Superhero

De tijd vloog voorbij en de bergen leken alweer zo ver weg en lang geleden, alsof het een droom was geweest. De herinnering waarin hij afscheid had moeten nemen van zijn vader werd met de dag ook alsmaar vager. Natuurlijk had Snowpaw gehoopt zijn vader te vinden, zodra ze terug waren in het Thunderclan territorium. In het begin, vanaf het moment dat hij apprentice was geworden, had Snowpaw ook enorm veel gezocht. Hiervoor was Snowpaw het kamp uitgeglipt zonder toestemming, maar zonder succes. Natuurlijk stak het hem nog als een mes in het hard, maar depressief was hij niet meer. Op een bepaald punt had Snowpaw zich er bij neer kunnen leggen. Het was ook al zo lang geleden en hij was maar een kitten geweest toen het allemaal gebeurd was. Ook hij werd ouder, ook al was hij nog zo jong.

Snowpaw bevond zich nu in de Blooming Woods, al leken de bomen nu niet bepaald te bloeien. Nee, de takken waren bedekt met sneeuw. Zijn bleekblauwe ogen vielen op een lijstervogel die aan het pikken was aan een tak in de boom. Zijn lichte vacht had hij nu enorm in zijn voordeel en waarschijnlijk waren zijn lichte kleuren nu ook één van de redenen dat hij wel prooi wist te vangen. Snowpaw klom moeiteloos de boom in, iets wat hij al snel onder de knie had gekregen. Voorzichtig klom hij door, tot hij de tak had bereikt waar de vogel op zat. Nu moest hij snel wezen. Hij zette zijn lijf op de tak die begon te schudden, maar de vogel leek zich van geen gevaar bewust te zijn. Hij sprong naar voren, haalde met één klauw uit naar de vogel en met zijn andere poten naar de tak, om te voorkomen dat hij viel. Zijn nagels doorboorde de fragiele vleugel van het vogeltje en vervolgens fladderde het dier naar de grond. Snowpaw hing nu aan de tak. Shit.

- Open

Redpetal wandelde graag door de Blooming Woods. Het landschap was nieuw en hoewel ze meestal niet zo van verandering hield, was het nieuwe ergens wel fijn. Een schone lei, als het ware. Hier was nog niets gebeurd, geen bitterzoete herinneringen, geen "wat als"-en. Ze keek omhoog, naar de nu kale bomen met takken bedekt door sneeuw. Plots hoorde ze echter gekraak, maar niet het soort gekraak van poten op sneeuw of van prooi die wegvluchtte, nee; een luider gekraak, alsof de boom op het punt stond om omver te vallen. De kleine kattin schrok en sprong opzij, weg van de oorsprong van het geluid, haar korte vacht dik opgezet in schrik. Haar gouden ogen scanden de omgeving, eerst de grond, maar daarna gleed haar blik naar omhoog - en naar de lichtgekleurde apprentice die aan de tak hing. Doodsangst stond in haar blik geschreven toen ze naar de jonge kater keek en dichterbij krabbelde. "Snowpaw?", riep ze naar boven, geen acht slaand op de relatief toepasselijke naam van de apprentice. Sneeuw lag op de takken van de bomen maar de tak waar hij op zat was leeggeschud; enkel Snowpaw lag er nog op. Toch nog iets van sneeuw. "Gaat het?" Haar stem was duidelijk bezorgd, misschien zelfs moederlijk. Ze had altijd iets van dat moederlijke gehad, al was dat duidelijker geworden toen ze zelf kittens had en nog een stapje meer toen ze haar vaste intrek in de nursery nam. Moeder spelen voor andere kittens was bijna een instinct; en daarbij kwam de bezorgdheid en de beschermingsdrang meteen ook.

