Don’t count months but moments

Een beetje nerveus tikte Koifish met het puntje van zijn staart op de warme rots waarop hij lag. Vandaag had hij Redpetal hier uitgenodigd om samen wat bij te kletsen omdat hij hun gesprek wel aangenaam had gevonden die gister plaats gevonden had. Jammer genoeg hadden zijn warrior taken hem toen geroepen en had hij niet uitgebreid met haar kunnen spreken. Koifish had zijn bijdrage voor de clan vandaag geleverd en was hij voor de rest van de dag/avond niet meer nodig. Alles was achter de rug, dus verwachtte de rood witte tom geen hindernissen meer. Tenminste.. De tom was nog steeds een beetje nerveus en waar dat vandaan kwam mocht starclan weten. Was hij nou gewoon echt zo ingesteld dat she-cat hem beangstigde of was het door Redpetal dat hij zo was? Koi schudde zijn kop. Nee, hij had dit probleem altijd al gehad. Sociaal was hij wel maar socialiseren was een ander verhaal? Wat dat een ding? Waarschijnlijk. De warrior slikte even en pufte een zucht uit. Niet zo gespannen Koi, dacht hij in stilte.

- Redpetal

Nadat de queen nog eens een laatste keer gecontroleerd had of niemand haar nog nodig had vertrok ze naar de sunningrocks. Ze was vrolijk vandaag. Het voelde goed om weer een vriend te maken - om eens om te gaan met katten van haar eigen leeftijd. Of ja, eigenlijk was de kater wel wat ouder dan haar, maar al bij al viel dat wel mee. Ze was zelf ook geen vijftien manen meer, al voelde ze zich soms wel nog zo.. Maar oud was ze niet. Nee, allesbehalve zelfs. De meeste katten begonnen nu nog maar met het zoeken van een partner en het krijgen van kittens - en haar partner was al dood en haar kittens al warrior. Ze had als apprentice misschien gedacht dat ze een laatbloeier was, maar misschien was ze eerder een vroege vogel. De kleine kattin glimlachte vriendelijk naar de kater toen ze hem zag liggen op een rots. "Hallo!", mauwde ze ter begroeting, haar stem zacht zoals altijd maar niet zozeer nerveus. Hij was gewoon een kat; ze had ergere dingen meegemaakt dan praten tegen een clangenoot. "Hoe gaat het?", vroeg Redpetal, waarna ze zich op een andere warme rots neerlegde, haar snuitje naar hem gekeerd zodat ze makkelijk konden spreken.

Om de tijd wat te verdoen terwijl hij op Redpetal wachtte begon Koi zijn poten te wassen. Ze waren nog wat modderig van de patrouille en het was nou ook weer enorm chique om als er modderige zwijn hier op de steen te liggen. Toen eenmaal zijn poten er weer fatsoenlijk uitzag hoorde hij al zachte pootstappen in de verte. Een rode vacht kwam tevoorschijn en automatisch kroop er een vriendelijke glimlach op zijn rood witte snoet. "Hallo!" Werd de tom zacht begroet. Koifish keek hoe de she-cat zich op een steen in de buurt nestelde. “Hey Red” Mauwde hij terug met een vriendelijke trek van zijn witte snorharen. Zijn poten trok hij onder zijn buik vandaan en liet deze over de warme steen hangen. "Hoe gaat het?" Vroeg de she-cat waarop Koifish even met zijn oren wiebelde. Ja hoe ging het met hem? Redelijk goed wel, tenminste, ja toch? Hij voelde zich niet ziek of iets. “Met mij gaat het goed, bedankt” Mauwde de tom terug met kort welwillend gesloten ogen. “Hoe is het met jou? Bevalt het een beetje in de nursury?” Als hij goed begrepen had was Redpetal nu permanent in de nursury om de andere queens een pootje te helpen.

De she-cat antwoordde op zijn vraag terwijl hij geamuseerd met zijn snorharen bewoog. De glimlach op de lippen van Redpetal was aanstekelijk. De nerveusheid werd ook steeds minder met de minuten die hij hier met Redpetal op de verwarmde rotsen doorbracht. Ze gaf hem een kalmere gevoel met haar warme glimlach en vriendelijke ogen, het was extra bevestigende lichamelijke gebaar dat ze niet hier tegen haar zin in zat en dat maakte hem blijer dan hij eigenlijk zou willen toegeven. Als ze niet met hem hier tijd zou willen doorbrengen dan had ze nee gezegd toch? Of had ze nu niet zo vriendelijk en warm gekeken maar eerder verveeld enz.. toch? ..toch? Oh Starclan daar kwam de onzekerheid weer aan. De tom maakte zijn houding even wat comfortabeler voor hij weer antwoordde op de rood gekleurde she-cat. “Je lach is aanstekelijk” Reageerde hij nadat Red klaar was met haar verhaal. “Je moet doen wat je gelukkig maakt en als dat is door te helpen in de nursury moet je dat zeker doen.” Sprak hij daarna met een glimlach die hij over genomen had van Redpetal.

