geduldig om zijn poten heen toen hij ging zitten. Gloriousreign vroeg als hij voorzichtig zou doen als hij eenmaal de splinter zou verwijderen en daar knikte hij op. “Geen zorgen, ik zal zachtjes te werk gaan.” Mauwde hij met een lieve glimlach op zijn snoet. “Als je wil kan ik je na de ingreep een papaverzaadje geven tegen de pijn, maar ik denk dat je dat niet nodig heb.” Knipoogde hij. Een beetje zelfvertrouwen en hoop in praten bij de she-cat. Wanneer de splinter er eenmaal uit was dan zou de pijn ook meteen verdwijnen. Hij maakte zich geen zorgen, tenslotte was dit het eerste ding wat hij geleerd was. Med cat basics 101. “Je mag je poot er uit halen” Mauwde hij en besnuffelde het pootkussentje van de calico weer. Voilà, door het water was het puntje naar boven gekomen. Even wachtte tot Glo er mentaal klaar voor was en dan kon hij aan de slag gaan.

De tom moest eigenlijk een beetje lachen om hoe Gloriousreign deed over een splintertje maar dat zal hij niet hard op zeggen. De een had gewoon een wat hogere pijngrens of waren dapperder dan de anderen. In ieder geval was de calico she-cat absoluut geen held dus moest de medicine cat apprentice wat zachter te werk gaan. Alsof hij een kitten moest behandelen. 'Um ik ben er klaar voor denk ik.' Mauwde de warrior toen hij netjes wachtte op haar teken. Bloodpaw liet er geen gras overgroeien (dat zou de spanning enkel erger worden voor Glo) en omklede zijn tanden om het puntje van de splinter en trok de boosdoener er voorzichtig uit - zo voorzichtig als een lummel en onhandige harry zoals hem dat kon dan. Bloodpaw greens met het stukje hout tussen zijn tanden en spuugde deze toen uit bij een veilige plek zodat er niet iemand er straks weer in zou trappen. "Tada! Stelde weinig voor toch?" Hoopte hij dan voor de ander, hehe.