Snowpaw was een goede klimmer, het leek door zijn aderen te stromen. Van af het moment dat hij apprentice was geworden hadden de bomen tegen hem gesproken, hem gesmeekt om er in te klimmen. Snowpaw had het zichzelf ook geleerd. De adrenaline stroomde door zijn aderen heen terwijl hij aan de tak hing. Hij vond dat hij net iets te hoog hing om gewoon los te laten. Het was dus maar hopen dat die vogel te gewond was om weg te raken. Terwijl hij bezig was zichzelf op te trekken in de boom hoorde hij ineens de geschrokken stem van Redpetal. "Het gaat goed! Kan jij die vogel vangen voor die ontsnapt?" Riep hij terwijl hij zichzelf omhoog hees. Toen hij eindelijk weer goed op de tak zat trok hij zichzelf terug naar de stam toe. Via de stam klom hij omlaag en toen de grond dicht genoeg was sprong hij. Hij schudde zijn dikke, maar korte, gevlekte vacht uit en keek naar Redpetal, hopend dat zij de vogel had gevangen.

Snowpaw mauwde terug dat het goed ging, al wist Redpetal niet helemaal of ze dat wel moest geloven. Jonge katers stonden er wel om bekend dat ze niet graag als zwak gezien werden - iets dat ze ergens wel kon begrijpen, al had ze zelf nooit een groot geheim gemaakt van haar zwakheid. Maar zij was dan ook nooit een jonge kater geweest. Hij vroeg of ze de vogel die ontsnapt was wou vangen. De queen richtte haar blik naar omlaag, nu pas het bloedend lichaampje van het prooibeest opmerkend. Geen wonder dat ze geen warrior was als ze zo onoplettend prooi gewoon zou laten gaan. De queen liep in twee grote passen dichterbij, knielde neer bij het beestje en beet bijna voorzichtig het vogeltje dood. Het was al enkele manen geleden sinds ze voor het laatst een prooi gevangen had - ze was vergeten hoe het voelde om de laatste stribbelingen weg te voelen vloeien. Ze bedankte Starclan voor het leven van hun voedsel en keek toen op, licht schrikkend toen Snowpaw plots beneden stond. Oké, bleek dat hij wel degelijk alles onder controle had gehad. Ze duwde met haar pootje de prooi dichter naar de apprentice toe. "Neem jij maar alle credit.", mauwde ze zachtjes, een klein glimlachje op haar snuitje.

De jonge kater stond nu weer met alle vier de poten in de sneeuw, op de grond. Zijn spieren branden, maar daar hield hij van. Het zorgde er voor dat hij zich in leven voelde. Als kitten was hij bijna gestorven aan uithongering door zijn eigen mentale staat van verdriet en rouw om zijn vader. Nu hij het eindelijk had kunnen omdraaien, met dank aan Mistgaze en zijn zus, Crowcall, wilde hij alles uit het leven halen. Daarbij hoorde het gevoel van brandende spieren en stekende nagels, adrenaline door zijn aderen pompend en een hoge ademhaling. Zijn ietwat wilde blik ging naar het dode vogeltje. "Bedankt," miauwde hij en grijnsde schaapachtig naar de Queen. Er was werkelijk niks meer over van het zielige katertje die hij ooit geweest was als kitten. "En nee, jij hebt me geholpen er zeker van te zijn dat het vogeltje gevangen was, ik neem wel gewoon credit voor het boom klimmen," miauwde hij trots met geheven kop. Het feit dat hij zo behendig was in bomen maakte hem al trots genoeg. "Misschien kunnen we samen kijken of er meer valt te vangen?" Vervolgde hij. Met die enorme prooischaarste die er nu heerste door leafbare, konden ze beter maar verder kijken, of er meer was.