Waarschijnlijk kwam zijn compliment niet goed aan want zodra hij dat zei kroop de warme glimlach weer van haar gezicht en keek ze weg. Koifish probeerde haar blik te vangen maar deze leek ze te vermijden waardoor er paniek door zijn lichaam schoot. Ook bij hem gleed hierdoor de vrolijke glimlach van zijn snuit en voelde hij zich alles behalve van twee seconde geleden. Okay hij was een beetje nerveus maar voor de rest had hij zich blij gevoeld.  “Redpetal..” Hij slikte. Niet precies wetend wat hij moest doen. Starclanverdomme. Waarom kon hij niet gewoon net als Nightpool goed met woorden zijn? Één keer, één keer in zijn leven dat hij de moed had om eens iets liefs tegen haar te zeggen en nu verknalde hij het al. “Het spijt me.. Ik, ik probeerde je niet ongemakkelijk te maken. Sorry” Verontschuldigde hij zichzelf oprecht, een zucht uitblazend. Waarom was hij z’n domme sukkel? “Ik ben een idioot”

Hun hele gesprek was letterlijk 360 graden omgeslagen. Eerst waren ze vriendelijk en normaal en nu was de sfeer maar raar. Vooral hij, die dit hele gedoe veroorzaakt had, keek ongemakkelijk naar zijn poten. Pas toen Redpetal haar gouden ogen weer op hem richtte kalmeerde hij een beetje. Ze maakte hem nerveus en alles behalve zelfverzekerd zoals een tom hoorde te zijn maar in de tussentijd ook kalm en blij. Waarom had hij zulke verschillende emoties tegelijk? In ieder geval kon hij al wat meer naar adem happen toen hij zag dat die grote muur die eerst in Redpetal’s ogen blonk nu weer voorzichtig afbrokkelde. Hij wou haar alles behalve zo zien. Verscholen onder een masker terwijl juist haar echte gezicht het aller mooiste was, zo iets moest niet achter een beschot staat. Misschien voelde zich zwak door haar emoties te tonen maar in zijn hoofd wou hij juist elke traan zien zodat hij haar kon troosten. Elke glimlach mee maken die rond haar lippen sierde. Koifish slikte. Schikkend van zijn eigen gedachtes. Vond hij haar leuker dan hij al die tijd gedacht had? Als hij het echt moest toegeven was er altijd wel een soort stille liefde geweest voor de rode she-cat maar toen was ze bezet en daarna achter gelaten met een verbrijzeld hart. Zijn kans was al nihil geweest maar nu was het al helemaal uitgesloten. Vooral door zijn stomme reactie. Wat zou ze nu wel niet van hem denken? Dat hij ook één van de slechte katers was? Uit was om haar pijn te doen. Nee toch..? Koifish legde zijn oren wat voorzichtig in zijn nek toen de she-cat probeerde te spreken maar dichtsloeg. Repetal’s houding werd weer gespannen en haar blik waar hij uren naar kon kijken draaide ook weer van hem weg. “Nee, het ligt aan mij” Sprak hij. Hij wist wat ze wou zeggen. Dat zij juist de idioot hier was maar dat was niet waar. Hij was het. De grootste sukkel. De rood witte tom keek ook weg en stond daarna langzaam op. Het was duidelijk dat Redpetal eigenlijk weg wou en om het haar wat minder moeilijk te maken zou hij dan vertrekken. “Wil je dat ik wegga?” Vroeg hij zacht, voorzichtig. Als ze wenste om met gerust gelaten te worden zou hij omkeren en weggaan.