Snowpaw stond er echter op om haar ook iets van de credit te geven - hij leek al trots genoeg op het feit dat hij de boom beklommen had. Redpetal had zo'n trots al eerder gezien; het maakte dat ze op haar hoede was. Ze had niet het gevoel dat trots ooit goede gevolgen had. Toch knikte ze slechts lichtjes, niet echt in de stemming om in discussie te gaan. En wat deed het er ook toe? Hij stelde voor om misschien samen nog wat te jagen. De queen aarzelde. Om eerlijk te zijn zou ze liever terug naar het camp gaan, om terug lekker warm in de nursery te gaan liggen en wat met de kittens te spelen. Maar ze voelde zich sowieso al schuldig genoeg omdat ze de makkelijke uitweg gekozen had, de luie uitweg. Ze was getraind als warrior en die training ging aan haar verloren. Misschien moest ze ook tonen dat ze wel degelijk nuttig was, dat ze geen verspilling van prooi en van lucht was. Dus uiteindelijk knikte ze maar. Snowpaw was toch al praktisch warrior. Het was niet alsof het een training was voor hem - want daarvoor was ze te roestig. "Ga jij maar eerst.", mauwde ze zachtjes, vriendelijk. "Ik heb dit al te lang niet meer gedaan." Ze glimlachte lichtjes, bijna verlegen, en gebaarde met haar snuitje dat hij mocht voorgaan.

Het viel hem op dat Redpetal wel erg stil was. Misschien zat haar iets dwars, wat deed een Queen zoals zij ook alleen uit het kamp? Snowpaw zag haar nooit echt bezig zijn met warrior taken, waar niks mis mee was, want de nursery moest ook verzorgd worden. Snowpaw kon zich echter wel indenken dat je poten strekken ook fijn was. Snowpaw stelde voor om samen nog wat te gaan vangen. Prooi was schaars en elke zet extra poten was welkom. Redpetal liet hem voor gaan en vertelde daarbij dat ze dit al heel lang niet meer had gedaan. "Geen probleem," reageerde hij daarom ook, wierp haar een glimlach toe en stapte voor haar uit. Snowpaw hield zowel de bomen als de struiken en grond in de gaten, opzoek naar vogels of andere scharrelende prooidieren. Misschien was er een muis te vroeg wakker geworden, of een vette eekhoorn die even snel nootjes uit haar opslag plek vandaan haalde. Hij spitste zijn oren, proefde de lucht, maar merkte niks meer op. "Niks," miauwde hij dan ook, ietwat teleurgesteld. "Gelukkig hebben we de vogel," miauwde hij vervolgens.

Redpetal glimlachte lichtjes naar de apprentice toen die mauwde dat dat geen probleem was en voor haar uit ging. Hij bestudeerde de omgeving, ziend of er iets eetbaars in de buurt was, en de queen deed hetzelfde. Ze stak haar neusje in de lucht en snoof de geuren op. Niets, helemaal niets. Snowpaw beaamde dat ook, teleurgesteld. De rosse kattin haalde half haar schouders op. "We hebben ons best gedaan en inderdaad, je hebt die vogel.", antwoordde ze zachtjes terwijl ze toch nog eens haar gouden blik over de omgeving liet glijden. Dit was exact waarom ze niet van leafbare hield: niet per se de koude, maar eerder het prooigebrek en het lijden dat daarop volgde.

Snowpaw merkte dat hij wat ongemakkelijk werd van de stille vibe die van Redpetal afkwam. De gevlekte kater was constant bezig om actief en vrolijk te zijn en de sfeer hoog te houden, maar wanneer de omgeving niet mee werkte, werd dit lastig. "Alles oké?" Besloot Snowpaw daarom ook voorzichtig te vragen terwijl hij naar de oudere kattin keek. Natuurlijk was Snowpaw ook teleurgesteld dat hij geen prooi had kunnen vinden, maar hij had vanaf het moment dat ze hier was gekomen al die stille sfeer opgemerkt. Hij zag anderen graag gewoon actief en vrolijk, zoals hijzelf nu ook was. Dat had vast te maken met zijn eigen, sneue verleden, iets waar hij zo min mogelijk aan terug dacht.