Koifish bleef de rode she-cat met een kalme blik aankijken terwijl de ander in een strijd met der zelf leek te zijn. Afwachtend wachtte hij dan ook met geduld en keek niet raar op toen het leek dat Redpetal even van de wereld af was. Haar ogen staarde naar hem en haar mond ging van open naar dicht, alsof ze moeite had om de zuurstof in haar longen te krijgen. Bijna wou Koifish naar haar toe stappen, kijken als alles wel okay was maar toen kwam de she-cat weer tot ‘zinnen’. Ze schudde zachtjes haar kop en mauwde dat hij mocht blijven. Meteen vulde zijn buik met een bepaald gevoel. Niet precies wetend wat het was maar het maakte hem blijer dan hij stiekem wou toegeven. Als Redpetal hem verteld had om te vertrekken had hij dat natuurlijk gedaan, maar hij vond het gewoon fijn om te weten dat ze wou dat hij bleef. Rustig knikte hij dan ook op haar reactie en liep weer naar de rots waar hij op gelegen had. Nu enkel iets wat meer haar kant op liggend zodat hij haar beter kon aankijken. Die gouden blik bleef hem maar aantrekken. Hij zei voor de rest nog niks ook al wou hij wel spreken, de woorden kwamen gewoon niet.

Koifish hield zijn snuit en Redpetal volgde zijn evenbeeld. Er werd niet meer gesproken tot dat de rossige she-cat zichzelf langzaam overeind werkte. De senior warrior keek op, zich afvragend wat Redpetal van plan was. Hij hoopte maar niet dat ze zich zou omdraaien en terug naar het kamp zou lopen om hem hier alleen achter te laten met een hoop emoties. Natuurlijk wou hij het nu direct tegen haar vertellen hoe hij tegen over haar voelde maar hoe hard zijn hart nu ook schreeuwde wist zijn brein wel beter. De she-cat was gebroken, hoe maakte hij ooit nog kans? Red draaide zich van hem om, haar woorden klonken als de zachte honing die je zere keel verlichtte. Koifish wou haar aankijken maar haar rug was naar hem toegekeerd. De tom drukte zijn oren in zijn nek. Haar punt was duidelijk. Ze sprak over Branchtrove en wat hij gedaan had. Hoe hij eerst als een geweldige partner geleken had maar daarna in haar rug gestoken had. Hij snapte dat ze hem niet vertrouwde. Dat ze dat ook nooit zou doen. Koifish zuchtte zachtjes en liep voorzichtig naar haar toe. De blik in zijn blauw met bruine gekleurde ogen spraken de woorden die hij niet kon uitspreken toen hij haar aankeek terwijl hij rustig naast haar ging zitten. Nog net elkaars vachten niet aanrakend maar toch wel het gevoel gevend dat hij haar wou beschermen tegen het kwaad dat haar pijn gedaan had. Dat hij niet zoals de tom was die haar hart tegen de vlakte gesmeten had. “We veranderen allemaal, maar dat betekend niet dat dat altijd slecht is” Sprak hij zachtjes terug. Hopend dat de she-cat in zijn ogen zou kijken zodat ze kon zien dat hij niet van plan was om haar veder te breken dan dat ze al was. “Ik weet dat je het moeilijk vind om over je gevoelens te praten en andere te vertrouwen na alles.. maar als je je hart een keer wil luchten- dan ben ik hier om te luisteren.”

De tom merkte dat ondanks wat hij zei dat Redpetal het niet met hem eens was. Dat ze eigenlijk tegen hem in wou spreken en zeggen dat verandering wel slecht was. Dat elke kat op een dag zou veranderen en haar pijn zou doen. Hij snapte haar angst. Ze was verscheurd door deze reden. Achtergelaten met enkel een vermorzeld hart.. maar zo was hij niet. En dat maakte hem machteloos omdat hij niet de gedachtes en gevoelens van de ander kon controle. Dat hij haar kon laten inzien dat hij niet uit was om haar te breken. Was Redpetal echt zo wantrouwend naar hem? Zag de rode she-cat echt iets duivels onder zijn warme pels? Onder zijn goedheid? Het liet de tom zachtjes zuchten. Zijn rode oren lichtjes in zijn nek gedrukt. Redpetal bedankte hem toen hij haar een luisterende oor aanbood al klonk het meer alsof ze het uit beleefdheid zei. Hij besloot dan ook niet om door te pushen. Dat zou de queen enkel meer vervelender vinden. Als ze dan ooit eens haar gevoelens wou uiten dan wist ze dat dat bij hem kon. De tom liet dus weer eens een stilte vallen maar persoonlijk vond hij dat niet erg. Er hoefde niet altijd woorden gesproken te worden. Stilte kan krachtiger zijn dan woorden, soms hoef er niet gehaast te worden om de stiltes op te vullen. Koifish hield zijn snuit dus dicht net als zijn ogen. Pas toen een ruwe wind zich over de rivier heen surfte, waar ze vlakbij zaten, opende hij zijn ogen weer. De frisse windvlaag blies door zijn pels heen en eventjes rilde hij kort. Bladeren die van de bomen afgeblazen waren danste om hen heen. Het was duidelijk dat leaf-fall zijn weg hierheen baande. Nog eventjes en dan zal het warme weer al weer over zijn. “Wat is jouw lieveling’s seizoen?” Vroeg de tom nieuwsgierig. Zijn ogen gericht op de (mooie) rode she-cat naast hem.

Er viel een stilte tussen de twee katten. Ergens maakte dat haar teleurgesteld - zou hij zo makkelijk opgeven? Maar aan de andere kant luchtte dat haar op, want wou ze ergens ook niet dat hij gewoon opgaf? Soms wist ze het zelf niet meer - hoe oneerlijk was het dan ook dat ze verwachtte dat iemand anders het wel wist.. Redpetal wenste soms dat ze geen beslissingen hoefde te nemen, dat ze het altijd iemand anders voor haar kon laten doen. Hoeveel makkelijker zou het leven zijn zonder verantwoordelijkheid.. De kleine kattin waagde zich een blik te werpen op de lichtgekleurde kater naast haar, die zijn ogen gesloten had. Geluidloos zuchtte ze, waarna ze rilde toen de wind door haar korte vacht blies. Het werd kouder, leaf-fall zou binnenkort beginnen. En daar had ze absoluut geen zin in. In leaf-fall gebeurden slechte dingen. Wie wist wie er dit jaar zou sterven? Welke ziektes er door hun camp zouden verspreiden? Elders en kittens stierven elk jaar in dat barre seizoen, ouders en kinderen die geliefd waren en die gemist zouden worden. Koifish vroeg haar wat haar favoriete seizoen was. Redpetal richtte haar gouden blik weg van hem, zonder zijn ogen te ontmoetten, en keek naar het steeds kaler wordende landschap om haar heen. "Newleaf.", antwoordde ze zachtjes maar zonder aarzeling. Newleaf stond voor nieuw leven: nieuwe nestjes die geboren werden, nieuwe prooi, de bladeren die terug aan de bomen kwam. Het gaf hoop op warmte en geluk; ook al was de queen er al lang van overtuigd dat dat voor haar niet meer mogelijk was.

Hij was even stil gebleven en zoals verwacht hield ook Redpetal haar mond gesloten. Kort had de tom dan zijn ogen gesloten en luisterde naar de wind dat zich door de bomen heen blies en rond surfte over het water heen. Het was rustgevend, maar toen de wind zich omdraaide en koud door zijn warme pels blies rilde hij kort. Blaadjes dwarrelde rond. En toen schoot hem een vraag te binnen. Wat was haar lieveling’s seizoen? Hij stelde vraag en de mooie rode she-cat gaf antwoord: "Newleaf." Het kwam er zachtjes uit maar zonder enkele aarzel. De tom glimlachte zachtjes en knikte. Het was een mooi seizoen. De winter was weggejaagd door de nieuwe warmte en sneeuw dat de grond voor drie moons bedekt had werd weer vervangen door nieuwe bloemetjes. “De mijne ook.” Sprak hij. Ook al had ze niet gevraagd wat de zijne was. Ze hadden iets waarmee ze beide mee eens konden zijn en dat was al een stapje dichter bij. “De geur van bloemen, de warme zon op je pels. Kittens. Ik kan niet wachten tot Newleaf weer terug is in het woud.” De tom keek naar het bos, de half lege takken bewegend door een nieuwe windvlaag. Weer werd de wit met rood bevlekte tom verwelkomt met een dot bladeren. Koifish trok zijn kop naar achteren maar kon niet ver komen dat er een grote blad vol in zijn gezicht sloeg.. Great. Had hij weer. De tom stond op en schudde het stuk rode getinte blad van zijn gezicht met opgetrokken snuit. Nu stond hij hier nog als één of andere lummel. Koifish keek opzij, waar hij Red nog op haar plek zag zitten maar de bladeren van haar pels af zag slaan. De keek even toe. Smeltend van binnen. Nee. Hij schudde zijn kop. Hij wist waar zijn plek stond. Hij moest zijn gevoelens uitzetten. De queen was zo gebroken, hoe hard hij zijn best deed om het tegenovergestelde te laten zien dat hij niet zo was zoals haar ex partner. Hij zuchtte zachtjes en wou weer voor zich uit kijken toen hij nog wat blaadjes tussen haar rode vacht zag zitten. Voorzichtig stapte hij weer naar de plek waar hij net zat en richtte zijn blauwe ogen rustig en warm naar de hare. Een blik dat vertrouwen uitblonk. Maar als Red dit ook zag was de vraag. “Er, uhm, er zit nog wat blaadjes in je pels..” Hij bewoog even met zijn oren maar besloot om de gewaagde gok toch te nemen. Zachtjes en voorzichtig zodat hij niet de rode queen zou laten schrikken maakte hij de aanstalten om de blaadjes weg te plukken. Voorzichtig liet hij zijn staart haar vacht aanraken, zodat ze niet al te onverwacht voelde dat hij in lichamelijk contact maakte en veegde toen zo met het puntje van zijn rode staart de blaadjes van haar af. Hopelijk zou ze zijn hulp actie niet al te erg vinden. En anders had hij het helemaal verknalt vandaag. Het was maar een lief niks mee bedoelend gebaar, de tom hoopte maar dat ze het ook zo zag.

De kleine kattin knikte lichtjes, bijna onzichtbaar, terwijl hij instemde en beschreef wat hij juist zo fijn vond aan Newleaf. Ze kon het alleen maar met hem eens zijn. Er was geen verzengende hitte, zoals in Greenleaf, er was geen dood zoals in Leaf-fall, er was geen kou en schaarsheid zoals in Leafbare. Koifish keek weg van haar, richting het bos, en de kattin nam gebruik van dat moment om hem te bestuderen. Hij was niets zoals Branchtrove. Zijn vacht was lichter, met meer wit; en hoewel ook Koifish sterk gebouwd was, bewoog hij zijn lichaam op een totaal andere manier. Zachter, bijna. Met meer oog voor haar reactie. Een sterke windstoot waaide haar haren in de war en bracht blaadjes in haar vacht. Ze gebruikte haar voorpoot om ze van zich af te slaan, licht gloeiend toen ze weer opkeek en zag dat hij haar bekeek. Redpetal richtte haar blik weg van hem, naar de rivier, toen hij een poging deed om haar n de ogen te kijken. Ze keek niet graag anderen in de ogen. De ogen waren de vensters van de ziel en ze was er niet klaar voor om zich zo bloot te stellen naar iemand anders. Koifish mauwde zachtjes dat er nog wat blaadjes in haar vacht zaten, waarop ze weer omkeek naar hem. Hij kwam langzaam dichterbij, voorzichtig, behoedzaam, alsof ze een wild dier was dat elk moment kon opspringen. En misschien.. Misschien was dat ook exact wat ze was. De queen spande haar spieren aan toen hij dichterbij kwam, net niet in haar persoonlijke bubbel; maar zijn geur was sterk als hij zo dichtbij was, het omhulde haar. Met het puntje van zijn staart sloeg hij de blaadjes van haar rosse vacht. Redpetal haalde diep adem en stond plots op. Ze zette een stap achteruit, weg van hem en zijn zachte, doordachte acties en zijn mannelijke, hypnotiserende geur. Het was te véél, te snél, te overweldigend. Ze was hier niet klaar voor. Ze wierp nog een blik op hem met haar grote, bange gouden ogen en draaide zich toen plots om, klaar om weg te lopen, terug naar het camp en de nursery en de dingen die ze kende.  

De twee katten zaten naast elkaar, genietend nog van de warme waterige zon die binnenkort weg zou zijn. Ze spraken over hun favoriete seizoen en toen werden ze verstoord door een windvlaag. Een blad had op zijn gezicht geplakt die hij snel van zich afsloeg en keek toen naar Redpetal. Ook bij haar waren de balderen in haar vacht geblazen en toen had haar geholpen om ze weg te krijgen. Iets waar hij onmiddellijk spijt van had want toen zijn staart de blaadjes van haar pels sloeg leek Redpetal stijf van de aanspanning. Meteen zette de tom een stap van haar weg "Red.." Zijn woorden kwamen niet ver want de queen was al opgestaan en weggelopen. Zijn hart zakte in zijn borst, vol spijt keek hij toe hoe hij de she-cat waar hij omgaf verdween. Haar rode pels weggevaagd tussen de bomen en haar geur werd steeds zachter en minder. Zijn ogen stonden troebel. De tom liet zijn kop zakken terwijl een diepe zucht zijn lippen afrolde. Hij had het verpest.. Natuurlijk.